Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่8)_เมตะวรรณ

เช้าต่อมาบรรยากาศแถวบริเวณอาคารตึกสูงใหญ่ที่ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจนั้นดูคึกคักอย่างเช่นปกติ ผู้คนแต่งกายด้วยชุดทำงานแบบเป็นทางการบ้างแบบสบายๆ บ้างเดินสวนกันไปมา หลังแวะซื้อของที่ตลาดขนาดย่อมตรงบริเวณใกล้กับตึกที่ทำงานแล้วชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปในตัวอาคารและขึ้นลิฟท์เพื่อจะขึ้นไปยังชั้นที่อ๊อฟฟิศของตนเองทำการอยู่ หลังก้าวออกจากลิฟท์เขาเดินไปแสกนลายนิ้วมือพร้อมกดรหัสผ่านที่เครื่องแสกนลายนิ้วมือขนาดเล็กตรงผนังข้างประตูกระจก เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณจึงดึงบานประตูให้เปิดออกจากนั้นก็ก้าวผ่านประตูเข้าไปด้านใน ขณะกำลังก้าวเดินรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของวิทยพลเมื่อเห็นสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะยาวตัวหนึ่ง บนโต๊ะด้านหน้าของหญิงสาวคนดังกล่าวคือเครื่องคอมพิวเตอร์แบบพกพาที่พนักงานของที่นี่จะมีกันคนละเครื่องเพื่อเอาไว้ใช้ทำงานและต้องพกพาไปด้วยทุกครั้งที่ออกไปทำที่บริษัทลูกค้า

“รัน” เขาส่งเสียงทักเมื่อเดินเข้าไปถึงจากนั้นก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ รันทพร “มาได้ยังไงเนี่ย ออกจ๊อบไม่ใช่เหรอ”

“อ้าว วิทย์” รันทพรละสายตาจากจอภาพตรงหน้าหันมองเขา “เมื่อกี๊วิทย์พูดอะไรนะ”

“เราถามว่ารันเข้าอ๊อฟฟิศทำไม ก็รันไปจ๊อบตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่”

“อ๋อ เรามาเอาแฟ้มงานของปีก่อนเมื่อวานเอาไปไม่ครบน่ะ แต่อีกซักพักก็ไปที่จ๊อบแล้วล่ะ แล้ววีคนี้วิทย์อยู่อ๊อฟฟิศทั้งวีคเลยใช่มั้ยเนี่ย”

“ใช่แล้ว” วิทยพลตอบ “เหงาเลยเหลือกันอยู่แค่ไม่กี่คน”

“โถ่ อยู่อ๊อฟฟิศสบายจะตายไม่ต้องไปสู้รบปรบมือกับลูกค้า”

“มันก็ใช่ แต่มันเงียบไง”

“อะไรเงียบเหรอจ๊ะ” ยังไม่ทันที่รันทพรจะได้โต้ตอบเสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามา สองหนุ่มสาวที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่หันมองไปทางต้นเสียงพร้อมๆ กัน เห็นว่าเป็นกิ่งแก้วที่สะพายกระเป๋าเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ทางด้านหลังบ่งบอกว่าเจ้าตัวก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน

“ก็เงียบที่อ๊อฟฟิศไม่ค่อยมีคนไง โดยเฉพาะยิ่งไม่มีกิ่งนี่ยิ่งเงียบเหมือนป่าช้าเลย” วิทยพลเป็นคนตอบ

“จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะเพราะเราจะคิดว่าวิทย์หมายความว่าเราเป็นคนร่าเริงอยู่ที่ไหนที่นั่นก็มีสีสันไม่เงียบเหงา”

วิทยพลไม่ได้โต้เถียงให้กับการตีความของกิ่งแก้ว ส่วนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังยิ้มก่อนถาม

“แล้วกิ่งมาได้ยังไงล่ะ ออกจ๊อบเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ แต่บังเอิญว่าคอมฯ มันท่าไม่ค่อยจะดีก็เลยแวะเข้ามาให้พี่ไอทีเค้าดูให้หน่อย”

“แล้วเอาไปให้แล้วเหรอ”

“อืม ดีนะที่พี่เค้ามากันเช้า นี่ก็เพิ่งลงมาเห็นหลังวิทย์ตรงประตูไวๆ พูดถึงคอมฯ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอะไรเหรือเปล่ายิ่งกลัวจะทำงานไม่เสร็จอยู่ด้วย”

“แล้วจ๊อบนี้กิ่งทำกี่วีคล่ะ” รันทพรถามต่อ

“สอง”

“เวลาเยอะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ของเรานี่สิวีคเดียวเอง ท่าทางวันสุดท้ายจะได้กลับดึกดื่นเที่ยงคืนแน่ๆ” คนพูดมีสีหน้ากลัดกลุ้มเมื่อพูดถึงเรื่องงาน “สรุปว่าช่วงนี้วิทย์สบายสุดได้อยู่ทำงบที่อ๊อฟฟิศ เหงาหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไรดีกว่าต้องทำหามรุ่งหามค่ำเหมือนเราเนอะกิ่ง”

“ใช่ อยู่อ๊อฟฟิศสบายๆ แล้วยังจะมาบ่นอีก หมั่นไส้นะเนี่ยรู้หรือเปล่า”

“ครับผม ไม่บ่นก็ได้ครับ” วิทยพลรีบบอกเมื่อถูกสองสาวส่งค้อนน้อยๆ ให้ บังเอิญสายตามองไปเห็นของกินบนโต๊ะที่ตนเองซื้อมาจึงนึกขึ้นได้

“รันกินอะไรมารึยัง”

“ยังเลยวิทย์ เรารีบออกแต่เช้ากลัวรถติด ก่อนไปจ๊อบก็กะว่าจะไปซื้อนมกินรองท้องซักกล่องน่ะจ๊ะ”

“เราซื้อน้ำเต้าหู้มารันกินมั้ยเดี๋ยวเราเอาไปใส่แก้วให้”

“ทำไมวิทย์ห่วงแต่รันไม่เห็นสนใจเราเลย” กิ่งแก้วพูดขัดขึ้นมา

“ก็ถามรันก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยถามกิ่ง” วิทยพลรีบแก้ตัวเพราะตอนที่เขาถามนั้นเขาลืมนึกถึงกิ่งแก้วจริงๆ กิ่งแก้วทำหน้าเบ้คล้ายกับว่าไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากกว่าคิดว่าวิทยพลสนใจรันทพรมากกว่าเพราะทั้งสองคนนี้ค่อนข้างจะสนิทกันเนื่องจากออกจ๊อบด้วยกันบ่อยๆ และคอยช่วยเหลือเรื่องงานกันเสมอ

“ตกลงกินทั้งสองคนเลยแล้วกันนะ นั่งอยู่ตรงนี้แหละเดี๋ยวเราไปจัดการให้” วิทยพลสรุปจากนั้นก็ลุกเดินออกไปจากบริเวณดังกล่าว หลังจากที่ชายหนุ่มหนึ่งเดียวลุกออกไปแล้วกิ่งแก้วก้าวเข้าไปนั่งข้างๆ รันทพร

“รัน ช่วงนี้ได้เจอภาสบ้างหรือเปล่า”

