|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | |
|
|
|
11 กุมภาพันธ์ 2550
|
|
|
|
冯谖客孟尝君
มีเรื่องสนุกที่ได้ฟังมาในวันนี้ จึงอยากเล่าแบ่งปันให้เพื่อน ๆ ค่ะ
ทุกคนคงรู้จักเม่งเซี้ย(แต้จิ๋ว) หรือในภาษาจีนกลางว่า เมิ่งฉางจวิน 孟尝君 เป็นขุนนางรัฐฉีสมัยรัฐสงคราม แซ่เถียนชื่อว่าเหวิน อันว่า "เมิ่งฉางจวิน" นี้เลี้ยงคนไว้มากมายเพื่อใช้งานในวันหน้า เล่ากันว่าคนดีมีปัญญาที่ "เมิ่งฉางจวิน" เลี้ยงไว้มีถึง 3,000 คน คนเหล่านี้จะเรียกว่า 门客 (เหมินเค่อ) 食客 (สือเค่อ)รอโอกาสใช้งาน ในจำนวนนั้นมีอยู่คนหนึ่ง ที่ชื่อว่าเผิงหน่วน 冯谖 เรื่องนี้เป็นเรื่องของเผิงหน่วนแขกของเมิ่งฉางจวินที่มีบันทึกไว้ใน 战国策
ดังนั้น คนที่มีใจกว้างชอบรับแขกเรามักจะเรียกว่า เมิ่งฉางจวิน
เรื่องของเผิงหน่วนกับเมิ่งฉางจวินมีอยู่ว่า
เผิงหน่วนเป็นคนจนมากจนไม่สามารถจะเลี้ยงตัวเองให้รอดได้ จึงแจ้งความประสงค์ว่าอยากอยู่เป็น 食客 ของเมิ่งฉางจวิน เมิ่งฉางจวินถามว่า
"คนผู้นี้มีอะไรดี?"
"คนผู้นี้ไม่มีสิ่งใดดีเลย"
เมิ่งฉางจวินถามอีก
"คนผู้นี้มีความสามารถใด?"
"ไม่มีความสามารถใดเลย"
เมิ่งฉางจวินยิ้มแล้วตอบว่า "จงมาเถิด"
จากนั้นเผิงหน่วนก็มาอยู่กับเมิ่งฉางจวิน แขกคนอื่น ๆ ที่รู้ว่าเผิงหน่วนมาอยู่ด้วยแต่เมิ่งฉางจวินไม่ค่อยจะโปรดสักเท่าไหร่ ก็พากันดูถูก และให้อาหารที่ไม่ดีกับเขา
แขกชั้นหนึ่งที่นี่จะได้กินเนื้อสัตว์ แขกชั้นรองลงมาได้กินปลาและแขกชั้นสามจะได้กินผัก อยู่ไปได้ไม่นาน เผิงหน่วนเอากระบี่มามาดีดแทนเครื่องดนตรี ร้องเพลงคลอไปว่า " กระบี่เอย พวกเรากลับบ้านกันเถิด"
คนข้างเคียงได้ยินก็เอาไปบอกเมิ่งฉางจวิน เมิ่งฉางจวินทราบเรื่องเลยให้เปลี่ยนอาหารของเผิงหน่วนเป็นปลาแทนผัก
อยู่ไปไม่นาน เผิงหน่วนก็มาดีดกระบี่แทนเครื่องดนตรีร้องเพลงอีกว่า
"กระบี่เอย พวกเรากลับบ้านกันเถิด จะไปไหนก็ไม่มีรถม้า"
คนทั้งหลายหัวเราะเยาะแล้วก็ไปบอกกับเมิ่งฉางจวินอีก เมิ่งฉางจวินบอกให้
"เตรียมรถม้าให้เขา"
เผิงหน่วนนั่งรถม้าไปหาเพื่อนและบอกว่าตอนนี้อยู่เป็นแขกของเมิ่งฉางจวิน
ผ่านไปไม่นาน เผิงหน่วนก็เอากระบี่ออกมาดีดร้องเพลงอีก
"กระบี่เอย กลับบ้านกันเถิด ที่บ้านไม่มีข้าวกิน"
ทุกคนรู้สึกรังเกียจที่เผิงหน่วนไม่รู้จักพอ เลี้ยงตัวแล้วยังจะให้เลี้ยงคนที่บ้านอีก เมิ่งฉางจวินทราบเรื่องถามว่า
"ท่านผู้นั้นที่บ้านมีพ่อแม่ไหม?"
