Chapter 13

ในช่วงเวลาเร่งด่วนยามเช้า ดวงตะวันสาดส่องพอมองเห็นความเจิดจ้าฉายแววสว่างไสวผู้คนมากมายต่างให้ความสนใจกับการเดินทางเพื่อปฏิบัติหน้าที่และภารกิจประจำวันบ้างทำงาน บ้างเรียนหนังสือ หรือจะธุระมากมายหลายอย่างที่กล่าวได้ไม่หวาดไม่ไหวส่งผลให้ผู้คนพลุกพล่าน การจราจรติดขัด บนถนนแออัดไปด้วยรถยนต์หลากสีสัน มากชนิดหลายยี่ห้อ จอดเข้าคิวติดไฟแดงเป็นระยะ เหล่าบรรดามนุษย์ทำงานต่างเร่งฝีเท้าแยกย้ายคนละทิศคนละทางเมื่อลงจากรถเมล์ประจำทางตึกสูงตระหง่านตั้งอยู่เบื้องหน้า รอคอยให้เดินย่างก้าวเข้าหา

กับการทำงานวันแรกนิลนรารู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างบอกไม่ถูกตื่นเต้นกับหน้าที่การงานที่ตนเองต้องมีส่วนร่วมรับผิดชอบหลังจากวันนี้ทั้งที่เมื่อคืนเธอได้หลับนอนไม่ถึงสองชั่วโมง ต้องคอยดูแลคนเมาลุกขึ้นมาอาเจียนตลอดทั้งคืนที่ผ่านมานิลนราคอยเฝ้าดูแลจนเห็นว่าไตรภาคินเริ่มมีอาการดีขึ้น พอจะมีสติสร่างเมาเธอจึงปล่อยให้เขาได้นอนหลับซ่อมแซมร่างกายและจิตใจต่ออีกสักหน่อยเมื่อฟื้นกลับมาเป็นปกติเขาคงเดินทางไปทำงานตามปกติ เธอหวังให้เป็นเช่นนั้น

ประตูลิฟต์เปิดกว้างรอรับเหล่าพนักงานออฟฟิศทั้งหลายที่ยืนต่อคิวเดินเข้าด้านในจนเริ่มแน่นขึ้นเรื่อยนิลนราก้าวเดินเข้าไปเป็นคนสุดท้ายพร้อมทุกสายตาเพ่งมองมาด้วยความสนใจกับผู้ร่วมงานแปลกหน้า บางคนพอทราบข่าวมาบ้างเกี่ยวกับการรับสมัครพนักงานใหม่บางคนกลับให้ความสนใจสรีระหน้าตามากกว่าประเด็นอื่น สาวผมยาวสลวย ตาโต แก้มป่องรู้สึกเก้อเขินแก่สายตาที่จับจ้องทำให้ไม่มั่นใจเสียเลยกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวและกระโปรงทรงสอบสีเทาดำนิลนราค้นรื้อเสื้อผ้าทั้งตู้ไม่มีชุดไหนที่ถูกใจเลยสักชุด เห็นมีชุดนี้ที่ดูดีสุดเพื่อใส่แก้ขัดไปก่อนสักวัน

ลิฟต์เปิดพร้อมผู้คนเดินออกเป็นระยะตามชั้นจนถึงที่หมายไฟสว่างไล่เลขชั้นดับลงพร้อมประตูเลื่อนเปิดนิลนราก้าวนำคนอื่นอีกสามสี่คนที่เดินตามหลังเธอมุ่งไปยังห้องพักรับรองในทันทีเนื่องจากได้นัดหมายกับฝ่ายบุคคลที่โทรติดต่อให้เริ่มงานเป็นที่เรียบร้อยแล้วทางเครื่องมือสื่อสารเมื่อวานนี้นิลนรากวาดสายตามองไปโดยรอบกับสถานที่คุ้นชินที่ถูกถ่ายทอดออกจากความจำเมื่อครั้งอดีตที่เธอยังเป็นลวิตาหรือลี่เธอเคยได้มาฝึกงานตามผู้บริหารของที่นี่กล่าวเชิญชวนในฐานะคนรักของลูกชายใช้เวลาในการฝึกทำงานอยู่ราวสองเดือน พอได้ประสบการณ์เธอจึงหางานทำที่เหมาะสมกับตนเองอย่างนักแปลภาษาเป็นล่ามให้กับชาวต่างชาติ ทำให้เธอได้เดินทางและเรียนรู้ภาษาแดนอื่นหลากหลายตามที่ใฝ่ฝันเอาไว้

