(◕‿◕✿) บล๊อกสั่งลาอเมริกา Africa I'm coming

บล๊อกนี้จะเป็นบล๊อกสุดท้าย...ที่เขียนที่อเมริกา !!!

เพราะว่าวันจันทร์หน้าอีป้าจะติดตามลุงไปทำมาหากินที่แอฟริกา แทนซาเนียอีกครั้ง (ตั้งแต่เกิดมาไปหนนี้หนที่ 3 และอาจจะเป็นหนสุดท้าย เพราะไม่ได้ชอบไปมากมายอะไร) ไปอยู่กับลุงที่โน่น 3 เดือน โดยช่วงแรกอยู่โรงแรมหรูหรา แต่หลังจากนั้นจะต้องเข้าป่า 10 วัน ออกมา 2 วัน เข้าต่ออีก 21 วัน แล้วก็ออกมา 1 วัน กลับเข้าป่าต่ออีก 21 วัน จากนั้นถึงได้กลับมาอเมริกา เข้าสู่ความเจริญอีกครั้ง

จริงๆ การอยู่ป่ามันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะอีป้าไปในฐานะคนไฮโซคร้าาา (น่าน ลำบากจะตายยังจะมีหน้ามาขรี้โม้อีก (-_-")) เนื่องจากทัวร์ล่าสัตว์ที่ลุงไปเป็นไกด์นั้นมันไม่ใช่ขรี้ๆ ลูกค้าต้องจ่ายเงินวันละ 70,000 บาทไทย ถ้าลูกค้าอยู่ 10 วันก็ 700,000 อยู่ 21 วันก็ (คิดเอาเองแล้วกัน อีป้าโง่เลข คิดไม่ออก) เพื่อเป็นค่าเดินทาง ค่าอยู่กิน ดังนั้นที่พัก หรืออาหาร ตลอดจนการอำนวยความสะดวกทุกอย่างนั้นมันจึงไม่ธรรมดา อีป้าก็เลยได้พลอยฟ้าพลอยฝน ได้รับประสบการณ์อันไม่ธรรมดาไปด้วย





เต๊นท์ที่พักจะเป็นเต๊นท์ขนาดใหญ่ ข้างในมีสองเตียง มีห้องน้ำด้านหลัง ตอนเย็นจะมีพนักงานต้มน้ำ และเอาน้ำไปเติมในแท้งค์ ให้ได้อาบน้ำอุ่นกับฝักบัว ส้วมก็ไม่ใช่ส้วมหลุมนะจะบอกให้ เป็นส้วมชักโครกเหมือนขรี้ในโรงแรมไม่มีผิดเพี้ยน อาหารการกินรึก็แสนจะไม่ธรรมดา เช้ามาก็กินอาหารแบบฝรั่ง กินไข่ดาว ขนมปัง กาแฟ ชา ผลไม้ครบเครื่อง กลางวันก็สุดแล้วแต่ลูกค้า ถ้าลูกค้าเป็นอิตาเลียน ก็จะได้กินสปาเก็ตตี้ มักกะโรนี ลาซานญ่า ถ้าลูกค้าเป็นอเมริกันก็จะได้กินแซนวิช หรืออาหารฝรั่งทั่วไป ตกเย็นจะเป็นมื้อพิเศษ เป็นอาหารฝรั่งแบบฟูลคอร์ส มีขนมปัง, ซุป, สลัด อาหารก็แล้วแต่ บางทีก็สเต๊ก , แกงกะหรี่พื้นเมือง (อร่อยง่ะ ชอบอันนี้) อาหารอร่อยมาก เพราะเค้าจ้างเชฟมาทำ ของหวานบางวันก็เป็นคัสตาร์ด บางวันก็เค้ก แล้วแต่อารมณ์เชฟจะทำให้กิน



จะน่าเบื่อหน่อยก็ตอนกลางวันที่ร้อน และไม่ค่อยมีไรทำ แต่อีป้าก็ฆ่าเวลาด้วยการนอนตื่นสาย กว่าจะออกจากเต๊นท์ก็ 9 โมง กินอาหารกลางวันเสร็จก็นอนกลางวันอีก ตื่นมาอีกที 4 โมงเย็น กิจกรรมอื่นก็มีเขียนบันทึก เรียนภาษาสวาฮีลีเอาไว้อวดลูกค้า วาดรูป เล่นเกมส์กด ฟังเพลง อ่านหนังสือ ทำไรไปเรื่อยเปื่อย สวดมนต์แผ่เมตตา นั่งสมาธิบ้าง เพราะว่าบรรยากาศช่างวังเวง สงบ สงัด ราวกับอยู่ในป่าช้า