“เพิ่งเจอเมื่อวานเองจ้ะ กิ่งมีอะไรเหรอ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก คือเมื่อคืนเพื่อนเราโทรมาร้องห่มร้องไห้บอกว่าจับได้ว่าแฟนไปมีกิ๊ก เพื่อนเราก็เป็นออดิทเหมือนเรานี่แหละ แล้วเพื่อนเราส่วนใหญ่มันได้จ๊อบต่างจังหวัดไง ไปทีเป็นเดือนๆ เลย ตอนแรกมันก็ไม่ได้คิดหรอกว่าแฟนจะนอกใจ แต่ทีนี้มันบังเอิญจับได้มันก็เลยคุยกับแฟน แฟนมันบอกว่าเหงาเพราะไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน เราฟังมันแล้วก็สงสาร ตอนคุยกับมันก็คิดถึงรันเลยเพราะส่วนมากรันจะได้แต่จ๊อบใหญ่ๆ แล้วรันก็ทำงานเก่งถึงไม่ได้ไปต่างจังหวัดตลอดแต่งานรันก็เยอะกว่าคนอื่น เราก็เลยเป็นห่วงกลัวว่าภาสจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่าที่รันทำงานหนักแบบนี้”

รันทพรได้ฟังแล้วก็นิ่งไปเพราะกำลังนั่งทบทวนดูว่าภาวัฒน์ได้มีท่าทีที่บ่งบอกว่าเป็นอย่างที่กิ่งแก้วพูดหรือไม่ ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกกังวลหรือแม้กระทั่งฉุกคิดเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้เลยและพอลองนึกย้อนดูก็เห็นว่าภาวัฒน์เองก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรให้เห็นเช่นกัน

“ไม่หรอกมั้งเพราะภาสไม่เคยบ่นซักครั้งเลยนะเรื่องที่เราทำงานเยอะ ถ้าจะมีพูดถึงก็พูดว่าให้เราพักผ่อนบ้าง อย่าหักโหมเกินไป ให้กินข้าวเยอะๆ อะไรแบบนี้มากกว่า”

“ไม่มีก็ดีแล้วแหละ เราก็แค่เป็นห่วงเลยลองมารันถามดู แต่จะเอากรณีภาสกับรันไปเทียบกับคู่เพื่อนเรามันก็ไม่น่าจะได้หรอก เพราะว่าเพื่อนเรากับแฟนมันแบบว่ายังไงล่ะ คือมันลึกซึ้งเกินไปกว่าแค่คบกันแล้วไง แล้วแฟนเพื่อนเรามันก็เจ้าชู้ด้วย ทีนี้พอเพื่อนเรามันไม่มีเวลาให้ผู้ชายมันก็คงจะเหงาเป็นพิเศษมั้งเพราะมันน่าจะเป็นประเภทที่ต้องมีคนอยู่ใกล้ๆ ตลอดอะไรทำนองนั้นน่ะ แต่ภาสกับรันยังไม่ได้ไปถึงขั้นนั้นใช่มั้ยล่ะ” ประโยคหลังกิ่งแก้วถามคู่สนทนาสีหน้าล้อเลียน คำตอบไม่ต้องดูอะไรมาก แค่เห็นใบหน้าที่อยู่ๆ ก็แดงขึ้นมาคนถามก็รู้เลยว่าต้องยังแน่นอนเพราะแค่พูดถึงยังอายขนาดนี้แล้วคนนิสัยเรียบร้อยและสนใจการงานอย่างรันทพรจะประพฤติตัวชิงสุกก่อนห่ามอย่างนั้นได้ยังไง “แล้วภาสก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ด้วย นั่นก็แสดงว่ารันกับภาสคบกันด้วยใจไม่มีเรื่องอย่างว่าเข้ามาเกี่ยวข้องเพราะฉะนั้นถ้าไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่เนอะ เวลาที่ไม่ได้เจอกันต่างคนก็ต่างทำงานใช้ชีวิตของตัวเองไป มีโทรคุยกันบ้าง เราว่าคบกันอย่างนี้ก็น่ารักดีออก ไม่เสี่ยงกับปัญหานอกใจด้วยเพราะไม่ค่อยได้เจอกันเป็นเรื่องปกติ”

“อะไรของกิ่งเนี่ย ตอนแรกบอกว่าเป็นห่วงแต่ตอนนี้มาบอกว่ากรณีของเรากับภาสไม่เสี่ยงแล้ว”

“อ้าว ก็ตอนแรกยังไม่ทันได้นั่งวิเคราะห์สถานการณ์ไง แต่พอลองคิดๆ ดูแล้วก็อย่างที่บอกไปนั่นแหละโอกาสที่ภาสจะนอกใจรันยังมีน้อยกว่าโอกาสที่วิทย์จะเป็นเกย์ซะอีก ดูสิน่ะ แฟนก็ไม่มีแถมยังทำตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือนอีก” กิ่งแก้วพูดกลั้วหัวเราะขณะที่สายตากำลังมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเต้าหู้เต็มสองมือ ส่วนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงนั้นทันได้ยินชื่อของตัวเองแว่วๆ

“อะไรกิ่ง ไม่อยู่แป๊บเดียวนินทากันแล้วเหรอ”

“ไม่ได้นินทานะ จะให้พูดต่อหน้าเลยก็ได้ เราบอกรันว่าโอกาสที่แฟนรันจะนอกใจรันยังจะมีน้อยกว่าโอกาสที่วิทย์จะเป็นเกย์ซะอีก เพราะวิทย์ยังไม่ยอมมีแฟนซักทีแถมยังคอยบริการเสิร์ฟอาหารให้คนอื่นอย่างกับเป็นแม่บ้านที่อ๊อฟฟิศนี้อย่างนั้นแหละ แต่งตัวก็เนี้ยบกว่าผู้ชายทั่วไป รันยังเคยบอกเลยว่าห้องวิทย์สะอาดแล้วก็เป็นระเบียบมากๆ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เราคิดว่าวิทย์มีปัจจัยเสี่ยงที่จะเป็นเกย์ได้ยังไง ดีนะที่วันที่รันไปทำงานที่ห้องวิทย์รันไม่ไปเจอผู้ชายนอนอยู่บนเตียงด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่แค่สงสัยแล้วล่ะแต่สามารถฟันธงได้เลยว่าใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์”

“เพ้อเจ้อแล้ว กินเข้าไปเลยน้ำเต้าหู้เนี่ย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเลื่อนแก้วน้ำเต้าหู้ไปไว้ตรงหน้ากิ่งแก้วพร้อมกับถุงปาท่องโก๋จากนั้นก็นำอีกแก้วไปวางไว้ตรงหน้ารันทพร หญิงสาวส่งยิ้มขอบคุณ วิทยพลยิ้มอ่อนตอบรับ ในใจคิดว่าควรจะถามต่อจากสิ่งที่ได้ยินกิ่งแก้วพูดเมื่อครู่นี้หรือไม่ เขานั่งชั่งใจอยู่หลายวินาทีและก็ตัดสินใจถามในที่สุด ไม่ใช่เพราะความอยากรู้แค่อย่างเดียวแต่เพราะความเป็นห่วงด้วย

“แล้วเมื่อกี๊คุยอะไรกันอยู่ ทำไมกิ่งต้องพูดเรื่องแฟนรันนอกใจด้วย”

“ไม่มีอะไรหรอกวิทย์ คือแฟนเพื่อนกิ่งไปมีกิ๊กน่ะกิ่งก็เลยเป็นห่วงเรากลัวว่าภาสจะเป็นแบบนั้นบ้าง”

