(◕‿◕✿) Reno Nevada 2011 คราวนี้ไม่เหงาแร้ว เพื่อนเพียบ !

ในที่สุดอีป้าก็พบว่าอีป้าก็กลับมาผาดโผนในบล๊อกได้อีกครั้ง หลังจากที่ไปเที่ยวรีโน่กับฟลอริด้ากลับมาตั้งแต่วันที่ 15 กพ. แล้วแหละ แต่ว่าอีป้าไม่มีเวลา และปัญญาที่จะมาอัพบล๊อกได้เรยคับทั่นผู้อ่าน เหตุเกิดจากงานมาก จนล้นทะลัก แทบจะไม่มีที่เก็บเงินกันเรยทีเดียว 555 (ก็เวอร์ไปเรื่อยๆ อะนะ ) คือ งานนั้นมันเริ่มจากตอนอีป้าอยู่รีโน่ ช่วงสิ้นเดือนมค. ลูกค้าแบรนด์สีญี่ปุ่นเจ้าหนึ่งก็ได้จ้างอีป้าแปลมาเรื่อยๆ แต่มาทีเยอะ เป็นสิบๆ หน้า งานเข้าช่วงก่อนที่อีป้าจะบินจากรีโน่ไปหาแม่ลุงที่ฟลอริด้า อีป้าก็เลยต้องทำงานตอนกลางคืน (ทำเป็นผู้หญิงหากินไปด๊ายยย !!!) ตอนกลางวันก็ออกไปลัลล้ากับเพื่อน ช่วยลุงทำงาน (เล็กน้อย) กลางคืนก็เข้ากะแปลเอกสารไป แต่ก็ยังไม่เสร็จ อีป้าก็เลยต้องแปลบนเครื่องบินบ้าง แปลในสนามบินตอนรอเปลี่ยนเครื่องบ้าง คือ เรียกได้ว่ามีเวลาก็อย่าให้มันเสีย ทำอะไรได้ก็ทำไป เท่านั้นยังไม่พอ หลังจากส่งงานไปหมดแระ ตอนแรกกะว่าอยู่บ้านแม่ลุงนี่เดี๊ยนจะไม่ทำงานไรเลย กะไปกินๆ นอนๆ เที่ยวๆ ให้มันอ้วนเล่นๆ แต่งานบ. เดิมก็เข้ามาอีก ทุกๆ วันหลังกินข้าวกลางวันเสร็จอีป้าก็ต้องแปลงานอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านแม่ลุง ก่อนจะกลับก็มีจ๊อบหญ่ายส์มาอีกจ๊อบ คุณเพื่อนผู้มีพระคุณหามาให้จาก ไทยอีก แปลญี่ปุ่นเป็นอังกฤษ ก็เกือบๆ 25 หน้า เป็นที่รู้กันว่างานแพงๆ นั้นต้องญี่ปุ่น อังกฤษ ถ้าญี่ปุ่นไทยยังรายได้จิ๊บๆ อีป้าละดีใจเป็นล้นพ้น แถมเป็นสายงานที่ถนัดมากคร้า ก็คือสายโรงงาน อีป้ากรรมกรเก่า มีรึจะทำไมด๊าย 555 คุณลูกค้าก็กลัวแต่ว่าอีป้าจะแปลไม่เสร็จ เพราะอีป้าบอกไปว่าตอนนี้เที่ยวอยู่ไม่ว่างนะ หลังวันที่ 15 กลับบ้านแล้วจะแปล (หน้าด้านจริงๆ ไปบอกเค้าทำไมก็ไม่รู้... เหตุผลดีเหลือเกิน..น่าจะโกหกตอแหลไปว่า "งานรัดตัวค่ะ หลังวันที่สิบห้าส่งงานอื่นเสร็จแร้วถึงจะรับงานได้นะคะ" แต่คนอย่างอีป้าตอแหลเมื่อจำเป็นฮ่ะ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องตอ แหลเลยเนอะ บอกไปตรงๆ ถ้าเค้าเห็นคุณค่าเรา เค้าก็รอด๊ายยย คุณลูกค้าบอกว่า "จะทำเสร็จทันแน่เหรอคะ? ให้คนอื่นแบ่งไปไหมคะ งานอยากให้ส่งสัก 25 กพ. พอได้ไหม?" คือ เขาต่อรองขอใหส่งเร็วกว่าเดิมจากที่อีป้าขอไปด้วย แต่มีรึที่อีงกแห่งสยามประเทศจะปล่อยให้งานหลุดล อยไป แม้จะต้องแปลจนเลือดออก 7 ทวารก็จะแปลเฟร้ยยยย (เพื่อเงินเดี๊ยนทำด๊ายยยย) อีป้าก็เลยบอกว่า งานมี 5 ไฟล์ ทำไฟล์ละ 2 วัน ส่งทันแน่นอนคะ ซึ่งในความจริงงานของเค้านั่นมันง่ายขรี้ๆ ถ้าขยันก็แปลวันละไฟล์ยังได้ (แต่ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าอีป้ามันขี้เกียจงะ คือ ต้องแปลไป เล่นเกมส์ไป ช้อปปิ้งไป) อีป้าไม่สามารถจะทำงานอย่างเดียวให้ มันเสร็จๆ ไป Multiple skills จริงๆ กรู ไม่ใช่แค่นั้นนะเคอะ นอกจากจะต้องแปลงานแล้ว งานบ้านก็อย่าให้เสียคะ ถ้าเสียแล้วผัวจะด่าเอา แล้วก็บ่นหาว่าทำแต่งานแปลไม่สนใจบ้านเรือน อีป้าป้านี่เป็นแม่ผีเรือนตัวจริงค่ะ เช้ามาก่อนทำอย่างอื่นอีป้าก็จะล้างจาน ทำกับข้าวกลางวันไว้ให้เสร็จ แถมยังมีเวลามาถ่ายรูปอา หารลงเฟซบุ๊คอีกแน่ะ แล้วก็โยนผ้าใส่เครื่อง ลงไปแปลงาน เล่นเกมส์แป๊บๆ แล้วก็ขึ้นมาเอาผ้าไปอบ จริงๆ เวลาที่อีป้าใช้แปลงานแต่ละวันนั้นน้อยมากๆ ฮ่ะ ส่วนมากหมดไปกับดูของช้อปปิ้งกะเล่นเกมส์ (-_-") 55

