วันนี้จะชวนไปกินอาหารไทยแสนอร่อยอีกร้านหนึ่ง ฉันรู้จักร้านนี้ปีที่ 2 ของการใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น ถึงแม้ปีแรกฉันจะรู้จักชื่อร้านนี้จากงานเทศกาลอาหารไทย แต่ฉันไม่เคยลองลิ้มชิมรสมาก่อน ต่อมาพลิก ๆ ดูนิตยสารWaiwai Thailand ที่ใครก็ไม่รู้วางทิ้งไว้ที่ที่ทำงาน เห็นโฆษณาเป็ดย่าง-เป็นพะโล้ของร้าน เออ...ไม่เลวแฮะ ราคาไม่แพงด้วย (แต่ลูกศิษย์ฉันว่าไม่ถูก)

พอปีที่สองไปงานเทศกาลอาหารไทย ฉันจึงไม่พลาดที่จะซื้อเป็ดย่างกลับมากิน และตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ไปงานเทศกาลไทย ก็จะต้องรีบตรงแน่วไปที่ร้านนี้ก่อนเลย เพื่อซื้อเป็ด เพราะกลัวว่าจะหมดเสียก่อน

ปีที่แล้ว ฉันกับตาอ้วนขับรถไปเที่ยวจังหวัดไซตามะกัน ขากลับฉันชวนตาอ้วนแวะทานร้านพิราบขาว สาขาIkebukuro ทำยังไงดี...ไม่เคยไปเสียด้วย แถมในรถก็ไม่มีเรื่องนาวิเกเตอร์บอกทาง มีแต่หนังสือแผนที่เล่มเยิน ๆ เล่มหนึ่ง ที่ตาอ้วนเอาไว้เปิดเวลาคลำทางไม่ถูก ฉันก็โทรหาน้องคานิให้ช่วยเช็คที่อยู่ และเบอร์โทรศัพท์ร้านทางอินเตอร์เนต น้องก็หาไม่เจออีก ตาอ้วนจึงโทรไปศูนย์สอบถามเบอร์โทรศัพท์ ได้เบอร์ของร้านมา ฉันจึงคุยกับเฮียเจ้าของร้าน ถามทางไปร้านเป็นระยะ ๆ

ด้วยความที่ไม่ใช่คนถิ่นนี้ ต่อให้เฮียอธิบายยังไง ก็ไม่รู้เรื่อง ต้องโทรไปถามหลายครั้ง (จนทั้งเฮีย และตาอ้วนอ่อนใจ) สุดท้ายโชคดีหาเจอ เพราะในหนังสือแผนที่เน่า ๆ ของตาอ้วน มีชื่อร้านนี้ลงไว้ (แผนที่ญี่ปุ่นมันละเอียดจริง ๆ พับผ่าสิ!)

เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไป ร้านเล็กกว่าที่คิดไว้ แต่ลูกค้าเต็มร้าน ฉันจำหน้าเฮียเจ้าของร้านได้ เพราะเห็นประจำที่งานเทศกาลอาหารไทย เปิดเมนูอ่านรายการอาหาร คิดในใจราคาไม่แพง แต่ก็ไม่ถูก สั่งอะไรดี ที่จะกินกับข้าวได้นาน ๆ ของกินเล่น ไม่สั่งมา...เปลือง

ตาอ้วนดูท่าทางคงอยากดื่มเบียร์ไทยอยู่ แต่ติดที่ต้องขับรถกลับบ้าน กลัวตำรวจเรียกจอดขอให้ ฮ่า ฮ่า...ดมลมหายใจกลางทาง จึงต้องตัดใจสั่งน้ำเปล่ามาแทน

ฉันสั่งต้มแซ่บมาก่อนเลย จำราคาไม่ได้ คิดว่าหม้อนี้ 1 พันเยน ตอนหยวนโล้ถูกยกมาเสริฟ กรี๊ดเลย...เพราะว่ามันถูกมาก ๆ ราคา 1 พันเยนไม่มีที่ไหนจะลงทุนใส่หม้อจุดไฟพะเนียงแบบนี้มาเสริฟแน่ ๆ ฉันให้คะแนน 10 เต็มเลย สำหรับเมนูนี้

สมุนไพรที่โปะลงไปในหม้อ บวกกับเนื้อที่เคี่ยวจนเปื่อย รสชาติจัดจ้านจี๊ดจ๊าด เผ็ดร้อน เข้มข้นแบบนี้ได้ใจฉันไปเต็ม ๆ ตาอ้วนซดไปซู๊ดไป แต่ไม่มีถอย...