เดี๋ยวพอเริ่มเดินทางพอถึงโรงแรมแล้วเล่นเน็ทได้อีป้าก็จะอัพเดทเป็นระยะก็แร้วกันนะ ช่วงนี้อีป้าก็ยุ่งวุ่นวายกับการเก็บของ ทำโน่นทำนี่ไม่ได้หยุดหย่อน ทาสีห้องนอนเด็ก แปลงห้องนอนเด็กเป็นห้องวาดรูป ขายเตียงเด็ก ขายอ่างจากุชชี่ ขายเตาบาร์บีคิวเก่า เพราะว่าลูกเห็บลงที่บ้าน ข้าวของเสียหายมากมาย ต้องจ้างช่างมาเปลี่ยนหลังคาบ้าน ส่วนระเบียงก็ถูกลูกเห็บตก ไม้เป็นรอย ก็เลยต้องทาสีใหม่ (อีป้านี่แหละที่ทาเอง ไม่คิดเลยว่าต้องมามีชีวิตเยี่ยงจับกัง ทำงานแบกหามกรรมกรที่นี่) + กับบังคับลุงให้ไปทำพินัยกรรมให้อีก บอกลุงไปว่าถ้าไม่ทำก่อนไปแอฟริกาเป็นอันเลิกกัน แกไปคนเดียวเลยไอ้ลุง 555 ด้วยเหตุนี้ลุงก็เลยไปแก้พินัยกรรมให้เรียบร้อยแร้ว นัดเซ็นต์ต่อหน้าพยานกันวันพรุ่งนี้แระ โดยตอนแรกอีป้ามักน้อย ขอสินทรัพย์ไปแค่ 10% เอง แต่พอมักน้อยแล้วจะได้มาก (จริงๆ แร้วช่างร้ายกาจชิมิ) ลุงก็เลยบอกว่าเอาไป 50% เลยไป (ก็แน่นะสิ ตายแล้วจะเอาเงินไปให้ใครใช้ ชีวิตลุงก็มีแต่แม่กับเมียเท่านั้นเอง) งานอื่นๆ ที่อีป้าทำก็คือ ทยอยขายของอีเบย์ให้หมดสต๊อคไป แล้วก็แปลงานจนหูดับตับแล่บ







ห้องนอนเด็กก่อนปรับปรุง (เมื่อก่อนลุงทำไว้ให้ลูกติดแฟนเก่านอน) อีป้าเลยต้องกำจัดเสียให้สิ้น 555



ห้องนอนเด็กถูกยึด แปลงมาเป็นห้องศิลปะของอีป้าแร้ว โฮะๆ



รถใหม่ซิงๆ อีป้ายุให้ลุงกำจัดรถกระบะคันเก่าไป เพราะมันเต็มไปด้วยอดีต แฟนเก่า เราต้องกำจัดให้สิ้น อิๆๆ