ระหว่างเดินวนดูรอบห้องและพยายามรื้อฟื้นความจำโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาใครบางคนจับจ้องมองเธออยู่ประภัสหัวหน้าฝ่ายบุคคลเดินมารอคอยอยู่ที่ด้านหน้าประตู พร้อมสำรวจทุกอิริยบทของหญิงสาวเบื้องหน้าทุกกระเบียดนิ้วราวกับสแกนความถูกต้องเรียบร้อยตามระเบียบของบริษัทตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า

“คุณนิลนราตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ”

หญิงสาวเจ้าของชื่อสะดุ้งกายเล็กน้อยหลุดจากความคิดทั้งมวลพร้อมหันกลับมามองและปฏิบัติตามบุคคลผู้เดินนำเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่งทั้งสองผ่านโต๊ะทำงานเลขาว่างเปล่าไร้ใครประจำตำแหน่งทว่าป้ายชื่อและรูปภาพที่พอมองเห็นใบหน้าเลือนรางตั้งโชว์แสดงความเป็นเจ้าของครอบครองเขตแดนตรงนั้นทำให้นิลนราสะดุดอย่างมากมาย ‘ตรีชาดา ตำแหน่งเลขานุการ’ คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกใช่ไหมนิลนราภาวนาให้เป็นเช่นนั้นหรือหากใช่ก็คงถึงคราวเคราะห์ของเธอที่ต้องเผชิญหน้าสู้กับเวรกรรมที่อาจนำความหายนะครั้งใหญ่มาให้เธอก็เป็นได้

ประตูไม้โอ๊คบานใหญ่สีน้ำตาลเข้มถูกติดแทบป้ายผู้บริหารของบริษัทพาใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ หลังประตูบานนี้เธอคงได้พบกับบิดาของคนรักที่เคยสนิทสนมกันเมื่อครั้งในอดีตที่ผ่านมา

“นัง!...นิล..”

เสียงเรียกลดระดับแผ่วลงราวกับคิดได้ว่าไม่ควรเผลอตัวทำในสิ่งมิสมควรออกไปสาวชุดเดรสเกาะอกสีแดงกระโปรงสั้นกุดฟิตแนบกาย ดูดีเมื่อมีเสื้อสูทแขนยาวสีขาวใส่ทับไม่ประเจิดประเจ้อจนเกินงามเครื่องสำอางจัดจ้านบนใบหน้ารูปไข่แสดงท่าทีเลิกลั่กเมื่อเห็นหญิงสาวสองคนยืนมองเธอด้วยความประหลาดใจอยู่หน้าห้องเจ้านาย

“...”นิลนราถอนใจ ทำไมโลกกลมๆ ใบนี้ช่างกลั่นแกล้งเธอเสียจริง ขนาดโลกกลมแล้วไม่กลมเปล่ากลับทำให้มันแคบมากจนเธอต้องเผชิญเจอกับผู้หญิงใจร้ายหน้าเนื้อใจเสือคนนี้

“พี่ภัสจะพาพนักงานใหม่ไปไหนคะ”

“พอดีท่านประธานอยากเจอพนักงานใหม่ของเราค่ะ”

ยืนจ่ออยู่หน้าประตูทางเข้าแท้ๆยังจะกล้าถามเหมือนไม่รู้ว่าที่ตรงนี้มันเป็นทางตันไปไหนต่อไม่ได้อีกแล้วประภัสไม่ใส่ใจส่งมือผลักประตูบานใหญ่เข้าด้านในรวดเร็ว ไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้การกระทำดังกล่าวเป็นการกระทำที่ขัดใจตรีชาดาอย่างมาก ทำเหมือนเธอไม่มีความสำคัญตรีชาดาเบิกตาโต ทำปากขมุบขมิบ ส่งเสียงแผ่วเบาพอจับใจความได้ว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะนังนิล’ทำให้นิลนราหลับตาถอนใจตั้งสติชั่ววินาทีก่อนเดินตามเข้าด้านในห้องที่เปิดประตูรอคอยเธออยู่

