Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่16)_เมตะวรรณ

รถยุโรปสุดหรูหนึ่งในสี่คันที่กำลังจอดอยู่ภายในโรงจอดรถค่อยๆ เคลื่อนที่เดินหน้าก่อนละเลี้ยวขวาไปทางประตูรั้วขณะนั้นคนขับเงยหน้ามองกระจกส่องหลังเมื่อรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวร่างระหงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่วิ่งออกมาจากประตูตึกใหญ่และกำลังตามหลังรถมาภาวัฒน์รีบเหยียบเบรก ไม่นานรกันดาก็วิ่งมาเปิดประตูก่อนเข้ามานั่งทางเบาะที่นั่งฝั่งผู้โดยสาร

“อะไรครับเนี่ย” ภาวัฒน์ถามน้ำเสียงขบขันเพราะรกันดากระทำการแบบไม่พูดไม่จา ขึ้นรถมาได้ก็คาดเข็มขัดนิรภัยก่อนนั่งนิ่งเหมือนกับว่าได้มีการนัดหมายกันมาก่อนทั้งที่จริงแล้วยังไม่ได้มีการพูดคุยตกลงอะไรกันก่อนหน้านี้เลย

“อะไร” เธอย้อนถามหน้านิ่งสนิท

“คุณขึ้นมาทำไม”

“อ้าว ก็ไปกับนายไง ฉันขึ้นรถมากับนายฉันก็ต้องออกไปกับนายสิ มีอะไรน่าแปลกใจนักเหรอ”

“แล้วคุณรู้เหรอว่าผมจะไปไหน” ถึงจะคุยกันยังไม่ได้ความดีแต่พอได้ยินคำพูดก่อนหน้าภาวัฒน์ก็ออกรถทันที

“ไปเอากับข้าวที่โทรสั่งไว้” หญิงสาวลอยหน้าลอยตาบอกน้ำเสียงร่าเริง ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมารกันดาได้นั่งรถที่ภาวัฒน์เป็นคนขับให้ทุกครั้งที่จะออกไปที่ร้านเสื้อและรวมถึงขากลับด้วยซึ่งเป็นไปตามที่ได้เคยตกลงกันไว้ว่าเขาจะรับหน้าที่เป็นคนขับรถให้ เมื่อได้นั่งรถไปกลับด้วยกันหลายครั้งส่งผลทำให้ความสนิทสนมระหว่างกันมีมากขึ้น บรรยากาศแบบในเวลานี้ก็เป็นสิ่งที่เริ่มคุ้นชินแต่การอยู่บนรถด้วยกันครั้งนี้จุดมุ่งหมายการเดินทางไม่ใช่ที่ย่านช้อปปิ้งที่เป็นสถานที่ตั้งทั้งของที่ทำงานของฝ่ายชายและร้านเสื้อผ้าของฝ่ายหญิงอย่างเช่นปกติแต่เป็นที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่รกันดาได้โทรสั่งอาหารหลากหลายประเภทกับทางห้องอาหารของโรงแรมไว้เมื่อตอนสายเพื่อจะนำมาเป็นส่วนประกอบสำคัญสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้และคนที่ได้รับมอบหมายจากนางมาลัยให้ขับรถไปเอาก็คือภาวัฒน์

“แล้วคุณจะไปกับผมทำไมหรือกลัวว่าผมจะแอบขโมยกินกลางทาง”

“คงงั้น” เธอตอบแบบไม่ใส่ใจเพราะกำลังยื่นมือไปเปิดวิทยุเพื่อจะให้มีเสียงเพลงคลอเบาๆ อย่างที่ทำเป็นประจำเสร็จแล้วก็เอี้ยวตัวหันไปทางคนขับรถ “แล้วนายได้อาบน้ำอาบท่ารึยังเนี่ย เพิ่งขนโต๊ะเก้าอี้ไปไว้ในสนามไม่ใช่เหรอ”

“อาบแล้วครับ”

“ดีมากรถจะได้ไม่มีกลิ่นตุๆ” รกันดาพูดในขณะที่หันกลับไปมองทางข้างหน้าแล้ว อีกคนยิ้มขำแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร “ที่จริงฉันก็ตั้งใจว่าจะไปช่วยนายกับแก้วจัดสถานที่แต่นมน่ะสิไม่ยอมท่าเดียวเลย บอกว่าเดี๋ยวเหนื่อย ออกแรงขนโต๊ะขนเก้าอี้มันก็ต้องเหนื่อยอยู่แล้วไม่รู้นมจะกลัวเหนื่อยไปทำไม”

“นมไม่กลัวเหนื่อยหรอกครับแต่นมกลัวคุณเหนื่อย”

“ก็นั่นแหละ ทำงานใช้แรงงานมันก็ต้องเหนื่อยเป็นของธรรมดาก็ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย โดนต่อว่าลับหลังยังจะน่ากลัวกว่าอีก”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับต่อว่าลับหลัง”

“เกี่ยวสิ หรือว่านายไม่ได้แอบนินทาฉันกับวิเลยว่าเป็นคนต้นคิดจะจัดงานแล้วก็ยังเป็นงานเลี้ยงขอบคุณนายด้วยครึ่งหนึ่งแต่ดันให้เจ้าของงานเตรียมงานซะเอง” ร่างบอบบางเอี้ยวทั้งตัวหันไปทางคนข้างๆ อีกครั้งยามพูดเจื้อยแจ้ว คนขับหันมาย่นคิ้วมองขณะที่ปากมีรอยยิ้มบางๆ

“คิดไปได้นะนั่น”

“หรือไม่จริง มันตลกดีมั้ยล่ะที่จะจัดงานให้นายแต่ดันให้นายจัดการหลายเรื่องเลย ทั้งขนของทั้งขับรถออกมาเอาอาหารอีก เดี๋ยวกลับไปนายก็ต้องช่วยขนทั้งเครื่องดื่มทั้งอาหารไปที่งานอีก พอเลิกงานนายก็ต้องช่วยเก็บของ ฉันว่าคงต้องให้คุณแม่จ้างคนเพิ่มแล้วล่ะเหมือนคนงานจะไม่พอยังไงก็ไม่รู้”

“งานแบบนี้ไม่ได้มีทุกวันผมเต็มใจทำแล้วก็ไม่ได้นินทาคุณกับน้องวิลับหลังด้วย ส่วนเรื่องคนงานปกติคุณหญิงก็จ้างคนมาทำสวนรายอาทิตย์ เรื่องทำความสะอาดก็จ้างแม่บ้านแบบไปกลับมาทำวันเว้นวัน เรื่องอาหารการกินเป็นหน้าที่ของยายงานที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของแก้ว ผมว่ามันก็ลงตัวแล้วนะครับ ยายเคยบอกว่าคุณหญิงไม่ค่อยไว้ใจให้ใครมาอยู่ในบ้านท่านก็เลยไม่จ้างแบบให้อยู่ประจำยกเว้นลุงพงศ์กับแก้วที่อยู่มานานหลายปีแล้ว”