พูดถึงเรื่องงานแร้วมันน่าภาคภูมิใจสุดๆ เรยวุ้ย ตั้งแต่เป็นล่ามมาเกือบ 10 ปีเนี่ย ก็โคตรจะภูมิใจในสติปัญญาที่พูดได้ถึง 3 ภาษาในชีวิตนี้ (ญี่ปุ่น อังกฤษ ไทย ...ฝรั่งเศสไม่นับ ลืมไปเกือบหมดแร้ว) และภูมิใจในอาชีพที่ทำเงินได้ไม่แพ้พวกฝรั่งตัวไหนอีกด้วยนะจะบอกหั้ย แค่ตอนอยู่ไทยบางเดือนรายได้เกือบแสน ตอนแรกมาอยู่เมกาใหม่ๆ จิตตกโคดดดด ทำไมชีวิตกรูตกต่ำเยี่ยงนี้ เคยมีรายได้อลังการ สุดท้ายต้องมาแบมือขอเค้ากิน (แต่ก็ยังหยิ่งในศักดิ์ศรีเว้ยยย เวลาซื้อของช้อปปิ้งเสื้อผ้าบร้าบรอนี่ เงินเดี๊ยนเองฮ่ะ) จนในที่สุด หลังจากที่อีป้าเพียรพยายาม ส่งเรซูเม่ไปหลายที่ ก็ได้งานตอบรับกลับมาสองเจ้า เจ้าแรกเป็นเอเจนซี่จากสเปน อีกเจ้าจากสิงคโปร์ ในที่สุด อีป้าก็ได้งานแปลมา แถมได้โกอินเตอร์ เป็นนักแปลระดับนานาชาติแร้วด้วย โอ๊ย ! ดีใจโคตรรรรร ที่ดีใจยิ่งกว่าโคตรรรรพ่อโคตรรรรแม่ โคตรรรรปู่ย่าตายายก็ครือ ได้เงินเยอะมากกกก เยอะจนตกใจ จนหัวใจจะวายยยตายอยู่แร้ววววว (เออ เวอร์กันเข้าไป) ประมาณว่า แค่อีป้าแปล 48 ชม. ก็ได้เงินมา49,000 บาท ไทยแล้วฮ่ะ โอ้พระเยซู ตอนเป็นล่ามที่ไทยได้เงินวันละ 6,500 นี่ก็ว่าสุดเจ๋งแล้ว ไม่เคยคิดมาก่อนเรยย ว่าอีป้าจะมีศักยภาพเสกเงินได้ถึงวันละเกือบ 25,000 บาทเยี่ยงนี้ (มีงานเข้าทีละสิบกว่าหน้ารอบนึง อีกรอบ 30 หน้า แต่ละงานทำทียันสว่าง ทำ 24 ชม.ทั้งนั้น)

อีป้าเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ที่เขาบอกว่า "เราไม่รู้หรอกว่าเรามีศักยภาพแค่ไหน ตราบเท่าที่เรายังไม่ได้ลงมือทำ" นี่ไง ทำได้แร้ว ดีใจโคดดด บร้าพลังจงเจริญ (^-^)V

ตอนนี้หายจิตตกแล้วฮ่ะ เพราะรู้แร้วว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไทย หรือเทศ คนอย่างอีป้า ก็สามารถมีรายได้ไม่จำกัด (ขอแค่มีอินเตอร์เนทเท่านั้น) ตอนแรกเคยคิดว่าจะออกไปขายแรงงานนอกบ้านกะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย แต่ตอนนี้ ถ้ามีวันหนึ่งที่อีป้าออกไปทำงาน (อาจจะทำพาร์ทไทม) ก็เพราะอีป้าอยากจะมีเพื่อนฝรั่งมังค่า มีสังคมกะเค้ามั่ง ตอนนี้มีสังคมเดียวก็คือ สังคมกะผัวเท่านั้น ไม่ได้มีเพื่อนฝูงตัวเป็นๆ ที่ไหนกับเค้าบ้างเลย เซ็งว้อยย !! มีเพื่อนก็มีแต่เพื่อนในเน็ทตาม FB ก็เท่านั้น ชีวิตอีชั้นมันอยู่ใน social network เป็นมนุษย์โลกเสมือนไปแร้วหรือไร (-_-") งานการก็ทำจากเน็ท มีเพื่อนก็มีแต่ตามเน็ท ซื้อของก็ซื้อจากเน็ท วันๆ กรูแทบไม่ได้เจอผู้คนตัวเป็นๆ เรยเนี่ย

อีกปัญหาของอีป้าก็คือ ลุงขี้หวงเมียอย่างแรง กลัวแต่ว่าอีป้าจะไปมีชู้ (ก็สวยซะขนาดเนี้ย 555) ก็เลยไม่ค่อยอยากให้อีป้าออกไปทำงานนอกบ้าน กลัวว่าอีป้าจะไปเจอหนุ่มๆ หล่อๆ แล้วเปลี่ยนใจไปจากลุง ใครจะเปลี่ยนใจให้โง่ จะมีชู้ไปทำไมให้นรกกินกบาลฟระ ในเมื่อลุงที่แซนดี้ แสนดีของอีป้าไปทำพินัยกรรมยกสมบัติให้เมียครึ่งนึงเรียบร้อยรร. ไทยไปแร้ว อีป้าจะไปมีชู้ทำไมให้เมื่อยฟระ เพราะผู้ชายแถวนี้มีแต่คนขี้งกขี้ตืด หน้าจืด แถมจนทั้งนั้นเรย แถมญาติโยมเยอะแยะ ลูกติดเมียติดยุ่บยั่บ จะหาใครที่ไม่มีลูกติด แถมแม่มีตังค์ แถมยังเป็นลูกชายคนเดียวเหมือนลุงได้อีก นั่นมันยากซะยิ่งกว่าหาพยาธิในกองขรี้ (-_-") 555 (อุบาทว์แบบนี้มีแต่อีป้าที่คิดได้) อีป้าไม่ต้องเรียนไฟแน๊นซ์ หรือเศรษฐศาสตร์มาก็ยังคิดได้เรยว่าอดทนอยู่กะลุงไปแบบนี้อ้ะ ดีที่สุด