ประตูปิดลงพร้อมร่างอ้อนแอ้นวิ่งถลาเอียงใบหน้านำหูแนบฟังผนังประตูอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวด้านในว่าเป็นอย่างไรบ้างนังนิลของเธอกล้าดีอย่างไรถึงได้เข้าห้องผู้บริหารตั้งแต่วันแรกที่ทำงาน จากประสบการณ์ที่ได้อยู่บริษัทแห่งนี้มาสองปีตรีชาดาไม่เคยเห็นพนักงานคนใหม่รายไหนได้สิทธิพิเศษเท่านี้มาก่อนทำให้ต่อมอยากรู้ของเธอทำงานอย่างหนักที่สุดแต่ทว่าเพราะความหนาของประตูทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ ไม่ว่าจะขยับไปมุมไหนของประตูบานนั้นเธอรู้สึกหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดก้าวเดินกลับโต๊ะประจำตำแหน่งพร้อมกระแทกกายลงนั่งอย่างไม่พอใจมือยกขึ้นกอดอกพร้อมหาทางคิดว่าพอจะมีหนทางไหนให้เธอได้รับรู้รายละเอียดเกี่ยวกับการเรียกพบตัวพนักงานใหม่บ้าง

บรรยากาศภายในห้องเย็นฉ่ำไปด้วยความเย็นของเครื่องปรับอากาศบวกกับความเงียบสงบ ทำให้นิลนราพยายามรวบรวมสติไม่ให้กระเจิงหายในตอนนี้ ร่างกายของประภัสบดบังทัศนียภาพภายในห้องจนมองไม่เป็นบุคคลที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะผู้บริหารได้ถนัดชัดเจนนักทั้งที่เธอพยายามแอบมองให้เห็นบุคคลในความคิดอย่างหวั่นใจจะทำอย่างไรดีให้ตนเองไม่แสดงพิรุธใดๆออกไปให้คนอื่นผิดสังเกต

“คุณนิลนรามาแล้วค่ะ”

“ครับเชิญนั่ง”

น้ำเสียงแหบห้าวฟังดูคุ้นหูกลับทำให้นิลนราประหลาดใจเหตุใดบิดาของคนรักเสียงจึงดูหนุ่มลงจนผิดปกติและเมื่อประภัสหันกลับมาหาเธอทำให้ความคิดชะงักกลางอากาศรอฟังคำสนทนาที่พนักงานฝ่ายบุคคลกำลังจะเอ่ยกับเธอ

“เชิญคุณนิลนราไปพบท่านผู้บริหารก่อน เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินไปหาดิฉันที่ห้องรับรองเมื่อสักครู่ด้วยค่ะ”

“ค่ะขอบคุณค่ะ”

ประภัสเดินสวนพร้อมเปิดประตูออกจากห้องทำให้นิลนราถอนใจทิ้งอีกครั้งพร้อมตั้งสติสะกดอารมณ์ตื่นเต้นไว้ภายในก่อนหันไปเผชิญหน้ากับบุคคลเบื้องหน้า

“เชิญนั่งครับ”

“...”คำเชิญถูกกล่าวดังอีกครั้งโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ละสายตาจากเอกสารแต่อย่างใด คนถูกเชิญต่างหากกลับแน่นิ่งยืนอึ้งราวถูกสาปให้แข็งเป็นหินเมื่อหันมาเจอกับชายหนุ่มนักธุรกิจสายตาคู่สวยจับจ้องใบหน้าคมสันไม่วางวายผู้บริหารคนที่เธอรู้จักไม่ใช่คนเดิมที่เคยเป็นชายสูงวัยอีกต่อไป กลับเป็นชายหนุ่มคนที่ทำให้เธอตกตะลึงราวกับเจอรักครั้งแรกอีกครั้ง

ความนิ่งเงียบไม่มีสิ่งใดโต้ตอบ และไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองตามคำเชิญที่เอ่ยออกไปเมื่อครู่ ทำให้เขาเลื่อนสายตามองหญิงสาวเบื้องหน้าอย่างสงสัยสายตาเรียบเฉยไม่ได้ดึงสติให้นิลนรากลับออกจากภวังค์สับสน ตื่นเต้น ดีใจหลากหลายอารมณ์ได้เลย ภาพความจำซ้ำซากแย่งกันวิ่งออกจากสมองให้เห็นเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาในช่วงเวลาหนึ่งที่เคยมีความสุขและผูกพันกัน

“คุณนิลนรา คุณจะยืนอยู่ตรงนั้นถึงเมื่อไหร่ ผมเชิญคุณนั่งสองรอบแล้วนะ”

