Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่10)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่10)_เมตะวรรณ

เช้าวันเสาร์ภายในห้องอาหารหนึ่งสาวนั่งอยู่ที่ฟากหนึ่งของโต๊ะ รวิกากำลังรอการเสิร์ฟอาหารเช้าแสนอร่อยจากแม่บ้านสูงวัย ขณะตักข้าวต้มปลาควันลอยกรุ่นใส่ถ้วยให้คุณหนูคนเล็กของบ้านนางมาลัยบอกน้ำเสียงนุ่มนวล

“คุณหนูวิทานเยอะๆ นะคะ วันนี้นมทำสุดฝีมือเลยค่ะ”

“ทานเยอะก็อ้วนแย่สิคะนม”

“อ้วนอะไรกันคะ ผอมจนจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้ว” นางมาลัยพูดจบก็ตักข้าวเสร็จพอดี นางเดินถอยหลังออกมา รวิกาใช้ช้อนคนข้าวต้มให้หายร้อน

“สู้กันต์ก็ไม่ได้นะคะนม มีแต่เนื้อล้วนๆ ส่วนไขมันก็กำลังเพิ่มมาเรื่อยๆ”

“อ้าวคุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ” หญิงสูงวัยเอ่ยทักเจ้าของเสียงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับน้องสาว

“ตื่นแล้วค่ะ อาบน้ำเสร็จก็รีบตามกลิ่นอาหารมาเลย อย่างนี้ไงล่ะคะกันต์ถึงจะอ้วนแหล่ไม่อ้วนแหล่อยู่แล้ว”

“คุณหนูก็พูดเกินไป” นางมาลัยพูดขณะเดินเข้าไปบริการตักอาหารให้คนมาใหม่ “อย่างคุณหนูนี่เรียกว่ากำลังพอดีเลยต่างหากล่ะคะ อกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพกแบบนี้พวกหนุ่มๆ ชอบค่ะ แล้วคุณหนูก็ตัวสูงด้วยเลยดูพอเหมาะพอเจาะไม่ได้เฉียดฉิวคำว่าอ้วนเลยซักนิดแค่ไม่ได้ผอมเท่านั้นเอง แต่นมก็ว่าหุ่นแบบนี้ดีกว่าพวกผอมแห้งแรงน้อยเป็นไหนๆ”

“ที่ผอมแห้งแรงน้อยนี่คงไม่ได้หมายถึงวิใช่มั้ยคะ” คำถามจากสาวน้อยอีกคนหนึ่ง

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วล่ะค่ะ อย่าหาว่านมลำเอียงเลยนะ นมว่าคุณหนูวิควรกินให้มากกว่านี้อีกนิดแล้วพอได้หุ่นซักประมาณคุณหนูกันต์ก็ค่อยรักษาหุ่นประมาณนั้นไว้ นมรับรองว่าต้องมีหนุ่มๆ เข้ามาจีบเพิ่มอีกสองเท่า” นางมาลัยทำทีเป็นพูดเล่นแต่ก็หมายความตามนั้นเพราะสำหรับนางแล้วหุ่นของรกันดานั้นถือว่าพอดิบพอดีไปทุกสัดส่วนและยังดูสุขภาพดีอีกด้วยเพราะรกันดาผิวพรรณเปล่งปลั่งและไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไปซึ่งนางคิดว่าผู้ชายส่วนใหญ่น่าจะชอบผู้หญิงรูปร่างแบบนี้มากกว่าผู้หญิงตัวผอมแห้งที่ดูราบเรียบไปทุกสัดส่วน

“อย่างนี้เรียกลำเอียงเต็มๆ เลยล่ะค่ะ ก็ใช่น่ะสิ ก็วิไม่ได้เป็นสาวเซ็กซี่เนื้อนมไข่แบบพี่กันต์นี่” รวิกาบอกกล่าวน้ำเสียงแง่งอนแต่ต่างก็รู้ว่าเป็นแค่การแกล้งทำเท่านั้น

“เนื้อนมไข่น่ะใช่แต่เซ็กซี่ไม่น่าจะใช่นะวิ” รกันดาบอกกลั้วหัวเราะ “ถ้าเซ็กซี่ต้องเพื่อนพี่ รายนั้นเปรี้ยวเข็ดฟันเลยล่ะ”

“ไม่ต้องเปรี้ยวนั่นแหละดีแล้วค่ะคุณหนู แต่งอย่างที่คุณหนูแต่งอยู่ทุกวันก็สวยมากๆ แล้วล่ะค่ะ คุณหนูเป็นคนสวยอยู่แล้ว หุ่นก็ดี แต่งแค่เรียบๆ ก็ดูดีกว่าใครๆ แล้ว”

“เฮ่อ” รวิกาแสร้งถอนหายใจก่อนพูดเปรยๆ ออกมา “สรุปแล้วคุณหนูกันต์ของนมมาลัยสวยที่สุดไม่มีใครสู้ได้ซักคน”

รกันดายิ้มก่อนเงยหน้ามองนางมาลัยที่เพิ่งถูกรวิกาประชดเล็กๆ เข้าให้ ด้านหญิงสูงวัยสายตากำลังมอบค้อนน้อยๆ ให้กับคนพูด

“นมพูดเรื่องจริงนี่คะ”

“วิก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” สาวน้อยพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริงสดใส “เพราะพี่กันต์สวยจริงๆ นั่นแหละค่ะ วิยังอิจฉาเลย วิก็เลยวางแผนไว้ว่าอีกสองสามปีวิจะสวยแบบพี่กันต์”

“กันต์ไม่กินข้าวแล้วดีกว่า”