ตอนนี้อีป้าก็แพ๊คของเกือบเสร็จหมดแล้ว กะลังช่วยลุงโทรไปหยุดบริการเคเบิ้ลทีวี, อินเตอร์เนท, มือถือชั่วคราวก่อน ตอนแรกลุงบอกจ่ายๆ ไปเหอะ สองเดือน เพราะลุงขี้เกียจโทรไป อีป้า (อีงก) รับไม่ได้จริงๆ ฮ่ะ นี่ตกลงเมิงเป็นอะไรของเมิงงง ไม่ได้ใช้ 2 เดือนแต่จะเอาเงินไปจ่ายให้เค้าฟรีๆ แลกกับแค่โทรศัพท์แกร๊กเดียวเนี่ยนะ ว่าแล้วอีป้าก็หยิบโทรศัพท์โทรไปทันที ผลก็คือประหยัดได้หลายหมื่น ไอ้ลุงนี่มันบร้าแท้ๆ ทำแบบนี้มาเป็นสิบปี ถ้าแต่งงานกับคน (งกๆ ) อย่างอีป้าก่อนหน้านี้ก็ประหยัดเงินได้เป็นแสนแร้ว

สุดท้ายนี้ อีป้านึกขึ้นได้ว่าออกจากประเทศไทยแลนด์ แดนสยามมาได้เกือบปีนึงเข้าไปแร้ว แต่อยู่เมกาจริงๆ ได้แค่ 7 - 8 เดือนเอง เวลาผ่านไป ไวเหมือนลมตดจริงๆ (-_-") วันจันทร์หน้าก็ต้องเหาะเหินเดินอากาศไปแทนซาเนียอีกแร้ว บินจากเมืองด่วนฯ ไปมินิอาโพลิส, ต่อเครื่องที่อัมสเตอร์ดัม , บินต่อไปสนามบินคิลีมันจาโร , บินต่อไปสนามบินดาร์ การเดินทางนั้นมันช่างยาวไกล หลังจากนั้นก็ไปทัวร์โฟโต้ซาฟารีหนึ่งอาทิตย์ ไปแซนซิบาร์อีกรอบ แล้วก็กลับมาเข้าป่า 10 วัน ปีนี้ต้องอยู่ป่าถึง 52 วัน (ซวยจริงกรู) (T-T) อะไรก็ไม่เลวร้ายเท่าต่อเน็ทก็ไม่ได้ โทรศัพท์ก็ไม่มี แสงสีไม่ต้องพูดถึง

