<<
กุมภาพันธ์ 2548
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728 
 
10 กุมภาพันธ์ 2548
 

2005_02_09_เส้นทางสายเปลี่ยว

วันว่าง หรือเมื่อปฏิบัติภาระกิจในตารางแต่ละวันเสร็จสิ้นแล้ว

บางครั้ง ผมก็จะเหมือนไอ้เพิ้ง....คือจะเรียกว่า อีเพิ้ง ก็คงจะใช่ที่ เพราะมิได้ถือเพศเป็นอิสตรี ดังนั้น ไอ้เพิ้ง
จึงดูเข้าทีและเหมาสมกว่า

บางที คุณอาจจะเคยเห็นมาบ้างกระมังครับ
ไอ้เพิ้งตัวอ้วนๆ 1 ตัว เดินแบกเป้เป็นบ้าหอบฟาง
อยู่บนฟุตบาธริมถนน

บางที ผมก็เดินไปเรื่อยๆ เดินแบบที่ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อจริงๆ

----------------------------

อันที่จริง
ผมควรจะคุ้นได้แล้วนะ

เพราะนับตั้งแต่ 7-8 ปีที่แล้ว ที่ผมเลือกเดิน
บนเส้นทางสายเปลี่ยวเส้นนี้

ผมไม่เคยมีใครที่เคยเจอประสบการณ์แบบที่ผมเจอ
มาเป็นต้นแบบให้ผมมาก่อนเลย

เส้นทางเส้นนี้
มีเรื่องราวหลากหลายรูปแบบรออยู่

บางเรื่อง ไม่เคยมีใครจะเจอมาก่อนผม
ผมเลยต้องประสบเข้ากับตัวเองก่อนจะไปสอนคนอื่น
นั่นจะว่าไป ก็เป็นเรื่องดี ที่ทำให้เราได้เรียนรู้
ในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้มีโอกาสเรียนรู้
แน่นอนว่ามีทั้งความสนุกและความทุกข์คละเคล้ากันไป

(แต่ที่น่าเศร้ายิ่งกว่าคือ
ประสบการณ์ที่คนอื่นเขาเรียนรู้กันมาหมดทั้งโลกแล้ว
ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสจะเรียนรู้กับเขาเลยเนี่ยสิ?)

เอิ๊กๆ

เอาเถอะครับ
นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก และผมก็ไม่ได้กังวลอะไร
กับมันเท่าไหร่

เพราะผมเองก็หลงทางไปหลงทางมาอยู่พักใหญ่

จนตอนนี้ ถึงแม้ว่า จะมั่นใจแล้วว่า
ได้เลือกเดินมาบนเส้นทางที่ถูกต้องเหมาะสม
กับตัวเองที่สุดแล้ว

แต่บางครั้ง เพลงของคุณวิยะดา โกมารกุล
ก็ยังคงลอยมาให้ได้ยินมาแต่ไกล

"ยัง ยังไม่ชิน ใจมันยังไม่ชิน
กกับตอนนี้ ที่ว่างเปล่าอยู่คนเดียวยังไม่คุ้นในใจ
กว่าใจจะชิน มันเมื่อไหร่ มันจะนานเท่าไหร่
อยากจะลืมความเหงาใจแต่ทำไม ใจถึงไม่ยอมลืม

ได้สักที...."

เพลงต่อมาที่ลอยเข้ามา

คงหนีไม่พ้นเพลงของคุณอัศนี และวสันต์ โชติกุล

"ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง"

บางครั้ง ผมเหมือนยืนอยู่ตรงกลาง
ระหว่างแนวทางความคิดของคน 3 คน

คนหนึ่ง ไปในแนวทางหนึ่งอย่างเด่นชัดและรุนแรง
คนหนึ่ง ไปในแนวทางตรงกกันข้ามกับคนแรก
ในหลายเรื่อง แม้จะไม่ทุกเรื่อง แต่ก็ยากจะคุยรู้เรื่อง
คนหนึ่งที่เหลือ ไปในแนวทางที่บางส่วนคล้ายคนแรก
บางส่วนคล้ายคนที่สอง แต่เป็นของตัวเอง

ที่น่าปวดหัวคือ
คนทั้งสาม ในบางครั้ง พยายามดึงผมให้เป็นไปในทางที่เขาต้องการโดยที่เขาไม่รู้ตัว

บางที คนเป็นวัยวุฒิและคุณวุฒิสูงนั้น มักมีแนวทางความคิดของตัวเอง

มันก็คงยากหน่อยที่จะทำให้ความคิดจากตัวเราเอง
เป็นที่ยอมรับ

บางครั้ง มันเลยเหมือนกับการที่เราต้องเดินบนเส้นทางสายเปลี่ยว

เอาเถอะ
ถึงวันนี้ เราไม่รู้ว่ามันจะไปหยุดตรงไหน

แต่สุดท้าย ปลายสุดเส้นทางของทุกคนมันก็เหมือนกันหมดละครับ

ขึ้นอยู่กับว่า คุณจะเดินไป ทางไหนและอย่างไร

เท่านั้น

เพราะเส้นทางชีวิตของเราทุกคน
ก็คือเส้นทางสายเปลี่ยว .....