“นายนี่รู้เรื่องที่บ้านฉันละเอียดดีจัง อยากจะลองสมัครเป็นคนงานที่บ้านฉันบ้างมั้ยล่ะ รับรองว่าคุณแม่รับแน่นอนเพราะนายก็อยู่มานานแล้ว”

“แล้วจะให้ผมสมัครตำแหน่งอะไรล่ะครับ”

“ก็คนขับรถของฉันไง”

“แล้วทุกวันนี้ผมไม่ได้ทำหน้าที่นั้นอยู่รึไง” เขาหันมาถามยิ้มๆ

“ทำแต่เป็นแบบขออาสาซึ่งวันนึงนายก็ต้องเลิก แต่ฉันอยากให้ทำประจำไปเลย ฉันอยากให้นายขับรถให้ฉันไปเรื่อยๆ แบบไม่มีกำหนด”

“ผมเคยได้ยินคุณพูดกับยายว่าอยากขับรถเองมากกว่าแล้วทำไมอยู่ๆ ถึงอยากจะมีคนขับรถแบบถาวรขึ้นมา”

“ก็มีคนขับให้มันสบายดีแล้วก็ไม่เหงาด้วย” รกันดาตอบเสียงเบาหวิว

“คุณไม่ต้องกลัวหรอกครับ ถึงผมไม่ได้ขับให้ก็มีคนเต็มใจไปรับไปส่งคุณอยู่แล้ว แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงาด้วยเพราะไอ้รินทร์มันพูดมากกว่าผมอีก” ภาวัฒน์บอกน้ำเสียงขบขันแต่ไม่ได้ทำให้อีกคนรู้สึกขบขันไปด้วย ใจของรกันดาหงอยเหงาลงทันตาเมื่อคำพูดของเขาบ่งบอกว่าต้องมีวันหนึ่งวันใดที่เขาจะเลิกทำหน้าที่นี้ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยซักนิดเดียวแต่เป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการ

เมื่ออีกคนเงียบไปอีกคนก็เลยต้องพลอยเงียบไปด้วย ภาวัฒน์แปลกใจที่อยู่ดีๆ รกันดาก็ไม่พูดไม่จาแต่เขาก็ไม่ได้ซักถามอะไร ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถขับเคลื่อนเข้าจอดตรงลานจอดรถของโรงแรมแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงในเรื่องของอาหาร คนขับขยับตัวปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยส่วนหญิงสาวผู้โดยสารยังนั่งนิ่งไม่ไหวติงเหมือนเดิมภาวัฒน์จึงแกล้งถาม

“จะไม่ลงไปช่วยผมถือหน่อยเหรอ”

“มานั่งรถเล่นไม่ได้มาช่วยถือของ”

“แล้วใครบอกว่าตั้งใจจะช่วยผมกับแก้วขนโต๊ะเก้าอี้ แค่ถือกับข้าวแค่นี้ยังขี้เกียจเลย”

“ไม่ได้ขี้เกียจแต่ว่าไม่อยากทำมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ใบหน้าสวยหวานหันมาถลึงตาบอกในขณะที่เสียงก็ลงน้ำหนักเน้นย้ำคล้ายกำลังหาเรื่องเต็มที่

“เปล่าครับ” เขารีบปฏิเสธ สีหน้าแววตามีรอยยิ้มหัว “งั้นคุณรออยู่ที่รถนะเดี๋ยวผมไปเอากับข้าวก่อน”

“จะทำอะไรก็ทำไปสิไม่เห็นจะต้องรายงาน”

ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถในขณะที่ทำคิ้วย่นให้กับความกวนประสาทของคนที่มาด้วยกัน ขณะที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าเขาได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่งอยู่ข้างหลัง คำตอบมาถึงก่อนจะได้หันไปมอง ที่แขนของเขาตอนนี้ถูกมือบางเกาะเกี่ยวไว้ ภาวัฒน์คิดว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ตั้งใจแต่ทำไปตามสัญชาตญาณของคนที่เพิ่งผ่านการวิ่งมา เขาหันมองเห็นรกันดากำลังหอบน้อยๆ แต่ถึงกำลังหอบคำบอกกล่าวก็มาก่อนที่เขาจะส่งคำถาม

“เปลี่ยนใจแล้ว นั่งอยู่ที่รถคนเดียวน่าเบื่อ”

ภาพที่ปรากฏตอนนี้อาจจะดูแปลกประหลาดซักหน่อยเพราะสองหนุ่มสาวที่แต่งตัวคล้ายคลึงกันคืออยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นและรองเท้าแตะกำลังเดินอยู่ในโรงแรมสุดหรู แต่ถึงอย่างไรรูปร่างหน้าตาที่อยู่ในขั้นที่ดีมากของทั้งคู่ก็ไม่ทำให้เกิดความขัดแย้งระหว่างคนกับสถานที่จนเกินไป หลังก้าวเดินเข้าไปในห้องอาหารไทยชื่อดังประจำโรงแรมหลายนาทีสองหนุ่มสาวเดินกลับออกมาพร้อมกับถุงเต็มสองมือและยังมีพนักงานช่วยถือเอาไปให้ที่รถด้วยอีกคนหนึ่ง

“คุณสั่งเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” ภาวัฒน์บอกในขณะกลับเข้ามานั่งในรถแล้วและกำลังสตาร์ทเครื่องเพื่อจะออกรถ

“ก็แขกมีตั้งหลายคนแล้วจะให้สั่งน้อยๆ หรือยังไงล่ะ”

“ที่เมืองนอกนี่สอนวิชายอกย้อนให้ด้วยเหรอครับ”

“ไม่ได้สอนแต่ฉันเรียนรู้เอง”

“แล้วก็ฝึกฝนโดยการเอามาใช้กับผม”

“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“ใครจะกล้ามีปัญหากับคุณหนูกันต์” เขาหันมาตอบยิ้มๆ อีกคนพยายามกลั้นยิ้มเต็มที่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้ผล หลังกลับถึงบ้านภาวัฒน์เป็นคนจัดการตระเตรียมงานอีกหลายเรื่อง ทั้งช่วยขนเครื่องเสียงเอาไปไว้ที่สนาม ขนอาหารเครื่องดื่มเอาไปจัดวางซึ่งนอกจากเด็กรับใช้ที่ทำด้วยแล้วคราวนี้มีเจ้าของบ้านสาวสวยที่นางมาลัยไม่สามารถห้ามปรามได้แล้วร่วมช่วยด้วยอีกคน