“โห กิ่งนี่หวังดีจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย”

“ทำไมยะคุณวิทย์” กิ่งแก้ววางแก้วน้ำเต้าหู้ถามกลับแทบไม่ทัน

“ก็ใครเค้าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้เพื่อนฟังกันเล่า แล้วอย่างนี้รันจะไม่กลับไปคิดมากเหรอ”

“วิทย์อย่าไปว่ากิ่งเลย กิ่งพูดเพราะเป็นห่วง แล้วเราก็ไม่คิดมากด้วย เรารู้จักแฟนเราดี ภาสเป็นคนดีภาสไม่มีทางนอกใจเราแน่ๆ เรามั่นใจ” รันทพรรีบบอกเพราะสีหน้าของวิทยพลนั้นบ่งบอกว่าเห็นเป็นเรื่องไม่สมควรที่กิ่งแก้วพูดแบบนั้น

“ใช่ เพราะเป็นห่วงหรอกถึงมาถามไถ่ ไม่ได้จะมาพูดให้ระแวงซักหน่อย แล้วเราก็บอกรันแล้วด้วยว่ากรณีของรันกับของเพื่อนเรามันไม่เหมือนกัน”

“เราขอโทษก็แล้วกัน เราไม่ได้ตั้งใจจะว่ากิ่งหรอก เราแค่ไม่อยากให้รันคิดมาก” ชายหนุ่มรีบบอกหลังเห็นว่าตนเองอาจจะพูดแรงเกินไป ใจของวิทยพลห่อเหี่ยวลงทันตาเมื่อได้ยินรันทพรพูดถึงคนรักในแง่ที่ดี ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการให้เธอรู้สึกแบบนั้นกับแฟน ตรงกันข้ามเขาอยากให้เธอพบเจอกับสิ่งดีๆ ในทุกๆ เรื่องโดยเฉพาะเรื่องของหัวใจ แต่ในเมื่อเธอคือคนที่เขามีใจให้เขาก็เลยอดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้เหมือนกัน

“ไม่เป็นไร เห็นแก่น้ำเต้าหู้เราไม่โกรธก็ได้” กิ่งแก้วพูดหน้านิ่งแต่ก็สามารถทำให้อีกสองคนที่เหลือยิ้มได้ รันทพรหันมองวิทยพลด้วยความรู้สึกซาบซึ้งที่เขาเป็นห่วง ความเป็นห่วงเป็นใยในหลายๆ เรื่องของวิทยพลต่อเธอนั้นเธอรับรู้มานานแล้ว และเธอก็หวังดีและเป็นห่วงเขาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเพราะสำหรับเธอแล้วเขาถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอคนหนึ่งและยังเป็นเพื่อนผู้ชายที่เธอสนิทมากที่สุดอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอวางใจถึงขนาดกล้าไปอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสองเพื่อทำงาน สาเหตุหนึ่งอาจเป็นเพราะโดนกรอกหูจากกิ่งแก้วบ่อยๆ ว่าเขาอาจจะเป็นเกย์เลยทำให้เธอค่อนข้างไว้วางใจและสามารถคบหาพูดคุยหรือว่าไปไหนต่อไหนกับเขาได้อย่างสนิทใจโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะคิดไม่ซื่อหรือว่าหาโอกาสเก็บเล็กเก็บน้อยอย่างที่คิดว่าผู้ชายเต็มตัวบางคนน่าจะเป็น

++++++++++++++++++++

เวลาสิบโมงกว่ารกันดากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หญิงสาวรีบหยิบขึ้นมาดูรายชื่อ เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนสนิทที่โทรข้ามประเทศมาจึงรีบกดรับสาย

“ว่ายังไงมิน หายไปเลยนะ ฉันรอโทรศัพท์จากแกอยู่รู้หรือเปล่า”

“รอทำไม”

“อ้าว ก็รอฟังผลที่แกไปเจรจากับคุณ Morgan เจ้าของเสื้อผ้าไง”

“โถ่ อยากรู้แล้วทำไมไม่โทรมาถามล่ะ” รตีพรถามเสียงสดใสเพราะสนุกที่
ได้แกล้งย้อนเพื่อนเล่น รกันดาเป็นคนที่ยั่วโมโหได้ง่ายเธอจึงชอบแกล้งบ่อยๆ

“แล้วฉันจะไปรู้มั้ยล่ะว่าแกจะไปคุยกับเค้าวันไหน แล้วแกก็อยู่เที่ยวด้วยฉันก็ไม่อยากจะโทรไปรบกวนเวลาเที่ยวของแกน่ะสิ”

“จ้ะ แม่คนมีมารยาท ฉันก็โทรมาบอกแล้วนี่ไง แค่รับสายคำแรกก็บ่นเลยนะยะ”

“บ่นอะไรยังไม่ได้บ่นเลย แค่บอกว่าฉันรอโทรศัพท์แกอยู่”

“ไม่บ่นก็ไม่บ่น เถียงกับแกนี่ไม่เคยชนะเลยจริงๆ”

“แล้วจะเถียงทำไมไม่ทราบ” รกันดาย้อนก่อนพูดเข้าเรื่อง “แล้วเป็นยังไงบ้าง เค้ายอมให้เราเป็นตัวแทนให้เค้าหรือเปล่า”

“ระดับฉันแล้วจะไม่สำเร็จได้ยังไงล่ะ ฉันทั้งสวยทั้งทันสมัยออกขนาดนี้ใครๆ ก็อยากให้ฉันขายเสื้อผ้าให้ทั้งนั้นแหละ”

“ฉันว่าให้ใครไปขอเค้าก็ยอมทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับว่าเป็นแกหรอก” รกันดาบอกกลั้วหัวเราะ ห้องเสื้อที่ทั้งสองคนพูดถึงนั้นเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ที่ออกแบบโดยดีไซน์เนอร์ชาวอเมริกัน เป็นแบรนด์ที่ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังมากนักแต่ก็เป็นที่นิยมสำหรับคนกลุ่มหนึ่งที่ชอบเสื้อผ้าในสไตล์ดังกล่าว Richey Morgan เป็นแบรนด์เสื้อผ้าที่มีเอกลักษณ์ในเรื่องของความเรียบง่ายแต่ว่าดูดีมีสไตล์เหมาะกับคนที่ไม่ชอบสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูหวือหวาหรือว่าไม่ชอบตามแฟชั่นจนเกินไป เป็นรูปแบบที่เป็นที่ถูกใจทั้งรกันดาและรตีพร ทั้งสองคิดเห็นเหมือนกันว่าจะสามารถนำเสื้อผ้าแบรนด์ดังกล่าวมาเปิดตลาดที่เมืองไทยได้ไม่ยาก

“ไม่จริง ถ้าไม่ใช่ฉันรับรองว่าริชี่มอร์แกนไม่สามารถไปเปิดที่เมืองไทยได้แน่นอน”

“แหม อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้นสิจ๊ะเพื่อนจ๋า เรายังต้องทำอะไรอีกเยอะแยะเลยนะกว่าจะเปิดร้านได้”

“ถ้ามีเงินทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปได้หมดนั่นแหละ ส่วนทางนี้ฉันรับรองว่าไม่มีปัญหาแน่นอน ที่ฉันโทรหาแกฉันก็จะโทรบอกผลการเจรจาแล้วก็จะถามแกด้วยว่าแกชัวร์แล้วใช่มั้ยว่าจะทำร้านนี้กับฉัน ถ้าเกิดว่าแกไม่มีปัญหาอะไรฉันจะได้นัดเซ็นต์สัญญากับคุณ Morgan เลย”