“ทำไมล่ะคะ” นางมาลัยถามน้ำเสียงตกใจ รวิกาก็มองมาอย่างแปลกใจ

“ก็มีแต่คนชมกันต์จนกันต์อิ่มคำชมหมดแล้ว แล้วอีกอย่างกันต์ก็กลัวน้ำหนักขึ้นด้วยทีนี้ก็หมดกันเลย เพราะที่ชมๆ กันมาจะไม่เป็นจริงอีกต่อไป”

“แหมคุณหนูก็ เล่นเอานมตกใจหมดนึกว่าอาหารไม่อร่อยเลยไม่อยากกินต่อ”

“ไม่อร่อยอะไรล่ะคะ เพราะอร่อยมากๆ ต่างหากกันต์เลยไม่อยากกินแล้ว” ปากว่าอย่างนั้นแต่มือก็ยังตักเข้าปากอยู่

“พี่กันต์ได้ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่าคะ” รวิกาถาม

“ไม่ค่อยได้ออกหรอก ที่จริงพี่ก็คิดๆ อยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ทำซักที วิว่างหรือเปล่าล่ะ วันนี้ว่ายน้ำกับพี่มั้ย” รกันดาลองถามเล่นๆ เพราะคิดว่ารวิกาไม่น่าจะว่าง

“ว่างค่ะ แต่วิว่ายน้ำไม่เป็น”

“นี่วิยังว่ายน้ำไม่เป็นอีกเหรอเนี่ย ทำไม่ไม่หัดล่ะ สระว่ายน้ำบ้านเราก็มี”

“หัดแล้วค่ะแต่ก็ยังไม่ได้เรื่องซักทีวิก็เลยเลิกหัดซะเลย”

“น่าเสียดาย นานๆ วิจะว่าง น่าจะได้ออกกำลังกายด้วยกัน”

“พี่กันต์ก็ว่ายสิคะเดี๋ยววิออกไปนั่งเป็นเพื่อน”

“ก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้พี่ยิ่งกินอยู่เยอะด้วยเพราะนมทำกับข้าวอร่อย” รกันดาเงยหน้ามองคนที่กล่าวถึง นางมาลัยยิ้มปลาบปลื้ม “ได้ออกกำลังกายบ้างก็ดีจะได้เฟิร์มกว่านี้อีกนิด”

หลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วสองพี่น้องนั่งคุยกันซักพักเพื่อรอให้อาหารย่อยจากนั้นรวิกาเดินถือหนังสือและเครื่องเล่นเพลงขนาดเล็กจิ๋วออกมานั่งตรงบริเวณข้างสระว่ายน้ำที่อยู่ติดกับสนามด้านหลัง อีกไม่นานแก้วก็ตามเอาขนมและน้ำมาเสิร์ฟ หลังเด็กรับใช้เดินกลับเข้าไปในตัวตึกแล้วร่างโปร่งระหงภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวก็เดินออกมาแทน คนที่นั่งอยู่ก่อนมองตามการเคลื่อนไหวของพี่สาว เมื่อชุดคลุมอาบน้ำถูกปลดออกรวิกาอดที่จะชื่นชมรูปร่างและผิวพรรณอันไร้ที่ติของรกันดาไม่ได้ ที่นางมาลัยชมพี่สาวของเธอเมื่อตอนกินข้าวนั้นไม่ได้พูดเกินไปกว่าความเป็นจริงเลย

รกันดาสวมชุดว่ายน้ำแบบทูพีซสีส้มสดใสที่มีดีไซน์เป็นแบบสปอร์ต ร่างโปร่งระหงก้าวเดินเข้าไปตรงริมสระจากนั้นก็ย่อตัวลงเอามือแตะน้ำ เมื่อเห็นว่าน้ำไม่เย็นจนเกินไปเธอค่อยๆ หย่อนตัวลงไปตามบันได เมื่อลงไปได้ทั้งตัวก็เริ่มว่ายช้าๆ รกันดาไม่ได้ว่ายน้ำมานานมากแล้วเลยรู้สึกสนุกและตั้งใจว่าจะว่ายให้หนำใจเพื่อผ่อนคลายและเพื่อผลพลอยได้คือรูปร่างที่ดีขึ้นถ้าครั้งนี้จะไม่ใช่การออกกำลังกายเพียงครั้งเดียวในระยะนี้

เวลาผ่านไปซักพักรกันดาว่ายเร็วขึ้น เมื่อถึงกลางสระก็หยุดลอยตัวอยู่กับที่ หันมองน้องสาวที่นั่งอยู่ริมสระเห็นรวิกากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ที่หูมีหูฟังเสียบอยู่ด้วย คิ้วเรียวสวยย่นติดกันเพราะสงสัยว่าฟังเพลงด้วยแบบนั้นแล้วจะอ่านหนังสือรู้เรื่องได้ยังไง เมื่อเป็นความสงสัยที่ไม่ได้ต้องการคำตอบรกันดาจึงละสายตากลับมาจากนั้นก็เริ่มขยับแขนขาว่ายเดินหน้าต่อ

หลังว่ายไปถึงอีกฝั่งและว่ายกลับมาที่กลางสระหญิงสาวรับรู้ได้ถึงอาการแปลกๆ ที่น่อง คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่ออาการปวดเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะลามขึ้นมาจนถึงบริเวณต้นขา รกันดาคิดว่าตัวเองคงจะเป็นตะคริวจึงพยายามว่ายไปที่ริมสระแต่เหมือนกับว่าร่างกายจะไม่เป็นใจ ขาข้างที่ปวดไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้หรือถ้าขยับได้ก็คงน้อยนิดเต็มที