เวลาประมาณหกโมงกว่าในสนามด้านหน้าที่ใช้จัดงานมีคนอยู่คนเดียว ภาวัฒน์กำลังนั่งสาละวนอยู่กับการปรับจูนเครื่องเสียงและหาเพลงเพราะๆ มาเปิดบรรเลงส่วนเจ้าของงานอีกคนนั้นขับรถที่เพิ่งได้รับเป็นรางวัลจากมารดาสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่กี่วันก่อนออกไปรับเพื่อนที่นัดหมายรวมตัวกันที่บ้านของเพื่อนอีกคนหนึ่ง ที่หลายสาวน้อยไม่เดินทางมาเองเพราะอยากลองนั่งรถใหม่ราคาหลายล้านของรวิกา

ภาวัฒน์ลุกขึ้นยืนเมื่อปรับจนเสียงเพลงออกมาใช้ได้และเลือกเพลงที่ถูกใจได้แล้ว ขณะกลับตัวเพื่อจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่คนที่กำลังเดินเข้ามา เขายิ้มเมื่อคิดว่าที่หายไปนานหลังจากช่วยเตรียมงานเสร็จแล้วก็เพราะหายไปแต่งตัวสวยนี่เอง

รกันดาอยู่ในชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ น่ารัก ส่วนล่างเป็นกระโปรงบานความยาวเลยเข่ามาเล็กน้อย ช่วงเอวผูกรัดเป็นโบว์ทางด้านหลัง ผมยาวถูกมัดไว้ครึ่งศีรษะส่วนที่เหลือปล่อยยาวเคลียคลอกับลำคอระหงและหัวไหล่มนนวลเนียน ใบหน้าตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเพียงบางเบา สายลมที่กำลังพัดโชยในยามย่ำค่ำส่งผลให้เส้นผมและตัวกระโปรงพลิ้วไหวน้อยๆ ขณะเจ้าตัวก้าวเดิน ภาวัฒน์ที่กำลังยืนแน่นิ่งมองคิดในใจว่าถ้าเขาเป็นผู้หญิงเขาคงจะอิจฉารกันดาเพราะไม่ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าแต่งหน้าทำผมแบบไหนเธอก็สวยและดูดีมีเสน่ห์ทุกครั้งไป เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองยืนนิ่งจ้องมองเธอนานเกินไปเขาขยับเขยื้อนตัวเองก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆ ให้เมื่อเธอเดินเข้ามาถึง

“นึกว่างานนี้จะไม่มีคนมาซะแล้ว คุณเป็นแขกคนแรกเลยนะครับเนี่ย”

“ไม่มาได้ยังไงล่ะ เจ้าของงานอุตส่าห์กระโดดน้ำลงไปช่วยฉันไว้ยังไงฉันก็ต้องมา” ขณะบอกกล่าวในดวงตามีแววของความรู้สึกซาบซึ้งปรากฏอยู่และอีกคนก็สามารถรับรู้ได้และก็ทำให้เขาไปต่อไม่ถูกเพราะนานๆ รกันดาจะพูดจาและทำหน้าแบบนี้ใส่เขาซักที ภาวัฒน์เสมองไปที่โต๊ะอาหารหนึ่งในสองที่ตั้งอยู่ไม่ไกล บนโต๊ะมีทั้งจานชามช้อนส้อม แก้วน้ำ อาหารทั้งแบบออร์เดิร์ฟและแบบกับข้าวหลากหลายประเภทจัดวางไว้อย่างครบครัน ส่วนเครื่องดื่มวางแยกไว้ที่โต๊ะเล็กใกล้ๆ กัน

“คุณหิวรึยัง กินอะไรก่อนมั้ย”

“เริ่มหิวแล้ว งั้นตอนรอคนอื่นเรากินกันไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกันเนอะ”

“งั้นคุณนั่งสิเดี๋ยวผมเอาน้ำให้”

ร่างโปร่งระหงเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ชายหนุ่มเดินไปเทเครื่องดื่มใส่แก้วให้ทั้งรกันดาและตัวเองเสร็จแล้วก็เดินเอาไปให้ที่โต๊ะ เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจากนั้นทั้งสองคนก็กินกันไปคุยกันไปอย่างเพลิดเพลิน บทเพลงสากลดังคลอไปด้วยส่งเสริมให้บรรยากาศดียิ่งขึ้นไปอีก ไม่นานรถสุดหรูก็ขับเคลื่อนผ่านรั้วเข้ามา สองหนุ่มสาวหันมองเมื่อเห็นว่าเป็นรถของรวิกาก็หันกลับมาสนใจของกินและคู่สนทนาต่อเพราะเจ้าของงานอีกคนอยู่ในกลุ่มด้วยก็เลยไม่ต้องเดินออกไปต้อนรับ

“ไหนวิบอกว่าแฟนพี่ภาสบอกว่าไม่แน่ใจว่าจะมาได้หรือเปล่าไงแล้วทำไมมานั่งกระจุ๊งกระจิ๊งกันสองคนแบบนั้นล่ะ เรายังไม่ได้ทำใจเตรียมมาเห็นภาพบาดตาบาดใจเลยนะ” เพื่อนหนึ่งในสี่คนของรวิกาถามหลังจากที่ก้าวตามกันลงมาจากรถแล้ว

“นั่นไม่ใช่แฟนพี่ภาส” รวิกาตอบกลั้วหัวเราะพร้อมกับส่งสัญญาณชักชวนเพื่อนๆ ให้เดินเข้าไปในงาน

“อ้าวแล้วใครล่ะ”

“พี่กันต์พี่สาวเรา”

“อ้าวเหรอ นึกว่าแฟนพี่ภาสซะอีก อย่างนี้ก็รู้สึกดีขึ้นหน่อย”

เมื่อสาวน้อยห้าคนเดินเข้าไปถึงบริเวณงานเพื่อนของรวิกายกมือไหว้ภาวัฒน์และรกันดา สองหนุ่มสาวรับไหว้ด้วยรอยยิ้มจากนั้นภาวัฒน์ก็ลุกขึ้นบริการโดยที่กลุ่มของรวิกาถูกจัดให้นั่งอีกโต๊ะเพราะวัยรุ่นจะได้คุยกันได้สะดวกแต่เนื่องจากตอนนี้แขกที่เหลือยังไม่มาสองหนุ่มสาวก็เลยเข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกับหลายสาวน้อยเป็นการชั่วคราว

“วิขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้อยู่ช่วยเตรียมงาน” รวิกาบอกกับพี่สาวและชายหนุ่มอีกคนขณะที่กำลังเริ่มลงมือรับประทานอาหารหลังจากที่ภาวัฒน์บริการเสิร์ฟน้ำและเข้ามานั่งด้วยแล้วเรียบร้อย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบส่วนรกันดายิ้มแหยๆ ให้เพราะจะว่าไปแล้วเธอก็ช่วยไม่เท่าไหร่ “ตอนมาถึงดิวนึกว่าพี่กันต์เป็นพี่รันด้วยค่ะ” รวิกาเปลี่ยนเรื่องคุย ภาวัฒน์หันถามคนที่รวิกาพูดถึงยิ้มๆ

