Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่4)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่4)_เมตะวรรณ

เวลาใกล้เที่ยงร่างโปร่งระหงเดินลงมาจากห้องนอนบนชั้นสองของตัวตึก รกันดากลับมาอยู่บ้านได้เป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆ และมักจะตื่นนอนตอนสายเป็นประจำเนื่องจากว่ายังไม่มีภาระการงานที่จะต้องทำและยังไม่มีอารมณ์ที่จะออกไปตระเวนกรุงเทพฯ หญิงสาวไม่ได้ถามนางมาลัยถึงกำหนดวันกลับจากทัวร์ประเทศญี่ปุ่นของมารดาเพราะคิดว่าท่านกลับวันไหนก็คงรู้เอง ส่วนรวิกาก็ยังคงออกจากบ้านทุกวันเพื่อไปเรียนและเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ตามประสา ซึ่งเป็นตัวบ่งบอกได้ว่าสาวน้อยเองก็ไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับการไปกลับของมารดาเช่นเดียวกัน รกันดาคิดว่าอาจเป็นเพราะความเคยชิน

สองพี่น้องได้เจอกันเฉพาะช่วงเวลาอาหารเย็นแต่ก็เป็นแค่บางวันเท่านั้น ทำให้หญิงสาวคนพี่คิดว่าชีวิตที่นี่ก็ไม่ได้แตกต่างกับตอนที่อยู่เมืองนอกซักเท่าไหร่เพราะว่ายังรู้สึกเหงาเหมือนเดิม จะมีแตกต่างกันบ้างก็ตรงที่ที่นี่ยังมีนางมาลัยคอยเป็นห่วงเป็นใยและเป็นเพื่อนคุยให้ได้คลายเหงาบ้างในบางครั้ง

รกันดาเดินลงมาถึงชั้นล่างเห็นเด็กรับใช้เดินผ่านจึงเรียกไว้

“แก้วจ๊ะ เดี๋ยวเอาน้ำออกไปให้ที่สนามด้านหลังด้วยนะ”

“ค่ะ” เด็กรับใช้รับคำ “แล้วคุณกันต์จะรับอาหารเช้าเลยหรือเปล่าคะแก้วจะได้ยกไปให้พร้อมกันเลย”

“ยังดีกว่า ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ถ้านมถามหาก็บอกว่าฉันออกไปนั่งอ่านหนังสือข้างนอกนะ”

“ค่ะ”

เด็กรับใช้ชื่อแก้วเดินมุ่งหน้าไปที่ครัวเพื่อจะไปนำน้ำผลไม้ไปให้เจ้านายสาวสวยตามคำสั่ง ส่วนอีกคนหลังจากเข้าไปหยิบนิตยสารสองเล่มในห้องนั่งเล่นแล้วก็ก้าวไปทางประตูบานใหญ่ด้านหลังเพื่อจะไปยังที่หมายคือชุดโต๊ะเหล็กดัดใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ในสนามหลังบ้าน เมื่อก้าวผ่านประตูออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักเท้านิดหนึ่งเมื่อเห็นคนสวนชั่วคราวที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าซักเท่าไหร่

“เพิ่งตื่นเหรอครับคุณหนู นี่มันจะเที่ยงแล้วนะครับ” ภาวัฒน์ที่กำลังถือสายยางรดน้ำต้นไม้เงยหน้าถามหญิงสาวที่ก้าวเดินออกมาจากตึกในชุดเสื้อยืดแขนกุดสีขาวคู่กับกางเกงขาสั้นแบบรัดรูปสีดำ

“ใช่ ทำไม มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

ถ้อยคำยียวนที่มาพร้อมกับท่าทางคล้ายหาเรื่องทำให้คนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ไม่มีครับ ผมเป็นคนไม่ชอบมีปัญหา” ภาวัฒน์ตอบน้ำเสียงกวนๆ ชวนให้อารมณ์เสียไม่ต่างกัน อาจจะน่าหมั่นไส้กว่าตรงแถมให้ด้วยท่ายักไหล่คล้ายไม่แยแสกับคำถามหรืออาจจะรวมถึงคนถามด้วย

“ดี ฉันก็ไม่ชอบมีปัญหาเหมือนกัน โดยเฉพาะกับคนสวน”