แล้วสติหลุดลอยก็กลับมายืนในปัจจุบันอีกครั้งนิลนราก้าวเดินอย่างคนหมดเรี่ยวแรง แขนขาสั่น ไม่เป็นตัวของตัวเองเธอพยายามหลบเลี่ยงที่จะสบกับสายตาเรียบเฉยคู่นั้น ลดความหวั่นไหวที่เกาะกินภายในใจเวลานี้เธอค่อยๆ หย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้เบาะหนังอย่างเชื่องช้า

“ค่ะ”

ปากกามองบลังค์ด้ามสีดำตัดขอบทองถูกวางลงบนกองเอกสารก่อนขยับเลื่อนเก้าอี้ถอยหลัง เปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบซองเอกสารที่พับทบเท่ากับของด้านในวางลงตรงหน้าหญิงสาวพนักงานใหม่

“คุณทำมันตกไว้เมื่อเดือนก่อน”

นิลนรามองสิ่งของตรงหน้าอย่างประหลาดใจพยายามนึกคิดว่าไปทำอะไรตกหล่นที่ไหน และเพื่อทำให้หายสงสัยข้องใจมือบางเอื้อมหยิบซองเอกสารขึ้นมาเปิดดูสิ่งของที่อยู่ด้านใน สายตาส่องมองพร้อมล้วงหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา

“กระเป๋าสตางค์..”

“ครับไม่รู้คุณยังจำได้ไหม วันที่คุณเดินเหม่อลอยจนผมชนคุณ แต่คุณกลับไม่เอาเรื่องแถมยังทำกระเป๋าใบนี้ตกอยู่ตรงนั้น ผมไม่ได้มีเจตนาจะเก็บมันไว้แต่เพราะส่งคืนตามที่อยู่ในบัตรประชาชนแล้วมันดันตีกลับมา ก็เลยจนปัญญาที่จะตามคืนและผมต้องขอโทษที่ถือวิสาสะเปิดมันดูเพื่อหาที่อยู่ส่งคืนคุณ รับรองได้ว่าของทุกอย่างยังอยู่ครบสมบูรณ์”

“ขอบคุณค่ะ”

ความสนใจยังมุ่งไปที่กระเป๋าในมือความคิดต่างหากที่วิ่งย้อนกลับไปนึกถึงวันนั้น วันที่เธอออกตามหาตัวตนแท้จริง เมื่อครั้งที่ตื่นขึ้นจากความตายแต่กลับไม่รู้ว่าตนเองคือใครหากวันนั้นเธอสนใจสักนิดหรือมีสติอีกสักหน่อยเธอคงได้รู้ความจริงตั้งแต่วันนั้นแล้วว่าเธอคือใครและใครเป็นคนชนเธอ แต่ทว่า ณวันนั้นกับวันนี้อาจจะไม่แตกต่างกัน ถึงรู้ทั้งรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือใครมีความสำคัญอย่างไรต่อหัวใจที่เต้นรุนแรง แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งนิ่งเฉยและแอบมองเขาเป็นระยะอยู่อย่างนั้น

“เอาเป็นว่าคุณคงเข้าใจทุกอย่างแล้วนะและผมอยากถามอีกครั้ง คุณคิดจะเอาผิดอะไรกับผมอีกหรือเปล่าที่ชนคุณวันนั้น”

“เอ่อ..ไม่ค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณ.. เอ่อ.. ผู้บริหาร”

“ผมภายุวรรตพนักงานที่นี่มักเรียกผมว่าบอส คุณจะเรียกตามก็ได้นะ และยินดีต้อนรับพนักงานใหม่ผมหวังว่าคุณจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่กับตำแหน่งที่ได้รับหลังจากนี้ เอาล่ะ.. ไม่มีอะไรแล้วเชิญคุณไปพบคุณประภัสได้เลย”

“ค่ะ”

นิลนราก้มศรีษะเล็กน้อยแทนการขอบคุณสายตาชำเลืองมองชายหนุ่มเบื้องหน้าอีกครั้ง พยายามเก็บภาพทุกอิริยาบทของเขาที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนานไว้ในความทรงจำจิตใจพองโต เต้นรัวแรงจนแทบหลุดออกนอกอกเสียให้ได้ระหว่างลุกยืนเต็มความสูงภายุวรรตละสายตาจากหญิงสาวหันกลับมาให้ความสนใจเอกสารที่ต้องเซ็นชื่ออีกกองเป็นตั้งราวภูเขาสองเท้าค่อยๆ พาร่างกายเยื้องย่างตรงประตูทางเข้าเธอหันกลับไปมองเขาอีกครั้งก่อนเปิดประตูเดินจากไปอย่างเงียบเชียบที่สุด