“ไหงเป็นงั้นล่ะครับ”

“ก็ดิวไม่เคยเห็นทั้งแฟนพี่ภาสกับพี่กันต์มาก่อนนี่คะดิวก็เลยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เห็นมีผู้หญิงสวยๆ นั่งอยู่กับพี่ภาสดิวก็เลยนึกว่าพี่ภาสกำลังนั่งจู๋จี๋อยู่กับแฟน” สาวน้อยดิวบอกน้ำเสียงสดใสอย่างคนช่างเจรจา

“ดิวหงุดหงิดใหญ่เลยค่ะบอกว่ายังไม่ได้เตรียมใจมา” รวิกาเสริม ทุกคนเข้าใจหมดว่าคนพูดต้องการสื่อถึงอะไรยกเว้นชายหนุ่มหนึ่งเดียว

“ไม่ได้เตรียมใจเรื่องอะไรครับ”

“ก็ไม่ได้เตรียมใจว่าจะมาเห็นพี่ภาสนั่งคุยหนุงหนิงอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองไงคะ ดิวแอบปลื้มพี่ภาสอยู่พี่ภาสไม่รู้ล่ะสิ”

“ไม่ใช่ดิวคนเดียวค่ะ คนอื่นด้วยค่ะ” ดิวมองไปที่เพื่อนๆ ไม่มีใครปฏิเสธได้แต่ส่งยิ้มน่ารักสดใสให้จนทำให้คนถูกปลื้มรู้สึกขัดเขินขึ้นมา รกันดามองหมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร ชื่อของรันทพรทำให้จิตใจหม่นลงและส่งผลให้ความรู้สึกสนุกลดลงไปในระดับหนึ่ง

“แต่ดิวกับเพื่อนคงไม่มีหวังแล้วใช่มั้ยคะพี่ภาส” สาวน้อยแอบเปรี้ยวกล้าพูดจาหยอกล้อภาวัฒน์เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องคุยกันสนุกๆ เท่านั้น ด้านคนถูกถามรู้สึกว่าเป็นคำถามที่ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดีและก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาพอดีเขาเลยรีบโยนไปให้คนมาใหม่

“เดี๋ยวลองถามรันเอาละกันครับ”

“พี่รันมาได้ด้วย วันก่อนที่วิโทรไปชวนพี่รันบอกว่าไม่แน่ใจว่าจะมาได้”
“พี่ก็นึกว่าจะมาไม่ได้เหมือนกันเห็นบอกว่าวันนี้ต้องทำงาน” คนเป็นแฟนบอก “เดี๋ยวพี่ขอตัวไปรับรันก่อนนะครับ”

“พี่รันนี่เซ้นท์ดีจริงๆ เหมือนรู้เลยว่ามีคนแถวนี้จ้องแฟนตัวเองตาเป็นมันอยู่” รวิกาพูดหลังจากที่ภาวัฒน์เดินออกไปแล้ว ขณะพูดสายตามองไปทางคนที่ออกนอกหน้าที่สุด

“ใครว่าจ้องก็แค่ชื่นชม อย่างนี้ไม่ผิดใช่มั้ยคะพี่กันต์” สาวน้อยดิวตอบเพื่อนก่อนจะหันถามพี่สาวเพื่อน คำตอบที่ได้รับคือรอยยิ้มแห้งเหือด ภาพสองหนุ่มสาวเดินเคียงคู่กันเข้ามาตรงบริเวณงานทำให้ใจของรกันดาร้อนรุ่มเหมือนที่ได้เคยคาดไว้ว่าอาการหึงหวงคงจะต้องเกิดขึ้นกับคนรักของเขา ความสนุกจางหายไม่มีหลงเหลือแม้ซักเศษเสี้ยว สิ่งที่อยากจะทำมากที่สุดตอนนี้ก็คือหนีหายไปจากที่ตรงนี้แต่ก็เป็นสิ่งที่ทำได้ยากยิ่ง ด้านน้องสาวก็รีบลุกเข้าไปจับแขนรันทพรพร้อมกับบอกกล่าวน้ำเสียงยินดี

“ดีใจจังเลยค่ะที่พี่รันมาได้”

“พี่เร่งทำงานน่ะค่ะเพราะไม่อยากพลาดงานน้องวิ พี่ยินดีด้วยนะคะที่น้องวิสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ นี่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ” รันทพรบอกก่อนยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กให้สาวน้อยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“มีของขวัญด้วยเหรอคะ ขอบคุณพี่รันมากเลยค่ะ” รวิการับของขวัญไว้ก่อนทำท่ากระซิบกระซาบแต่เสียงก็ดังให้ได้ยินโดยทั่ว “รู้หรือเปล่าคะว่ามีพี่รันคนเดียวที่ให้ของขวัญวิ สงสัยว่าพี่ภาสกับพี่กันต์จะนัดกันลืม”

“ไม่ได้นัดหรอกครับแต่ลืมจริงๆ เอาไว้พี่ขอแก้ตัววันหลังนะครับ” หนึ่งในสองคนที่ถูกพูดถึงรีบบอก

“วิล้อเล่นค่ะ ที่จริงวิก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องของขวัญเหมือนกันมีแต่พี่รันนี่แหละที่นึกถึง” รวิกาบอกพร้อมกับยิ้มขอบคุณรันทพรก่อนจะทำการเชื้อเชิญ “พี่รันนั่งก่อนสิคะ”

“เดี๋ยวผมไปเอาเก้าอี้ให้”

หลังจากที่เก้าอี้ถูกนำมาเสริมรันทพรนั่งลงเคียงข้างกับแฟนหนุ่ม นั่งแล้วก็ทำการทักทายกับคนอื่นๆ ที่เหลือรวมถึงพี่สาวของรวิกาด้วย รกันดาพยายามฝืนใจที่เศร้าหมองให้สามารถแย้มยิ้มและพูดคุยกับคนมาใหม่ได้

“ขอบคุณคุณรันมากนะคะที่อุตส่าห์มาแล้วก็ที่เอาของขวัญมาให้วิด้วย ขนาดกันต์เป็นพี่สาวกันต์ยังลืมนึกถึงเลยค่ะ”

“เพราะคุณกันต์ต้องยุ่งกับการจัดเตรียมงานด้วยล่ะมั้งคะเลยทำให้ลืมคิดถึงเรื่องอื่นไป ภาสบอกว่าคุณกันต์จัดงานนี้เพื่อจะเลี้ยงขอบคุณภาสด้วย”

“ใช่ค่ะ”

