ใจเสีย
ในชีวิตประจำวันของเรา คงมีอีกหลายๆ ชีวิตเข้ามามีบทบาท รวมถึงเราด้วยต้องมีผู้ใหญ่ที่เราให้ความเคารพนับถือ มาดูแลเราอีกทอดหนึ่ง เคยคิดกลับไปว่า ทำไมผู้ใหญ่จึงมักมีข้อห้าม ข้อบังคับ มาให้เราปฏิบัติตามอยู่เสมอ บางอย่างก็มีเหตุผลพอที่เราจะเข้าใจและสามารถทำตามได้อย่างไม่ขัดใจแต่บางอย่างก็เป็นเหตุผล ของเค้าจริงๆ มันอาจฟังดูมีเหตุผลมากกว่า คำว่าไม่ดี มันอาจอธิบายมากกว่าคำว่าสกปรก ที่เกริ่นมาทั้งหมดนี้เพราะมีความรู้สึกว่าอีกแล้ว เราเป็นเด็กอีกครั้ง ทำไมเหตุผลของเราถึงไม่เป็นที่ยอมรับ ไม่เป็นที่รับฟัง หมูหวานกับข้าวผัด ต้องมาอยู่อีกที่หนึ่ง หมูหวานเราไม่เป็นห่วงเพราะเล็กมากและเชื่อว่าคงซน และคงหลับไปได้ง่ายๆ แต่ ข้าวผัดพี่เงียบขรึมของเรา ไม่เคยอยู่ห่างจากเราเลยมันอาจฟังดูเหมือนเด็กๆ ที่เราใจเสีย นอนไม่หลับทั้งๆ ที่พยายามจะนอนเพื่อจะได้ตื่นเร็วๆ มาเจอข้าวผัดคงใช่ที่เค้าบอกว่าคนเรามักมีความเป็นเด็กในตัวเองทุกคนแต่ความเป็นเด็กนั้นจะมากหรือน้อย แต่ความเป็นเด็กที่ว่าจะมากหรือน้อยมันก็แล้วแต่ บุคลิค สิ่งแวดล้อมของแต่ละคนที่เติบโตมา ใครสักคนที่อยู่ในอดีต เมื่อเรานึกย้อนไปบางคนก็จะมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดี หรือบางคนก็จะมีแต่ความทรงจำด้านดีๆ มากกว่า ซึ่งก็เหมือนกับเราที่มักจะเลือกจำในส่วนที่ดีเสมอ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้ถ้ากลับไปได้อยากแก้ไขอะไรมั้ย อยากจะบอกอะไรกับคนเหล่านั้นรึเปล่า เราก็จะตอบว่า "ในตอนนั้นคงไม่มีอะไรจะบอกเพราะ ช่วงเวลาที่เราอยู่ในตอนนั้น เราคงพยายามทำทุกอย่างที่เราอยากทำไปอย่างดีที่สุดแล้ว" และหากอยากจะพูดอะไรเราก็อยากจะบอกกับเค้าคนนั้นในอดีตว่า "ขอบคุณที่ผ่านมาให้เราได้รู้จัก และวันนี้คุณก็เป็นเพื่อนเราเสมอ" ขอบคุณที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และวันนี้มุมหนึ่งของภูเก็ตเปิ้ลบอกว่าศิลป์ดี โดยที่รูปไม่ต้องเห็นหน้าเรา
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