“วิช่วยด้วยพี่เป็นตะคริว” รกันดาร้องตะโกนอย่างสุดเสียงแต่เสียงที่ออกมานั้นเบาหวิวเพราะสำลักเอาน้ำเข้าปากเข้าจมูกไปด้วย เธอร้องเรียกรวิกาอีกครั้งแต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือไปไม่ถึงการรับรู้ของน้องสาวเนื่องจากรวิกากำลังสวมหูฟังอยู่

รวิกาวางหนังสือลงเพื่อพักสายตา ขณะเงยหน้ามองไปที่สระว่ายน้ำสาวน้อยใจหายวูบเมื่อเห็นร่างของพี่สาวกำลังจมดิ่งลงสู่ก้นพื้นสระ เพราะความตกใจสมองของรวิกาชะงักงันไปชั่วครู่แต่พอเมื่อตั้งสติได้ความคิดแรกคือต้องกระโดดลงไปช่วยแต่ก็นึกออกว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นจากนั้นทั้งสมองและร่างกายทำงานพร้อมเพียงจึงรีบวิ่งไปที่บ้านหลังเล็กทางด้านหลัง

“พี่ภาส!!” สาวน้อยร้องตะโกนสุดเสียงเมื่อใกล้ถึงที่หมาย เมื่อวิ่งผ่านประตูเข้าไปในบ้านแต่ไม่เห็นใครก็เริ่มใจเสียเพราะไม่เคยประสบกับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายแบบนี้มาก่อน รวิกาตะโกนเรียกหาภาวัฒน์อีกหลายครั้ง

“น้องวิมีอะไรครับ” ชายหนุ่มที่ตัวเปียกและพันกายไว้ด้วยผ้าขนหนูหนึ่งผืนเปิดประตูห้องนอนออกมาถามหน้าตาตื่น ตอนที่ได้ยินเสียงของรวิกาภาวัฒน์กำลังอาบน้ำอยู่เขาเลยรีบนุ่งผ้าวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที

“พี่กันต์จมน้ำค่ะ พี่ภาสไปช่วยพี่กันต์ด้วย”

ยังไม่ทันที่รวิกาจะพูดจบประโยคดีร่างสูงใหญ่รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง คว้าเสื้อผ้าตัวที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นมาใส่จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านมุ่งตรงไปทางสระว่ายน้ำ เมื่อมาถึงเขาเห็นร่างของรกันดาจมอยู่ตรงก้นสระ เขากระโดดลงไปในสระทันทีจากนั้นก็ว่ายตรงเข้าไปยังร่างที่แน่นิ่งและใช้แขนเกี่ยวเอวเธอเอาไว้ เขาว่ายพร้อมกับออกแรงดึงร่างของรกันดาไปทางริมสระอย่างทุลักทุเล เมื่อถึงเขาส่งเธอขึ้นไปที่พื้นขอบสระก่อนโดยมีรวิกาคอยช่วยจากนั้นก็พยุงตัวตามขึ้นไปติดๆ

“มีอะไรกันคะ อุ๊ยคุณหนู” น้ำเสียงตกอกตกใจของแม่บ้านสูงวัยที่วิ่งออกมาจากในบ้านดังขึ้น นางมาลัยกำลังยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นภาพอันน่าตกใจ ขณะนั้นก็เห็นหลานชายเริ่มทำการปฐมพยาบาลให้กับคนที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น

ภาวัฒน์ตัดสินใจผายปอดด้วยวิธีการเป่าปากเมื่อเห็นว่ารกันดาหายใจแผ่วมาก เขาคุกเข่าตรงข้างร่างของเธอก่อนค่อยๆ ก้มลงโดยมือข้างหนึ่งบีบจมูกอีกข้างบีบบริเวณคางเพื่อให้รกันดาอ้าปากจากนั้นเขาโน้มใบหน้าลงจนชิดก่อนเป่าลมเข้าไปในปากของเธอเพื่อเพิ่มอากาศหายใจ พอเป่าปากเสร็จเขาจับเธอนอนคว่ำ ยกตรงส่วนท้องเพื่อช่วยให้น้ำออกมาและพลิกตัวกลับเพื่อจะเป่าปากอีกครั้ง เวลาผ่านไปรกันดาก็เริ่มหายใจได้คล่องขึ้น เปลือกตาบอบบางกระพริบถี่ๆ ก่อนจะเผยอเปิดขึ้น

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนกำลังมองมาตาปรือ ไม่มีคำตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีเปลือกตาของรกันดาปิดลง

“น้องวิช่วยไปเอากุญแจรถให้หน่อยครับพี่จะพาคุณกันต์ไปโรงพยาบาล”
หลังคำบอกกล่าวรวิการีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อจะไปเอากุญแจรถตามคำสั่ง ภาวัฒน์หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่วางพาดอยู่ที่เก้าอี้มาคลุมเพิ่มความอบอุ่นให้กับคนที่หมดสติ เขาช้อนอุ้มร่างของรกันดาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินแกมวิ่งพาไปที่รถ เมื่อนำเธอเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้วเขาออกรถทันทีโดยมีรวิกาและนางมาลัยตามไปโรงพยาบาลด้วย

ผ่านไปประมาณยี่สิบห้านาทีรถยุโรปยี่ห้อดังเคลื่อนเข้าจอดที่หน้าประตูของโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความรวดเร็ว คนขับวิ่งลงมาจากรถและเปิดประตูอุ้มร่างของรกันดาออกมา จากนั้นก็วิ่งผ่านประตูโรงพยาบาลเข้าไปในตัวอาคาร ภาวัฒน์ตะโกนบอกเจ้าหน้าที่แถวนั้น หลังจากนั้นทุกอย่างก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมดก่อนจะลงท้ายด้วยการที่ผู้ประสบอุบัติเหตุถูกนำเข้าไปรักษาที่ห้องฉุกเฉิน