มีอยู่วันนึงนะคะ เป็นวันบ้าๆ ค่ะ เอเจนต์งานที่อินเดีย ส่งงานมา 21หน้า แต่ฮีไม่บอกว่าจะเอาวันไหน อีป้าบอกฮีไปว่าพรุ่งนี้จะเริ่มแปลให้นะ บอกวันส่งงานมาด้วยชั้นจะได้รู้ แต่ฮีไม่บอกฮ่ะ อีป้าไม่รู้ ตอนบ่ายออกไปข้างนอกเอารถเก๋งจากศูนย์ไปเปลี่ยนเอารถกะบะลุงก ลับมา ใช้เวลาไปสามชม. กลับมาถึงบ้านก็มืดแล้ว เอเจนต์ส่งเมล์มาบอกว่า ต้องการงานวันนี้ ไอ้บร้าเอ๊ยยยย ไมไม่บอกกรูแต่เนิ่นๆ กรูถามก็ทำเฉย อีป้าโมโหมาก ทั้งหมดมี 7 ไฟล์ อีป้าแปลให้ไป 4 ไฟล์ แปลตั้งแต่ 6 โมงถึง 4 ทุ่ม ไม่ได้กินข้าวแม้แต่เม็ดเดียว จะแปลต่อก็หิวคร้า เกิดโมโหหิวเลยส่งเมล์ไปบอกว่า "ดึกแล้วจะนอนละนะ เอาไป 4 ไฟล์ก่อน ทำได้แค่นี้แหละ ที่เหลือจะส่งพรุ่งนี้ ถ้าไม่งั้นก็ไปหาคนอื่นแปลแร้วกัน ที่แปลไปชั้นไม่คิดตังค์ก็ได้" แล้วขึ้นไปกินข้าว ลงมาอ่านเมล์กะว่าจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ เพราะเวลาทำงานค้างอยู่แล้วมันกังวล นอนไงก็นอนไม่หลับ เลยบ้าพลังแปลให้เสร็จจนตี 1 ไอ้เอเจนต์นี้มันกวนตรีนจริงๆ มีข้อดีข้อเดียวคือ มันจ่ายเงินเร็วบางครั้ง แต่ส่วนมากจ่ายตรงเวลา กับมีงานป้อนให้ประจำ เงินหนักด้วย อีป้าก็คิดว่าจะจบสิ้นแร้ว เพราะนี่ก็จะสิ้นเดือนกพ. แร้ว ฟันเงินไป $2000 เรียบร้อยแร้ว แต่ยังค่ะ เวลาจะ hot ก็ hot ปรอทแตกจริงๆ งานญี่ปุ่นอังกฤษที่เพื่อนแนะนำมาเขาจ้างเพิ่มอีก 10 หน้า แถมบอกมาว่า "มีงานให้ตลอดแหละคร้า เดี๋ยวจะใช้บริการเรื่อยๆ นะคะ" ดีจังเรย 555 แต่ตอนนี้งานเยอะมากเรย ทำงานชุดแรกเกือบเสร็จแร้ว เพื่อนคนเดิมก็หางานมาให้อีก 100 หน้า อีป้าก็ดีใจนะคะ แต่อีป้าใกล้จะบร้าแร้วคร้าาาา อย่างวันที่แปลงานด่วนๆ ให้อินเดียนั่น แปลจนปวดแขนอะคะ เคยเป็นไหมคะ? ไม่ได้แบกหามกรรมกรใช้แรง อะไรเลย กระดิกนิ้ว กับคลิกเม้าส์พิมพ์ๆ คลิกๆ แต่เล่นเอาซะปวดแขนเรยคะ ใจนึงก็โกรธฮีมากคร้า ที่ช่างกวนตรีน (-_-") แต่อีกใจพอเห็นตัวเองแปลงานรวดเดียวเสร็จ 21 หน้า แล้วก็รู้สึกขอบใจฮีมากคร้า คือ อีป้านึกไปถึงว่า "เราไม่รู้หรอกว่าเรามีความสามารถมากแค่ไหน ตราบเท่าที่เราได้ลงมือทำ" คือ การคิดว่าทำไม่ได้ ทำไม่ไหวนั้นมันแสนง่าย แต่ก็นะอย่างที่บอสขาโหดที่โตโยต้าเคยสอนอีป้าไว้ว่า "人間だから、できないことがない” แปล "เกิดเป็นคนไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้" ในตอนที่อีป้าบอกฮีไปว่า "ชั้นแปลต่อหน้าผู้คนเยอะๆ ไม่ได้หรอก ชั้นต้องชักกระแด่วๆ สติแตก ตายแหงมแก๋ม" แต่ฮีก็สอนแล้วก็ให้ความมั่นใจกับอีป้าจนอีป้าทำได้ (T-T) แถมยังให้ความมั่นใจแบบหลุดโลกกับอีป้าเสมอว่า "แกเป็นล่ามที่ดีที่สุดในโลก" เย้ ! บร้ายอจงเจริญ นับตั้งแต่นั้นมาอีป้าก็กลายเป็นล่ามบร้าๆ มีแต่ความกล้าไม่กลัวตาย 5555 มีความมั่นใจแบบ infinity