“เพราะอย่างนี้หรือเปล่าคะพี่รันถึงได้เร่งทำงาน ถ้างานนี้จัดให้วิคนเดียวกำลังใจอาจจะน้อยกว่านี้” รวิกาพูดแทรกเพื่อจะแซวรันทพร

“น้องวิพูดอะไรอย่างนั้นล่ะคะ จุดประสงค์หลักคือพี่จะมาแสดงความยินดีกับน้องวิค่ะ ส่วนที่จัดให้ภาสด้วยพี่ไม่ได้สนใจเลยค่ะ” รันทพรบอกด้วยรอยยิ้มซึ่งที่พูดนั้นก็ตรงกับความเป็นจริงเพราะเป็นเรื่องของคนอื่นจึงใส่ใจมากกว่าคือถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไปก็ต้องมาให้ได้ส่วนสำหรับคนกันเองถ้าพลาดไม่สามารถมาได้ก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

“ได้ยินอย่างนี้แล้วดีใจจริงๆ” ชายหนุ่มหนึ่งเดียวเป็นคนพูด คนอื่นๆ หัวเราะยกเว้นหญิงสาวคนหนึ่งที่แม้แต่ยิ้มยังทำได้ยากยิ่งแต่ก็โชคดีที่ไม่มีใครสนใจ

“พี่รันพูดอย่างนี้พี่ภาสน้อยใจแย่ แต่พี่รันมาก็ดีแล้วล่ะค่ะเพราะว่ามีคนแถวนี้กำลังจ้องแฟนพี่รันอยู่ค่ะ” รวิกาบอก เมื่อเห็นรันทพรทำหน้างงจึงรีบขยายความ “ก็ผู้หญิงแถวๆ นี้เค้าแอบปลื้มพี่ภาสอยู่ค่ะ ถ้าพี่รันไม่จับตามองพี่ภาสไว้ให้ดีๆ วิว่าพี่ภาสต้องพลาดท่าเสียทีแน่ๆ เลยค่ะ”

รันทพรรู้ว่าผู้หญิงแถวๆ นี้ที่รวิกาพูดนั้นหมายถึงเพื่อนๆ เพราะตอนพูดเจ้าตัวส่งสายตาเหล่เพื่อนไปด้วย

“ใครอยากได้เอาไปเลยค่ะพี่ยกให้”

“พี่รันพูดจริงเหรอคะ” ดิวถามเมื่อรันทพรพยักหน้าก็ทำหน้าว่าดีอกดีใจใหญ่ “เจ้าของเปิดทางให้อย่างนี้ก็แสดงว่าดิวกับเพื่อนก็มีความหวังแล้ว”

“พี่รันยกให้แต่พี่ภาสจะเอาพวกเราหรือเปล่านี่สิคือปัญหาใหญ่” สาวน้อยอีกคนพูดขึ้นมาทั้งโต๊ะยกเว้นรกันดาเลยได้หัวเราะกันอีกครั้ง หลังจากนั้นบทสนทนาเริ่มเปลี่ยนไปสู่ประเด็นอื่น ทั้งสาวน้อยห้าคนทั้งผู้ใหญ่สองในสามคุยกันอย่างสนุกสนาน ภาวัฒน์สังเกตว่ารกันดาดูเงียบๆ แต่เขาก็คิดว่าอาจเป็นเพราะเธอไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนที่ไม่สนิทเนื่องจากเขาได้ลองย้อนนึกถึงสิ่งที่เธอเคยเล่าว่าเมื่อก่อนเธอไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไหร่ก็เลยทำให้เขาคิดไปในแนวทางนั้นและก็คิดว่าอาจจะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุนอกจากอาการป่วยไข้ที่ทำให้รันทพรเข้าใจว่ารกันดาไม่ค่อยชอบตัวเองในวันที่รันทพรไปเยี่ยมรกันดาที่โรงพยาบาล

เวลาผ่านไปจนเกือบจะหนึ่งทุ่มแขกสองคนที่เหลือมาถึง รตีพรในชุดเปรี้ยวปรี๊ดอีกตามเคยรีบจ้ำอ้าวเข้ามาในสนามโดยมีนครินทร์เดินตามหลังมา

“ขอโทษทีมาช้าไปหน่อยคือว่ารถมันติดมากเลย”

“รถติดไม่เท่าไหร่แต่ที่แกแต่งตัวนานนี่แหละที่ทำให้ช้า” นครินทร์รีบแย้งทันทีแต่คนที่มาด้วยกันไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้รตีพรกำลังทักทายรวิกาที่เคยเจอกันแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่เธอมารับส่งรกันดาจากนั้นก็รับไหว้เพื่อนๆ ของรวิกาด้วยสีหน้าเบิกบานสุดๆ เสร็จแล้วก็พูดจาทักทายกับภาวัฒน์เล็กน้อยก่อนจะหันมาทางรันทพร

“สวัสดีค่ะคุณรัน ดีใจจังได้เจอคุณรันอีกครั้ง”

“รันก็ดีใจเหมือนกันค่ะ วันนี้คุณมินสวยจังเลยค่ะ”

“อุ๊ย ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่นครินทร์ได้ทักทายทั้งรวิกาเพื่อนของรวิกา รกันดาและรันทพรแล้วผู้ใหญ่ทั้งห้าแยกไปนั่งที่อีกโต๊ะ นครินทร์รีบจับจองที่นั่งที่ใกล้กับสาวที่หมายปอง บทสนทนาในโต๊ะอาหารครึกครื้นลื่นไหลซึ่งเสียงที่ดังที่สุดจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากสาวมนุษยสัมพันธ์ดีอย่างรตีพร

“มินไม่รู้เลยนะคะเนี่ยว่าวันนี้คุณรันจะมาด้วย แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะเพราะจะได้สนิทสนมกันเพราะพวกเราคนกันเองทั้งนั้น”

“ถามรันก่อนมั้ยว่าเค้าอยากจะสนิทกับแกหรือเปล่า” นครินทร์ยังโมโหไม่หายที่ต้องนั่งรอรตีพรแต่งตัวเกือบชั่วโมงก็เลยหาโอกาสขัดคอเป็นระยะๆ

“คุณรันอยากสนิทกับมินหรือเปล่าคะ”

“อยากสิคะ ใครจะไม่อยากสนิทกับสาวสวยอย่างคุณมินกับคุณกันต์ล่ะคะ”

หลังคำบอกกล่าวของรันทพรรตีพรทำท่าทางเยาะเย้ยใส่นครินทร์ส่วนภาวัฒน์เบนสายตาไปทางอีกสาวที่ถูกพูดถึง รกันดายังไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเดิมซึ่งคนเป็นเพื่อนก็เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกตินั้น

“กันต์เป็นอะไรทำไมไม่ค่อยพูดเลย”

“ฉันพูดไม่ทันแก”