ไก่ย่างตะไคร้จานนี้ตาอ้วนสั่งเอง เพราะพี่แกชอบไก่ย่างเป็นชีวิตจิตใจ ตาอ้วนติดกินไก่ย่างกับน้ำจิ้มไก่หวาน ๆ แบบแม่ประนอม ขนาดน้ำจิ้มแจ่วแบบร้านที่หนึ่งตาอ้วนก็ยังไม่ชอบ แต่พอมาเจอน้ำจิ้มแจ่วสูตรใส่น้ำมะขามเปียกและข้าวคั่วของร้านพิราบขาวเข้า พี่แกปลื้มไม่หาย

แล้วยิ่งลิงโลดหนักเข้าไป เมื่อเห็นท่อนตะไคร้สอดเข้ามาในน่องไก่ สมชื่อไก่ย่างตะไคร้จริง ๆ

ฉันสั่งข้าวเปล่ามาทานกับกับข้าว ส่วนตาอ้วนสั่งข้าวเหนียว สมัยก่อนฉันเป็นคนไม่ทานข้าวเหนียว ยกเว้นเป็นข้าวเหนียวมูน หรือแบบที่นำมาทำขนม หรือข้าวหลาม ขนาดไปกินส้มตำ ฉันยังสั่งข้าวเปล่ามากินกับส้มตำเลย แต่ตั้งแต่มาอยู่ไกลบ้าน กลายเป็นคนกินข้าวเหนียวบ่อยขึ้น

ตาอ้วนเผ็ดจนหุบปากไม่ลง รู้สึกร้อนท้องไปหมด เลยตัดสินใจสั่งกับข้าวอีกจานมาดับความเผ็ด ได้เป็นผัดเปรี้ยวหวานกุ้ง ฉันเป็นคนชอบทานกับข้าวรสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ มาก ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพื่อนบางคนไม่ชอบ โดยเฉพาะที่หวาน ๆ แบบผัดเปรี้ยวหวาน เพื่อนว่าเหมือนกินของหวานมากกว่าจะเป็นของคาว ค่อยยังชั่วที่นิสัยการกินของฉันและตาอ้วนสอดคล้องกัน ไม่งั้นคงต้องปวดหัวกับการคิดเมนูที่แตกต่าง

มื้อนี้จ่ายไปเท่าไหร่จำไม่ได้ แต่รู้ว่าไม่แพง ฉันจีบอาเฮียเจ้าของร้านให้ไปเปิดสาขาที่โยโกฮาม่า รับรองฉันจะพาลูกศิษย์แห่กันมาเป็นแขกประจำของร้าน เฮียจะได้ลูกค้าเพิ่มขึ้นกว่าครึ่งร้อย แต่เฮียถอดใจ เฮียว่าขนาดสาขาที่กินซ่ายังอยากจะปิดเลย ทุกวันนี้แทบไม่มีกำไร เฮียบอกว่าโยโกฮาม่ากับอิเคะบุคุโระอยู่ใกล้กันนิดเดียว (สงสัยเฮียจะฝันไป) ให้ฉันมากินบ่อย ๆ

ก่อนออกจากร้าน ฉันสั่งเป็ดพะโล้ทั้งน้ำตา 1 ตัวกลับไปกินบ้าน ที่ว่าทั้งน้ำตา เป็นเพราะฉันอยากกินเป็ดย่าง แต่เฮียบอกว่าหมด ฮือๆๆๆ เป็ดพะโล้ของเฮียยังสู้ฝีมือของเพื่อนคนไทยของคุณJunลูกศิษย์ของฉันที่มีภรรยาเป็นคนไทยไม่ได้ คุณJunเคยขอให้เพื่อนทำมาให้ฉัน เพื่อนคุณJunคิด 2 พันเยนเท่านั้นด้วย มีทั้งเนื้อเป็ด ทั้งไข่พะโล้ ทั้งเครื่องใน อร่อยมากๆๆๆ บ่นไปงั้น...แต่สุดท้ายฉันก็อุดหนุนเฮียอยู่ดี