ประตูปิดตัวลงยังไม่ทันสนิทดีเมื่อนิลนราเตรียมตัวก้าวเดินกลับพบใครบางคนดักอยู่ด้านหน้าขวางทางไม่ให้เธอได้เดินต่อตรีชาดาแสยะยิ้มอวดริมฝีปากแดงจัดจ้าน ยืนกอดอดพร้อมไต่สวนปัญหาที่ค้างคาใจอยู่พักใหญ่

“นังนิลฉันไม่คิดว่าแกจะมาทำงานที่นี่ แล้วในมือซองอะไร”

“เรื่องส่วนตัวค่ะคงไม่จำเป็นที่ฉันต้องบอกคุณ”

“หนอยแหน่ะ..กล้าปากดีกับรุ่นพี่ในบริษัทอย่างนี้เหรอ ฉันถามแกดีๆ ก็ตอบมาดีๆ สิฉันไม่ได้อยากจะมีเรื่องกับแกตรงนี้หรอกนะ”

“เราต่างคนต่างอยู่ดีกว่านะคะคุณตรี”

นิลนราพยายามหลบเลี่ยงการปะทะซึ่งหน้าเบี่ยงกายเดินหนีจากหญิงสาวที่ยืนตระหง่านขวางทางไว้เธอสะกดอารมณ์หงุดหงิดไว้ภายใต้ความนิ่งเฉยไม่อยากมีปัญหากับใครตั้งแต่วันแรกที่ได้เริ่มทำงานสองเท้าก้าวยาวรวดเร็วเพื่อจะได้พ้นจากพื้นที่ตรงนั้นโดยไว

“แกยังไปไหนไม่ได้นะแกยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย”

ตรีชาดาวิ่งพรวดดักหน้านิลนราอีกครั้งไม่ให้เธอหนีไปไหนได้แม้สักก้าวเดียวอารมณ์หงุดหงิดเริ่มก่อตัวเนื่องจากถูกเซ้าซี้ไม่เลิกจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เวรกรรมที่วนเวียนอยู่รอบกายหายสาบสูญไปจากโลกนี้เสียที

“หลีกทางด้วยค่ะคุณประภัสรอฉันอยู่”

“แกยังไปไหนไม่ได้บอกฉันมาก่อนว่าในมือแกคืออะไร บอสให้อะไรกับแก”

ทั้งสองยื้อยุดคนหนึ่งพยายามหลีกหนี อีกคนเข้าหาคอยขวางทาง ซ้ายทีขวาที จนนิลนราหยุดยืนนิ่งๆระหว่างสงบสติอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านในใจตรีชาดาเอื้อมแขนคว้าหมับเข้าที่ข้อมือต้องการแย่งห่อกระดาษสีน้ำตาลให้ได้และการขัดขืนจึงเริ่มต้น

“ปล่อยนะคุณตรีแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“แกนั่นแหละปล่อยเดี๋ยวนี้! ฉันจะดูของในมือแก!”

มือยื้อแย่งกันพัลวันกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่พักใหญ่จนห่อกระดาษสีน้ำตาลหลุดจากมือเจ้าของร่วงหล่นลงพื้นหน้าโต๊ะทำงานตรีชาดาพยายามจะก้าวไปคว้าสิ่งของชิ้นนั้นขึ้นมาแต่กลับถูกพันธนาการไว้จึงก้าวต่อไม่ได้เส้นผมยาวสลวยกำหนึ่งพันเข้ากับนาฬิกาข้อมือของตรีชาดาจนแกะไม่ออกปมผมสร้างไว้ยุ่งเหยิงทั้งที่เจ้าของมือพยายามกระชากยังไม่ยอมหลุดพ้นออกจากกัน

“คุณช่วยถอดนาฬิกาก่อนค่ะฉันจะเอาผมที่พันออก แล้วจะนำมันคืนให้คุณ”

“เรื่องอะไรฉันจะต้องช่วยแกทั้งที่มีวิธีดีกว่านี้”