“ไม่มีหรอก ฉันคุยกับคุณแม่แล้วคุณแม่เห็นด้วย”

“โอเค ตกลงเราเป็นหุ้นส่วนกันแล้วนะจ๊ะเพื่อน”

“อืม” รกันดาตอบรับ “ถ้าอย่างนั้นฉันเริ่มดำเนินการเลยก็แล้วกันนะ อันดับแรกต้องหาที่ตั้งร้านก่อน แกว่าเราจะขายในห้างหรือจะขายข้างนอกดี”

“แล้วแต่แกเลย ฉันยังไงก็ได้” รตีพรบอกพลันนึกบางอย่างออกจึงรีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที “กันต์ แกอยู่ที่โน่นได้ยินข่าวณุบ้างหรือเปล่า”

ณุที่รตีพรหมายถึงคือภาณุซึ่งเป็นแฟนเก่าของรกันดา ภาณุกับรกันดาคบหากันเป็นเวลาห้าเดือน ทั้งสองเป็นเพื่อนกันก่อนในระหว่างที่เรียนมหาวิทยาลัยซึ่งระหว่างคบหาเป็นเพื่อนนั้นภาณุก็หยอดเล็กหยอดน้อยกับรกันดาตลอดแต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเพราะท่าทีของฝ่ายชายไม่ได้ชัดเจนจนมาช่วงหลังเขาก็เริ่มจีบรกันดาจริงจังโดยให้เหตุผลว่าก่อนหน้านั้นเขาชอบรกันดาแต่ไม่กล้าจีบเป็นเรื่องเป็นราวเพราะว่ากลัวผิดหวังจนมาถึงปีสุดท้ายของการเรียนเขาเห็นว่าน่าจะลองเสี่ยงดูเขาจึงเริ่มจีบเธอจริงจังและขอเธอเป็นแฟน ส่วนเหตุผลที่ทำให้รกันดายอมคบหาเป็นแฟนกับเขาเจ้าตัวมาคิดในภายหลังว่าคงเป็นเพราะความเหงา ส่วนเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองต้องเลิกราหลังจากที่เพิ่งคบหากันได้ไม่นานก็เพราะว่ามีคนไทยด้วยกันมาบอกว่าภาณุมีแฟนที่เมืองไทยอยู่แล้ว หลังจากนั้นรกันดาก็ได้พูดคุยกับภาณุเรื่องดังกล่าวตอนแรกเขาปฏิเสธแต่ก็ยอมรับในที่สุดหลังจากถูกคาดคั้น ภาณุบอกว่าเหตุผลที่ทำให้เขาจีบเธอก็เพราะเขากับแฟนเริ่มมีปัญหาระหองระแหงกันเพราะสัมพันธ์ทางไกลนั้นไม่แน่นอนและเขาคิดว่าสุดท้ายก็น่าจะลงเอยด้วยการเลิกราเขาเลยตัดสินใจจีบรกันดาทั้งที่ยังไม่ได้เลิกกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเป็นเรื่องเป็นราวจนถึงวันที่เขาสารภาพกับเธอเขาก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนแต่ถึงจะเลิกแล้วรกันดาก็ไม่คิดที่จะคบหากับเขาต่อไปเพราะเธอรับไม่ได้กับการกระทำคล้ายไม่จริงใจของเขา รกันดาบอกตัดความสัมพันธ์กับเขาตั้งแต่วันนั้น ภาณุตามง้อในช่วงแรกแต่ไม่นานก็เริ่มเงียบหายไปจนรกันดาเลิกสนใจและเลิกนึกถึงเขาในที่สุด ความรู้สึกของเธอต่อเรื่องดังกล่าวมีเพียงแค่รู้สึกเสียใจที่ถูกภาณุหลอกเท่านั้นซึ่งก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้รกันดาคิดว่าตนเองไม่ได้รักภาณุ

“ไม่นะ ฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย ทำไม มีอะไรเหรอ”

“ณุเลิกกับแฟนแล้ว ตอนแรกฉันได้ยินคนเค้าพูดกันฉันก็ยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่ตอนนี้ชัวร์แล้วแหละเพราะฉันได้ยินจากปากณุเอง”

“แกไปเจอเขาที่ไหน ก็ฉันได้ยินว่าเขากลับมาเมืองไทยแล้วไม่ใช่เหรอ กลับช่วงเดียวกับฉันนั่นแหละ”

“ก็ใช่ แต่เมื่อวานณุโทรมาหาฉัน เขาโทรมาขอเบอร์แกแล้วเขาก็เล่าเรื่องตัวเองว่าเลิกกับแฟนแน่นอนแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้ให้เบอร์แกไปหรอกนะ ฉันบอกณุว่าจะโทรถามแกก่อน”

“ถ้าเขาโทรมาอีกแกก็ไม่ต้องให้ล่ะ ฉันไม่อยากกลับไปข้องเกี่ยวกับเขาอีก ถึงฉันจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากที่เลิกกับเขาแต่ฉันก็ไม่อยากเจอเขาอีก มันไม่จำเป็นน่ะ ต่างคนต่างอยู่อย่างนี้จะดีกว่า”

“แกนึกว่าจะต่างคนต่างอยู่กันได้เหรอในเมื่อแกกับเขาอยู่สังคมเดียวกัน สังคมไฮโซเมืองไทยมันกว้างซักเท่าไหร่เชียว ฉันว่ายังไงก็ต้องเจอกันซักวันอยู่ดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร เจอกันก็ทักทายแต่ถ้าจะให้มาโทรคุยกันฉันไม่เอาด้วยหรอก เสียเวลาเปล่า เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า หรือเอาเวลาไปคุยกับคนอื่นดีกว่า” ประโยคท้ายนั้นเสียงของคนพูดเบาลงจนคนฟังจับสังเกตได้ถึงความไม่ปกติ

“คุยกับใครยะ พูดอย่างนี้หมายความว่าไปเจอคนถูกใจแล้วล่ะสิ ถึงว่าแกถึงพูดถึงณุอย่างไม่มีเยื่อใยเลย”

“ฉันไม่มีเยื่อใยกับณุมาตั้งนานแล้ว”

“ก็ตอนนั้นมันก่อนที่ณุจะเลิกกับแฟน แต่ตอนนี้โสดสนิทแล้วแกก็น่าจะใจอ่อนบ้าง แต่นี่พูดเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เป็นเพราะแกเจอคนใหม่ที่ใช่กว่าแล้วนี่เอง ใคร หล่อมั้ย ฉันรู้จักหรือเปล่า” คำถามช่วงท้ายรตีพรถามรัวเร็วด้วยความอยากรู้

“ฉันยังบอกอะไรแกไม่ได้หรอกเพราะฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไงยะ”

“ก็ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันแปลกๆ น่ะ ตอนแรกไม่ชอบมากๆ เกลียดขี้หน้าเลยแหละแต่อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ อยากคุยด้วย อยากทำอะไรให้ แต่เวลาอยู่ด้วยแล้วชอบอารมณ์เสียไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน” น้ำเสียงของรกันดาฟังดูสับสนจนรตีพรสัมผัสได้ “เหมือนว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ฉันหงุดหงิดได้มากกว่าคนอื่น หงุดหงิดทั้งตอนที่ไม่ชอบแล้วก็ทั้งตอนนี้ด้วย”