"มีมารดาผู้ชรา"
เม่งฉางจวินจึงให้นำอาหารไปเบี้ยงดูมารดาชราของเผิงหน่วนมิได้ขาด
อยู่มาวันหนึ่ง เมิ่งฉางจวินออกประกาศติดไว้เพื่อหาคนไปเกีบหนี้ที่เมืองเซวียซึ่งเป็นเขตแดนในปกครอง
เผิงหน่วนไปเขียนตอบไว้ว่า "สามารถไป"
เมิ่งฉางจวินถามว่า
"เป็นตัวอักษรของผู้ใด?
"ผู้ที่ดีดกระบี่ร้องเพลงว่าอยากกลับบ้านนั่นแล"
เมื่งฉางจวินรู้สึกผิดที่ไม่เคยได้มาพบหน้ากับเผิงหน่วนเลย แต่คนนี้กลับกล้าไปสะสางหนี้ให้ จึงมาหาเผิงหน่วนและบอกว่า
"ข้ายุ่งยากด้วยเรื่องงานเมือง ไม่เคยมาพบหน้าท่าน อาจทำให้ท่านบังเกิดโทสะ ต้องขออภัยด้วย ท่านยังจะช่วยข้าอีกหรือไม่?
เผิงหน่วนตอบว่า
"ยินดีรับใช้"
วันต่อมาเตรียมสัมภาระออกเดินทาง เผิงหน่วนถามว่า
"หลังจากเก็บหนี้แล้ว ต้องการให้ซื้อสิ่งใดกลับมา?"
เมิ่งฉางจวินตอบว่า
"ท่านเห็นว่าบ้านเราขาดสิ่งใดก็จงซื้อกลับมาเถิด"
เมื่อไปถึงเมืองเซวีย เขาเรียกคนที่ต้องจ่ายหนี้มารวมตัวกันแล้วบอกว่าขอตรวจสอบหนี้ว่าตัวเลขตรงกันหรือไม่ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยก็บอกว่า ยกหนี้ให้ทุกคนเป็นรางวัล และนี่คือคำสั่งของท่านเมิ่งฉางจวิน เผิงหน่วนเอาบัญชีหนี้เผาทิ้ง ทุกคนต่างตะโกนสรรเสริญ
"ท่านเมิ่งฉางจงเจริญ"
冯谖客孟尝君
齐人有冯谖者,贫乏不能自存,使人属孟尝君,愿寄食门下。孟尝君曰:客何好?曰:客无好也。曰:客何能?曰:客无能也。孟尝君笑而受之,曰:诺!左右以君贱之也,食以草贝。居有顷,倚柱弹其剑,歌曰:长铗归来乎!食无鱼!左右以告。孟尝君曰:食之,比门下之客。
居有顷,复弹其铗,歌曰:长铗归来乎!出无车!左右皆笑之,以告。孟尝君曰:为之驾,比门下之车客。於是,乘其车,揭其剑,过其友,曰:孟尝君客我!後有顷,复弹其剑铗,歌曰:长铗归来乎!无以为家!左右皆恶之,以为贪而不知足。孟尝君问:冯公有亲乎?对曰:有老母!孟尝君使人给其食用,无使乏。於是冯谖不复歌。後,孟尝君出记,问门下诸客:谁习计会能为文收责於薛者乎?冯谖署曰:能!孟尝君怪之曰:此谁也?左右曰:乃歌夫长铗归来者也。孟尝君笑曰:客果有能也。吾负之,未尝见也。请而见之,谢曰:文倦於事,愦於忧,而性 愚,沈於国家之事,开罪於先生。先生不羞,乃有意欲为收责於薛乎?冯谖曰:愿之!於是,约车治装,载券契而行,辞曰:责收毕,以何市而反?孟尝君曰:视吾家所寡有者!驱而之薛。使吏召诸民当偿者,悉来合券。券遍 合,起矫命以责赐诸民,因烧其券,民称万岁。