นิลนราถอนใจปล่อยเลยตามเลยรอดูสถานการณ์ว่าเธอคนนี้จะทำอย่างไรเพื่อแก้ไขปัญหาตรีชาดาเอื้อมมือยื่นหยิบสิ่งของบางอย่างบนโต๊ะทำงาน และหันกลับมาหานิลนราอีกครั้งกรรไกรอันใหญ่ถูกง้างตัดฉับเข้าที่ผมยาวสลวยสั้นเหลือแค่คางแถมเธอไม่ได้ตัดเฉพาะที่พันเข้ากับนาฬิกาเท่านั้น ยังเผื่อแพร่ตัดแหว่งไปเกือบครึ่งศรีษะนิลนราหันมองเส้นผมที่ร่วงลงพื้นกองใหญ่ด้วยความโทสะกล้าดีอย่างไรมาตัดผมสวยของร่างกายนี้ เธอรู้สึกผิดลึกๆที่ไม่สามารถดูแลร่างกายของนิลนราให้ดีเท่ากับที่เธอได้มาครอบครอง

“มันจะเกินไปแล้วนะคุณตรี..”

สายตาแค้นเคืองจ้องมองยังตรีชาดาที่กระตุกยิ้มไม่แยแสสิ่งใดราวกับเธอคือผู้ชนะเธอยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เกิดขึ้นคล้ายกำลังอวดดีก่อกวนประสาทคนกำลังโมโหถึงขีดสุดเสียงผัวะดังขึ้นพร้อมความรู้สึกมึนงงตามติด กำปั้นจากมือบางยื่นส่งชกเข้าที่ใบหน้าตรงๆทำให้ตรีชาดาผงะกายหงายหลัง ถอยเซล้มลงนั่งกองกับพื้น

“โอ้ยยย..นี่แก..”

ทุกอย่างรวดเร็วจนตรีชาดาตั้งรับไม่ทันกำลังสับสนมึนงงว่าเธอลงไปนั่งทำอะไรบนพื้นเวลานี้ใบหน้าชาวาบพร้อมยกมือขึ้นจับจมูกตนเอง เธอรู้สึกได้ว่าเจ็บในทันทีเมื่อเห็นเลือดไหลติดมือออกมาเสียงกรุบเมื่อครู่คงไม่ได้แปลว่าดั้งจมูกเธอหักหรอกใช่ไหม น้ำตาคลอเบ้าเมื่อรับรู้ถึงอาการปวดระบมที่วิ่งซ่านผ่านตามร่างกาย จ้องมองนิลนราอย่างตกตะลึงไม่คิดฝันว่าเธอจะถูกผู้หญิงชกหน้าอย่างนี้

“ฉันเตือนคุณแล้วค่ะ”

“กรี๊ดดดดดดฉันจะเอาเรื่องแกคอยดูนะนังนิล! ฉันจะเอาแกเข้าตาราง!”

นิลนราไม่ได้สนใจคำขู่ของคนที่กรีดร้องแต่อย่างใดเธอหันหลังกลับเพื่อก้มลงเก็บสิ่งของซองกระดาษขึ้นมาและต้องชะงักกายกะทันหันเมื่อสายตาสบเข้ากับชายหนุ่มที่เพิ่งพบเจอเมื่อสักครู่อีกครั้ง

“พวกคุณมีเรื่องอะไรกัน”

เสียงทะเลาะเบาะแว้งที่ลอดผ่านเข้าไปในห้องทำงานของภายุวรรตทำให้เขาลุกเดินมาดูว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นในบริษัทของตน จนเห็นทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นพาลให้เขานึกถึงใครบางคนที่ฝังอยู่ในความทรงจำ ได้แต่นึกขำอยู่ในใจ หากต้องเก็บอาการไว้ให้นิ่งเฉยภายใต้ใบหน้าเฉยชาและวางตัวเป็นเจ้านายต่อไป

“บอสคะช่วยตรีด้วย นังเด็กใหม่คนนี้มันชกตรี ดูสิคะเลือดไหลไม่ยอมหยุดเลย บอสขา”

ตรีชาดาคร่ำครวญโอดโอยร้องห่มร้องไห้ ประโยคออดอ้อนของคนถูกทำร้ายยังไม่ทันจบดี กลับมีหลายคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องต่างวิ่งกรูตรงมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นผู้ร่วมงานทั้งไทยจีนแขกฝรั่งหลากหลายเชื้อชาติมุงดูเลขาหน้าห้องนั่งหมดฤทธิ์สิ้นลายกองอยู่กับพื้นเบื้องล่างบางคนมองดูอย่างสงสารเห็นใจ บางคนกลับยืนอมยิ้มขำขันพร้อมซุบซิบกันสนุกปากอีกส่วนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยพยุงแต่กลับโดนสะบัดใส่จนต้องถอยออกมายืนดูห่างๆ

ประภัสเดินแหวกกลุ่มคนเข้ามายืนเมื่อสงครามสงบลงเนื่องจากห้องที่เธอรอคอยนิลนราอยู่ห่างจากตรงนี้พอสมควรทำให้ไม่ทันได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเธอหันมองตรีชาดาและนิลนราสลับไปมาอย่างสงสัย

“คุณประภัสผมรบกวนพาคุณตรีไปโรงพยาบาลด้วยครับ”

“ไม่ค่ะ!ตรีจะแจ้งความ! จับนังคนนี้เข้าตาราง!”