คำเรียกขานตนเองว่าคนสวนแทนที่จะทำให้ภาวัฒน์รู้สึกขุ่นเคืองเขากลับขำซะมากกว่าเพราะรู้ว่ารกันดารู้ว่าเขามารดน้ำทำสวนให้เพราะสาเหตุใดเพราะฉะนั้นมันก็คงเป็นแค่คำพูดเรื่อยเปื่อยเพราะไม่รู้ว่าจะตอกกลับเขาแบบไหนมากกว่า หรือถ้าเธอไม่รู้ว่าเขาทำเพราะอะไรอย่างน้อยเธอก็ต้องรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นลูกจ้างของที่นี่ แต่ถึงจะไม่ได้เป็นลูกจ้างเขาก็ช่วยงานที่บ้านหลังนี้เป็นประจำในวันที่ไม่ได้ออกไปทำงานหรือไม่ได้มีธุระที่ไหน เขาถือว่าเป็นการช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ แลกเปลี่ยนกับการที่เขาเข้ามาอยู่อาศัยกับนางมาลัย

ฝ่ายหญิงสาวถึงจะเริ่มหงุดหงิดเพราะต้องมาเจอกับคนกวนอารมณ์ตั้งแต่หัววันแต่ก็ไม่ยอมเดินกลับเข้าไปในตัวตึก ร่างโปร่งระหงยังคงก้าวไปที่ชุดโต๊ะเก้าอี้เหล็กดัดใต้ร่มไม้ใหญ่เพื่อไปนั่งอ่านหนังสือตามความตั้งใจเนื่องจากไม่ต้องการเป็นฝ่ายแพ้ด้วยการยอมถอยหนี แต่การที่ปลายหางตาเห็นการขยับเคลื่อนไหวไปมาเลยทำให้ไม่มีสมาธิหัวสมองจึงเผลอไผลไปคิดเรื่องอื่นแทน และจะเป็นเรื่องอะไรได้ถ้าไม่ใช่เรื่องของคนที่กำลังกวนสมาธิของเธออยู่ในเวลานี้

“นี่” หลังจากความคิดเผลอไผลสิ่งต่อมาที่ห้ามไม่ได้ก็คือความสงสัยและปาก และถึงชายหนุ่มที่ถูกเรียกจะไม่หันมาแต่เธอก็รู้ว่าเขาได้ยินที่เธอพูด “ทำไมนายไม่ให้ลูกกับเมียนายมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ”

ก่อนหน้านี้นางมาลัยบอกกับรกันดาว่าอยู่กับภาวัฒน์แค่สองคนทำให้รกันดาสงสัยว่าภาวัฒน์เอาลูกและเมียไปไว้ที่ไหน แต่ข้อสงสัยก็ยังไม่กระจ่างเพราะอีกคนยังคงสนอกสนใจกับงานสวนต่อไปไม่ได้ตอบคำถามเพื่อเปิดช่องให้เธอได้ทำการเจาะลึกต่อก็เลยเป็นสาเหตุให้รกันดาเริ่มหงุดหงิดอีกครั้งเพราะไม่ได้ดั่งใจ

“มีพันธะแล้วแบบนี้ยังจะมาทำตัวใกล้ชิดกับน้องสาวฉันอีก จนฉันชักเริ่มจะสงสัยแล้วว่านายอาจกำลังคิดจะหลอกวิ” ความหงุดหงิดบวกกับที่หวนนึกไปถึงเรื่องราวครั้งเก่าตอนสมัยที่ตนเองยังอยู่ต่างประเทศทำให้รกันดาพูดน้ำเสียงบ่งบอกความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อคิดว่าภาวัฒน์อาจจะหลอกรวิการทำให้เธอนึกถึงตอนที่ตัวเองเคยโดนหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง แฟนเก่าของเธอมีคนรักอยู่ที่เมืองไทยแต่กลับมาจีบเธอ และเธอก็ตกลงคบกับเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาไม่ได้มีความจริงใจให้เลยเธอจึงไม่ชอบคนประเภทนี้จนเข้าไส้

“ผมจำได้ว่ายังไม่เคยบอกซักคำว่ามีลูกมีเมียแล้ว” หลังจากเงียบอยู่นานภาวัฒน์ก็ยอมเปิดปากพูดเพราะเริ่มไม่พอใจที่ถูกอีกฝ่ายกล่าวหา “คุณลองดูดีๆ สิครับ หน้าตาอ่อนๆ ซื่อๆ อย่างผมเนี่ยนะจะมีเมียแล้ว”

“ก็นายบอกว่ามีภาระต้องดูแล หรือว่าเลี้ยงเด็กไว้”