“คุณหนูจะเป็นอะไรมั้ยภาส” นางมาลัยถามเสียงเครือขณะกำลังรออยู่ที่หน้าห้องที่รกันดาเพิ่งถูกเข็นเข้าไป

“คุณกันต์แค่หายใจแผ่วยังไม่ได้หยุดหายใจ มาถึงมือหมออย่างนี้แล้วปลอดภัยแน่นอนครับ”

“จริงนะ” หญิงสูงวัยถามย้ำอย่างไม่ค่อยแน่ใจ หลานชายบอกยืนยัน

“พี่กันต์ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะนม นมมานั่งพักก่อนดีกว่าค่ะ” รวิกาประคองนางมาลัยให้เข้าไปนั่งที่เก้าอี้บริเวณนั้นก่อนจะนั่งลงตาม

“คุณหนูจมน้ำได้ยังไงคะ”

“วิไม่รู้ค่ะ วิเห็นตอนพี่กันต์จมไปแล้ววิเลยวิ่งไปตามพี่ภาสให้มาช่วย”

“สงสัยว่าจะเป็นตะคริวมั้งครับ”

“น่าจะใช่ค่ะเพราะพี่กันต์ไม่ได้วอร์มร่างกายก่อน” รวิกาพูดกับภาวัฒน์ “ตอนนั้นวิก็ไม่ทันได้คิดอะไรเหมือนกัน”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบว่าอะไรเขาเดินเข้าไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน ถึงรู้ว่าเธอต้องปลอดภัยแต่เขาก็ยังเป็นห่วง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ก็เลยได้แต่ยืนนิ่งมองประตูอยู่อย่างนั้น

ไม่มีอะไรผิดไปจากความต้องการของทุกคน รกันดาปลอดภัยดีหลังจากถูกนำออกจากห้องฉุกเฉินเธอถูกย้ายไปที่ห้องพักผู้ป่วยที่เป็นห้องพักพิเศษ ทั้งสามคนที่เฝ้าอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเดินตามรถเข็นของรกันดาเข้ามาในห้องใหม่ ภาวัฒน์ช่วยบุรุษพยาบาลอุ้มร่างที่ยังไม่ได้สติขึ้นไปวางบนเตียง เขาจัดท่าทางให้เธอก่อนจะช่วยห่มผ้าให้ หลังจัดการย้ายห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้วเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลออกจากห้องไป

“โถ่คุณหนูอยู่ดีๆ ก็มาเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ โชคร้ายจริงๆ เลย” นางมาลัยเดินเข้าไปลูบไล้ใบหน้าซีดเซียวของคนบนเตียง รวิกาเดินตามเข้าไปยืนข้างๆ “ถ้าคุณหนูวิไม่ได้อยู่ตรงนั้นป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงแล้วนะคะ”

“ต้องบอกว่าถ้าพี่ภาสไม่อยู่มากกว่าค่ะ ถ้าไม่มีพี่ภาสวิเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน”

“อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาแหละครับ ตอนนี้คุณกันต์ปลอดภัยก็ถือว่าดีแล้ว” ภาวัฒน์เดินเข้าไปยืนที่อีกฟากของเตียง เขาบอกกับนางมาลัยและรวิกาด้วยน้ำเสียงปลอบโยนเพราะไม่อยากให้คิดมาก

“ยายขอบใจภาสแทนคุณหนูด้วยนะ”

“ครับ”

“ภาสกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่า” นางมาลัยเพิ่งสังเกตว่าชุดของภาวัฒน์นั้นเปียกชื้นไปทั้งตัว “กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยแล้วค่อยมา เอาเสื้อผ้ามาให้ยายซักสองสามชุดนะยายจะนอนเฝ้าคุณหนู เผื่อว่าตื่นมาตอนกลางค่ำกลางคืนจะได้ไม่ตกใจ”

“ผมว่าผมเฝ้าให้ดีกว่า ยายนอนโซฟาเดี๋ยวจะปวดหลังเอานะครับ อยู่แปลกที่เดี๋ยวนอนไม่หลับด้วย”

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่คืนสองคืนเอง”

“ให้พี่ภาสอยู่แทนเถอะค่ะนม ที่นี่มันไม่สะดวกเท่าไหร่ เดี๋ยวพรุ่งนี้วิจะพานมมาหาพี่กันต์แต่เช้าเลยค่ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” นางมาลัยมีท่าทางลังเลแต่ก็ยอมในที่สุดเพราะเห็นว่าตัวเองก็แก่แล้วถ้ามาอยู่ก็จะทำให้คนอื่นเป็นห่วง

“ถ้าอย่างนั้นยายกับน้องวิกลับพร้อมผมเลยแล้วกันครับ ผมจะได้ไม่ต้องขับกลับไปกลับมาหลายรอบ”

“แล้วถ้าคุณหนูตื่นมาแล้วไม่เห็นใครล่ะ”

“คุณกันต์ยังไม่ตื่นเร็วๆ นี้หรอกครับ เพิ่งจมน้ำมาเรี่ยวแรงก็ต้องหมดเป็นธรรมดา กว่าจะตื่นก็คงอีกนานดีไม่ดีอาจจะตื่นพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ” เขาบอกเหตุผลสนับสนุนจากที่คิดเอาเองซึ่งก็ไม่แน่ใจแต่ต้องบอกแบบนี้เพราะอยากให้นางมาลัยกลับไปพักผ่อนที่บ้านมากกว่าและเขาก็ไม่อยากขับรถไปมาหลายรอบอย่างที่บอกไปตอนแรก

