|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
๐ ... จันทร์ครึ่งดวง ... ๐ ( บทที่ 20 )
บทที่ 20
เณรวิ่งไม่คิดชีวิตออกจากโรงงาน
เขาจะไปไหนดี?..คราวนี้ไม่ใช่วิ่งหนีการจับกุมอย่างเมื่อวานแต่เขาเพิ่งฆ่าคนตายมาสดๆ ร้อนๆ เสียงครอกครืดสำลักเลือดก่อนตายยังก้องอยู่ในหู
แทนที่จะวิ่งออกปากซอยเณรกลับวิ่งลึกเข้าไป อาจเพราะเลือดที่เลอะท่วมตัวทำให้ตัดสินใจอย่างนั้น..วิ่งไปก่อนแล้วค่อยคิดหาทาง..ลึกเข้าไป..จนมืดขมุกขมัวจากหมู่ไม้ทึบและเวลาใกล้ค่ำ
โชคดีที่เจอแอ่งน้ำเล็กๆ เณรวักขึ้นดื่ม ไม่สนใจว่าสกปรกหรือไม่ ลูบล้างคราบเลือดเท่าที่จะทำได้แล้วนอนแผ่อย่างหมดเรี่ยวแรง
มีที่จะไปขอความช่วยเหลืออยู่สองแห่งคือบ้านและกัน เณรไตร่ตรองว่าควรจะไปไหน...บ้านดีที่สุด แต่เรื่องระหว่างเขากับเกียงคงยังอยู่ในใจของชาวบ้านและครอบครัวเกียง เขาอาจลอบเข้าไปตอนนี้ เข้าไปซุกอยู่กับดีดี แอบให้แม่ช่วยเหลือ แต่เกียงที่แวะเวียนไปหาพ่ออาจเห็นและเป็นเรื่อง โดยเฉพาะถ้าเกียงไม่พอใจที่เขาไม่ยอมมีอะไรด้วย แหกปากร้องกุเรื่องว่าถูกทำร้าย อะไรจะเกิดขึ้น
เณรหยิบยาใส่ปากหนึ่งเม็ด..แม้รู้ว่าไม่ดีแต่เขาขาดมันไม่ได้..พี่คนคุมงานรู้ดีว่าใครๆ ก็เลิกยาทันทีไม่ได้จึงแอบให้มา...สักวันเขาจะเลิกมันให้ได้ ให้สมกับที่พี่ยอมให้เขาตีหัวจนสลบไป
เณรกระเซอะกระเซิงมาถึงร้านกันในที่สุด คนที่พร้อมจะช่วยเหลือเยียวยาและปลอบใจเขาได้...ดึกมากแล้ว ความเงียบสงัดปกคลุมไปทั่ว มีแต่ไฟดวงเล็กหน้าร้านเท่านั้นที่เปิดอยู่..เณรแน่ใจว่ากันเต็มใจช่วย แต่ด้วยสภาพและมลทินเลวร้ายที่แปดเปื้อนอยู่ทำให้เขานึกละอายใจ..ร่างกายเหม็นสกปรกมอมแมมด้วยคราบเลือดนั้นยังไม่เท่าพิษยาร้ายที่แฝงอยู่ในกระแสเลือด และหัวใจที่ยับเยินเพราะการกระทำของคนเลว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเขาเองที่ร่วมลงมือทำสิ่งชั่วร้าย จนถึงกระทั่งฆ่าคนตาย
จริงๆ แล้วเณรไม่แน่ใจว่ากันเป็นคนอย่างไร ดีเลวแค่ไหน แต่ส่วนที่กันมีต่อเขานั้นคือความโอบอ้อมอารี เมตตา และที่แสดงออกมาชัดเจนคือความรัก..แม้เณรจะเป็นเด็กแต่ก็รับรู้ได้ในความรักนั้น..คนรักย่อมจะให้อภัยและรับได้ในทุกสภาพของคนที่เขารักไม่ใช่หรือ...ไม่ยากหรอกที่เณรจะรักกันได้เช่นกัน
ความรักคืออย่างไร...กับพ่อแม่และเม่านั้นอาจมีอยู่ในความเคยชิน รู้สึกเฉยๆ ในเวลาธรรมดา หงุดหงิดไม่พอใจเสียด้วยในบางครั้ง แต่เมื่อถึงคราวคับขันหรือมีเหตุการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ความเป็นห่วง ความอาทร เดือดร้อนแทนกัน สงสาร เมตตา จะประดังมา..นี่กระมังคือความรัก...ความสงสาร เวทนา และความเป็นเพื่อนที่เขามีต่อดีดีก็คงคือความรักเช่นกัน
สำหรับกัน..เณรเป็นฝ่ายได้รับทุกอย่างในนิยามของความรักที่คิดสรุป เขาเสียอีกไม่เคยมอบอะไรให้กันเลยนอกจากความเดือดร้อน และครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่กันจะต้องช่วยสะสาง..ยุติธรรมแล้วหรือ?