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดเองเออเองซักที” เขาพูดด้วยน้ำเสียงระอา “อยากรู้อะไรก็ถามผมได้ รับรองผมไม่หาว่าคุณยุ่งเรื่องส่วนตัวของผมหรอก มัวแต่คิดเดาเอาเองแบบนี้ก็เหนื่อยเปล่า”

“สรุปก็คือนายยังไม่ได้แต่งงาน แล้วเลี้ยงเด็กไว้กี่คนล่ะ”

“ผมยังไม่ได้แต่งงาน แล้วก็ไม่ได้เลี้ยงเด็กที่ไหนไว้ด้วย และที่สำคัญนะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้องวิอย่างที่คุณเข้าใจ เราสองคนนับถือกันแบบพี่น้อง ใครจะมาคิดอกุศลอย่างคุณได้เล่า แค่เห็นผมกับน้องวิคุยกันก็คิดไปไหนต่อไหนแล้ว แล้วที่คุณกำลังคุยกับผมอยู่นี่ล่ะ กำลังเข้าใจว่าผมคิดอะไรกับคุณอยู่หรือเปล่า เอ๊ะ หรือคุณเองที่กำลังคิดไม่ซื่อกับผมเลยคอยหาเรื่องผมบ่อยๆ”

รกันดาผุดลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดว่าเธอกำลังคิดเกินเลยกับเขาอยู่ กำลังจะอ้าปากต่อว่าแต่พลันนึกขึ้นมาได้ว่าควรใจเย็นไม่อย่างนั้นอาจเป็นรองโดนสวนกลับเจ็บๆ เหมือนที่ผ่านมา ดวงตากลมโตจึงมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างดูแคลนก่อนที่ริมฝีปากเรียวบางจะปล่อยคำพูดที่ฟังดูไม่รุนแรงแต่เมื่อรวมกับสายตาอาการรกันดาคิดว่าคงทำให้คนฟังรู้สึกแสบๆ คันๆ ได้ไม่มากก็น้อย

“อย่างนายเนี่ยนะ มากที่สุดก็ได้แค่คุยนี่แหละ”

ได้ผลเพราะคำพูดและท่าทางดังกล่าวทำให้คนที่ไม่เคยคิดจะพูดจาไม่เหมาะสมกับผู้หญิงห้ามตัวเองไม่อยู่อีกครั้ง เวลานี้สำหรับภาวัฒน์แล้วเขาขอแค่ได้เอาคืนเป็นพอ

“แล้วไม่คิดจะลองอะไรที่มันมากกว่านี้อีกเหรอครับ อาจจะติดใจขึ้นมาก็ได้นะ ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้นะครับ”

คำพูดแฝงนัยหยาบคายที่มาจากเขาเป็นครั้งที่สองทำให้รกันดาเลือดขึ้นหน้า ความคิดที่จะใจเย็นหายไป มือบางหยิบหนังสือขึ้นก่อนจะเงื้อง้าจนสูงเหนือศรีษะและออกแรงขว้างพุ่งตรงไปทางคนปากไม่ดี

“นี่แน่ะ ไอ้คนปากไม่มีหูรูด”

ภาวัฒน์จับตามองรกันดาตลอดเพราะรู้ว่าคงต้องโดนสวนกลับไม่ด้วยคำพูดก็ด้วยการกระทำจึงทันเห็นหนังสือลอยคว้างมากลางอากาศ ปฏิกิริยาอัตโนมัติคือการยกแขนทั้งสองข้างขึ้นบังหน้าของตัวเองจึงทำให้ปลายสายยางที่ถือติดมือหันไปทางหญิงสาวตรงหน้า สายน้ำพุ่งตรงไปที่รกันดาจนร่างบอบบางเปียกปอนภายในเวลาอันรวดเร็ว

“ว้าย!! เปียกหมดเลย แกล้งฉันเหรอไอ้คนปากไม่ดี” เธอร้องลั่น ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่ากำลังถูกแกล้งจึงไม่มีทางที่จะยอม หญิงสาวก้าวขามุ่งตรงไปยังคนตรงหน้า ออกแรงดึงสายยางที่อยู่ในมือของเขาออกจนสุดแรง

“นี่คุณ จะมาแย่งทำไม เปียกหมดแล้วไม่เห็นรึไง”

