๐ ..เรียวแส้..รอยโศก...
๏ อาดูรแล้วแก้วตาสุดาเอ๋ย รอยเขนยเคยหนุนกระชุ่นหนี มิเหลือความค้างขื่อสื่อฤดี ถวิลทอดเกินที่ถึงดวงพักตร์
๏ ประหนึ่งแส้โบยกราดจึงฟาดโกรธ ต้องทัณฑ์โทษความไหนใคร่ประจักษ์ จึงดูไร้สิ้นแล้วซึ่งแนวรัก โอยกระอักไหลเต่อเผยอตรม
๏ หวนใจหาความหลังกี่ครั้งเล่า รอยสองเงาเงยชิดสนิทสม ชี้นั่นนกนี่ไม้รื่นนัยน์ชม รื่นภิรมย์พิรี้แลพิไล
๏ กี่น่านน้ำข้ามท่องที่ล่องเที่ยว ขึ้นเหนือเลี้ยวลงตกหรือวกใต้ มิเคยแปรเปลี่ยนจางจำหว่างใจ โชติไสวสว่างกระจ่างวาว
๏ เหตุผลตามต้นสายกระไรนั่น ถึงมีอันเหหักร่วงจากหาว อัปปางเรี่ยเกลี่ยเกลื่อนละเลื่อนกราว รอยเศษร้าวลึกป่นคำคนแปร
๏ อาดูรแล้วแก้วตาสุดาพี่ ฝากชีพนี้ยอบพร้อมเซ่นย้อมแผล สังเวยย้ำบำบวงซากดวงแด ชาตินี้แพ้พาลจบอย่าพบเจอ ๚ะ๛
+ กิ่งโศก + ๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๓
เครดิตภาพ บล็อคโอเคฯ ไอวี่
|
|