ภาวัฒน์กลับมาที่โรงพยาบาลอีกทีในตอนบ่าย รกันดายังไม่ฟื้น พยาบาลบอกว่าเธอมีไข้และได้ฉีดยาให้แล้ว เขาก้าวเข้าไปดูร่างที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงใกล้ๆ รกันดาตอนนอนหลับสนิทแบบนี้นั้นดูไร้พิษสง ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียวแตกต่างจากเวลาปกติที่หน้าตาจะผุดผ่องเป็นยองใย ยิ่งเวลาที่ไม่สบอารมณ์หน้าของเธอจะขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาทันที ตอนตื่นปากของเธอจะพูดเจื้อยแจ้ว เวลาดีก็ดูน่ารักแต่เวลาร้ายก็ไม่น่าเข้าใกล้เอาซะเลย ภาวัฒน์ลองคิดเล่นๆ ว่าถ้ารกันดาตื่นขึ้นมาแล้วทำตัวน่ารักกับเขาแล้วจะเป็นยังไง ก็คงจะดีไม่น้อยเพราะเขาเองก็ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบเธอเพราะเวลาดีเธอก็ดูน่ารักน่าคบหาถึงแม้ที่ผ่านมาที่เธอดีกับเขาจะเป็นแค่การแกล้งทำก็ตาม ถ้ารกันดาดีกับเขาจริงๆ เขาก็พร้อมจะดีกับเธอเพราะเขาเองก็สงสารเด็กขาดความรักความอบอุ่น ถ้าเขาพอจะเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาหรือเป็นคนที่คอยให้ความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ ให้ได้บ้างเขาก็เต็มใจจะทำ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการ เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เพราะว่าเขาน่าเบื่ออย่างที่เธอบอกหรือเพราะในสายตาของเธอเขาไม่มีค่ามากพอที่เธอจะมาคบหาด้วย

เวลาผ่านไปถึงตอนค่ำรกันดายังไม่ฟื้น หลังจากลงไปหาอะไรกินแล้วชายหนุ่มที่รับหน้าที่เฝ้าไข้กลับมานั่งดูทีวีเหมือนกับที่ทำมาตั้งแต่ตอนบ่าย ดูไปได้ซักพักเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแฟนสาว

“รันทำงานเสร็จรึยังครับ” เขากรอกเสียงลงไปเมื่อปลายสายกดรับ เมื่อตอนบ่ายก่อนจะมาโรงพยาบาลภาวัฒน์โทรหารันทพรเลยได้รู้ว่าวันนี้เธอกับเพื่อนร่วมงานต้องไปทำงานส่วนที่ยังคั่งค้างที่บริษัทลูกค้าเพราะว่าเมื่อวานงานยังไม่เสร็จเรียบร้อยดีแม้จะเลิกดึกมากก็ตาม

“เสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังจะไปกินข้าวกัน ภาสทำอะไรอยู่คะ”

“ผมอยู่โรงพยาบาล”

“อ้าว มีใครเป็นอะไรเหรอคะ”

“คุณกันต์ลูกสาวคุณหญิงจมน้ำครับ ผมรับหน้าที่มานอนเฝ้าแทนยาย” ขณะพูดดวงตาคมมองไปที่คนบนเตียง “รันไม่ว่าอะไรนะ”

“แล้วจะให้รันว่าอะไรล่ะคะ”

“ก็ว่าที่ผมมานอนเฝ้าผู้หญิงคนอื่นไง”

“โถ่นึกว่าอะไร รันไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ” รันทพรบอกเสียงอ่อน “แล้วคุณกันต์เป็นยังไงบ้างคะ”

“ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยครับ คงเพราะเป็นไข้ด้วยร่างกายก็เลยอ่อนเพลียเลยนอนยาวเลย” เขาบอกก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง “รันทำงานเสร็จแล้วพรุ่งนี้เราก็เจอกันได้น่ะสิ”

“แล้วภาสอยากเจอรันหรือเปล่าล่ะ”

“อยากเจอคืนนี้เลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าต้องเป็นยามเฝ้าไข้ล่ะก็ผมไปหารันแล้ว” เขาบอกจริงจังจนคนฟังไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่นเลยแกล้งบอก

“แอบหนีหน้าที่มาหารันก็ได้นี่”

“รันจะให้ผมไปหามั้ยล่ะ” ภาวัฒน์ถามกลับน้ำเสียงเอาจริงรันทพรเลยรู้ว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้แค่แกล้งพูดเล่น

“จะมาได้ยังไงล่ะคะ เดี๋ยวยายรู้ภาสก็โดนดุกันพอดี แล้วเดี๋ยวจะลามมาถึงรันด้วย”

“นึกอยู่แล้วว่ารันต้องไม่ให้ไป” ชายหนุ่มบอกเสียงห้วนๆ คล้ายกำลังงอน คนปลายสายหัวเราะสดใส “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยวันนี้ไม่ให้ไปแต่พรุ่งนี้ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด ได้ยินมั้ยครับ”

“ได้ยินแล้วค่ะ” รันทพรตอบรับน้ำเสียงขบขัน สองคนคุยกันอีกซักพักฝ่ายหญิงก็ขอวางสายเพราะไม่สะดวกคุยเนื่องจากไม่ได้อยู่คนเดียว ภาวัฒน์อารมณ์ดีขึ้นเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้จะได้เจอกับรันทพร เขานั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนเวลาสี่ทุ่มครึ่งก็ปิดทีวีเตรียมตัวเข้านอน