บ่นไปก็เท่านั้นแหละคะ จริง ๆ แร้วก็ดีใจมากเรย Finally ! ในที่สุด อีป้าก็ยืนหยัดอยู่อเมริกาวันๆ ซุกหัวเป็นแม่บ้านอยู่ในบ้านแท้ๆ แต่อีป้าก็สามารถมีรายได้มากมายก่ายกอง เงินทองเหลือเฟือเหมือนตอนเป็นล่ามที่เมืองไทยเรยคะ อะแหม ! มันภูมิใจสุดๆ ดีใจที่สุดก็คือ เวลาแม่ชมว่า "ลูกแม่เท่านั้นที่ให้เงินแม่แบบไม่บันยะบันยัง แถมไม่เคยจะบ่นจะว่าเวลาแม่ซื้อไร เรย ลูกคนนี้เป็นนางฟ้าของแม่" แม่แอบบ่นพ่อบ่อยๆ ว่า "ซื้อครีมทาหน้าหน่อยก็บ่น ซื้อของแต่งตัวก็ว่า ชิ..ลูกชั้นนะไม่เคยว่าชั้นเรย" อะคะ เพราะงานแปลที่ไทยนั้นอีป้าเอาเงินให้แม่ครึ่งหนึ่ง อีป้าเกิดมาก็ไม่เคยจะเสียสละอะไรให้ใครแล้วไม่เคยเสียดายเท่าแม่ มีแต่ความรู้สึกว่าครึ่งหนึ่งของ ชีวิต ถ้าแม่อยากได้ก็เอาไปเลย อีป้าไม่เสียดาย ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ ทั้งๆ ที่อีป้าออกจะงกปานนั้น กะคนอื่นนี่อย่านะ อย่ามาแหยมยะโสธรกะคนอย่างอีป้า (-_-")ไม่มีใครได้กินเงินอีป้าร้อก ถ้าอีป้าจะเลี้ยงใครสักคน หรือซื้ออะไรไปให้ใครสักคน จงดีใจได้เลยว่าคุณเป็นผู้มีบุญญาธิการมาก 5555 เพราะนั่นหมายถึงคุณได้ทำประโยชน์อันใหญ่หลวงให้แก่คนอย่างอีป้า ถ้าไม่งั้นอย่าหวังเรยว่าจะได้อะไร 5555

