Bloggang.com : ดาเรน : ..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 22

..กระถินกลิ่นขี้ควาย..บทที่ 22

บทที่ 22

“ไปกรุงเทพฯ สักสองสามวันจะเป็นไร?” ยายบุญศรีเอ่ยขึ้นหลังจากเยี่ยมหลาน

“จะให้ผมไปทำไมล่ะครับ..” ทุยตอบคำถามแม่ด้วยคำถาม แต่ตาอยู่ที่ถิ่น

“จะให้เราไปเปิดหูเปิดตาบ้าง..” ตาทองใบกล่าวเสริม “ไม่รู้ไม่เห็นอะไรจนจะเป็นเด็กบ้านนอกจริงๆ แล้ว”

“ผมอยากเป็นบ้านนอก อยากอยู่บ้านนอก..” ทุยเสียงหนักแน่น “จะเริ่มพัฒนาไร่ของเราให้ได้ผลเป็นเรื่องเป็นราวครับ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงพี่..” เบิ้มได้ที “มีเจ้าต้อยมาช่วยแล้ว ทุยไปกรุงเทพฯ สักพักก็ดี”

“ห่วงถิ่นด้วย..” ทุยพูดความจริง “ต้องทำงานไร่คนเดียวเหนื่อยแย่”

“ไม่ไปก็ไม่ไป..” ตาทองใบตัดบท “พรุ่งนี้พ่อมีงานแต่เช้าต้องรีบกลับ อย่างไรอีกสองสามวันจะมารับ”

“ผมถามจริงๆ ครับพ่อ ทำไมถึงอยากให้ผมไปกรุงเทพฯ นัก..” มองยายบุญศรีเชิงขอความเห็นใจ “ผมรักไร่ของเรา..พ่อกับแม่ไม่ภูมิใจหรือ”

“บอกให้ก็ได้..” ยายบุญศรีมองทุกคน “เราจะขายไร่นี้และย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ กันหมด”

“แม่!..” ทุยกับเบิ้มร้องขึ้นพร้อมกัน

“ถิ่น..” ทุยกระซิบ

“ครับ..” ถิ่นยอมรับ..เขาเคยคิดว่าวันนี้คงมาถึงสักวันแต่ไม่นึกว่าจะรวดเร็วไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้..โมเมพูด “ผมอยู่ที่ไหนก็ได้”

“แม่กับพ่อจะพาถิ่นไปอยู่กรุงเทพฯ ด้วยหรือ?” ทุยถามขึ้นหลังจากตาทองใบและยายบุญศรีกลับไปแล้ว

“บอกแล้วไงว่าผมอยู่ที่ไหนก็ได้..ถ้าตายายไม่พาไปด้วยก็คงฝากผมให้ทำงานหรืออยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ตัดหางปล่อยวัดแน่”

“แต่..” ทุยโอบไหล่ถิ่น “จะอยู่อย่างไร กินอย่างไร เราเป็นห่วง”

“อาจอยู่เป็นลูกจ้างเจ้าของไร่คนใหม่ก็ได้..” ถิ่นน้ำตาซึม “เด็กหลงอย่างผม”

“ถ้าเราจะดื้อพ่อแม่..” ทุยปาดน้ำตาถิ่น “อยู่กับถิ่นที่นี่”

“จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อไม่มีไร่ไม่มีบ้านให้อยู่แล้ว”

“หนี!..” ทุยโพล่งขึ้น

“ฮะ..ฮะ..” ถิ่นแค่นหัวเราะ..ขยี้หัวทุย “เด็กชายทุยเอ๋ย..คุณทุยจะหนีไปไหน”

“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าอยากอยู่กับถิ่น อยากมีอิสระเหมือนถิ่น..” ปัดมือถิ่นออก “อีกอย่างเราอายุเท่านายความสามารถเท่านาย ไม่ได้เป็นเด็กอย่างที่คิด”

“รู้!..” ถิ่นตุ้ยเบาๆ ที่ท้องทุยและต่ำลงมา “ไม่เด็ก..แต่ไม่ค่อยแน่ใจ”

“มาเล๊ย..มาเลย..” ทุยฉุดถิ่นขึ้นบนบ้าน..ใกล้ค่ำแล้ว “มาพิสูจน์กันดีกว่า”

เป็นคืนที่ไม่มียุง..ถิ่นและทุยลากที่นอนมาที่ระเบียง อากาศเย็นพอกอดอุ่น เถากระดังงาช่วยกันน้ำค้าง..บอนนอนเฝ้าหัวบันไดคอยระวังภัยที่บอนเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังจะมีมา

“ถ้าต้องจากกันจริง ซึ่งอาจจะเป็นพรุ่งนี้หรืออีกไม่กี่วัน..”

“ไม่เอา..” ทุยปิดปากถิ่น

“อืออ..” ถิ่นอู้อี้

ทุยถอนปากออก “ไม่จาก..ไม่ไปไหน..ถิ่นอยู่ไหนเราอยู่นั่น”

“ถึงเราจะอายุเท่ากัน..” ถิ่นปิดปากทุยบ้าง..จงใจให้เจ็บ และนาน “อึ๊ด..” เช็ดน้ำลายกับแก้มทุย “อยากจะสอนทุย..” กัดริมฝีปากทุยที่เลื่อนเข้ามาอีก “เรื่องที่เราทำอยู่นี้ไม่ใช่เรื่องจริง”

“นี่..นี่หรือไม่ใช่เรื่องจริง” ทุยกัดถิ่นบ้าง

“หมายความว่า..” สองมือประคองหน้าทุยให้ตั้งใจฟัง “ความสนุกที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องของธรรมชาติ ถึงเราไม่สัมผัสกันเรื่องอย่างนี้ก็เกิดขึ้นได้ ไม่ต้องมีใครสอนเราก็รู้จักทำได้เอง..” ดึงหน้าทุยซบลงบนอก “ยิ่งมีใครคนหนึ่งร่วมด้วยความสุขก็ยิ่งมากขึ้น”

“ครั้งแรกเราก็ร่วมกับถิ่น..” ทุยคลุกหน้ากับอกถิ่น “ถ้าไม่มีถิ่นเราตายแน่”

“โห!..” ถิ่นแกล้งทำตาลุก “ที่เล้าหมูนั่นคือครั้งแรกของทุยหรือ?”

“นี่แน่ะ!..” ทุยกัดหัวนมถิ่น..เสียงอู้อี้เลื่อนลงต่ำ “ก็เกือบแรกๆ แหละ”

“ฮะ..ฮะ..” ถิ่นหัวเราะ..สักครู่เงียบไป..แทนที่ด้วยเสียงเคลื่อนไหวของทั้งสองคน

ที่ระเบียงชั้นล่างเบิ้มงุ่นง่านเดินไปมา

Create Date : 05 สิงหาคม 2557

Last Update : 5 สิงหาคม 2557 17:42:01 น.

1 comments

Counter : 649 Pageviews.

ขอโทษด้วยครับ..โป้ขึ้นทุกวัน..

โดย: ดาเรน

วันที่: 5 สิงหาคม 2557 เวลา:17:43:31 น.