(◕‿◕✿) เล่าเรื่องทริปกลับเมืองไทย ปี 2554 คะ

วันนี้อีป้าแลจะว่างจัดคะ อากาศไม่เป็นใจให้ออกไปทำกิจกรรมนอกบ้าน เพราะหิมะตกกระหน่ำ ก็เลยคิดว่าน่าจะได้ฤกษ์ยามอัพบล๊อกให้แฟนนานุแฟนอ่านกันได้แล้ว บล๊อกนี้ขออัพทริปไทยแลนด์ 2011 นะคะ อีป้าได้มีโอกาสไปแทนซาเนียกับลุงอีกครั้ง และระหว่างที่ลุงเข้าป่าล่าสัตว์นั้น อีป้าได้ฉวยโอกาสกลับไทยด้วยสายการบินโอมานแอร์ บินจากแทนซาเนียกลับมาประเทศไทยโดยสวัสดิภาพในช่วงเดือนสค. ปีที่ผ่านมาคะ หลายคนคงจะคิดว่าแล้วเมิงมาอัพอะไรป่านนี้? ก็อีป้าไม่ว่างอะคะ (แหลได้อีก) จริงๆ คือ อีป้าก็ว่างช่วงต้นปีอยู่เหมือนกัน แต่หลังจากนั้นกลางปีก็ไปทำงานที่ร้านขายของที่ระลึก ร้านเดิมเมื่อปีที่แล้ว แล้วก็ทำงานแบบ full time 8 ชม. ทำให้กลับมาก็เหนื่อยแล้วก็สลบไปเลยคะ ก็แก้ตัวกันมานานพอสมควรแล้วเนอะ กร๊ากๆ ท่านผู้อ่านคงพอจะเข้าใจ และให้อภัยในความตอแหล 555 ของอีป้าบ้าง ไม่มากก็น้อย ดังนั้นอีป้าก็ขอเล่าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ

อีป้าเดินทางถึงเมืองไทยก็จะเป็นช่วงกลางคืน พ่อแม่ของอีป้าก็จะเดินทางมารอรับที่อพาร์ทเม้นต์เก่าที่อีป้าเคยอยู่มาถึง 5 ปี แถวบางนาคะ หลังจากลงจากเครื่องอีป้าก็โทรหาแม่แล้วบอกชีว่ากำลังนั่งแท๊กซี่ไปนะ แล้วแม่ก็ลงจากอพาร์ทเม้นต์มารอรับอีป้าคะ ในภาพคนข้างบนคือพี่เอ๋ เป็นผจก. ที่อพาร์ทเม้นต์ ส่วนคนล่างคือป้าฐาแกเปิดร้านซักรีดอยู่ด้านล่างอพาร์ทเม้นต์ อีป้ามีความผูกพันกับที่นี่มากมาย จำได้ว่าตอนย้ายงานจากโตโยต้าที่ฉะเชิงเทรามาเข้ากรุง เราสองแม่ลูกก็ได้เดินมาหาอพาร์ทเม้นต์กัน และก็ได้พบอพาร์ทเม้นต์แห่งนี้ อยู่ติดเซ็นทรัลบางนาเลยคะ ทำเลดีมว๊าก ตอนนั้นเขาเพิ่งสร้างเสร็จ ไฟฟ้ายังไม่ได้ต่อ แต่พี่เอ๋ก็ใจดีจั๊มป์ไฟให้ใช้ อีป้าพักอยู่ที่ห้อง 1209 ด้วยความสุข สงบ ร่มเย็น ปลอดภัยดีเป็นเวลา 5 ปี มีความสุขเจงๆ คะ ทุกวันหลังเลิกงานก็จะเดินเตร็ดเตร่ที่ตลาดนัดบิ๊กซี หากินแถวบิ๊กซี เซ็นทรัล แล้วก็เข้าห้องน้อง ยิ่งตอนที่ทำฟรีแลนซ์แล้ววันไหนไม่ได้ทำงานก็จะสิงอยู่ตามห้างนี่แหละคะ อะไรมันจะสุขไปกว่านี้เนอะ