“ตอนนี้คือชอบแล้ว”

“ก็ไม่รู้ไง”

“แกลองคิดดูแล้วกันว่าถ้าไม่สำคัญแล้วแกจะไปหงุดหงิดเขาทำไม คนอย่างแกถ้าอารมณ์เสียเข้าหน่อยก็สะบัดก้นหนีแล้วไม่อยู่ให้หงุดหงิดซ้ำซากหรอก”

“ก็สะบัดหนีตั้งหลายครั้งแล้วล่ะแต่เขาก็ยังตามมาง้อ อันนี้แหละที่ทำให้ฉันรู้สึกดีนิดๆ”

“แกชอบเขาแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก”

“จริงเหรอ”

“อืม” รตีพรตอบ “แล้วใครล่ะ จะบอกได้รึยัง”

“บอกไปแกก็ไม่รู้จัก”

“แล้วหล่อหรือเปล่า”

“ก็หล่อดี” รกันดาตอบอุบอิบมีรอยยิ้มน้อยๆ ประดับใบหน้า

“อยากเห็นหน้าซะแล้วสิ ฉันรีบกลับเมืองไทยดีกว่าจะได้ไปดูหน้าว่าที่แฟนแก แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันนะตอนฉันกลับไปจากว่าที่แฟนอาจจะกลายเป็นแฟนแล้วก็ได้”

“บ้าเหรอ เพิ่งรู้จักไม่เท่าไหร่ยังไม่ถึงขนาดเป็นแฟนหรอก เอาแค่คุยกันดีๆ ให้ได้ก่อนดีกว่า”

“คุยดีหรือไม่ดีฉันว่าน่าจะขึ้นอยู่กับแกมากกว่านะ แต่ก็เอาเถอะ ฉันก็อวยพรให้แกสมหวังก็แล้วกัน ฉันรู้ว่าแกเป็นคนขี้เหงา เป็นเด็กขาดความอบอุ่น ถ้าแกมีใครซักคนคอยอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลเอาใจใส่แกก็จะได้เป็นคนปกติกับคนอื่นเค้าซักที”

“ขอบใจ แกก็เหมือนกัน เปรี้ยวออกขนาดนี้ทำไมถึงไม่ยอมมีแฟนซักที ฝรั่งมาจีบก็ตั้งเยอะตั้งแยะเลือกมากอยู่ได้”

“จะไม่เลือกมากได้ยังไงล่ะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับเมืองไทยแล้วแล้วฉันจะมีแฟนเป็นฝรั่งไปทำไม มีแฟนแต่ต้องอยู่ไกลไม่ค่อยได้มีเวลาเจอกันฉันว่าไม่มียังจะดีซะกว่า” หลังคำบอกกล่าวมีเสียงคนดังแทรกผ่านโทรศัพท์เข้ามา รตีพรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาพูดต่อ “กันต์ แค่นี้ก่อนแล้วกัน เพื่อนมานอนที่ห้องน่ะต้องไปดูมันหน่อย”

“อืม แกก็รีบกลับมาล่ะฉันอยากทำงานแล้ว อยู่บ้านเบื่อจะตาย”

“เบื่อก็ไปหาหนุ่มคนนั้นของแกสิ ให้เขาช่วยทำให้หายเบื่อ”

หายเบื่อแต่จะอารมณ์เสียแทนน่ะสิ รกันดานึกในใจ ทั้งสองคนบอกลากันอีกครั้งจากนั้นก็วางสาย หญิงสาวนั่งนึกถึงสิ่งที่ได้พูดคุยกับเพื่อนเรื่องของหนุ่มคนนั้น ความแน่ใจในความรู้สึกตัวเองเริ่มมีมากขึ้น ใบหน้าสวยหวานปรากฏรอยยิ้มจากนั้นเจ้าตัวก็ลุกก้าวออกจากห้องนั่งเล่นทันที เป้าหมายคือตามหานางมาลัยเพื่อจะชวนให้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านของนางอย่างเมื่อวานนี้ และหวังว่าวันนี้จะมีอีกคนมาร่วมวงอาหารด้วย

++++++++++++++++++++

“รันผมเลิกงานแล้วเดี๋ยวผมไปเดินห้างรอเหมือนเดิมนะครับ แล้ววันนี้รันเลิกประมาณกี่ทุ่มรันพอจะรู้หรือเปล่า ถ้าดึกผมจะได้หาอะไรกินรองท้องก่อน” ภาวัฒน์กรอกเสียงใส่โทรศัพท์หลังปลายสายกดรับ เขากำลังนั่งอยู่ตรงชุดโซฟาส่วนที่ไว้ใช้สำหรับต้อนรับลูกค้า บนโต๊ะเล็กด้านหน้าคือกระเป๋าสะพายเพื่อเตรียมพร้อมจะออกจากร้านซึ่งถ้าปกติแล้วเขาจะมุ่งหน้ากลับบ้านเลยแต่วันนี้เขามีนัดว่าจะไปกินข้าวกับแฟนสาว

“ภาส รันขอโทษที รันลืมโทรบอกภาสค่ะว่าวันนี้หัวหน้าจะเข้ามาดูงานตอนค่ำๆ พี่เค้าเพิ่งโทรมาบอกเมื่อตอนบ่ายนี่เอง รันตั้งใจว่าจะโทรบอกภาสแต่ก็ลืม”

“หัวหน้ามาแล้วทำไมเหรอครับ”

“อ๋อ คือพี่เค้าจะมาตรวจงานแล้วมันต้องมีปัญหาเกิดขึ้นแน่ๆ คือเราคงต้องถกประเด็นกันอีกเยอะน่ะค่ะ พี่คนนี้เค้าค่อนข้างละเอียดด้วย แล้วคือพี่เค้าจะไม่เข้ามาอีกแล้วประเด็นทุกอย่างก็เลยต้องเคลียร์วันนี้ รันว่ายังไงคืนนี้ต้องเลิกดึกแน่นอน เพื่อนๆ ในจ๊อบก็เริ่มบ่นกันแล้วว่าไม่อยากให้พี่เค้ามา”

“ผมก็ไม่อยากให้มาเหมือนกันนั่นแหละ รันโทรไปบอกให้เค้าไม่ต้องมาได้มั้ย”

“ถ้าทำอย่างนั้นได้ก็ดีสิคะ” รันทพรพูดเสียงอ่อนหลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงคล้ายงอนน้อยๆ ของภาวัฒน์ “รันขอโทษนะ แต่รันยังทำที่นี่อีกตั้งหลายวันยังไงเราก็ต้องได้เจอกันซักวันแหละน่า”

“ให้มันจริงเถอะ”

“จริงสิคะ ถ้ารันไปเจอภาสได้ทำไมรันจะไม่ไป แต่นี่รันไปไม่ได้จริงๆ ภาสอย่าโกรธรันเลยนะ”

“ผมเคยโกรธรันด้วยเหรอ”

“ไม่เคย แต่คิดว่าตอนนี้ใกล้จะโกรธแล้วมั้ง”

“ตอนนี้ตอนไหนก็ไม่โกรธหรอกครับ” ภาวัฒน์บอกน้ำเสียงเป็นปกติหลังจากที่ผิดปกติไปครู่หนึ่ง “รันไปทำงานต่อเถอะ แล้วกินข้าวเยอะๆ ล่ะ ซื้อของกินมาตุนไว้บ้างก็ได้เผื่อตอนดึกๆ จะหิว”