ฉันชอบเป็ดย่างร้านพิราบขาวมาก ๆ โดยเฉพาะน้ำจิ้ม เพราะที่China Town ถึงจะมีเป็ดย่างที่อร่อยกว่าร้านพิราบขาว ราคาตัวละ 3 พันเยนเท่า ๆ กัน แต่น้ำจิ้มไม่ได้ใจเท่าของร้านพิราบขาวเลย ฉันมันคนติดกินน้ำจิ้มจริง ๆ

เฮียบอกว่าตอนนี้มีร้าน "บ้านขนมไทย"เปิดแล้ว อยู่ไม่ไกลจากร้านพิราบขาวเท่าไร ลองไปเยี่ยมชมนะ ฉันเป็นคนไม่ติดกินขนมไทย แต่ตาอ้วนอยากไปดู เอ้า..ไปก็ไป

เลยไปเจอกับเฮียที่ร้านบ้านขนมไทยอีกรอบ คราวนี้เฮียแนะนำให้รู้จักกับภรรยา คุยกับเฮียนานอีกชั่วโมงกว่า คุยกันจนขาแข็ง เฮียเล่าประวัติของเฮียตั้งแต่สมัยมาอยู่ญี่ปุ่นแรก ๆ ให้ฟัง ฟังไปสนุกดี เพราะเป็นชีวิตของคนอีกแบบหนึ่งที่ฉันไม่เคยสัมผัส ฟังแล้วน่าระทึกใจกว่าชีวิตเรียบ ๆ ของฉันเป็นไหน ๆ แต่หากให้มาผจญกับยากุซ่าแบบที่เฮียผจญมา ฉันไม่เอาด้วย แค่ตอนนี้มีลูกศิษย์คนใหม่เป็นยากุซ่าหลงมาคนหนึ่ง ตาอ้วนก็ถึงกับจะบังคับให้ฉันลาออกจากการเป็นครูเลยทีเดียว พี่แกกลัวมั่ก ๆ

เฮียหยิบปาท่องโก๋ให้ฉันกับตาอ้วนคนละตัว มันไม่ค่อยอร่อย เพราะทอดเอาไว้นานแล้ว มันไม่กรอบ และค่อนข้างอมน้ำมัน ปาท่องโก๋มันต้องกินกันตอนทอดมาใหม่ ๆ ร้อน ๆ

ฉันซื้อขนมไทย 5-6 แพ๊คมาทานที่บ้าน ซื้อขนมชั้น สังขยา บ้าบิ่น หม้อแกง กะว่าจะเอาไปฝากป่าป๊าหม่าม้าตาอ้วนด้วย แต่พอลองเอามากินที่บ้าน "บ้านขนมไทย" ไม่ได้ใจฉันไปเลย ปกติฉันก็ไม่ติดทานขนมไทยอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอขนมที่ขาดความหอมมีแต่ความหวานด้วย ฉันเลยบอกตาอ้วนว่าอย่าเอาไปฝากบ้านใหญ่เลย...ตาอ้วนก็ฟาดคนเดียวหมด (แต่ตาอ้วนก็คิดเหมือนฉันนะ)

อาหารร้านพิราบขาวอร่อยมาก หากเพื่อนคนไหนกำลังมองหาร้านอาหารไทยที่มีคุณภาพ ราคาสมเหตุสมผล ร้านพิราบขาวไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ

*หากจะฝากข้อความ เชิญที่ guest book นะคะ*

mahalo

Create Date : 17 มิถุนายน 2550
Last Update : 17 มิถุนายน 2550 21:09:41 น.		0 comments
Counter : 2509 Pageviews.
Share Tweet