เมื่ออีกคนไม่ยอมปล่อยและอีกคนก็ไม่ยอมแพ้จึงกลายเป็นการยื้อยุดฉุดกระฉาก ปลายสายยางสะบัดไปมาตามแรงดึงทำให้สายน้ำสาดกระเซ็นเปียกชุ่มไปทั่วบริเวณและทั่วร่างของคนทั้งสอง แต่คนที่ได้รับผลกระทบมากกว่าคือฝ่ายหญิงเพราะด้านบนสวมใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวเนื้อบางซึ่งเมื่อเปียกแล้วส่งผลให้สามารถมองทะลุเข้าไปถึงภายในได้อย่างง่ายดาย ซึ่งภายในก็คือเสื้อชั้นในสีดำตัวจ้อยและผิวเนื้อขาวเนียนผุดผ่อง

ถึงมือยังคงยื้อยุดฉุดแย่งสายยางแต่ดวงตาคมก็ทันได้มองเห็นสภาพของอีกคนที่อยู่แนบชิด ผิวเนื้อนุ่มๆ เย็นๆ สัมผัสถูกเนื้อตัวทำให้ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ และก่อนที่จะต้องถูกเนื้อต้องตัวกันมากกว่านี้จนจะพาลให้โดนด่าซ้ำภาวัฒน์ตัดสินใจที่จะปล่อยสายยางให้รกันดา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำตามใจคิดก็ถูกโปร่งระหงถาโถมเข้าใส่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“เฮ้ย / ว้าย”

ร่างสูงใหญ่ล้มหงายหลังโดยมีอีกคนที่ซุ่มซ่ามสะดุดสายยางล้มทับตามมาติดๆ มือหนาของคนด้านล่างยกขึ้นเพื่อป้องกันตามสัญชาตญาณแต่ก็ดันไปจำเพาะเหมาะเหม็งตรงกับหน้าอกนุ่มนิ่มพอดิบพอดีก่อนจะตามมาด้วยมุมปากที่ถูกประทับโดยเรียวปากบอบบาง โชคดีที่รกันดาพอจะยั้งตัวเองไว้ได้บ้างไม่อย่างนั้นจากแค่ประทับคงจะกลายเป็นกระแทกจนอาจทำให้เลือดตกยางออกเป็นแน่ แต่ถึงจะยั้งได้เธอก็ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าจะต้องมามีบทเลิฟซีนที่มีสาเหตุมาจากอุบัติเหตุอย่างในนิยายซ้ำยังถูกจับหน้าอกเต็มๆ อีก และด้วยอารามตกใจจึงทำให้ทำอะไรไม่ถูก ทั้งหน้าอกและริมฝีปากยังคงค้างเติ่งอยู่ในสภาพเดิมจนเวลาผ่านไปนานหลายวินาทีรกันดาถึงค่อยเรียกสติกลับคืนมาได้ หญิงสาวรีบถอนใบหน้าที่กำลังร้อนวูบด้วยความอายขึ้นก่อนจะยันตัวลุกจากเบาะหนาด้านล่าง ยืนได้สำเร็จมือก็คว้าเอาสายยางที่พาดระเกะระกะขึ้นมาฟาดไปที่ต้นขาของคนที่ยังคงนอนอยู่ก่อนจะปล่อยสายยางทิ้งลงพื้น จากนั้นก็ปลดปล่อยอารมณ์โกรธด้วยแรงเตะจากปลายเท้าไปที่หน้าแข้งหนาๆ แข็งๆ ของเขา รู้สึกเจ็บด้วยเช่นกันแต่ก็ไม่แสดงออกเพราะอีกอาการนั้นรุนแรงกว่ามาก อาการที่ว่าก็คืออาการอายส่งผลให้ร่างบอบบางหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในตัวตึกทันทีหลังเอาคืนสำเร็จ

ความเจ็บที่โดนฝากไว้ทำให้คนโดนกระทำยังไม่ยอมล้มเลิกความคิดที่จะเอาคืน ภาวัฒน์ตะโกนไล่หลังไปติดๆ

“เป็นยังไงครับ ลองแล้วติดใจหรือเปล่า วันก่อนผมขอโทษด้วยนะที่ซื้อเสื้อชั้นในให้ผิดไซส์”

รกันดาที่ได้ยินถ้อยคำสื่อความหมายว่าอีกฝ่ายวัดขนาดหน้าอกของตนเองได้อย่างถนัดถนี่กำลังทั้งโกรธทั้งอาย ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำขึ้นอีกเท่าตัว แต่ตอนนี้ทำได้แค่เร่งเท้ายิกๆ ให้หลุดพ้นไปจากสถานที่นี้พร้อมกับเม้มปากและบอกกล่าวฝากความแค้นกับเขาในใจ ก้าวผ่านประตูเข้ามาได้ก็มาเจอเข้ากับร่างท้วมของแม่นม