“ค่ะ แต่ภาสไม่โกรธรันแน่นะ”

“ไม่โกรธหรอกครับ ผมรักรันจะตายแล้วผมจะโกรธคนที่ผมรักได้ยังไง” หลังคำพูดดังกล่าวเสียงแซวดังก้องทั้งร้าน ต้นกำเนิดเสียงคือกลุ่มคนที่กำลังแยกอยู่ตรงจุดต่างๆ แต่ก็อยู่ในระยะที่สามารถได้ยินการสนทนาได้ดี ภาวัฒน์เงยหน้ามองแต่ก็ไม่ได้สนใจ เขาหันกลับมาพูดกับคนในสายต่อ คุยอีกไม่ถึงนาทีก็วางสายจากนั้นก็ปล่อยตัวพิงพนักโซฟาด้วยความเซ็ง

“ผมรักรันจะตายแต่ทำไมรันไม่มีเวลาให้ผมเลย” ประโยคดังกล่าวมาจากนครินทร์ที่กำลังเดินตรงเข้ามานั่งใกล้ๆ ภาวัฒน์ยังคงไม่ตอบโต้เหมือนเดิม “รันไม่มีเวลาให้ก็ไปหาสาวอื่นกันดีกว่า ไปเปล่า ร้านนี้สาวสวยตรึม รับรองว่าสามารถทำให้แกลืมรันไปได้ชั่วขณะหนึ่ง”

“ไม่อ่ะ กลับบ้านไปนอนดีกว่า” ภาวัฒน์พูดพร้อมกับคว้ากระเป๋ามาสะพายก่อนลุกขึ้นยืน “ฉันกลับก่อนพรุ่งนี้เจอกัน”

“ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอ กลับบ้านไปนอนเหงาเปล่าเปลี่ยวนะโว้ย”

“ใครว่ากลับไปนอนเหงา มีแฟนก็กลับไปนอนคิดถึงแฟนสิวะ ไปแล้ว” คำพูดหลังเขาหันบอกกับทุกคนในร้านที่กำลังมองมาที่เขากับนครินทร์เพราะต่างก็คือแนวร่วมที่จะไปท่องราตรีคืนนี้ ลับหลังร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งก้าวออกจากร้านไปเสียงนินทาดังขึ้นทันที

“เกิดเป็นไอ้ภาสนี่จะว่าดีก็ดีนะ แต่จะว่าซวยก็ซวยได้เหมือนกัน”

“ทำไมอ่ะพี่รินทร์” ลูกน้องคนหนึ่งเป็นคนถาม

“ก็มันดันเกิดมาเป็นคนรักเดียวใจเดียวมันก็เลยต้องเปล่าเปลี่ยวกายาอย่างนี้ไง เป็นฉันหน่อยไม่ได้จะเอาเวลาที่แฟนไม่มีให้นี่แหละไปสีสาวอื่นแก้เซ็ง ประชดแฟนไปด้วยในตัว”

“แต่แฟนพี่ภาสเค้าก็ดูนิสัยดีดีนะพี่ ผมว่าดีแล้วล่ะที่พี่ภาสไม่นิสัยเหมือนพี่รินทร์เพราะคนดีก็สมควรที่จะได้กับคนดีๆ”

“พี่ก็ว่างั้น” นครินทร์พูดยิ้มๆ เขากับรันทพรก็สนิทกันในระดับหนึ่งทำให้ถึงปากจะพูดแบบนั้นไปแต่ใจก็ไม่ได้เห็นด้วยถ้าจะเกิดเรื่องราวไม่ดีขึ้นมากับคู่รักคู่นี้ที่เขาถือว่าคือเพื่อนที่ดีของเขาทั้งสองคน “แต่พี่ก็ทำเป็นพูดไปอย่างนั้นเอง ถ้าพี่มีแฟนพี่ก็จะรักเดียวใจเดียวเหมือนไอ้ภาสมันนี่แหละ ติดอยู่ที่ว่ายังหาคนที่สวยถูกใจไม่ได้ซักที”

“เอาสวยอย่างเดียวเลยเหรอพี่ จะไม่ดูนิสัยใจคอหน่อยรึไง”

“เอาสวยอันดับแรกส่วนนิสัยเอาไว้อันดับรอง ไม่ได้หรอก คนหล่อๆ เท่ๆ อย่างพี่มีแฟนทั้งทีก็ต้องมีให้เด่นกว่าใคร”

“เอาให้สวยกว่าแฟนพี่ภาสนะพี่รินทร์ ไม่งั้นเสียชื่อพี่หมด”

“ของอย่างนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว พี่มีลางสังหรณ์ว่าอาจจะเจอเนื้อคู่ในอีกไม่ช้านี้ สวยน่ารักเพอร์เฟครับรองได้” หลังคำพูดดังกล่าวลูกน้องหลายคนทำหน้าว่าไม่อยากจะเชื่อเพราะได้ยินนครินทร์พูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีสาวคนนั้นโผล่มาให้เห็นซักที

วันนี้ภาวัฒน์รู้สึกเซ็งๆ หลังออกจากร้านเขาเลยเรียกแท็กซี่กลับบ้านเพราะไม่มีอารมณ์จะนั่งใช้เวลากินลมชมวิวอยู่บนรถเมล์ แต่ถึงจะเป็นแท็กซี่ก็เสียเวลาในการเดินทางไม่น้อยเพราะรถติด ขณะเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยแผ่นปูนหลากสีเขาแปลกใจนิดหน่อยเมื่อเห็นไฟในบ้านเปิดอยู่ แต่ความสงสัยก็หายไปเมื่อเดินเข้าไปถึงและมองผ่านประตูแล้วเห็นว่านางมาลัยกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับคุณหนูคนโตของบ้าน

“อ้าวภาส มากินข้าวด้วยกันเร็ว” เสียงนางมาลัยเอ่ยชักชวนเมื่อเห็นหลานชายเปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน และภาวัฒน์ก็ไม่ปฏิเสธเขาเดินเข้าไปหยิบจานในครัวออกมานั่งร่วมวง ที่นั่งที่เขาเลือกคือเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับรกันดา ชายหนุ่มจัดการตักข้าวใส่จานและนั่งกินข้าวด้วยท่วงท่าสบายๆ

“ทำไมวันนี้มากินที่นี่กันล่ะครับ”

“คุณหนูเธอชวน ที่จริงยายกับคุณหนูมากินที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ”

ภาวัฒน์หันมองรกันดา สีหน้าของคนที่มองกลับมาคือสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่ถ้าเขาจะสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกข้างในของเธอเขาจะรู้ว่าความรู้สึกตอนนี้นั้นดีกว่าตอนก่อนหน้าที่เธอคิดว่าคงจะต้องกินข้าวกับนางมาลัยแค่สองคนเหมือนเดิม

“แล้วเมื่อวานภาสกลับมาตอนไหน”

“ก็เกือบห้าทุ่มน่ะครับ”

“ทำไมกลับดึกจังเลยล่ะ”

“เมื่อวานผมนัดกินข้าวกับรันแต่พอดีว่ารันเลิกงานช้ากว่าจะกินข้าวเสร็จก็เริ่มดึกแล้วล่ะครับ”