จริงๆ บล๊อกนี้จุดประสงค์คือจะเล่ากะลงรูป Reno แท้ๆ แต่ก็ต้องมาบ่นเรื่องงานซะก่อน แบบว่ามันมีสาเหตุง่ะ ก็เลยไม่ได้ว่างมาอัพบล๊อกเลยเดือนกพ. - มีค. แต่ก็ช่างหัวมันเต๊อะ ถ้าอัพบล๊อกแร้วได้เงินก็จะรีบอัพโดยไว 555 แต่อัพแร้วได้แต่ความสะจาย ความบันเทิงเริงรมณ์เท่านั้นเองคร้า คือบล๊อกอีป้าไม่ใช่จะอัพกันง่ายๆ นะคะ บางทีต้องเขียนแล้ว draft ไว้ พออ่านแล้วไม่ตลก อีป้าก็ต้องมาลบเขียนใหม่ ต้องลองอ่านดูจนกว่าตัวเองจะขำขี้แตรกซะก่อน (ไม่ได้หมายความว่าเขียนไปขรี้ไปนะ 55) แล้วถึงเอามาลงให้ประชาชนอ่านกันเป็นที่สาธารณะได้ แหม ก็ถ้าอ่านแล้วคนอ่านรู้สึกเฉยๆ หรือเซ็งในอารมณ์ จะมาอ่านบล๊อกที่อีป้าจะเขียนไป ทำไมล่ะ? (-_-") ไปอ่านหนังสือหนังหา ตำราเรียนอะไรกันก็ได้ จะได้เครียดกันต่อปาย แล้วก็อะไรๆ ที่ทำให้อีป้าขำได้เนี่ย การันตีว่าคนอื่นอ่านแล้วจะต้องขำแน่นอน เพราะอีป้าเนี่ยเป็นคนเส้นลึกม๊าก (ดูกันไม่ออกเลยชิมิ) เห็นบร้าๆ ออกขนาดนี้ คงคิดว่าปัญญาอ่อนอะดิ เห็นไรคงขำได้ไม่อยากใช่ไหม? แต่ถ้าไม่ใช่มุขระดับโน้ตอุดม แล้วอย่าหวังว่าคนอย่างอีป้าจะขำให้เสียจริตเฟร้ย

บล๊อกรีโน่นี่จะไม่พูดไรมากแร้วนะ (คือ พล่ามพรรณาบ่นมาก็เยอะ) จะลงแต่รูปและบรรยายเล็กน้อย ภาพรวมปีนี้เป็นการไปรีโน่ที่มีความสุขม๊ากคร้าาา เพราะว่าเจอติ๊กกับป้อนน้องคน ไทยที่นั่น ก็เลยได้เม้าท์ภาษาไทย กินอาหารไทย มีกิจกรรมร่วมกับคนไทยในคาสิโน (-_-") 555 ไม่ได้เล่นการพนันนะ ก็มีหยอดตู้เกมส์นิดๆ หน่อยๆ น่ะ คนอื่นซื้อหวยยังหมดเยอะฝ่านี้เร๊ย ก็เลยหนุกหนานดี ชีวิตมีสีสัน ถ้าไม่มีเพื่อนอีป้าคงเซ็งเหมือนปีที่ผ่านมา แต่ว่าปีนี้เริงร่าที่ซรู๊ด แถมยังไปรีโน่ช่วงที่รีโน่อากาศดีแดดแรง ไม่เหมือนปีที่แล้วฝนตก อากาศมืดมัว ทำให้อีป้าไม่อยากไปอีกเรย แต่ตอนนี้อยากไปทู๊กปีเรยจ้า

ในที่สุดก็ได้ถ่ายรูปกะป้ายนี้ซะที



ถ่ายกับลุงด้วย



วันแรกไปถึงก็เจอน้องป้อนเรย น้องป้อนมาหาที่โรงแรม



วันที่สองอีป้าก็ไปช่วยลุงจัดบูท ใช้แรงงานเยี่ยงกรรมกร



ระหว่างรอรถเมล์จะไป shopping mall



วันที่สามแฟนน้องป้อนมารับไปกินข้าวร้านอาหารไทยที่ป้อนทำงาน แล้วก็แวะมาดูโชว์ SCI ส่วนป้อนตามมาสมทบทีหลัง