----------------------

แต่เรื่องน่าเศร้ายิ่งกว่าที่ผมเพิ่งได้ค้นพบหลังจากเขียน blog วันนี้เสร็จคือ

ทั้งหมดที่เขียนให้คุณได้อ่านวันนี้
ผมไม่สามารถจะเขียนทุกความรู้สึกของผม
ให้คุณได้อ่านกันได้

มันน่าเศร้าที่ท้ายที่สุดแล้ว
แม้แต่พื้นที่ ที่เขาสงวนให้ให้เป็นพิเศษเฉพาะของคุณ
ไว้จัดการกกับมันได้อย่างอิสระเสรี

แต่คุณกลับไม่อาจทำอะไรได้อย่างเสรี
อย่างที่มันควรจะเป็น

ใช่ โลกนี้มันมีขอบเขต
แต่ ที่ผมเขียนนี้ มันยังไม่ถึงขอบเขตแห่งเสรีภาพ
การแสดงความเห็นที่ผมตั้งไว้เลย

หนักกว่านั้นคือ

ถ้าเปรียบเป็นน้ำในแก้ว

มันก็แค่ 15% ของแก้วเท่านั้นเองจากสิ่งที่คิดอยู่

คุณว่าน่าเศร้าไหมละ!
ที่ต้องทรยศต่อความรู้สึกของตัวเอง?

ความจริงในโลกนี้ โหดร้ายมากกว่าที่เราคิด

เราทุกคนมีส่วนล้วนแล้วแต่ทำให้มันโหดร้าย
ทั้งตัวเรา ทั้งคนรอบข้าง

พอแค่นี้ดีกว่า อัพเดทมากกว่านี้ มีหวังไม่จบ


Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2548
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2548 0:12:20 น. 9 comments
Counter : 690 Pageviews.  
 
 
 
 
ผมก็เครียดครับ
สู้ๆละกันพี่ ยังไงก็พี่น้อง(ในรัชดา)นะพี่
 
 

โดย: แคบหมูเมืองแพร่ IP: 203.150.217.112 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:0:08:03 น.  

 
 
 
ใจเย็นๆครับ บางครั้งมันก้แบบนี้แหละ อย่าไปคิดมาก
 
 

โดย: AJ IP: 210.203.188.150 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:0:11:08 น.  

 
 
 
เอานะพี่ ผมว่ามันอยู่ที่หลาย ๆ อย่างด้วยแหละ อย่าไปซี ๆ
 
 

โดย: aZ@ZeI_ ^^ IP: 61.91.219.12 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:0:21:32 น.  

 
 
 
-*- อย่าคิดมากครับ เด๋วจะแก่เร็วเหมือนป๋ม
 
 

โดย: mm_takky (mm_takky ) วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:2:52:32 น.  

 
 
 
เข้าใจนะคะ
 
 

โดย: ตุ๊กตารอยทราย วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:5:45:31 น.  

 
 
 
เหนจะจริง บางครั้งคนเราไม่สามารถทำตามใจตัวเราเองได้ทั้งหมด จริงๆค่ะ
 
 

โดย: prncess วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:8:50:40 น.  

 
 
 
คำพูด คือกรงขังของฅวามคิด...
 
 

โดย: นู๋เองง่ะ วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:3:49:47 น.  

 
 
 
จิ๋มหมี่
สบายดีใช่ไหม ไม่เจอกันนานมากนะ
อ่านแล้วคาดว่าแกยังอ้วนเหมือนเดิม หื่นเท่าเดิม

ยังคงจำวันที่แกเดินอ้วนๆ เข้ามาเยี่ยมชั้นที่บำรุงราษฎร์ได้อยู่
หวังว่าคงไม่ลืมกันจ้ะ
 
 

โดย: Lady IP: 61.90.61.52 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:16:25:55 น.  

 
 
 
ง่ำ
สวัสดีครับจิมมี่
 
 

โดย: mongolia IP: 203.113.81.68 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:13:00:28 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

JIMMY
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




[Add JIMMY's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com