และในการกลับไทยครั้งนี้ อีป้าได้พบเจอเพื่อนฝูงมากมายคะ นี่ก็คือ โฉมหน้าล่ามสาวสวย ศิษย์รุ่น 1 จากม. บูรพาคะ อีป้าได้พบเพื่อนๆ ที่อยู่ทางกรุงเทพก็เพราะว่าโชคดีคะ ได้งานทำก็เลยไปรับจ๊อบ จำได้ว่ารับไป 5 วันมั้งคะ จริงๆ เพื่อนบอกให้รับได้มากกว่านั้นแต่อีป้าจะต้องเดินทางกลับไปแทนซาเนียเพื่อไปพบสามี ก็เลยรับงานได้แค่นั้นคะ โดยไปทำงานเป็นล่ามแปลไคเซ็นให้กับบริษัทแห่งหนึ่งแถวๆ บางนา พอหลังเลิกงานก็แวะมากินข้าวเม้าท์มอยกันที่ร้านฟูจิ

ต่อมาเป็นเพื่อนๆ ที่รู้จักกันจากบล๊อกแกงค์คะ คนแรกคือพี่นิดหน่อย เราไปเจอกันที่โรบินสันศรีราชา เพราะตอนนั้นพี่นิดหน่อยพักอยู่แถวนั้นคะ เป็นครั้งแรกที่พบกัน แต่ก็คุยกันได้ถูกคอมากคะ ปัจจุบันพี่นิดหน่อยได้ย้ายไปอยู่นาโงย่า ประเทศญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้วคะ ส่วนคนถัดมาคือป้าปุ๊ก ป้าปุ๊กก็เป็นแฟนบล๊อกอีป้าฮากร๊ากๆ เช่นกันคะ ตอนอยู่ไทยเสียดายมากไม่ได้เจอกันสักที จนอีป้าย้ายมาอยู่อเมริกาแล้วถึงได้เจอป้าปุ๊กตัวเป็นๆ ในวันที่นัดกันนัดกันที่ส้มตำไก่ย่าง เขาสวนกวาง แถวๆ บางนา อีป้าไปสายด้วยคะ เพราะมัวไปทำตัวให้สวยทัดเทียมกับป้าปุ๊ก 555 บวกกับฝนตก จำได้ว่าป้าปุ๊กถือร่มออกมารับที่หน้าร้าน แล้วอีป้าก็ไม่มีเงินจ่ายค่าแท๊กซี่ด้วยคะ ทุเรศมะ? 555 ต้องขอยืมเงินป้าปุ๊กจ่ายค่าแท๊กซี่ จริงๆ ขอป้าปุ๊กว่าขอเลี้ยงข้าวได้ป่าวคะ? เพราะรู้สึกตัวเองทุเรศจังเลยง่า ไหนจะมาสาย ไหนจะไม่มีเงินจ่ายค่าแท๊กซี่อีกแน่ะ แต่ป้าปุ๊กก็ไม่ยอมให้เลี้ยงอีกแน่ะ ช่างเป็นคนน่ารักซะนี่กระไร เด็กชายในภาพไม่ใช่ลูกของเราสองคนแต่อย่างใดนะคะ เราแค่ขอยืมลูกคนอื่นมาเล่นคะ 555 เป็นลูกของคนโต๊ะข้างๆ เอง น่ารักดีนัก จับมาฟัดซะเลย