แต่หลังจากนั้นอีป้าก็จะได้กลับไปเยี่ยมบ้านที่ไทย นั่นแหละ คือ วันนี้ที่รอคอย รอคอยมาทั้งปี อยากกินข้าวเหนียวมะม่วง อยากกินข้าวมันไก่ตรงตลาดหนองมน อยากกินแกงเผ็ดเป็ดย่าง ร้าน ณ สยาม อยากกินลาบทอดร้านส้มตำยกครก อยากกินกาแฟเย็นร้าน mezzo กินแฮมชีสวัฟเฟิลร้าน coffee world (กาแฟเย็นที่นี่ห่วยแตกมากกินได้อยู่ไม่กี่ร้าน) อยากไปซื้อของที่ประตูน้ำ อยากไปตัดผมยืดผม (อยู่นี่งกมาก ตัดผมเอง ย้อมผมเอง ถึงสวยประหลาดแบบนี้ไง 55) ไปทำฟัน (ทำที่นี่หมอตีราคาแล้วค่าทำฟัน 100,000 อุดฟัน ถอนฟัน ผ่าฟันคุด 2 ซี่) อย่าคิดเรยว่าจะได้กินเงินของกรู (ของลุงง่ะ) อีป้ามาอยู่นี่ไม่ได้มาเพื่อให้คนมาขูดรีดเว้ย 100, 000 บาท นี่ค่าตั๋วไปกลับไทยได้สองรอบ กรูจะเอาเงินไปใช้ที่แผ่นดินไทยของกรูเท่าน๊าน นวดหน้า ทำผม ทำสวยอะไร อยู่นี่อีป้าทนด๊าย ไม่ทำฮ่ะ (โคตรจะงกเลยเมิง) แต่ถ้ากลับไทยจะลอกตัวอีก เติมคิ้ว เติมปากชมพูใหม่ กลับมาเมกาให้ขาวเด้งไปเรยเว้ยยย เห็นป่าวว่ารักชาติขนาดไหน พอมาอยู่เมืองนอก สิ่งที่ได้เรียนรู้ก็คือ ไม่มีที่ไหนจะแซนดี้ แสนดีไปกว่าเมืองไทย เคืองหลายอย่างแล้วนะประเทศเนี้ย ล่าสุดก็ประกันสุขภาพ ลุงจ่ายสองคนปีละ 150,000 พอเข้าคลีนิคหาหมอ เคลมได้แค่กระจุ๋งเดียว ที่เหลือต้องจ่ายเองตั้ง 12,000 เป็นแบบนี้สู้เก็บเงิน 150,000 ไว้จ่ายค่าหมอเวลาป่วยจริงจะดีกว่ามั๊ย? ยิ่งอีป้าด้วยแล้วทั้งปีทั้งชาติแทบไม่เคยป่วย ไม่เคยตาย (คงมีสักวันที่จะต้องตายกะเค้าเหมือนกัน แต่คงยังไม่ถึงเวลา) อีป้านี่ประมาณคนเหล็ก คิดแล้วเสียดายเงินจริงๆ จ่ายไปเปล่าๆ ปลี้ๆ พอจะไม่ทำลุงก็กลัวว่าถ้าป่วยเป็นไรแล้วค่ารักษาจะบานเบอะ อีป้าบอกตั้งหลายหนว่า ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไทยให้กรูเรยย รักษาฟรี อีป้ามีประกันสังคม (ถึงออกจากงานแล้วแต่พ่อเอาไปฝากฝังไว้กับบริษัทแห่งนึง ก็เรยเป็นคนมีสวัสดิการกับเค้าฮ่ะ มีพ่อแม่ดีก็เป็นศรีแก่บุตรเช่นนี้แหละ) ตอนแรกเคยคิดว่าสวัสดิการประเทศนี้จะดีมากมาย ที่ไหนได้ ขรี้ๆ มาก เมืองไทยยังจะเป็นประชาธิปไตยที่มีความเท่าเทียมกันกว่าที่นี่เรย ใครบอกว่าเมกาเจริญกว่าไทยฟระ ไม่จริ๊งไม่จริง

เอาละ บ่นมามากมายแล้ว พบกันใหม่ อาจจะเดือนพย.เลยนะ หรือไม่ถ้าวันไหนออกจากป่าแล้วว่างก็จะอัพเดทก็แร้วกันนะ ใครอยากอัพเดทด่วนก็ตามมาที่ //www.facebook.com/littlebitlittlemore นะฮะ ถ้าจะแอ๊ดมาช่วยบอกด้วยว่าเป็น Epa แฟนขับ ถ้าไม่มีรูปหรือรูปน้อยอีป้าไม่รับแอ๊ดนะฮะ อีป้าให้ความสำคัญกับหน้าตาเป็นหลักค่ะ คนไหนเอารูปหมาแมวการ์ตูนอะไรมาใส่อีป้าก็ไม่รับแอ๊ดนะฮะ คนไหนที่อีป้ารับแอ๊ดแปลว่าสวยหล่อถูกจายอีป้าแร้ว ขอให้คุณจงภาคภูมิใจในหนังหน้าของตนเองได้เรยฮ่ะ 555 (ช่างเรื่องมากและกวนตรีนซะนี่กระไรเนอะ)

Create Date : 20 สิงหาคม 2553 Last Update : 20 สิงหาคม 2553 11:33:50 น. Counter : 1366 Pageviews.		8 comments
Share Tweet