ร้องไห้อีกแล้ว

ร้องไห้อีกแล้ว

...................

ตื่นมาด้วยความงัวเงีย
ดูนาฬิกา เดินออกมาจากห้องพัก
นี่มันยังไม่ถึงเวลาของเรานี่นา อีกห้านาที
(หงุดหงิด)
( นี่มันยังไม่ถึงเวลานี่หว่า )
ตามคนที่อยู่เวรตอนนี้สิ มาตามเราทำไมล่ะ

นั่งหงุดหงิดอยู่ประมาณสามสิบวินาที แล้วเดินกลับไปนอนต่อ

(หลับแล้ว ภายในสองนาที)
สิบนาทีต่อมา
กริ๊งๆๆๆ

หมอจะให้พี่ตามน้องเหรอ
(เออ สิวะ) ใช่ ตามน้องค่ะ

(หลังจากสิบนาทีก็เป็นเวรเราแล้ว)
(หงุดหงิด รู้สึกว่า เมื่อกี้เขารอให้ถึงเวรเรารึเปล่าวะเนี่ย..)
(เดินออกจากห้อง)
พี่โทรตามรึยัง
ยังตามไม่เจอเลย
(หงุดหงิดอีกแล้ว) พอๆ ไม่ต้องตามแล้ว
(หยิบโทรศัพท์โทรหาโอปะเรเตอร์ จะบอกว่า ยกเลิกที่ตามน้องไปเมื่อกี้ โทรไม่ติด.. พยาบาลนึกว่าเราโทรตามน้องซ้ำอีก .. เสียงโอปะเรเตอร์โฟนเรียก..)
((พยาบาลหงุดหงิด เดินเข้ามาตะโกนว่า))
เรียนสูงซะเปล่า ไม่มีน้ำใจเลย คอนซัลต์ให้น้องหน่อยก็ไม่ได้ ไม่ต้องละ เดี๋ยวให้อีอาร์โทรบอกอาจารย์เองก็ได้. ไม่ต้องมาทำเสียงหงุดหงิดใส่พยาบาล

((หงุดหงิดมาก นี่มันอะไรกันวะ))
(สามสิบวินาที..)
(พอกันที พอกรูจะไปดูเองให้ก็มาว่าอีก อะไรกันเนี่ยยย)
(ก็มันหงุดหงิดจะให้มาพูดจ๊ะจ๋าอยู่ได้ยังไงวะ)
(เดินหยิบโอพีดีการ์ด เดินไปดูคนไข้)
ตรวจๆไปก็น้ำตาจะไหล.
คอนซัลต์เสร็จ ก็เดินมาที่ห้องพัก

คิดว่า ทำไมเราถึงเป็นคนอย่างนี้วะ
ความอดทนต่ำจริงๆ
แล้วก็เลยร้องไห้กับความนิสัยเสียของตัวเองอีก

นิสัย acrobilious อย่างนี้ (หงุดหงิดจัดหลังตื่นนอน) แก้ยังไงก็ยังไม่ดีขึ้น
จนกลับมานึกว่า
เป็นนิสัยที่ไม่เหมาะกับงานนี้เป็นอย่างยิ่ง
เมื่อไหร่จะมีสติรู้ตัวมากกว่านี้สักที
ทั้งปีที่ผ่านมา ตื่นมาเวลาโดนตามทุกครั้ง พอเริ่มปุ๊บก็จะคิดว่า หยุดๆ หยุดหงุดหงิดเดี๋ยวนี้ งานก็ต้องเป็นงาน
แล้วก็ตื่นไปดูคนไข้ต่อ พยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด
แต่ก็นึกแล้วว่าต้องมีวันอยางนี้แน่ๆ ที่ตื่นมาโดยไม่ค่อยมีจิตสำนึกเท่าไหร่
รู้สึกแย่จริงๆ

แย่ยิ่งกว่าเมื่อเห็นคนไข้ร้องไห้ด้วย
ไม่ได้ถามว่าเพราะว่าปวดท้อง หรือว่าร้องไห้เพราะว่าเห็นหมอกับพยาบาลทะเลาะโยนกันไปโยนกันมา

ทำไห้เรายิ่งอยากร้องไห้เข้าไปใหญ่

ยังดีที่มีเพื่อนมาหาพอดี ก็เลยได้คุย แล้วในที่สุดก็เลยคุยเรื่องที่เราอดทนมาพักใหญ่ๆแล้วให้คนอื่นได้รู้ด้วย
ก็รู้สึกโล่งดี

พอไปขอโทษพี่พยาบาล เขาก็ทำเป็นติดตลกอีกว่า หมออย่าคิดมากสิ พี่ก็พูดไปงั้น.. ......................................................................

...................................................


ช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาร้องไห้หนักๆไปสองรอบแล้ว ชนิดที่ว่าชีวิตนี้เคยร้องไห้เยอะขนาดนี้แค่ครั้งหรือสองครั้งเองมั้ง

ครั้งแรกน่าจะเป็นสมัยเด็กที่โดนตีแล้วก็หนีออกจากบ้านไปพักที่บ้านป้าฝั่งตรงข้าม
ครั้งที่สองตอนที่พี่ชายเลิกกับแฟน แล้วเราได้คุยกับแฟน(เก่า)พี่ เรื่องปัญหาต่างๆ เราก็เครียด แฟนพี่ก็เครียด จำได้ว่าเป็นช่วงก่อนที่เราจะสอบวิชาประสาทวิทยาพอดี ร้องไห้ไปด้วยคุยไปด้วยเกือบชั่วโมงมั้ง ... อ่านหนังสือไม่ได้เลยเพราะนอนร้องไห้ต่ออีกทั้งคืน..

อยากเกิดเป็นคนแจ่มใสได้ตลอดเวลาและก็ นอนน้อยๆได้โดยที่ยังสดชื่นอยู่จังเลย.. อิจฉาคนนอนไม่หลับจัง

Create Date : 19 มกราคม 2550 Last Update : 14 สิงหาคม 2556 19:45:28 น. Counter : 483 Pageviews.		23 comments
Share Tweet