หลังจากเจอป้าปุ๊กที่ร้านส้มตำหนแรก เราก็นัดเดทกันอีกรอบคะ คราวนี้มาที่ชลบุรีบ้าง แล้วก็มีป้าโอ๋ Chadalam บล๊อกเกอร์ความงามคนดังมาแจมด้วยอีกคนคะ อีป้าเจอป้าโอ๋แล้วครั้งหนึ่งตอนที่ลุงบินมาหมั้นอีป้า ป้าโอ๋เป็นคนแต่งหน้าให้อีป้าเองเลยคะ (อีป้าถึงสวยไงคะ 5555) อีป้านัดเจอกับป้าปุ๊กที่เซ็นทรัลชลบุรี แล้วป้าโอ๋ก็ขับรถมารับพวกเราไปกินข้าวกลางวันอาหารทะเลกัน แถวๆ แหลมแท่นคะ หลังจากนั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยว กินของคาวแล้วต้องล้างด้วยของหวานคะ ป้าโอ๋ก็พาพวกเราไปกินเค้กร้านบ้านต้นเค้ก อร่อยจังเลย แถมได้ถ่ายรูปกับฉากที่เขาจัดไว้สวยๆ อีกด้วยคะ

ส่วนคนนี้เป็นเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน สมัยอีป้าทำงานที่พานาโซนิค ในการทำงานนั้นแม้จะทำเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็ได้เพื่อนดีๆ กลับมาเสมอคะ จริงๆ เรานัดจะไปทัวร์ไหว้พระเก้าวัดกันนะคะ แต่บังเอิญว่าอีป้าไปรับจ๊อบงานล่าม ก็เลยไม่มีเวลาที่จะไปไหว้พระคะ (วันๆ แมร่งงกแต่จะหาเงินนั่นเอง 555) ก็เลยไปกินพิซซ่ากันที่เอ็มโพเรี่ยมแทนคะ เป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็มีความสุขคะ ทุกๆ ปีที่กลับไทยก็อยากจะไปเจอเพื่อนๆ ให้ได้ทุกคนจังเลยคะ ปีที่แล้วโชคดีได้อยู่เดือนนึงก็เลยได้เจอเยอะเลย อีป้ากลับอีกทีก็ต้นปีหน้า (ปีนี้ไม่ได้กลับคะ) ก็อยู่เดือนนึงเหมือนกัน คงจะได้เจอเพื่อนๆ ที่ยังไม่ได้เจออีกหลายคนเนอะ

คนนี้ก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนม. ปลาย ที่อีป้าไม่คิดว่าจะได้เจอกันตอนกลับไทยรอบนี้ เนื่องจากชีไปเรียนที่ประเทศอังกฤษคะ แต่จู่ๆ เพื่อนก็โผล่มาหลอกหลอน 555 ก็เลยพาไปกินเค้กกันที่ร้านบ้านต้นเค้ก แบบว่าร้านเค้าอยู่ใกล้บ้านอีป้ามากอะคะ แถมเค้กก็ยังอร่อยถูกอกถูกใจอีป้าด้วย วันนั้นแม่อีป้าไปด้วยคะ รูปต่อไปก็เป็นภาพอีป้ากับคุณแม่ขานั่นเองคะ

นี่ก็เป็นภาพสวยๆ ของอีป้ากับคุณแม่ขา ต้องขอบคุณเพื่อนนันท์มากคะที่ช่วยถ่ายภาพเก๋ๆ ให้เราสองแม่ลูกนะคะ คนต่อมาคือ น้องโอคะ เรารู้จักกันผ่านเว็บไซต์อะไรสักอย่าง ตอนนั้นเรามีแฟนเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันคะ ตอนนี้น้องโอทำงานที่พัทยา ในบริษัทขายวิลล่าให้ต่างชาติแห่งหนึ่ง อีป้าก็นั่งรถตู้ไปพัทยาเลยคะ ไปเจอกันแล้วก็กินข้าว เม้าท์มอยกัน จริงๆ ไม่ได้กินข้าวอะไรหรูๆ อะคะ กินอาหารบนชายหาดคะ กินกุ้งย่าง ปลาหมึกย่างอะไรประมาณนี้ คือ มันได้อารมณ์แซ่บๆ ดีคะ แล้วก็ไปนั่งจิบกาแฟกินของหวานกันในเซ็นทรัล