ระหว่างเดินเล่นในงาน ถ่ายกับแร่ดคู่ใจ



เรื่อยเปื่อยไป



วันที่สี่อีป้าไปกินซูชิกะน้องติ๊กที่รร.แอตแลนติส อร่อยมากคร้า ถูกด้วยง่ะ จ่ายไป $20 รวมเครื่องดื่ม เป็นบุฟเฟท์กินจนแทบจะอ้วก (-_-") แต่เสียดายของเลยไม่อ้วก อร่อยมากเลย กินอัใหญ่ๆ ไป 2 อัน อันเล็กกุ๊กกิ๊กอีก 4 - 5 อัน กินปุ๊บอ้วนปั๊บเรยเห็นมะ



หลังกินก็วะออกกำลังกายกำลังสมองกันนิดนุง ติ๊กสอนให้อีป้าเล่น Poker กับตู้ได้แร้ว กร๊ากๆ เล่นได้ตังค์มาบ้างแหละ แต่พอได้ปุ๊บก็กดออกปั๊บ บางที่ได้มา $1 ก็กดออกแระ ด้วยความงก ลุงกลัวอีป้าจะติดการพนัน แต่อีป้าไม่ติดหรอก เล่นนิดเดียวพอได้เงินก็กดออกมาเรียบร้อยโรงเรียนงก (-_-") อย่าหวังว่าจะมอมเมาคนงกๆ อย่างอีป้าได้เร้ย อีป้ามาอยู่เมืองนอกไม่ยอมให้ฝรั่งโกง ก็อย่าคิดว่าจะให้ไอ้ตู้เกมส์บร้าๆ มาโกงกรูเล๊ย เห็นมั๊ยไม่ว่าเงินบาทไทยหรือเงินดอนหล้าไม่มีวันรั่วไหลแน่ๆ ถ้าอยู่กับอีป้านะ



ป้อนตามมาสมทบภายหลัง ก็เดินเล่นกันหนุกหนาน หลังจากนั้นป้อนต้องไปโรงเรียน ส่วนติ๊กก็เรียกสามีมารับ แล้วแวะไปส่งอีป้าที่โรงแรม

วันอาทิตย์โจกับติ๊กมารับไปกินสปาเก็ตตี้บ้านป้อน อีป้าซื้อพายบลูเบอรี่ไป ติ๊กซื้อพายพีช ส่วนลุงอีกคนทำพายเลม่อนเมอแรงมา สปาเก็ตตี้ว่าเยอะแล้วยังไม่สู้พายสามพาย กินเสร็จก็ถ่ายรูปกันกล้วก็แยกย้ายสลายตรูดกลับบ้าน ติ๊กทำน้ำพริกนรกมาให้อีป้าด้วยหละ อีป้าเพิ่งเอามาแปรรูปทำข้าวคลุกน้ำพริกนรกแตกกินไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เผ็ดนรกแตกจริงๆ ติ๊กเอ๊ย !



น้ำพริกนรกที่อีป้าแปรรูปแร้ว



วันอื่นๆ ที่ไม่ได้ไปเจอเพื่อนฝูงอีป้าก็เดินเล่นในโรงแรม เดินออกนอกรร. ไปถ่ายรูปป้าย Reno เดินเล่นริมแม่น้ำถ่ายรูปเรื่อยเปื่ย แล้วก็กินๆๆ ตอนนี้ได้ที่ฝากท้องมานๆ ที่ร้าน Cafe Trivoli ในรร. Eldorado แล้ว อาหารทุกอย่างสุดยอดมากคร้า ยิ่งเบเกอรี่ยิ่งสุดยอด อร่อยทุกอย่างเรยง่ะ อยากกินอีก ไปคราวหน้าจะพัก Eldorado แระ จะได้ใกล้ร้านนั้น หิวปุ๊บจะลงไปกินเรย ร้านมันเปิด 24 ชม. (มันอยู่ในคาสิโนก็เงี้ย) แล้วก็บินไปหาคุณหญิงแม่รับทองหยองของข้าวต่อที่ฟลอริด้าฮ่ะ