长驱到齐,晨而求见。孟尝君怪其疾也,衣冠而见之,曰:责毕收乎?来何疾也!曰:收毕矣!以何市而反?冯谖曰:君云视吾家所寡有者。臣窃计君官中积珍宝,狗马实外厩,美人充下陈。君家所寡有者以义耳!窃以为君市义。孟尝君曰:市义奈何?曰:今君有区区之薛,不拊爱子其民,因而贾利之。臣窃矫君命,以责赐诸民,因烧其券,民称万岁,乃臣所以为君市义也。孟尝君不说,曰:诺!先生休矣!後数年,齐王谓孟尝君曰:寡人不敢以先王之臣为臣!孟尝君就国於薛,未至百里,民扶老携幼,迎君道中。孟尝君顾谓冯谖曰:先生所为文市义者,乃今日见之。冯谖曰:狡兔有叁窟,仅得免其死耳。今君有一窟,未得高枕而卧也,请为君复凿二窟。孟尝君予车五十乘,金五百斤,西游於梁,谓惠王曰:齐放其大臣孟尝君於诸侯,诸侯先迎之者富而兵强!於是,梁王虚上位,以故相为上将军,遣使者黄金千斤,车百乘,往聘孟尝君。冯谖先驱,诫孟尝君曰:千金重币也,百乘显使也,齐其闻之矣!梁使叁反,孟尝君固辞不往也。
齐王闻之,君臣恐惧,遣太傅*黄金千斤,文车二驷,服剑一,封书谢孟尝君曰:寡人不祥,被於宗庙之崇,沈於谄谀之臣,开罪於君,寡人不足为也。愿君顾先王之宗庙,姑反国统万人乎?冯谖诫孟尝君曰:愿请先王之祭器,立宗庙於薛。庙成,还报孟尝君曰:叁窟已就,君姑高枕为乐矣!孟尝君为相数十年,无纤介之祸者,冯谖之计也。
Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
1 comments |
Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2550 23:57:33 น. |
Counter : 2917 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: mamiya 12 กุมภาพันธ์ 2550 21:40:14 น. |
|
|
|
| |
|
|
mamiya |
|
|
|
สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง
ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ
ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า
โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี
ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
งานเขียนทุกชิ้นในบล็อคนี้ได้รับการคุ้มครองสิทธิตามพระราชบัญญัติคุ้มครองสิทธิทางปัญญา โดยลิขสิทธิเป็นของผู้เขียน กรุณาให้เกียรติผู้เขียนเมื่อนำไปเผยแพร่ต่อควรขออนุญาตก่อน
|
|
|
เมื่อไปถึงเมืองเซวีย เขาเรียกคนที่ต้องจ่ายหนี้มารวมตัวกันแล้วบอกว่าขอตรวจสอบหนี้ว่าตัวเลขตรงกันหรือไม่ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยก็บอกว่า ยกหนี้ให้ทุกคนเป็นรางวัล และนี่คือคำสั่งของท่านเมิ่งฉางจวิน เผิงหน่วนเอาบัญชีหนี้เผาทิ้ง ทุกคนต่างตะโกนสรรเสริญ
"ท่านเมิ่งฉางจงเจริญ"
เมื่อกลับมาถึงเร็วกว่ากำหนด เมิ่งฉางจวินจึงถามว่า
"เก็บหนี้แล้วฤา? เหตุไฉนจึงกลับมาเร็วเช่นนี้?"
"เก็บเรียบร้อยแล้วขอรับ"
"เจ้าซื้อสิ่งใดกลับมา?"