ต่อมาเป็นแกงค์ล่ามในภาพซ้ายมือล่างนะคะ มีพี่ตุ้ย น้องหนูหนา และน้องแกบคะ แกงค์นี้พวกเรารู้จักกันจากเว็บบอร์ดล่ามเลยคะ อีป้าเพิ่งได้เจอน้องหนูนาและน้องแกบเป็นครั้งแรก แต่เจอคุณพี่ตุ้ยในมีตติ้งล่ามหลายรอบแล้ว พี่ตุ้ยคนนี้มีส่วนช่วยให้อีป้าได้หางานแปลอินเตอร์หลังจากย้ายมาอยู่อเมริกาด้วยคะ ต้องขอบคุณคุณพี่เค้าจริงๆ มีน้องพรอีกคนที่มางานนี้ด้วย แต่น้องพรเป็นตากล้อง เลยไม่ได้ถ่ายมา อีป้าได้ถ่ายรูปพอทเทรทสวยๆ กะน้องพรมาด้วยคะ แต่พอดีว่ารูปเอาลงเฟซบุ๊คไว้ ดันหาภาพที่เป็นต้นฉบับไม่เจอโดยไม่ได้เอาลงนะคะ ส่วนอีกสามรูปที่เหลือเป็นเพื่อนสมัยเรียนม. ต้นคะ ดีใจจริงๆ ที่กลับไทยรอบนี้ได้เจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอนานแล้วหลายคนมาก แต่ก็มีอีกหลายคนที่ยังไม่ได้เจอนะคะ คือ เพื่อนอนุบาลจันทบุรีคะ อีป้าได้ตามหาเจอแล้วผ่านเฟซบุ๊คนี่เอง พวกเราก็มีแพลนไว้ว่าจะได้นัดเจอเพื่อนอนุบาลในปีหน้าคะ

การกลับไทยของอีป้าทุกปีก็จะต้องมีการไปทำบุญทำกุศลด้วยคะ อีป้าหอบเอาเงินไปทำบุญหมื่นกว่าบาท เพราะว่าตอนอยู่อเมริกาจะไม่ค่อยได้มีโอกาสทำบุญคะ ปีนี้ได้ไปวัดเสมียนนารี วัดอัมพวัน และวันท่าซุงคะ แล้วก็ปล่อยปลาไปหลายร้อยตัวเลย เวลาไปทำบุญก็ไปกะพ่อแม่คะส่วนมาก เพราะพ่อแม่ท่านใจบุญมาก แถมยังปลูกฝังให้คนบ้าบออย่างอีป้ามีจิตใจฝักใฝ่ทางที่ดีมาตั้งแต่เด็กแล้วคะ กลับมานอกจากอิ่มท้องแล้วก็ยังอิ่มบุญอีกด้วยคะ 555

อุ๊ปส์ เกือบลืมลงภาพนี้ ภาพบนเป็นกลุ่มเพื่อนฝูงเอกภาษาญี่ปุ่น ม. บูรพาอีกเช่นกันคะ ทุกคนประกอบอาชีพล่ามกันคะ เพื่อนๆ พาอีป้าไปกินอาหารเวียดนามแถวๆ บางพระคะ จริงๆ สมัยเรียนอีป้าไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนๆ มากนัก เพราะว่าเป็นเด็กไปกลับบ้าน ไม่ได้อยู่หอ ก็เลยไม่ค่อยได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ตอนเรียน นี่เป็นสิ่งที่น่าประทับใจมากคะที่แม้ว่ากาลเวลาจะนำพาพวกเราห่างกันไป ไปทำมาหากินกัน แต่เพื่อนๆ ก็ยังดีกับอีป้าเสมอมาคะ ส่วนภาพล่างคนที่นั่งตรงกลางเป็นลูกพี่ลูกน้องของอีป้าเองคะ แถมยังเป็นรุ่นน้องที่ม. บูรพา เอกภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันด้วย