“คุณเลือกเอาระหว่างคุณไปโรงพยาบาลรักษาจมูกที่เลือดออกกับไปโรงพักแจ้งความเพื่อจะเสียค่าปรับทั้งสองฝ่าย คุณจะเอาอะไร”

เสียงร้องไห้คร่ำครวญเงียบสนิทน้ำตาที่พยายามบีบเค้นให้หลั่งไหลเวลานี้เหือดแห้ง คิดตามคำพูดของเจ้านายหนุ่ม เธอควรจะรักษาตัวเองให้หายดีเพื่อกลับมาแก้แค้นก็ไม่สายว่าแล้วตรีชาดาพยายามขยับกายลุกขึ้นยืนโดยมีเพื่อนร่วมงานหลายคนยื่นมือเข้าช่วยเหลือเธออีกครั้งทุกคนต่างแยกย้ายกลับไปทำงาน มีแค่บางคนช่วยประคองตรีชาดาให้เดินทางเพื่อไปยังโรงพยาบาลต่อโดยมีประภัสตามไปติดๆ ทั้งที่ไม่เต็มใจแต่เนื่องจากเป็นคำสั่งเธอต้องยอมทำตามอย่างขัดไม่ได้

“ฉันขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นค่ะยังไม่ทันเริ่มงานก็มีปัญหาแล้ว คุณจะให้ฉันออกตอนนี้ก็ได้นะคะ”

“ไม่มีเหตุผลที่ต้องให้คุณออกในเมื่อคุณเป็นฝ่ายถูกกระทำเหมือนกัน แล้วอีกอย่างผมรับคุณไว้ผมอยากเห็นฝีมือการทำงานของคุณ ว่าแต่วันนี้คุณประภัสไม่อยู่คนสอนงานคุณคงยังไม่มีใคร งั้นผมอนุญาตให้คุณกลับไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนพรุ่งนี้หวังว่าผมคงเจอคุณที่นี่”

“ค่ะ”

“ส่วนผมกองนั้นคุณจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกหรือจะให้แม่บ้านเก็บทิ้ง”

“ฉันเก็บเองค่ะ”

ทั้งใจสั่นมือไม้อ่อน หวั่นไหวกับน้ำเสียงคุ้นเคยและใบหน้านิ่งเฉยที่เขามักแสดงออกมาให้เห็นจนเคยชินรู้สึกทรมานใจเหลือเกินกับการต้องเก็บกดความรู้สึกคิดถึงที่ถาโถมราวพายุคลั่งอยากวิ่งเข้าไปกอดตามจิตใต้สำนึกสั่งการผ่านความคิดหากแต่ในความเป็นจริงกลับทำได้เพียงก้มลงเก็บกองเส้นผมที่ถูกตัดขาดเท่านั้นมิหน่ำซ้ำยังไม่มีโอกาสพูดจาไปมากกว่ายืนมองเขาเดินกลับเข้าห้องทำงานจนพ้นสายตาเสมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มันแน่อยู่แล้วกับเวลานี้เขาไม่เคยรู้จักเธอแม้แต่น้อย

ดวงตาปรือเปิดพร้อมปรับความชัดเจนขึ้นทีละเล็กละน้อยความวิงเวียนวิ่งเข้าใส่จนบ้านหมุนได้รอบ ทั้งพะอืดพะอม ทั้งสะลึมสะลือสารพัดความรู้สึกเลวร้าย ศรีษะปวดหนึบหนักอึ้งจนแทบยกขึ้นไม่ไหวไตรภาคินพยายามพยุงกายลุกขึ้นนั่งทรงตัวไว้ มือท้าวยันโซฟา หันมองรอบบ้านไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆความคิดพยายามย้อนรอยกลับไปเมื่อคืนวานที่ผ่านมา จำได้ว่าช่วงเวลานั้นจิตใจกำลังสับสนอย่างหนักจนต้องหันไปพึ่งสุราเมรัยปรับทุกข์เพื่อขจัดความกังวลให้หมดไปจนความรู้สึกเลือนรางจำได้บ้างไม่ได้บ้างว่าขับรถกลับถึงบ้านได้อย่างไร ภาพวงหน้าหวานของภรรยาลอยเข้ามาในความคิดที่เขามานอนอยู่ตรงนี้ได้คงเป็นเพราะเธอปรนนิบัติพัดวี