“คุณหนูไปทำอะไรมาคะ เปียกไปหมดทั้งตัวเลย”

“เอ่อ” เธอลากเสียงยาวอย่างไม่รู้จะตอบว่าอะไร เมื่อหาคำตอบไม่ได้จึงหันเหไปเรื่องอื่นแทน “คือกันต์หนาวมากเลยค่ะ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“เสร็จแล้วเดี๋ยวลงมาทานข้าวนะคะ” นางมาลัยไม่คาดคั้นต่อ พอจะรู้สาเหตุอยู่บ้างเมื่อนึกถึงหลานชายที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างนอก

“ค่ะนม”

ลับหลังรกันดาที่เดินขึ้นไปชั้นบนในสภาพเปียกปอนนางมาลัยมุ่งหน้าไปที่หลังบ้านทันที ถอนหายใจพร้อมส่ายหัวระอาเมื่อเห็นสภาพของหลานชายในลักษณะที่ไม่ต่างจากรกันดาซักเท่าไหร่ แตกต่างตรงที่ภาวัฒน์กำลังเปลือยท่อนบนและกำลังยืนบิดเสื้อยืดที่เปียกชุ่มให้หมาดลง

“นึกแล้วว่าต้องทะเลาะกับเราแน่ๆ” เสียงของยายเรียกสายตาของหลานชายให้หันมอง “เราไปทำอะไรคุณหนูเธอเข้าล่ะถึงได้รีบวิ่งเข้าบ้านไปซะอย่างนั้น”

“ทำไมยายไม่คิดว่าคุณหนูของยายทำผมก่อนบ้าง ว่าแต่ผมคนเดียว” เขาแกล้งพูดอย่างน้อยใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม “คุณหนูกันต์นี่เรียนจบเมืองนอกเมืองนามาจริงๆ เหรอครับ ทำไมยังทำตัวเป็นเด็กไม่ได้ดั่งใจก็ปาข้าวของ โดนเข้าบ้างจะมาโทษผมคนเดียวไม่ได้นะเพราะตัวเองเป็นคนหาเรื่องก่อน”

“คุณหนูโดนอะไร เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

“ไม่เจ็บหรอกยาย ก็แค่โดนน้ำจนเปียกจะไปเจ็บอะไร” แต่อาจจะมีเจ็บใจตรงโดนจับนู้นบ้างโดนแตะนี่บ้างแต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ

“แค่นั้นก็ดีแล้ว แล้วเราล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ก็นิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นไรแค่นี้ผมพอจะให้อภัยได้ ผมน่ะมีเหตุผลแล้วก็ใจกว้างมากกว่าคุณหนูของยายแน่นอน” ภาวัฒน์ไม่ได้รายงานถึงอาการยอกตรงหลังจากที่หงายหลังกระแทกพื้น รอยแสบตรงต้นขาจากที่ถูกสายยางฟาด และอาการปวดที่หน้าแข้งจากที่โดนเตะเต็มๆ

“ทีหลังก็ใจเย็นๆ หน่อยสิภาส อย่าไปกวนอารมณ์ให้คุณหนูเธอโกรธ เราเป็นผู้ชายอายุก็มากกว่าก็ต้องอดทนแล้วก็ต้องยอมคุณหนูเธอบ้าง”

“เฮ้อ...ยายก็บอกให้ผมยอมทั้งปี”

“แล้วถ้าเราไม่ยอมแล้วจะให้คุณหนูเธอยอมรึไง”

ภาวัฒน์ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะนางมาลัยพูดถูกทุกอย่าง ถ้าเขาไม่ยอมแล้วคนอย่างรกันดาหรือจะยอม แต่คิดไปคิดมาเขาก็ยักไหล่แบบไม่แยแสหลังจากคิดได้ว่าตนเองก็ไม่จำเป็นต้องไปยอมเหมือนกัน พี่น้องก็ไม่ใช่ เจ้านายก็ไม่เชิง แฟนยิ่งไม่ใช่ใหญ่ และในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็ไม่ได้มีบุญคุณต่อกันเพราะเขาก็ได้ทดแทนที่มาขออาศัยด้วยวิธีอื่นแล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องไปยอม นอกเสียจากอยากจะให้เจ้าตัวนิสัยเสียเข้าไปอีกซึ่งเขาก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้นเพราะแค่นี้เขาก็ว่ามากเกินพอแล้ว