รกันดาชะงักมือที่กำลังตักกับข้าว ชื่อรันเรียกความทรงจำถึงวันที่นั่งอยู่บนรถกับเขาเพราะจำได้ว่าคนที่โทรมาหาเขาก็ชื่อนี้เหมือนกันและเธอคิดว่าก็น่าจะเป็นคนๆ เดียวกัน

“อาทิตย์นี้รันทำที่บริษัทที่อยู่ไม่ไกลจากร้านผมเท่าไหร่ผมก็เลยตั้งใจว่าจะไปกินข้าวกับเค้าทุกวัน แต่ทำไปทำมาไปได้แค่วันเดียววันนี้รันก็ไม่ว่างแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าพรุ่งนี้รันจะเลิกดึกอีกหรือเปล่า”

นางมาลัยเห็นหน้าหน่ายๆ ของภาวัฒน์ขณะพูดก็เริ่มสงสัยขึ้นมา

“โกรธหรือว่าน้อยใจหนูรันอยู่หรือเปล่า”

“เปล่าครับ ผมก็แค่เซ็งๆ นิดหน่อย”

“เซ็งได้แต่อย่าไปโกรธหนูรันเข้าล่ะ”

“ไม่โกรธหรอกครับ ยายพูดเหมือนรันเลยรันก็นึกว่าผมโกรธเค้า ไม่รู้นึกไปได้ยังไง ตั้งแต่เป็นแฟนกันมาผมยังไม่เคยโกรธเค้าเลยซักครั้ง” ขณะพูดนั้นภาวัฒน์กำลังยื่นมือเพื่อจะตักกับข้าว แต่เขาก็ต้องเงยหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเพราะมือของเธอค้างอยู่ที่ช้อนกลางอันหนึ่ง เขาเห็นเธอกำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าคล้ายกำลังตกตะลึงอะไรบางอย่าง เขารีบถามเธอทันที

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

คนถูกถามรู้สึกตัวเลยรีบตักกับข้าวใส่จานตัวเองด้วยมือที่อยู่ๆ ก็อ่อนแรงลง เธอรีบส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นอะไรเมื่อนางมาลัยถามซ้ำอีกครั้งเพราะเห็นถึงอาการที่ผิดแปลกไปของเธอเช่นกัน

“คุณหนูไม่ได้เป็นอะไรแน่นะคะ”

“เปล่าค่ะนม กันต์ไม่ได้เป็นอะไรนมกินข้าวต่อเถอะค่ะ”

นางมาลัยได้รับคำยืนยันอย่างนั้นก็หันมากินข้าวต่อแต่ก็สังเกตรกันดาเป็นระยะ หญิงสาวนั่งกินข้าวไม่ยอมพูดยอมจาไปจนตลอดมื้ออาหาร เมื่อทานอาหารเสร็จก็รีบขอตัวกลับบ้านทันที สองคนยายหลานรับรู้ถึงท่าทีที่ผิดปกตินั้นแต่ก็ไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุ ภาวัฒน์เผลอคิดไปว่าอาจเป็นเพราะเขามาร่วมวงด้วยเลยทำให้เธอไม่พอใจ

“ผมไม่น่ากลับมากินด้วยเลย คุณหนูของยายเลยกินข้าวไม่อร่อย” ภาวัฒน์พูดกับนางมาลัยหลังจากที่รกันดากลับบ้านไปแล้ว

“ไม่เกี่ยวกับภาสหรอก คุณหนูเธออาจจะคิดอะไรอยู่ก็ได้”

“แล้วก่อนผมมาเค้าปกติดีหรือเปล่าครับ”

“คุณหนูเธอมานั่งเล่นที่นี่ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วล่ะ แรกๆ ก็ยังอารมณ์ดีอยู่นะแต่พอค่ำๆ ก็เริ่มซึมแล้ว”นางมาลัยพูดไปก็ย้อนนึกถึงตอนก่อนหน้านี้ไปด้วย” ไม่เกี่ยวกับภาสหรอกเพราะยายนึกออกแล้วว่าคุณหนูเธอซึมๆ ตั้งแต่ตอนจะกินข้าวแล้วล่ะ”

“เหรอครับ” ภาวัฒน์พยักหน้าน้อยๆ รู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินนางมาลัยบอกอย่างนั้น ขณะกำลังลุกขึ้นเพื่อจะเอาจานไปเก็บในครัวสายตาก็มองไปเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา

“นั่นโทรศัพท์คุณกันต์หรือเปล่าครับ” ภาวัฒน์ถามนางมาลัย นางหันมองตามที่เขาบอก

“ใช่ คุณหนูคงลืมไว้ ภาสเดินเอาไปให้เธอที่ตึกใหญ่หน่อยได้หรือเปล่า”

“ได้ครับ งั้นยายปล่อยจานไปไว้อย่างนี้นะครับเดี๋ยวผมกลับมาเก็บเอง” ยังไม่ทันที่นางมาลัยจะพูดอะไรภาวัฒน์ก็เดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะเล็กจากนั้นก็ก้าวออกจากบ้านทันที เขาเดินผ่านความมืดไปเกือบถึงสนามด้านหลังตึกใหญ่ บริเวณดังกล่าวมีแสงไฟส่องถึงจึงทำให้เห็นว่าที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ในสนามนั้นมีคนนั่งอยู่ เมื่อเข้าไปใกล้มากขึ้นจึงรู้ว่าเป็นรกันดา เธอกำลังนั่งนิ่งมองท้องฟ้าสายตาเหม่อลอย เป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นจากเธอมาก่อน ความรู้สึกสงสารก่อกำเนิดขึ้นในใจ เหมือนกับว่าเขารับรู้ได้ถึงความอ้างว้างเดียวดาย ผู้หญิงตัวบางๆ ที่นั่งอยู่ในสนามหญ้ากว้างๆ ภายใต้ไฟสลัวๆ ยามค่ำ องค์ประกอบด้านหลังคือคฤหาสน์หลังใหญ่ เป็นภาพที่ทำให้เขารู้สึกเหงาใจอย่างประหลาด แต่เขาไม่รู้ว่าในใจของรกันดานั้นเหงากว่า หญิงสาวหันมองไปยังทิศทางหนึ่งเมื่อรับรู้ได้ถึงความเคลื่อนไหว ภาพของภาวัฒน์ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ นั้นทำให้เธอยิ่งรู้สึกแย่ เวลานี้เธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขา ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีก

“คุณลืมโทรศัพท์ไว้”

รกันดายื่นมือรับโทรศัพท์มือถือจากมือของคนที่เดินมายื่นให้ไปพร้อมๆ กับขยับตัวลุกขึ้นยืนจากนั้นก็กลับตัวก้าวเดินออกจากโต๊ะ จุดมุ่งหมายคือประตูด้านหลังตึกใหญ่ เธอชะงักเท้าไว้เมื่อได้ยินเสียงคนพูดตามหลัง

“คุณเป็นอะไรบอกผมได้นะ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาผมได้รับรองผมไม่คิดค่าบริการ”

หลังคำบอกกล่าวหญิงสาวหันกลับมองเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“นายอยากช่วยฉันจริงๆ เหรอ”

“จริงสิครับ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มแต่ใบหน้าของคนตรงหน้ายังแน่นิ่งดังเดิม

“ช่วยอยู่ไกลๆ ฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

คำพูดดังกล่าวเป็นเหมือนเข็มที่แทงเข้ามาในใจของภาวัฒน์ เขารู้สึกเจ็บจี๊ดอยู่ในอกความโกรธแล่นริ้วขึ้นสมอง

“คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” เขาสวนกลับเสียงเรียบ “ลองนึกให้ดีๆ ว่าผมเคยพยายามเอาตัวเองเข้าไปใกล้คุณซักครั้งมั้ย มีแต่คุณนั่นแหละที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมก่อน”

“ฉันเข้าใจไม่ผิดหรอก แต่ฉันกลัวนายจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันเริ่มรู้สึกดีกับนายแล้ว ที่ฉันทำดีกับนายฉันแกล้งทั้งนั้นแหละ เสื้อนั่นฉันก็ให้เพราะไม่อยากติดหนี้บุญคุณนาย นายมันก็ผู้ชายธรรมดาๆ น่าเบื่อ แค่ออกไปข้างนอกกับนายแค่วันเดี๋ยวฉันก็เบื่อจะแย่แล้ววันนี้ยังต้องมานั่งกินข้าวด้วยอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าแฟนนายทนอยู่กับคนน่าเบื่อแบบนายได้ยังไง”

“ทนได้หรือไม่ได้มันก็เป็นเรื่องของแฟนผมไม่ใช่เรื่องของคุณ แล้วผมก็ไม่เคยขอร้องให้คุณมาทนกับผมด้วย คุณมาขอความช่วยเหลือจากผมแท้ๆ แต่ก็มาว่าผมทีหลัง คุณรู้หรือเปล่าว่าผมยังไม่เคยเจอใครนิสัยแย่เท่าคุณมาก่อนเลย” ยิ่งได้ฟังเธอพูดอารมณ์ของภาวัฒน์ก็ยิ่งกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เข้าใจว่ารกันดาเป็นอะไร บางวันดีบางวันร้ายแต่วันนี้เป็นวันที่ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเธออีกเพราะสิ่งที่เธอตอบแทนให้กับน้ำใจของเขานั้นมันช่างย่ำแย่และทำให้เขาเสียความรู้สึกเป็นอย่างมาก

“ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันนิสัยดีนี่ ฉันมันก็นิสัยเสียแบบนี้มาตั้งนานแล้วแล้วฉันก็รู้ตัวเองดีด้วย”

“ในเมื่อรู้แล้วทำไม่ไม่คิดปรับปรุงตัวเอง คุณนึกเหรอว่าแค่หน้าตากับฐานะจะทำให้คนอื่นมารักคุณได้ ถ้าคุณขืนยังทำตัวแบบนี้จะอีกกี่ปีกี่ชาติคุณก็หาคนที่รักแล้วก็หวังดีกับคุณอย่างจริงใจไม่ได้หรอก เพราะคงไม่มีใครมีความอดทนกับคนอย่างคุณได้มากขนาดนั้น”

“ไม่มีก็ไม่มีสิ ฉันอยู่คนเดียวได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ใครมารัก ฉันอยู่แบบไม่มีใครรักอย่างนี้มาตั้งนานถ้าฉันจะเป็นอย่างนี้ไปอีกตลอดชีวิตมันก็ไม่เห็นจะแปลก แล้วมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลยเพราะฉะนั้นไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน” รกันดาสวนกลับรัวเร็วก่อนพูดกึ่งตะคอกในตอนท้าย ภาวัฒน์ส่ายหน้าสีหน้าบ่งบอกถึงความรู้สึกเหนื่อยหน่าย

“ผมไม่คิดจะสั่งสอนคุณหรอก อย่างคุณมันยากเกินจะสอนแล้วล่ะ ถ้าคุณคิดว่าเป็นแบบนี้แล้วคุณอยู่ดีมีความสุขคุณก็ทำต่อไปเถอะส่วนผมก็คงจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับคุณอีกแล้ว แล้วผมจะบอกอะไรให้นะ ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกที่เบื่อผม ผมก็เบื่อคุณเหมือนกัน ผมขอลาคุณไว้ตรงนี้เลยก็แล้วกัน ที่นี่มันกว้างผมก็หวังว่าเราคงจะไม่ต้องเจอหน้ากันบ่อยเกินไปหรือไม่ต้องเจอกันอีกเลยยิ่งดี หรือถ้าคุณอยากให้ผมออกไปจากที่นี่ก็ช่วยกรุณาพูดให้ยายย้ายออกไปอยู่กับผมหน่อยก็แล้วกัน ถ้ายายตกลงเมื่อไหร่รับรองว่าผมจะย้ายออกจากที่นี่ทันที”

ชายหนุ่มตรงหน้ากลับตัวก้าวห่างออกไปแล้ว มือของคนที่ยืนอยู่กำโทรศัพท์แน่น ใจหนึ่งอยากจะขว้างไล่หลังคนที่เดินออกไปส่วนอีกใจก็อยากจะเอาทุบหัวตัวเอง รกันดาไม่รู้ว่าทำแบบนี้ไปแล้วจะได้อะไร แต่เธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เธอโกรธเขาที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แล้วเธอก็โกรธที่เขาไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้เธอระแคะระคายมาก่อน โกรธทุกสิ่งทุกอย่างที่ปล่อยให้ใจของเธอรู้สึกล่วงเลยมาจนถึงวันนี้แล้วอยู่ๆ ก็มาเอาความหวังไปจนหมด

รกันดาสูดลมหายใจเข้าลึก บอกกับตัวเองว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะอยู่แบบไม่ชอบหน้ากันอย่างนี้แหละจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีกถ้าไม่จำเป็น ไม่ต้องให้เขามาพูดดีทำดีด้วยเพราะยิ่งเขาทำดีมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งยากสำหรับใจเธอ ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องการก็คือขอให้ใจกลับคืนสู่ภาวะปกติ กลับไปเป็นใจที่ไม่ต้องคิดถึงใคร ใจที่ไม่ต้องมัวพะวักพะวงคิดอะไรให้วุ่นวาย ใจที่ว่างเปล่าเหมือนกับตอนก่อนที่จะได้เจอเขา ใจที่ไม่ได้รู้สึกดีๆ เมื่อได้อยู่ใกล้ ใจที่ไม่ต้องเผชิญกับความผิดหวังเสียใจเหมือนอย่างในเวลานี้
_____________________________________

Create Date : 13 ตุลาคม 2553

2 comments

Last Update : 15 ตุลาคม 2553 23:38:24 น.

Counter : 1029 Pageviews.

เข้ามาอ่านอีกรอบตั้งแต่ตอนที่ 1
สนุกค่ะ ชอบมาก
เริ่มเห็นความยุ่งยากแล้วหล่ะซิ...
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ...

เอิงอ่าน 'มูลค่าหัวใจ' ไม่จบ แล้วตอนนี้ก็ล๊อคแล้ว
อยากอ่านมากเลยค่ะ ทำอย่างไรถึงจะได้อ่านค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 14 ตุลาคม 2553 3:53:09 น.

พระเอกด่าแสบดี ชอบ

ที่จริงความรู้สึกของคนอ่อนไหวฯตอนนี้ก็เหมือนอารมณ์ของนางเอกนะ

แต่คนอ่อนไหวฯไม่ชอบทำตัวงี่เง่าแบบผู้หญิงคนนี้อะ

แทนที่เขาจะรู้สึกดีด้วย กลับจะเกลียดขี้หน้าโดยใช่เหตุ

โดย: คนอ่อนไหวที่แกล้งใจแข็ง (Tukta21 ) 10 มีนาคม 2554 21:37:22 น.