ร่างสูงลุกยืนโงนเงนพยายามยามทรงตัวให้อยู่ พลางก้าวเดินเข้าในครัวเพื่อหาน้ำดื่มแก้กระหายในลำคอแห้งผากราวกับกลืนเม็ดกรวดเม็ดทราย ตู้แช่ถูกเปิดหยิบขวดน้ำจนไอควันเย็นลอยตามเขาเดินพาตนเองตรงไปยังชั้นวางแก้วน้ำ คว้าเทพร้อมยกน้ำดื่มจนหมดรวดเดียวติดกันถึงสองแก้วเต็มๆไม่คิดว่าเวลากระหายน้ำมากมายรสชาติของมันจะหวานถึงเพียงนี้ ไตรภาคินวางทุกสิ่งลงบนโต๊ะอาหารพลันหางตาเห็นแผ่นกระดาษขาววางไว้ โดยมีแจกันดอกไม้ทับไว้อีกทอดหนึ่งกระดาษแผ่นดังกล่าวถึงหยิบยกขึ้นมาเปิดอ่านข้อความด้านใน ‘ฉันทำกับข้าวไว้ให้ถ้ามันเย็นก็อุ่นด้วยนะคะ’ สิ่งแรกที่นึกถึงเมื่ออ่านจบประโยคใครกันนะทำกับข้าวให้เขาได้รับประทาน เมื่อเลื่อนสายตาลงไปด้านล่างเห็นชื่อ ‘นิล’ ตามมาจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อภรรยาของเขาไม่ได้เขียนหนังสือด้วยลายมือแบบนี้

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเริ่มปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอีกครั้งเขาจึงเลิกใส่ใจทุกอย่าง ยกมือขึ้นกดบีบขมับหมุนวนอยู่หลายรอบกระดาษแผ่นนั้นถูกวางลงที่เดิมร่างสูงผละกายออกจากโต๊ะอาหารเดินหาตู้ยาสามัญประจำบ้านหยิบยาแก้ปวดใส่ปากพร้อมเดินกลับไปเทน้ำดื่มตามกลืนยาลงคอกับเวลานี้คงรับประทานอะไรไม่ลงเนื่องจากยังปวดศรีษะไม่หายไตรภาคินเดินกลับไปยังโซฟาที่นอนประจำตำแหน่ง ทรุดกายนั่งลงพร้อมเอื้อมคว้าโทรศัพท์กดเบอร์ต่อสายถึงภรรยาด้วยความคิดถึงและห่วงใยกับการเริ่มงานวันแรก

เขารอสายอยู่นานจนสัญญาณตัดไปเป็นรอบที่สี่ที่ห้าไม่มีผู้ใดรับสาย ทำให้เกิดอารมณ์หลากหลายตามมาทั้งหงุดหงิดไม่พอใจทั้งคิดถึงและเป็นห่วง น้อยใจคิดมาก

“ทำไมคุณถึงทำให้ผมจะเป็นบ้าแบบนี้นิล”

เสียงบ่นพึมพำในลำคอตัดพ้อน้อยใจจนต้องยอมแพ้และวางโทรศัพท์ไว้อย่างเดิมตามที่ที่มันเคยอยู่ไตรภาคินรู้สึกท้อแท้ ผิดหวัง หมดกำลังใจ กับความเปลี่ยนไปของภรรยาเขาจะต้องทนอยู่ในสภาวะจิตใจย่ำแย่แบบนี้ต่อไปอีกนานถึงเมื่อไหร่จึงจะเคยชินเสียทีความคิดโกรธเคืองผุดขึ้นมาในใจเพราะไอ้รถบ้าคันนั้นแท้ๆที่ขับชนจนเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับภรรยาของเขาจนเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้ หากคู่กรณีคนนั้นยังอยู่ที่โรงพยาบาลใดสักแห่งเขาจะตามไปฆ่าให้ตายคามือโทษฐานทำให้ครอบครัวเขาต้องตกอยู่ในสภาพทุกข์ตรมเช่นนี้ราวกับสูญเสียคนสำคัญ