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดอยู่บ้านแบบสบายๆ คือเสื้อยืดเนื้อบางและกางเกงขาสั้นความยาวแค่เข่าเดินเช็ดผมที่เปียกหมาดๆ ก้าวเข้าไปในห้องนอน เขามุ่งตรงเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู หน้าจอแสดงว่ามีสายที่ไม่ได้รับถึงเจ็ดสาย ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะรู้โดยไม่ต้องเปิดดูว่าคนที่โทรมาคือใคร เขาต่อสายกลับไปหาทันที

“คิดถึงผมมากขนาดนี้เลยเหรอครับ”

“แล้วใครบอกว่าจะโทรมาตอนเที่ยงคะ บอกว่าจะโทรแต่ก็ไม่โทรมารันก็เลยจะโทรไปบอกภาสว่าถ้ารู้ว่าจะทำไม่ได้ก็ไม่ต้องสัญญาไว้เพราะจะทำให้คนอื่นเค้ารอ” ถึงคำพูดจะเป็นการต่อว่าแต่น้ำเสียงน่ารักๆ ที่ได้ยินและนิสัยของเจ้าตัวที่ภาวัฒน์รู้จักดีทำให้เขารู้ว่าแฟนสาวไม่ได้ต่อว่าแต่แค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้น

“บังเอิญมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ แต่ผมก็รีบสุดๆ แล้วนะ ไม่ลืมหรอกว่ามีคนกำลังคิดถึงผมอยู่” เขาบอกน้ำเสียงอ่อนหวานขณะที่ใบหน้านั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“มีอะไรเหรอคะ” น้ำเสียงของรันทพรไม่ได้บ่งบอกว่าล้อเล่นเหมือนก่อนหน้าแต่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็มีเรื่องทะเลาะกับยายคุณหนูที่ผมเคยเล่าให้รันฟังไงครับ จำได้หรือเปล่า”

“จำได้สิคะ คนที่เข้าใจผิดคิดว่าภาสเป็นคนขับรถแล้วก็มีลูกมีเมียแล้ว พูดถึงรันก็ยังขำอยู่เลย แล้ววันนี้ทะเลาะกันเรื่องอะไรคะ”

“ก็เรื่องที่เค้าคิดว่าผมจะจีบน้องวิน่ะสิครับ ขนาดนึกว่าผมมีลูกมีเมียแล้วนะยังคิดไปได้ เห็นว่าผมใจง่ายแล้วก็มักง่ายขนาดนั้นเลยรึไง แต่ก็อย่างว่าแหละครับ เค้าไม่รู้นี่ว่าผมมีแฟนที่น่ารักมากๆ อยู่แล้วทั้งคน เพราะถ้าผู้ชายคนไหนมีแฟนน่ารักๆ อย่างรันก็ไม่มีทางเห็นคนอื่นดีกว่าเด็ดขาด”

“อ้าว ตกลงเค้ายังไม่รู้เหรอคะว่าภาสยังไม่ได้มีลูกมีเมีย ก็ภาสเคยบอกว่าเค้ารู้แล้วนี่นาว่าภาสไม่ได้เป็นคนขับรถ” รันทพรถามด้วยใบหน้ายิ้มเขินเพราะเพิ่งถูกชมว่าน่ารักสองครั้งติดๆ กันซ้ำภาวัฒน์ยังบอกว่าเขาไม่มีทางเห็นคนอื่นดีกว่าเธอ

“ก็เพิ่งรู้ตอนทะเลาะกันเมื่อกี๊นี่แหละครับ แต่ก็ไม่แปลกที่ก่อนหน้านี้ไม่รู้เพราะคนอย่างคุณหนูกันต์เคยถามอะไรใครซะที่ไหน คิดเองเออเองเข้าใจเองคนเดียวทุกอย่าง ไม่รู้ว่าจะมีใครสนใจผู้หญิงฟุ้งซ่านเอาแต่ใจชอบทำตัววุ่นวายแบบนี้บ้างหรือเปล่า”

“ภาสก็พูดซะเสียหมด แต่รวยขนาดนั้นรันว่ามีแต่หนุ่มๆ มารุมจีบมากกว่า แล้วยิ่งถ้าสวยด้วยแล้วอีกซักพักหัวบันไดบ้านต้องไม่แห้งแน่ๆ แต่ว่าคุณหนูกันต์นี่สวยมากมั้ยคะ”