เมื่อทั่วทั้งห้องไร้ซึ่งแสงไฟร่างสูงใหญ่เดินไปที่เตียงคนไข้ ภาวัฒน์ใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากของคนบนเตียงเห็นว่าตัวยังร้อนอยู่จากนั้นก็ใช้มือปัดเกลี่ยปอยผมที่ระใบหน้าอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง หลังจากดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงคอเขามองเธออีกซักพักแล้วก็เดินกลับไปทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาที่ตั้งอยู่ชิดผนัง ชายหนุ่มขยับเนื้อตัวอยู่นานกว่าจะได้ท่าที่ถนัด เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงหลังจากนั้นในขณะที่เปลือกตาของอีกคนค่อยๆ เปิดขึ้น

รกันดายังรับรู้ได้ถึงสัมผัสแผ่วเบาจากเขาเมื่อครู่ ช่างนุ่มนวลอ่อนหวานในความรู้สึกยิ่งนัก สัมผัสที่บ่งบอกได้ถึงความห่วงใยถึงจะไม่ได้มากนักแต่ก็สามารถช่วยบรรเทาอาการต่างๆ จากพิษไข้ได้ หรืออาจจะอุปทานไปเองเจ้าตัวก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หรืออาจจะช่วยได้จริงเพราะสภาวะทางจิตใจย่อมมีผลต่อสภาวะร่างกายซึ่งแค่ได้รู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ จิตใจของเธอก็รู้สึกดีมากมายแล้ว

ร่างบอบบางขยับตัวตะแคงหันหน้าไปทางร่างสูงใหญ่บนโซฟา วินาทีแรกที่ลืมตาหลังจากคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่ๆ แล้วเป็นวินาทีที่มีค่ามาก และคนแรกที่เธอเห็นก็คือเขา ถึงจะมีสติรับรู้แค่ไม่กี่วินาทีแต่รกันดาก็แน่ใจว่าภาวัฒน์เป็นคนช่วยเธอไว้ ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยแผ่ขยายอาณาเขตครอบคลุมหัวใจ หัวใจดวงน้อยที่ตกอยู่ในสภาวะเหน็บหนาวเดียวดายและเปลี่ยวเหงามาเกือบตลอดชีวิตตอนนี้เหมือนว่าได้พบเจอกับสภาวะใหม่เหมือนกับเพิ่งค้นพบสิ่งที่ขาดหายและสิ่งที่รอคอยและใฝ่หามาตลอด คืออะไรรกันดาก็ไม่รู้แต่ตอนนี้มันท่วมท้นอยู่ในใจ ทำให้รู้สึกเข้มแข็งและสิ้นเรี่ยวแรงในเวลาเดียวกัน เข้มแข็งเพราะคือความหวังสิ้นเรี่ยวแรงเพราะช่างลึกล้ำรุนแรงจนยากที่คนที่ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนอย่างเธอจะตั้งรับได้ทัน ซึ่งคนที่เป็นสาเหตุให้ทุกสิ่งทุกอย่างก่อกำเนิดขึ้นมาได้นั้นก็คือคนตรงหน้านี้

หยาดน้ำตาหลั่งรินจากดวงตาคู่สวยไหลลงบนหมอนก่อนจะแผ่ขยายเป็นวงกว้าง เธอเพิ่งตระหนักได้เดี๋ยวนี้เองว่าเขาคือของล้ำค่าที่วางอยู่ตรงหน้าแต่จะสามารถไขว่คว้าเอามาได้หรือเปล่าคือสิ่งที่จะต้องสู้รบต่อไป ไม่ใช่สู้รบกับใครแต่เป็นกับตัวเองเพราะเขาไม่ใช่ของที่ใครต่อใครจะสามารถแย่งชิงเอามาเป็นของตัวเองได้ แต่ความปรารถนามันก็มากล้นและรุนแรงจนยากจะต้านทาน รกันดาร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่ออาการที่ใจนั้นรุ่มร้อนทรมานมากกว่าอาการทางร่างกายหลายสิบหลายร้อยเท่า

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้คนบนโซฟากลับตัวมองทันที วินาทีทีได้สบตาถึงแม้ดวงตาจะมีม่านน้ำตากั้นอยู่รกันดาเกิดความแน่ชัดในจิตใจ หัวใจของเธอเต้นระส่ำ วินาทีนั้นมีคำถามเกิดขึ้น เธออยากรู้ว่าตนเองจะมีชีวิตที่สุขสมหวังได้มั้ยถ้าไม่มีผู้ชายที่แสนดีและแสนอบอุ่นคนนี้อยู่เคียงใกล้ หรือเขาจะเป็นเพียงปัจจัยหนึ่งเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเธอพบเจอกับความสุขได้ สมองบอกไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นแต่ใจกำลังบอกสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง หัวใจบอกว่าถ้าไม่มีเขาชีวิตของเธอก็จะไม่มีทางเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ไปได้ส่วนหัวใจของเธอก็จะแห้งแล้งโรยราไร้ชีวิตชีวาไปตลอดกาล

ภาวัฒน์ขยับลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ เขาตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นอาการร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดของคนบนเตียงคนไข้ เขารีบก้าวเข้าไปหาเธอทันที

“คุณเป็นอะไร” เขาถามน้ำเสียงร้อนรนด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่มีการตอบรับเป็นคำพูดกลับมา มีเพียงสายตาที่จ้องมองไม่ละไปไหนซักวินาทีเดียว

“ตกใจเหรอ ตอนนี้คุณอยู่โรงพยาบาลเพราะว่าคุณจมน้ำ ยายให้ผมมานอนเฝ้าคุณ” เมื่อไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเขาเลยคิดไปว่าเธอคงจะตกใจที่อยู่ๆ ก็ตื่นมาเจอว่าตัวเองนอนอยู่ในสถานที่ที่แปลกไปแบบนี้ ภาวัฒน์รอดูปฏิกิริยาจากรกันดาซักพัก เมื่อเห็นว่ายังไม่ยอมหยุดร้องเขาก็เริ่มกังวลและไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี

“เป็นอะไรทำไมไม่บอก”

รกันดากำลังจะบอกเขาว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่ภาวัฒน์ก็ก้าวผละออกจากเตียงไปซะก่อน

“นายจะไปไหน” น้ำเสียงสั่นเครือละล่ำละลักถาม คนที่เพิ่งเดินออกไปชะงักการก้าวเดินและหันกลับมา

“ไปตามหมอ”

“ไม่ต้องไปตามหรอกฉันไม่ได้เป็นอะไร”

ร่างสูงใหญ่เดินกลับเข้ามาหยุดยืนที่ข้างเตียง

“แน่ใจนะ”

ใบหน้าที่ยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาพยักขึ้นลง เขาหันไปหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นส่งให้แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเหมือนเดิมเขาเลยต้องเป็นคนจัดการใช้กระดาษซับน้ำตาให้เอง

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไม”

“ไม่รู้” รกันดาตอบเสียงเบาหวิวจนแทบจะไม่ได้ยิน อีกคนหลังจากใช้กระดาษเช็ดหน้าให้แล้วตอนนี้เขากำลังใช้มือช่วยเกลี่ยผมที่ติดแนบอยู่กับใบหน้าเพราะความเปียกชื้นออกให้ ความอบอุ่นจากปลายนิ้วซึมซับเข้าไปในหัวใจของคนถูกสัมผัส

“นึกว่าเห็นผีซะอีก” เขาบอกขำๆ แต่อีกคนไม่ขำด้วยเพราะยังปรับโหมดอารมณ์ไม่ถูก ด้านภาวัฒน์กลับคิดไปว่าเป็นเพราะรกันดาไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้อย่างที่เคยบอกเธอก็เลยทำเป็นเฉยเมยแบบนี้

“คุณอยากให้ผมกลับหรือเปล่า” แต่คราวนี้ไม่เฉยเมยเพราะรกันดาส่ายหน้าเป็นคำตอบทันทีทันใด “แล้วหิวหรือเปล่าผมจะได้ไปบอกพยาบาลให้”

“อืม” หลังเสียงตอบรับในลำคอร่างสูงใหญ่กลับตัวเดินออกจากห้องไปและอีกซักพักก็เดินกลับเข้ามา หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาทีพยาบาลคนหนึ่งก็เข็นอาหารเข้ามาในห้อง พยาบาลสาวสอบถามและตรวจอาการของคนป่วยคร่าวๆ เมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็บอกย้ำคนเฝ้าไข้ว่าอย่าลืมให้คนป่วยกินยาที่เตรียมเข้ามาให้ด้วย บอกเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไป

“จะกินเองหรือจะให้ผมป้อน”

“กินเองไม่ไหว”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ก้าวเข้าไปประคองให้ร่างบนเตียงนอนลุกขึ้นนั่ง เมื่อจัดให้เธออยู่ในท่วงท่าที่สบายแล้วเขาเดินไปเข็นโต๊ะอาหารมาไว้ด้านหน้าจากนั้นก็ช่วยป้อนข้าวให้ รกันดากินไปแค่สองสามค่ำก็เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากกินต่อแต่ก็ฝืนกินจนหมดเพราะว่าเสียดาย ไม่ใช่เสียดายอาหารแต่เสียดายโอกาสถ้าจะปล่อยทิ้งขว้างไปเฉยๆ เพราะเขาคงจะไม่มาทำแบบนี้ให้บ่อยๆ

“ท่าทางจะหิวมากนะครับ กินไม่เหลือเลย” เขาบอกขณะยกแก้วน้ำมายื่นให้ เมื่อคนป่วยไม่รับไว้เขาเลยต้องป้อนให้ถึงปาก เสร็จแล้วก็ใช้กระดาษเช็ดปากให้เสร็จสรรพ

“นายมาเฝ้าฉันนานแล้วเหรอ”

“ก็ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วล่ะครับ เดี๋ยวกินยาหลังอาหารนะ”

รกันดาพยักหน้า มองตามภาวัฒน์ที่กำลังจัดการเลื่อนโต๊ะอาหารออกไปไว้ตรงมุมหนึ่งจากนั้นก็เข้ามาเทน้ำเพื่อเตรียมให้เธอกินยา

“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉันไว้” เธอบอกเสียงแหบแห้ง เขาหันมองด้วยความแปลกใจ

“คุณรู้ด้วยเหรอว่าผมเป็นคนช่วยคุณ”

“ไม่รู้แล้วฉันจะขอบคุณนายทำไม”

ภาวัฒน์ถอนหายใจที่ถูกย้อนเข้าให้ก่อนจะหันไปหยิบยากับแก้วน้ำส่งให้คนป่วย แต่ก็เปลี่ยนเป็นป้อนให้ถึงปากทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนป่วยมือไม้ไม่มีแรงถึงได้ไม่ยอมหยิบจับอะไรเลย

“แล้วคุณรู้ได้ยังไง” เขาถามหลังจากป้อนน้ำและยาให้รกันดาเสร็จแล้ว

“ไม่รู้สิ”

“นี่ตกลงจะไม่รู้อะไรซักอย่างเลยใช่มั้ยครับ” ภาวัฒน์ถามยิ้มๆ ไม่ได้โกรธเคืองที่ถูกเธอยอกย้อนใส่รอบสอง คราวนี้คนป่วยสีหน้ามีอารมณ์ขึ้นขณะตอบหน้าเชิดน้อยๆ

“ก็รู้ว่านายเป็นคนช่วยฉันไง”