"ข้าคิดไปเองว่า ท่านมีทุกสิ่ง แต่ยังไม่มีคุณธรรม(义)
จึงได้ซื้อคุณธรรมกลับมาให้ท่านขอรับ"
"เจ้าหมายความว่ากระไร?"
"ข้าหมายความว่าท่านปกครองเมืองเซวียด้วยพระเดชมิได้ใช้พระคุณ เมืองเล็ก ๆ เยี่ยงนั้นท่านกลับทำการค้าขายกับประชาใต้ปกครอง ข้าจึงได้อ้างคำสั่งท่านยกหนี้ให้พวกเขาทั้งหลาย พวกเขาต่างพากันสรรเสริญท่าน"
เมิ่งฉางจวินโกรธมาก แต่ก็กล่าวออกมาว่า
"แล้วกันไปเถิด"
1 ปีให้หลัง ฉีหวัง(เจ้ารัฐฉี) บอกกับเมิ่งฉางจวินว่าไม่กล้าให้รับใช้เนื่องจากเป็นขุนนางรัชกาลก่อน ความหมายคือให้ไปไหนก็ไปเสีย เมิ่งฉางจวินไม่ทราบจะไปที่ไหนดี จึงไปอยู่ที่เมืองเซวีย ซึ่งประชาชนพอทราบก็มาต้อนรับอย่างอบอุ่น
เมิ่งฉางจวินรู้สึกขอบคุณเผิงหน่วน เผิงหน่วนบอกว่า กระต่ายที่ฉลาดจะต้องขุดโพรงไว้ 3 โพรง(兔有三窟)ตอนนี้เขาขุดโพรงให้นายท่านไป 1 โพรงแล้วจะขุดให้อีก2 โพรง
เมิ่งฉางจวินให้เงิน 50 ตำลึงและรถม้า 50 คัน เผิงหน่วนไปที่เมืองเหลียง บอกต่อเจ้าเมืองว่า เมืองฉีไม่น่าอยู่อีกต่อไปเพราะไม่มีเมิ่งฉางจวิน เจ้ารัฐไล่เมิ่งฉางจวินคนดีมีฝีมือไป หากผู้ใดรับท่านเมิ่งฉางจวินไว้ รัฐนั้น เมืองนั้นจะเจริญรุ่งเรือง
เจ้าเมืองเหลียงขบคิดแล้วเห็นว่าจริง จึงส่งคนไปเชิญเมิ่งฉางจวินมาอยู่ด้วยตั้ง 3 ครั้ง แต่เมิ่งฉางจวินยังมิได้ตอบตกลง
เผิงหน่วนนำความนี้ไปบอกเจ้ารัฐฉี เจ้ารัฐฉีกลัวมากจึงส่ง ไท่ฟู่(ขุนนางในตำแหน่งสำคัญของรัฐ)ไปเชิญเมิ่งฉางจวินกลับรัฐฉีพร้อมเงินและรถม้าคันใหญ่อย่างสมเกียรติ ทั้งยังให้กระบี่อาญาสิทธิ์และจดหมายขอโทษไปเชิญเมิ่งฉางจวินอีกด้วย
"ข้าฯไม่รอบคอบกระทำการโดยอำเภอใจ ขับไล่ท่านไปอาจทำให้ท่านไม่พอใจ ท่านเองก็เป็นคนรัฐฉี ขอให้เห็นแก่บรรพบุรุษของรัฐเรากลับมาร่วมกันปกครองรัฐเถอะ"
เผิงหน่วนบอกให้เมิ่งฉางจวินเชิญสัญญลักณ์ของรัฐมาไว้ที่เมืองเซวีย และบอกว่า บัดนี้ โพรง 3 โพรงได้ขุดให้นายท่านเรียบร้อยแล้ว
เมิ่งฉางจวินช่วยปกครองรัฐฉีต่อมาได้อีกหลายสิบปีก็เพราะแผนการของ "เผิงหน่วน" ผู้นี้
จบแล้วค่ะ ฟังแล้วชอบใจเรื่องนี้มาก