สิ่งที่จะขาดไม่ด๊ายเลยก็คือ ของกินนะคะ อีป้ากินไปหลายอย่างมากมาย มีทั้งที่ถ่ายรูปทันบ้างไม่ทันบ้าง บางอย่างมาก็กลืนลงท้องหมดในห้านาที 555 แต่น่าแปลกก็คือ กลับไทยคราวนี้แล้วผอมลงไปเยอะเลยคะ ทั้งๆ ที่กินเยอะมหาศาล หลายคนก็บอกว่าตรอมใจคิดถึงปั๋วแน่เรย น่านๆ ไม่จริงเฟร้ย แต่ที่ผอมลงเพราะเวลาไปกินข้าวอีป้ามัวแต่เม้าท์มอย กินอะไรนิดหน่อยเองคะ ถึงมีของกินดีๆ มากมาย แต่ก็ติดใจการเม้าท์มอยมากกว่าคะ กลับมาก็เลยผอมลงซะงั้น

รูปนี้ถ่ายที่ร้านอาหารของน้า ที่อ. แหลมสิงห์ จ. จันทบุรีคะ ไปทีไรก็ได้กินอาหารดีๆ ทั้งนั้นเลย อาหารทะเลสดๆ รสชาดเหมือนทำเองเลย เพราะบางอย่างแม่อีป้าไปช่วยปรุงเลย ก็เลยถูกปากอีป้าเป็นพิเศษคะ

รูปนี้เป็นรูปสุดท้าย ตอนพ่อกับแม่ไปส่งอีป้าขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองคะ กลับไปแทนซาเนีย ไปเจอลุงแล้วก็ไปอยู่ป่า 15 วัน ก่อนจะบินกลับอเมริกาพร้อมกัน อีป้าก็เลยแต่งตัวธรรมดาสามัญชน ไม่ได้แต่งหรูหราอลังการอะไรมาก เมื่อก่อนสมัยเราไม่ได้ไปอยู่เมืองนอกก็เนอะ ไปเมืองนอกทีนี่แต่งองค์ทรงเครื่อง ใส่สูทกันเลยทีเดียว พอไปอยู่นานๆ เดินทางเยอะๆ ก็หายเห่อแล้ว ก็เลยรู้ว่าเวลาไปเมืองนอกนี่แต่งตัวง่ายๆ สบายๆ จะดีที่ซรู๊ด เพราะขึ้นเครื่องก็นอนหลับ ไม่ต้องโบ๊ะหน้ามากมายก็ได้ อีป้าแต่งแบบนี้ไปก็จริงแต่ในกระเป๋าใบน้อยมีเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนอีกคะ พอแวะเปลี่ยนเครื่องที่โอมานก็ใส่กุงเกงหรือไงนี่แหละคะ เพราะว่าต้องนอนรอที่สนามบินหลายชม. เลย สนามบินโอมานก็ดีมากเลยคะ มีที่นอนด้วย ส่วนเครื่องบินเค้าก็อาหารเริ่ดมากอะ เจ้าหน้าที่สายการบินโอมานที่กรุงเทพสั่งอาหารซีฟู้ด พิเศษให้อีป้าด้วยคะ อร่อยค่อดๆ อะคะ จนเจ๊ที่นั่งข้าง ๆ ถามว่าทำไมได้อาหารแบบนี้ง่ะ แล้วก็ได้กินก่อนคนอื่นด้วย VIP เจงๆ จริงๆ คือเจ้าหน้าที่โอมานแอร์ที่กรุงเทพเค้าสั่งให้คะ สายการบินโอมานนี่ดีจริงๆ คะ ราคาไม่แพง แต่เครื่องบินใหม่มาก พื้นที่ตรงระหว่างเบาะก็ใหญ่ มีจอทีวีส่วนตัวด้วยคะ จะว่าไปดีกว่าสายการบินอิมิเรตซะอีก ถ้าใครจะไปยุโรปหรือแอฟริกา พิจารณาเลือกโอมานแอร์อีกสักสายการบินนะคะ บริการทุกระดับประทับใจคะ

Create Date : 25 ตุลาคม 2555 Last Update : 25 ตุลาคม 2555 5:26:57 น. Counter : 2409 Pageviews.		3 comments
Share Tweet