ได้ยินดังนั้นนครินทร์หัวเราะออกมาเสียงดัง รันทพรกับภาวัฒน์ก็อยากจะหัวเราะด้วยเหมือนกันแต่ก็เกรงใจเลยได้แต่นั่งอมยิ้ม

“ฉันไม่น่าถามแกเลยจริงๆ” รตีพรแกล้งเปรยออกมาก่อนจะหันไปหาอีกหนึ่งสาว “มินว่าจะถามคุณรันว่าคุณรันทำงานอะไรคะ เห็นแต่งตัวเรียบร้อยดูภูมิฐาน มินอยากลองแต่งแบบนี้บ้างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะแต่งไปไหนดี”

“รันเป็นผู้ตรวจสอบบัญชีค่ะ”

“ออดิทเตอร์น่ะเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ แต่ปกติแล้วจะเรียกแค่ออดิทเฉยๆ ค่ะ”

“มินก็มีเพื่อนเป็นออดิทเหมือนกันค่ะ เป็นเพื่อนสมัยม.ปลาย มันบอกว่างานมันหนักมากตั้งแต่กลับมาเมืองไทยมันยังหาเวลามาเจอมินไม่ได้เลยค่ะ ตอนโทรคุยกันมินถามว่าอยู่ไหนมันก็บอกจังหวัดไม่ค่อยจะซ้ำกันเลย คนเป็นออดิทนี่งานยุ่งแล้วก็ต้องเดินทางบ่อยๆ แบบนี้กันทุกคนเลยหรือเปล่าคะ”

“ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เป็นเนเจอร์ของงานไปแล้วที่จะต้องเดินทางตลอดแล้วก็ทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ”

“แล้วอย่างนี้คุณรันจะมีเวลาให้คุณภาสเหรอคะ”

“ก็ไม่ค่อยมีหรอกค่ะ งานแต่ละจ๊อบใช้เวลาทำไม่แน่นอน บางทีก็กินเวลาวันหยุดไปด้วย”

“อย่างนี้คุณภาสไม่น้อยใจแย่เหรอคะเนี่ย” รตีพรหันไปแซวภาวัฒน์

“ไม่น้อยใจหรอกครับ ผมเข้าใจว่าอาชีพนี้งานหนักแล้วรันก็รักอาชีพนี้มาก ผมอยากให้รันให้เวลากับงานให้เต็มที่โดยไม่ต้องพะวักพะวงถึงผม เอาเรื่องงานให้เสร็จก่อนแล้วเราค่อยมาเจอกันตอนไหนก็ได้”

“ปีนี้มินขอยกรางวัลแฟนดีเด่นให้คุณภาสไปเลยค่ะ” รตีพรพูดเสียงดังคล้ายกับการประกาศผลรางวัลพร้อมกับตบมือไปด้วยสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นได้แม้กระทั่งคู่กัดขาประจำแต่ก็ยังไม่สามารถทำให้สาวเจ้าของบ้านอารมณ์ดีขึ้นได้เลยตรงกันข้ามกลับย่ำแย่ลงไปทุกทีๆ ขณะที่โต๊ะของผู้ใหญ่พูดคุยกันต่อไปรวิกาลุกเดินมาหาภาวัฒน์

“พี่ภาสคะวิกับเพื่อนอยากถ่ายรูปน่ะค่ะจะรบกวนพี่ภาสหรือเปล่าถ้าจะขอให้ช่วยถ่ายให้ที”

“ไม่รบกวนเลยครับแล้วจะใช้กล้องใครครับ”

“กล้องพี่ภาสได้หรือเปล่าคะเพราะกล้องวิเพื่อนยืมไปยังไม่ได้เอามาคืนเลยค่ะ”

“ได้สิครับ ถ้าอย่างนั้นน้องวิรอแป๊บนึงนะเดี๋ยวพี่ขอไปเอากล้องที่บ้านก่อน”

รวิกายิ้มรับ หลังจากที่ภาวัฒน์ลุกออกไปแล้วสาวน้อยร่างผอมบางเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ รตีพรหันมองตามหลังภาวัฒน์และเมื่อเห็นว่าเขาเดินห่างออกไปค่อนข้างไกลแล้วจึงหันมาพูดกับรันทพร

“แฟนคุณรันนี่จะดีไปไหนคะเนี่ย นิสัยก็ดี หน้าตาก็ดี มีน้ำใจแล้วก็ถ่ายรูปเก่งอีกต่างหาก ผู้ชายนิสัยดีออกแนวศิลปินแบบนี้นี่สเปกผู้หญิงส่วนใหญ่เลยนะคะคุณรัน”

“เหรอคะ รันก็ไม่รู้เหมือนกันสิคะ” รันทพรพูดแบบเก้อๆ ทั้งที่ในใจรู้สึกดีที่คนรักถูกชื่นชม

“ใช่ค่ะ ผู้หญิงบางกลุ่มชอบแบบหล่อหรือรวยนิสัยไม่เกี่ยงแต่ส่วนใหญ่ก็จะชอบแบบนิสัยดีดูอบอุ่นๆ แบบคุณภาสนี่แหละค่ะ แล้วยิ่งคุณภาสรูปร่างหน้าตาดีด้วยอีกแบบนี้ยิ่งไม่ต้องสงสัยให้มากมายเลยค่ะ ผู้หญิงที่ไหนได้รู้จักก็อาจจะหลงเอาง่ายๆ”

“ตอนเรียนในกลุ่มมันเป็นคนที่มีสาวปลื้มมากที่สุด” นครินทร์ช่วยให้ข้อมูลของภาวัฒน์เพิ่มเติม

“นั่นยังไงล่ะว่าแล้วเชียว ผู้ชายแบบนี้นี่แหละเสน่ห์แรงต่อเพศตรงข้าม แล้วอย่างนี้คุณรันไม่กลัวว่าจะมีสาวอื่นมาเกาะแกะคุณภาสบ้างเหรอคะ ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างนี้ด้วยแล้วมินว่ายิ่งไม่ค่อยน่าไว้ใจนะคะ”

“เพื่อนรันก็เคยพูดแนวๆ นี้เหมือนกันค่ะแต่รันไม่คิดมากหรอกค่ะ รันเชื่อใจภาสค่ะ”

“รันอย่าไปสนใจคนอื่นเลย ภาสมันเป็นคนดีถึงจะมีผู้หญิงมาเกาะแกะมันก็ไม่เล่นด้วยอยู่แล้ว”