กินๆ



นี่ก็ฟ้องด้วยภาพ...ไหนว่าไม่เล่นไง ท่าทางเหมือนพวกแฟนจอตู้



บล๊อกต่อไปรวมภาพเหตุการณ์เยี่ยมคุณหญิงแม่ที่ฟลอริด้า (ไม่รู้ว่าจะอัพเมื่อไหร่นะคะ) ขออภัยแฟนนานุแฟนมา ณ โอกาสที่ ที่อีป้าไม่สามารถที่จะมาอัพได้บ่อยๆ งานมันรัดตัวและหัวใจจริงๆ ค่ะ (คือแม้อีป้าจะเรียกว่างานแต่อีป้าก็รักมันจนล้นใจไม่เคยแบ่งให้ใครทำเรยค่ะ) ถ้าไม่เชื่อก็จงดูมูลค่าของงานแล้วคุณจะรู้ว่าทำไมอีป้าต้อง เอาเวลาไปใส่ใจงานการ? มูลค่างานเดือนกพ. ประมาณ $2,800 มูลค่างานเดือนมีค. ก็ $2000 ได้ งานเดือนเมย. นี่ก็เข้ามาจ่อแล้ว $1500 แค่ครึ่งแรกของเดือนเท่าน๊าน แต่กระนั้นก็จงอย่าแปลกใจที่อีงกแห่งสยามประเทศจะประกาศว่าอีป้าจะออกไปทำงานพาร์ทไทม์กลางต้นเดือนพค. นี้ เป็นงานจ๊อบเล็กๆ ฮ่ะ ขายของร้านขายของที่ระลึก มันเล็กจริงๆ ฮ่ะ ทำงานวันละ 5 ชม. ทำกะกลางคืนตั้งแต่สี่โมงครึ่งถึงสามทุ่มครึ่งฮ่ะ (แล้วจะมีใครมองเห็นกรูมั๊ยเนี่ย? ยิ่งไม่ได้มีลำแสงแบบกระสือด้วย) อาทิตย์ละ 5 วัน ได้เงินราวๆ $850 ต่อเดือนฮ่ะ ต้องขออภัยในความงกจริงๆ ฮ่ะ ขนาดแปลงานจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเอกสารแร้ว ก็ยังจะไปทำงานนอกบ้านอีก อีลุงมันก็ด่าๆ บ่นๆ ฮ่ะ ฮีกลัวว่าจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน 24 ชม. เนี่ยขอแบ่งสัก 5 ชม. ให้กรูไปเห็นเดือนเห็นตะวัน เจอคนหน้าแปลกๆ ลูกค้าแปลกหน้าบ้างได้ไหม? อีก19 ชม. ที่เหลือนี่ยกให้ลุงคนเดียวเจงๆ คร้า จะมาบ่นไรกันเนี่ย ฮีบอกจะออกไปทำงานนอกบ้านทำไม (ก็เมิงนั่นแหละพากรูไปฝากงานเค้าทำไม?..งานไปทำร้านเพื่อนลุงอะคะ) ฮีบ่นว่าทำงานแปลยังได้เงินเยอะกว่าทำงานนอกบ้านเลย แล้วไมล่ะ ก็กรูงกนี่ ได้หมื่นจะเอาแสนอ้ะ จะทำไม? ขอเฉิดฉายแต่งตัวสวยมั่งไม่ได้เลยเชียวเหรอ? อีป้าเบื่อแต่งหน้าแต่งตัวสวยอยู่บ้านให้ผัวค่อนขอดว่าแต่งตัวทำไม? จะไปนิวยอร์ครึงาย? แถวบ้านมีแต่กวาง ม้า วัว ไก่งวง จะแต่งตัวไปให้สิงสาราสัตว์ดูทำไมมิแซ่บ? ทีนี้อีป้าจะได้กลับมาเป็นสาวสังคมเหมือนเดิมแร้ว ยิ่งคิดยิ่งดีใจโว้ยยย กร๊ากๆๆ

พร่ำมาก จะจบก็ไม่จบซะที (-_-") กรรมของคนอ่าน อีป้าขอลาไปก่อนเด้อ ถ้าไม่ทำงานจนเลือดออกทวารทั้ง 7 หรือนับเงินจนมือหงิกมือง่อยพิมพ์บล๊อกไม่หวาย ก็จะมาเล่าให้ฟังต่อไปเร็วๆ นี้

Create Date : 14 เมษายน 2554 Last Update : 14 เมษายน 2554 6:36:27 น. Counter : 1278 Pageviews.		14 comments
Share Tweet