...ทุก ๆ เช้าวันจันทร์...
04.10 นาฬิกาปลุกดัง ฉันกดแล้วนอนต่อ... มันเป็นความเคยชินน่ะ พอรู้สึกตัวอีกที ก็ลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ก็แค่ฉี่แล้วก็ล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้นแหละ
ทุก ๆ เช้าวันจันทร์ฉันกับน้องชายต้องออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อมาทำงาน ความจริงก็ขี้เกียจตื่นอยู่เหมือนกัน แต่การตื่นแต่เช้าก็ยังดีกว่าตื่นสายแล้วต้องมาผจญกับรถติดบนถนนในเมืองบางกอก
แม่กับอาอยู่ในครัว...คนแก่สองคนนี้ตื่นก่อนใคร ๆ ฉันเดินเข้าไปในครัว มีผ้าเช็ดตัวพาดคอไปด้วย แม่บอกว่าน้องชายอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันพูดคุยกับแม่และอานิดหน่อย พลางเดินไปหยิบกระป๋องใส่อาหารแมวมาเขย่าเล่น ลูกสมุนฝูงใหญ่ของฉันวิ่งกรูกันมาจากทุกสารทิศ ฮ่ะฮ่า!! ความสุขเล็ก ๆ ^_^
อาทำต้มข่า...แบบต้มข่าไก่น่ะ แต่เปลี่ยนเป็นปลาช่อนแทน ปอกมะพร้าวและกะเทาะกะลาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก่อนที่จะเอามาขูดและคั้นในตอนเช้า
แม่ผัดปลาหมึก(อีกแล้ว) เพราะรู้ว่าฉันชอบกินปลาหมึกนี่นา มีเนื้อหั่นชิ้นเล็ก ๆ คลุกกระเทียมพริกไทยทอด เป็นจุดดึงดูดความสนใจเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง... -____-'
ลำบากนะ ที่ต้องตื่นมาทำกับข้าวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางแบบนี้ ฉันเคยบอกแม่กับอาว่าไม่ต้องลำบาก ฉันซื้อกินเอาก็ได้ ...แต่ ห้ามได้ที่ไหนกัน...
ฉันนึกถึงตัวเอง การที่ได้กลับมาเข้าครัวทำกับข้าวให้ทุกคนกินตอนสุดสัปดาห์ ถือเป็นความสุขอย่างนึงของฉัน แม่กับอาก็คงมีความสุขที่ได้ทำเช่นกัน...
ทำเสร็จก็จัดใส่ถุงเตรียมไว้สองชุดสำหรับฉันและน้องชาย ถ้าวันไหนออกจากบ้านสายหน่อย เราก็จะกินอาหารเช้าจากที่บ้าน แต่ปกติแล้วจะเตรียมอาหารเช้ามากินที่ห้อง เพราะฉันจะมาถึงห้องประมาณหกโมงกว่า ๆ มีเวลาทำอะไรอีกเยอะเลย และมีอาหารอีกชุดสำหรับมื้อกลางวัน(บางทีก็รวบมื้อเย็นไปด้วย)
...อาหารพื้น ๆ ธรรมดา ๆ ที่ปรุงด้วยความห่วงใยและความรักจากคนแก่สองคน...
04.50 ออกจากบ้าน จันทร์นี้ก็เหมือนกับจันทร์อื่น ๆ อาจแตกต่างตรงที่เช้านี้เป็นเช้าฉ่ำฝน ความเย็น ชื้นในอากาศรอบ ๆ ตัว พื้นดินที่เฉอะแฉะ และต้นไม้ใบหญ้าที่ชุ่มน้ำ คือสิ่งที่ช่วยย้ำความแตกต่างของเช้านี้ให้ชัดเจนขึ้น น้ำยังหยดติ๋ง...ติ๋ง..ช้า ๆ ลงมาจากช่อดอกเล็บมือนางที่อุ้มน้ำฝนเอาไว้จนห้อยย้อยลง...
บรรยากาศรอบ ๆ ตัวสำหรับฉันความรู้สึกยังเป็นกลางคืน ไฟตรงนอกชานหน้าบ้านเปิดอยู่ มีซากแมลงเม่านับร้อยนับพันนอนตายอยู่บนพื้นใต้แสงนั้น แม่กับอาก็ยืนอยู่ใต้แสงไฟดวงเดียวกัน "ลืมอะไรรึเปล่า" "ขนมในครัวน่ะ เอาไปกินด้วยสิ" "ซื้อกางเกงอะไรมาใส่น่ะ ฮึ!" "ผมเผ้าน่ะ หาน้ำมงน้ำมันมาใส่ซะบ้าง" "กลับวันศุกร์เลยเหรอ ?" ฯลฯ "ไปก่อนนะแม่ ไปก่อนนะอา วันศุกร์เจอกัน" ฉันกับน้องยักคิ้วให้แม่กับอาคนละที
ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกของคนแก่สองคนที่ต้องมองเห็นคนที่เค้ารักขับรถหายไปในความมืดทุก ๆ เช้าวันจันทร์มันเป็นแบบไหนกันแน่... เพราะแม้กระทั่งความรู้สึกของฉันเองที่ทิ้งคนแก่สองคนอยู่เบื้องหลังก็ยังยากที่จะบรรยายเหมือนกัน
แม้รถจะถูกความมืดปกคลุมจนมิดแล้ว แต่เมื่อฉันมองกลับไปใต้แสงไฟตรงนอกชาน ฉันจะยังคงเห็นคนแก่สองคนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม
ทุก ๆ เช้าวันจันทร์... อาจดูราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไร...แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย
Create Date : 30 พฤษภาคม 2548 |
|
21 comments |
Last Update : 31 พฤษภาคม 2548 14:02:19 น. |
Counter : 729 Pageviews. |
|
|
ซึ้งจังพี่บุ๋ม
ความคิดที่จะเป็นเด็กหอ ดับวูบไปอีกครั้งเลย
กลับบ้านเราดีกว่าเนอะ ^__^