“แต่ไม่รู้ว่าตัวเองรู้ได้ยังไง” เขาพูดต่อ อีกคนพยักหน้ากวนๆ รับ ภาวัฒน์กระตุกยิ้มมุมปากที่เห็นว่าคนป่วยดูจะมีความรู้สึกขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากนั่งนิ่งอย่างกับหุ่นยนต์ให้เขาป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยาให้อยู่นานสองนาน

“พรุ่งนี้ตอนมาเยี่ยมฉันใส่เสื้อที่ฉันซื้อให้มาด้วยนะ” ได้ยินดังนั้นคนฟังทำหน้างงเขายืนนิ่งมองเธออยู่นานหลายวินาที “ทำไม หรือว่าไม่อยากใส่”

“เปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าลืมใส่มาล่ะ”

“แล้วถ้าลืม”

“ถ้าลืมก็แสดงว่าลืม”

ภาวัฒน์ยิ้ม “ไม่มีบทลงโทษแบบนี้ก็คงลืมแหละครับเพราะผมเป็นคนความจำสั้นอยู่แล้ว”

“ก็ไม่รู้จะลงโทษอะไร” เธอพูดยิ้มๆ เช่นกันแต่รอยยิ้มนั้นก็เบาบางมาก ส่วนที่ชัดเจนคือแววในดวงตาแต่อีกคนก็ไม่ทันได้สังเกตจึงไม่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ถูกแสดงออกมาผ่านทางสายตา

“ไม่ต้องลงโทษก็ดีแล้วล่ะครับเพราะแค่ผมต้องนอนขดตัวอยู่บนโซฟาก็ค่อนข้างหนักแล้ว ดีนะเนี่ยที่ยายไม่ได้มานอนเฝ้าคุณไม่อย่างนั้นต้องปวดหลังแน่ๆ”

“ถ้านายนอนไม่สบายก็กลับก็ได้นะ ฉันอยู่คนเดียวได้” ถึงปากจะบอกแบบนั้นแต่สีหน้าที่แสดงออกมานั้นไปกันคนละทางซึ่งคราวนี้ภาวัฒน์ดูออก

“ถ้าผมไปแล้วผีมาคุณจะทำยังไงล่ะ”

“อยู่โรงพยาบาลใครเค้าพูดถึงผีกันเล่า” รกันดาสวนกลับหน้าง้ำ อีกคนหัวเราะถูกใจ “เดี๋ยวพอนายนอนนายก็หลับแล้วแต่ฉันนอนมาทั้งวันกว่าจะหลับก็คงอีกนานแล้วทีนี้ฉันก็ต้องนอนกลัวผีอยู่คนเดียว”

“คุณจะกลัวทำไม ถ้าผีมาก็ปลุกผมเดี๋ยวผมตื่นมาอยู่เป็นเพื่อน” เขาพูดกลั้วหัวเราะ เธออมยิ้มกลั้นขำและไม่ได้พูดว่าอะไรต่อเพราะกลัวว่าจะไม่จบประเด็นนี้

“คุณยังไม่ง่วงใช่มั้ย”

“ยัง”

“ดูทีวีมั้ยเดี๋ยวผมเปิดให้”

“ก็ได้”

หลังเดินไปเปิดโทรทัศน์แล้วภาวัฒน์เดินไปลากเก้าอี้มาไว้ที่ข้างเตียงจากนั้นก็นั่งดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนคนป่วย เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีชายหนุ่มหันมองคนบนเตียง รกันดากำลังอยู่ในท่าแน่นิ่งหลับตาทั้งที่ยังเอนตัวนั่งพิงหัวเตียงอยู่ เขายิ้มนึกในใจว่าไหนบอกว่านอนมาทั้งวันแล้วคงอีกนานกว่าจะหลับได้แต่นี่นั่งหลับคาจอทีวีเลย เมื่อนินทาในใจเสร็จแล้วเขาลุกขึ้นไปช่วยพยุงร่างบอบบางที่นั่งหลับอยู่ให้นอนลงจากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเพิ่มความอบอุ่นให้ก่อนผละออกไปปิดโทรทัศน์และปิดไฟ ภาวัฒน์เดินกลับไปดูรกันดาใกล้ๆ อีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิทดีเขาเดินไปที่ที่นอนของตัวเองบ้าง กว่าเขาจะข่มตาลงนอนได้ก็หลังจากนั้นอีกประมาณครึ่งชั่วโมงเพราะรู้สึกแปลกที่และที่นอนก็คับแคบเลยทำให้นอนไม่สบายแตกต่างกับคนป่วยที่กำลังเข้าสู่นิทรารมย์อย่างเป็นสุขเพราะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ถึงร่างกายจะเจ็บป่วยหรือแม้จะอยู่แปลกที่แต่ก็รู้สึกอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
_______________________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ

Create Date : 16 ตุลาคม 2553

Last Update : 17 ตุลาคม 2553 0:39:48 น.

4 comments

Counter : 793 Pageviews.

นางเอกของเราตกหลุมรักเสียแล้ว...
อ่านไปยิ้มไป คนอ่านมีความสุขจังเลยค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 วันที่: 17 ตุลาคม 2553 เวลา:7:30:37 น.

สนุกจังเลยค่ะ อิอิ อยากอ่านอีกเยอะๆเลย

โดย: กันด้า IP: 183.89.194.182 วันที่: 18 ตุลาคม 2553 เวลา:16:35:39 น.

สนุกมากๆค่ะ

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2553 เวลา:12:22:04 น.

ไม่กลับมาลงต่อแล้วหรอคะ เราชอบมากเลยนี่กลับมาอ่านซ้ำรอบที่สอง 55
หรือว่าออกเป็นหนังสือเเล้วเอ่ย. จะได้ไปหาซื้อมา

โดย: เมย์ IP: 124.120.161.83 วันที่: 19 มกราคม 2557 เวลา:22:23:51 น.