“ก็...สวยมั้งครับ” ภาวัฒน์ไม่ได้บอกความจริงว่ารกันดาเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยเป็นอย่างยิ่งเพราะเขาพอจะรู้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบให้คนรักตนเองชมผู้หญิงอื่นให้ฟัง แต่ที่สำคัญกว่าคือเขาจะไปชมคุณหนูรกันดาเพื่ออะไร

“รันว่าต้องสวยมากแน่ๆ เลย ขนาดน้องวิยังน่ารักขนาดนั้นแล้วพี่สาวที่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามาตั้งหลายปีจะไม่สวยเก๋ได้ยังไง ภาสอยู่ใกล้ๆ ก็อย่าเผลอไปหลงเสน่ห์เข้าล่ะ” รันทพรรู้จักรวิกาเพราะเคยได้เจอและได้พูดคุยกันจนสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง

“เรื่องนั้นรันไม่ต้องห่วงเลย ตั้งแต่คบกันมารันเคยเห็นผมหลงเสน่ห์ใครนอกจากรันบ้างหรือเปล่า แล้วอีกอย่างถ้าไม่จำเป็นหรือถ้าไม่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ ผมก็ไม่เอาตัวเองเข้าไปใกล้เค้าหรอกครับ นอกเสียจากว่าถ้าตอนไหนผมอยากรู้สึกหงุดหงิดเล่นหรืออยากไมเกรนขึ้นตอนนั้นนั่นแหละครับคุณหนูกันต์จะเป็นคนแรกที่ผมนึกถึง”

“ภาสก็พูดไปเรื่อย”

“อ้าว ก็มันจริงนี่นา” ภาวัฒน์ตอบกลับขำๆ ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของแฟนสาวดังมาตามสาย “แล้วรันจะกลับวันไหนครับ”

ภาวัฒน์ถามถึงกำหนดกลับจากต่างจังหวัดของรันทพรที่ต้องเดินทางไปทำงานไกลๆ อย่างนี้เป็นประจำ และจากการที่คนรักของเขาต้องทำงานหนักบวกกับที่ตัวเขาเองก็ต้องไปทำงานต่างจังหวัดบ้างเป็นบางครั้งเลยทำให้เขาและเธอไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน แต่ก็โทรคุยกันบ้างเมื่อมีเวลา

“อีกสองสามวันมั้งคะ ยังไม่รู้แน่นอนเลยต้องดูงานก่อนว่าจะเสร็จตอนไหน อย่าบอกนะว่าภาสคิดถึงรันน่ะ”

“คิดถึงมากครับ รันล่ะคิดถึงผมหรือเปล่า”

“ไม่บอกหรอก ไปคิดเอาเอง” หญิงสาวบอกน้ำเสียงสดใสเป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นว่าเพื่อนๆ พร้อมที่จะกลับไปทำงานแล้วจึงบอกกล่าวว่าจะวางสาย

“โอเคครับผม กินข้าวเยอะๆ นะอย่ามัวแต่ทำงานล่ะ”

“ค่ะ”

หลังวางสายจากคนรักแล้วสาวร่างเล็กเดินมุ่งหน้าไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ กับรถของบริษัทลูกค้าที่คอยขับบริการตลอดระยะเวลาที่ทีมของเธอทำงานที่นี่ เธอและเพื่อนอีกสองคนกำลังจะกลับไปทำงานต่อที่บริษัทลูกค้าผู้ว่าจ้างหลังจากออกมารับประทานอาหารกลางวัน

“กะว่าจะคุยกับแฟนทุกครั้งหลังอาหารเลยรึไงจ๊ะ” เพื่อนสาวนามว่ากิ่งแก้วเป็นคนแซว

“ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย กิ่งก็พูดเว่อร์ไป”

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ หวานจนคนแถวนี้ตาร้อนกันเป็นแถวๆ แล้วใช่มั้ยวิทย์” กิ่งแก้วหันหาแนวร่วมจากชายหนุ่มอีกคน

“อย่ามาเหมาสิ เราไม่เกี่ยว”