“ฉันรู้ว่าคุณภาสเป็นคนดีก็อย่างที่ฉันเคยคุยกับเฮียนั่นแหละว่าคุณรันโชคดีที่มีแฟนแบบคุณภาส” รตีพรพูดกับนครินทร์ก่อนจะหันกลับมาทางรันทพร “แต่พอลองคิดๆ ดูแล้วมินว่าเรื่องทำนองนี้มันดูจากแค่ว่าดีหรือไม่ดีอย่างเดียวไม่ได้เพราะบางทีดีมากไปก็น่ากลัวเหมือนกัน แบบว่ายังไงล่ะคะ คือคุณภาสอาจจะไม่กล้าปฏิเสธคนที่พยายามเข้าหาแล้วอีกอย่างผู้หญิงสมัยนี้ก็ไม่ค่อยสนใจอยู่แล้วว่าผู้ชายเขามีเจ้าของแล้วรึยัง คงคิดว่าฉันชอบฉันจะแย่งใครจะทำไมอะไรทำนองนี้มากกว่า”

รตีพรพูดยังไม่ทันจบดีร่างโปร่งระหงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีซักเท่าไหร่ ยังไม่ทันที่คนอื่นๆ จะได้ถามไถ่เจ้าตัวก็บอกถึงสาเหตุออกมาซะก่อน

“กันต์รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยกันต์ขอตัวซักครู่นึงนะคะ” พูดจบแล้วรกันดาก็กลับตัวก้าวเดินออกไปจากบริเวณดังกล่าวทันที

“ถึงว่าเห็นเงียบๆ เพราะไม่ค่อยสบายนี่เอง” รตีพรพูดเปรยๆ ก่อนจะหันกลับมาคุยกับรันทพรเรื่องเดิมคุยต่อไปไม่นานพอเห็นว่าภาวัฒน์เดินกลับเข้ามาก็รีบเปลี่ยนเรื่อง ด้านภาวัฒน์รู้สึกสงสัยเมื่อเห็นว่ามีคนหายไปหนึ่งคน

“คุณกันต์ไปไหนล่ะครับ”

“บ่นว่าปวดหัวน่ะค่ะ” รตีพรเป็นคนตอบ

“แกว่าฉันจะตามเข้าไปดูดีมั้ย” นครินทร์ภามความเห็นเพื่อนเพราะไม่กล้าตัดสินใจเองเนื่องจากกลัวจะเป็นการไม่เหมาะสม

“ก็แล้วแต่แต่เค้าไม่สบายอยู่ถ้าเกิดอารมณ์เสียวีนใส่แกขึ้นมาฉันก็ไม่รู้ด้วยนะ”

“แหม คุณภาสรู้จักกันต์ดีจริงๆ เลยค่ะ เวลาอารมณ์ไม่ดีใครอย่าไปเซ้าซี้วุ่นวายเพราะอาจจะโดนสะบัดขนใส่ไม่รู้ตัว”

“คุณกันต์คนนะโว้ยไม่ใช่เม่น” นครินทร์แก้หลังตัดสินใจได้แล้วว่าจะไม่เข้าไปหารกันดา ด้านภาวัฒน์กำลังยืนละล้าละลังแต่ก็ตัดสินใจได้ในที่สุด เขาตะโกนบอกรวิกาที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ

“น้องวิครับพี่ยังเอาอุปกรณ์มาไม่ครบเดี๋ยวพี่ขอกลับไปเอาอีกรอบนะครับ”

“พี่ภาสไม่ต้องรีบค่ะ ตามสบายเลย พวกเราถ่ายตอนไหนก็ได้ค่ะ”

“ภาสลืมอีกแล้ว” รันทพรแซวแฟนหนุ่มเพราะภาวัฒน์ขี้ลืมเป็นประจำ คนถูกแซวยิ้มแหยก่อนจะเดินกลับไปทางเดิมแต่คราวนี้เขาไม่ได้มุ่งหน้าไปที่บ้านแต่แอบเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่ทางประตูด้านหลัง เขาเดินหารกันดาและก็ไปเจอเธอนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขาก้าวเข้าไปนั่งที่โซฟาอีกตัวก่อนจะถามน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง

“คุณเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวมากมั้ย”

“ฉันยังไม่ตายหรอก”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ชะงักไป คิดในใจว่าไม่น่าหาเรื่องทั้งที่เพิ่งเตือนนครินทร์ไปแท้ๆ

“แล้วกินยารึยังครับ”

“ฉันจะเป็นอะไรจะกินหรือไม่กินยาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย นายเป็นพ่อฉันรึไงถึงได้มาเซ้าซี้ฉันอยู่ได้” เสียงของเธอดังขึ้นบ่งบอกความไม่สบอารมณ์อย่างชัดแจ้งซึ่งทำให้ความอดทนของอีกคนลดน้อยลงเช่นกันแต่เพราะความสงสารและความเข้าใจมีมากขึ้นหลังจากได้ยินเธอเล่าถึงเรื่องราวชีวิตในอดีตเขาเลยพยายามจะไม่โกรธ

“ที่ผมถามก็เพราะเป็นห่วงแต่ถ้าคุณรำคาญผมก็ขอโทษ”

“นายไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอกเพราะว่าฉันไม่ต้องการ แล้วต่อจากนี้นายก็ไม่ต้องมาขับรถให้ฉันแล้วด้วย ไม่ต้องเข้ามาพูดมาคุยไม่ต้องมาอยู่ใกล้ไม่ต้องมาเจอ ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก” หญิงสาวพูดเสียงกึ่งตะคอกในตอนท้าย อีกคนสวนเสียงห้วนเล็กน้อย

“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เกิดจะเกลียดขี้หน้าผมขึ้นมาอีกรึไง”

“ใช่ฉันเกลียดขี้หน้านาย ไม่อยากเห็นหน้า ต่อไปไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” พูดจบร่างโปร่งระหงลุกขึ้นก้าวผ่านหน้าเขาไปแต่ก็ต้องชะงักเท้ากึกเมื่อได้ยินคำถามไล่หลัง

“คุณไม่ชอบอะไรรันหรือเปล่า” ถึงเขาจะคิดว่าอาการแน่นิ่งไม่ร่าเริงเหมือนตอนก่อนหน้าที่รันทพรจะมาทั้งที่โรงพยาบาลและที่งานเลี้ยงวันนี้ของรกันดาจะเป็นเพราะอาการป่วยหรือเพราะไม่สนิทแต่เสี้ยวหนึ่งเขาก็คิดว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นเพราะสองครั้งรกันดามีอาการเหมือนกันคือพอรันทพรมาอากัปกิริยาของเธอก็แปรเปลี่ยนไปจากยิ้มแย้มแจ่มใสก็กลายเป็นแน่นิ่งไม่พูดไม่จาแต่ถ้าจะถามถึงสาเหตุเขาก็ตอบแบบชี้ชัดไม่ได้ แต่ก็มีสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่อยากจะคิดถึงแต่เขาก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน

ร่างบอบบางค่อยๆ กลับตัวมองอีกคนที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนแล้วและกำลังมองมาทางเธอเช่นกัน