วิทยพลโกหกได้อย่างแนบเนียนยิ่งนักเพราะเขาเป็นอย่างที่กิ่งแก้วบอกจริงๆ ชายหนุ่มอิจฉาคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของหญิงสาวรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมตรงหน้านี้ รันทพรเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งน่ารัก นิสัยดี และทำงานเก่ง เขาถูกใจเธอตั้งแต่ได้ร่วมงานด้วยกันในวันแรก และความถูกใจก็พัฒนาเป็นความชอบและเขาก็คิดว่ามาถึงตอนนี้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอคงจะถึงจุดสูงสุดของความชอบแล้วและกำลังก้าวล้ำเข้าไปในเขตแดนของความรู้สึกใหม่ที่ยิ่งใหญ่และมากมายกว่าเมื่องานช่างอำนวยให้เขาได้อยู่ใกล้ชิดเธอตลอดมา แต่เขาก็รับรู้เสมอว่าเธอมีคนรักแล้ว และเขาก็พยายามที่จะตัดใจจากเธอให้ได้เช่นกันแต่มาถึงวันนี้ความตั้งใจดังกล่าวก็ยังคงเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้สำเร็จ

“ถ้าอิจฉาเรามากๆ ก็มีแฟนซักทีสิ เรามีผู้ชายคนนึงจะแนะนำให้ไม่รู้ว่ากิ่งจะสนใจหรือเปล่า”

“ใครอ่ะ”

“วิทย์ไง ทั้งหล่อทั้งน่ารัก นิสัยก็ดี ทำงานก็เก่ง ไม่สนใจบ้างเหรอจ๊ะ”

“อุ๊ย วิทย์เนี่ยนะ ไม่เอาหรอกแมนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าดีอย่างที่รันว่าจริงๆ ทำไมถึงไม่มีแฟนซักทีล่ะ” กิ่งแก้วพูดเสมือนว่าคนที่กำลังถูกพูดถึงไม่ได้ยืนรวมอยู่ด้วยเป็นเพราะรู้ว่าวิทยพลไม่ได้ถือสาอะไรเนื่องจากเคยแซวเรื่องนี้กันบ่อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนเพราะคำพูดตรงข้ามกับสิ่งที่เป็นอยู่ วิทยพลยืนยันว่าตนเองแมนทั้งแท่งแต่เป็นเรื่องน่าแปลกที่ผู้ชายที่มีคุณสมบัติออกจะครบถ้วนสมบูรณ์แบบเขาไม่มีแฟนกับชาวบ้านเค้าซักที แต่อาจจะเป็นอีกกรณี คือมีแล้วแต่ไม่เปิดเผยเนื่องจากว่าเปิดเผยไม่ได้

“นั่นนะสิ ทำไมเหรอวิทย์ หรือว่ายังไม่เจอคนถูกใจ” รันทพรหันถามชายหนุ่มที่ยังยืนให้เธอกับกิ่งแก้วพูดถึงอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“สงสัยเรากำลังรอใครคนนึงอยู่มั้ง”

“ที่รอน่ะผู้หญิงหรือผู้ชาย” กิ่งแก้วสวนกลับทันควัน

“ผู้หญิงน่ะสิ ถามอะไรคิดบ้างหรือเปล่าเนี่ย”

“เรื่องนี้รันไม่เกี่ยวนะ เคลียร์กันเอาเอง”

สาวร่างเล็กว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในรถ หลังนั่งประจำที่แล้วก็มองตามการเคลื่อนไหวของเพื่อนทั้งสองคนโดยหยุดสายตาที่ฝ่ายชายที่ก้าวเข้าไปนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับ ความสงสัยของกิ่งแก้วตอนแรกเธอไม่ค่อยเห็นด้วยเพราะรูปลักษณ์และพฤติกรรมต่างๆ ของวิทยพลนั้นก็ดูปกติเหมือนผู้ชายแท้ๆ ทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ค่อยปกติก็คือทำไมเขาถึงไม่มีคนรักซักที ทำให้เธอเริ่มเอนเอียงไปอย่างที่กิ่งแก้วสงสัยมากขึ้น แต่ถึงจะอย่างไรเธอก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่าวิทยพลจะมีรสนิยมในเรื่องดังกล่าวเป็นแบบไหน ขอให้เขาเป็นคนดี เป็นเพื่อนที่ดีเธอก็เต็มใจที่จะคบหากับเขาต่อไป
_____________________________________-

Create Date : 10 กันยายน 2553

Last Update : 10 กันยายน 2553 3:39:00 น.

2 comments

Counter : 958 Pageviews.

เข้ามาอ่านอีกรอบ สนุก สนุก
หายไปไหนมาเอ่ย

โดย: kawee IP: 210.86.135.81 วันที่: 13 กันยายน 2553 เวลา:17:31:00 น.

เด๋วนะๆๆๆ มีลางสังเห่าบอกว่า รันต้องคู่กะวิทย์แน่เรย อิอิ

โดย: Tukta21

วันที่: 10 มีนาคม 2554 เวลา:14:27:24 น.