“ทำไมฉันต้องไม่ชอบแฟนนาย แฟนนายมีความสำคัญอะไรถึงขนาดที่ว่าจะมีผลต่อความรู้สึกของฉัน”

“ผมก็แค่สงสัยเพราะเวลาที่แฟนผมมาคุณก็นั่งเงียบเหมือนไม่อยากจะคุยกับแฟนผม แต่ถ้าผมเข้าใจผิดผมก็ขอโทษด้วย”

“ถ้านายกลัวแฟนนายจะรู้สึกไม่ดีฉันก็ฝากไปบอกแฟนนายด้วยก็แล้วกันว่าฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ฉันมันเป็นประเภทอารมณ์แปรปรวนไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยอยู่แล้ว บางทีอาจจะเป็นแฟนนายก็ได้ที่ไม่ชอบฉัน”

“รันไม่ใช่คนแบบนั้น” เขาบอกทันทีทันใด คำพูดดังกล่าวกระทบจิตใจคนฟังน้ำเสียงที่ใช้พูดสวนกลับจึงเริ่มสั่นเครือเพราะน้ำตากำลังจะไหล

“แบบนั้นน่ะแบบไหน แล้วฉันก็คงเป็นคนแบบนั้นในสายตานายนายถึงได้คิดว่าฉันไม่ชอบแฟนนาย”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ภาวัฒน์บอกกล่าวคล้ายรู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนรู้สึกดีขึ้นเลย

“ฉันมันก็เป็นคนไม่ดีในสายตานายเสมอนั่นแหละ แล้วถ้านายจะช่วยเมตตาไม่ให้ฉันดูย่ำแย่ในสายตาคนอื่นอีกฉันก็ฝากนายไปบอกทุกคนในงานด้วยว่าฉันปวดหัวมาก ขอตัวไปพักและคงจะไม่ลงไปที่งานอีกแล้ว”

ภาวัฒน์ถอนหายใจกลัดกลุ้มขณะมองตามหลังร่างโปร่งระหงที่กำลังก้าวเดินออกจากห้องไป เขาไม่รู้ว่ากำลังกลุ้มเรื่องอะไรเพราะเขาไม่รู้ว่ารกันดาเป็นอะไรแต่เขาก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ เขาไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเธอไม่อยากเห็นหน้าหรือว่าไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเธอเนื่องจากช่วงหลายวันที่ผ่านมาเขารู้สึกได้ว่ารกันดามีความรู้สึกในด้านดีกับเขามากขึ้นเพราะนอกจากที่เขาจะขับรถให้แล้ววันหยุดเธอก็ยังไปนั่งเล่นนอนเล่นที่บ้านหลังเล็ก บางเย็นเธอก็ไปกินข้าวกับเขาที่นั่น เขาคิดว่ารกันดาน่าจะเห็นว่าเขาเป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่สามารถทำให้เธอหายเหงาได้แต่แล้วทำไมอยู่ๆ เธอถึงทำเหมือนผลักไสเขาแบบนี้ หรือเพราะไม่พอใจอะไรบางอย่างแล้วก็มาพาลเอากับเขา

ภาวัฒน์หลับตาภาวนาให้สิ่งที่ตัวเองกำลังสงสัยเป็นแค่ความคิดที่เกิดมาจากความหลงตัวเองของเขาเอง หรือถ้าสิ่งที่รกันดาเป็นอยู่จะคืออย่างที่สงสัยเขาก็ขอให้เป็นแค่ความรู้สึกหวงเท่านั้นซึ่งความรู้สึกดังกล่าวก็น่าจะเกิดขึ้นได้กับคนที่มีนิสัยเหมือนเด็กอย่างเธอในเมื่อเขาสามารถทำให้เธอหายเหงา เป็นคนใกล้ชิดที่สุดเพราะว่าอยู่บ้านใกล้กัน เป็นเหมือนเพื่อนในยามที่เธอคิดว่าตัวเองไม่มีใครก็เป็นไปได้ที่เธอจะหวงอยากเก็บเขาไว้ใกล้ๆ และก็ทำให้ไม่ชอบคนที่ใกล้ชิดกับเขาเพราะอาจจะกลัวว่าคนคนนั้นจะแย่งเวลาของเขาไปซึ่งแน่นอนว่าต้องรวมถึงคนรักของเขาด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ขอให้ความรู้สึกของเธอหยุดไว้แค่ที่ตรงนี้และเขาก็ยินดีจะอยู่ข้างๆ เธอต่อไปในฐานะคนที่รักและเป็นห่วงเหมือนกับว่าเธอคือน้องสาวคนหนึ่ง
___________________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ทั้งคุณเอิงกับคุณบุษบาค่ะ คุณเอิงเม้นท์มูลค่าหัวใจยาวมากเลย ดีค่ะ ชอบอ่านยิ่งยาวยิ่งดี อิอิ

Create Date : 31 ตุลาคม 2553

3 comments

Last Update : 31 ตุลาคม 2553 22:16:47 น.

Counter : 838 Pageviews.

รู้สึกสงสารทุกคน ช่วยหาผู้ชายดีๆมาอีกคนได้มั้ยอ่ะอิอิ สงสารทำใจลำบากน่าดู ทำไมภาสจะต้องมีสเน่ห์และแสนดีขนาดนี้เนี่ย เป็นใครก็ต้องหวั่นไหว อิอิ อินค่ะ อิน คิดว่าตัวเองเป็นนางเอก

โดย: บุษบา IP: 75.36.229.191 1 พฤศจิกายน 2553 11:52:50 น.

คุณเมขา...อ่านแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ไปกับคุณกันต์เลยค่ะ...ทำไงดีน้อ ก็รักเค้าไปแล้วนี่ค่ะ นางเอกของคุณเมซื่อตรงต่อหัวใจเสมอใช่มั๊ยค่ะ...แล้วถ้าคุณภาสรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองสงสัยเป็นจริง จะทิ้งระยะห่างจากคุณกันต์หรือเปล่าน้อ...คุณเมขา กำลังลุ้นค่ะ อย่าให้รอตอนต่อไปนานนะค่ะ...

เรื่องมูลค่าหัวใจ เขียนไปตามความรู้สึกที่สัมผัสได้ในขณะอ่าน...ไม่ว่ากันนะค่ะคุณเมที่เขียนไปยาวๆ แบบนั้น...

คุณเมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 10.1.154.185, 70.43.146.34 1 พฤศจิกายน 2553 22:48:32 น.

น่าสงสารคุณกันต์จิงๆเลย..
รู้สึกกับเค้าเกินเพื่อน แต่บอกใครไม่ได้..
สาเหตุเดียวเพราะเค้ามีแฟนแล้ว...เจ็บเกินบรรยายจิงๆค่ะ

โดย: natto (natto-kita ) 27 พฤศจิกายน 2553 17:27:29 น.