แต่เณรจะไปไหนได้ถ้าไม่ใช่กัน..ความจริงบางทีเณรก็รู้สึกดีต่อกัน...ดีดียังเลียหน้าเลียตาเขาแสดงความขอบคุณและมอบรักให้เท่าที่มันจะทำได้ แล้วทำไมเขาจะไม่ทำบ้าง
ความมืดที่หนาวเย็นกลับอุ่นขึ้นเมื่อเณรตัดสินใจมอบชีวิตที่เหลือให้กับคนที่รักเขา แม้มันจะดูแปลกๆ ไม่ถูกต้องตามธรรมชาติ..แต่หัวใจ ความรัก และความดีงามก็คือธรรมชาติไม่ใช่หรือ
เณรยิ้มกับความคิดดีๆ ที่เกิดขึ้น..เขาจะรอจนกว่าฟ้าสางหรือเมื่อกันรู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึกจึงจะเข้าไปหา
กระแสจิตที่เนื่องกันย่อมสื่อถึงกันได้ง่ายๆ...กระจกด้านครัวสว่างขึ้น..เณรถลันเข้าติดรั้วไม้ระแนง..ผ่านรอยฉลุของผ้าม่านเขาเห็นกันเดินออกมาจากส่วนนอน กันยังเป็นกันคนเดิมที่เคยถนุถนอมปกป้องดูแลเขา ไม่บุบสลายเสื่อมโทรมเหมือนใครบางคนที่กำลังเกาะรั้วขอส่วนบุญ
กันเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมาสองกล่องเหมือนที่เคยทำ เสียบหลอดแล้วส่งให้เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ...เณรอดนึกเพ้อถึงวันคืนเก่าๆ ไม่ได้ ความหลังที่ไม่อาจหวนคืน...ฤทธิ์ยาที่คั่งค้างอยู่..สติที่เริ่มเลอะเลือนทำให้เณรมองไม่ออกว่าภาพที่เห็นนั้นไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริงที่เกิดขึ้นตรงหน้า..คนที่กันยื่นกล่องนมให้ไม่ใช่เขา!
เณรได้สติเมื่อเห็นตัวเองสวมกอดกันจากด้านหลัง..เขาไม่เคยทำ..เณรขยี้ตาสลัดหัว..กันหันกลับกอดตอบหนุ่มคนนั้น
เหมือนมีกระแสไฟช๊อตเข้าสมอง เณรตัวเกร็ง ตาเบิ่ง อึกอัก คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ประสาทขึงเขม็งขนลุกตั้งชัน
ไม่..ไม่จริง.. ในที่สุดเณรครางออกมา กันรักผม..กันรักผมคนเดียว.. เสียงเริ่มดังขึ้น ไม่จริง!..ไม่จริง!.. เณรเขย่ารั้วแหกปากตะโกน ไม่!..ไม่!.. เส้นเลือดลำคอเป่งพอง หน้าแดงตัวสั่นเทิ้ม เขย่ารั้วแรงขึ้นปากก็ตะโกนซ้ำๆ ไม่!..ไม่!..
เอ๊ะ! กันเปิดประตูครัว
กันรักผม..กันรักผมคนเดียว เณรตะโกน..เหมือนต่อว่า..เหมือนทวงสัญญาที่ไม่เคยมี
เณร! กันตกใจที่เห็นเณรยืนตัวสั่นอยู่นอกรั้ว
ไม่!..ไม่! เณรหันกลับ วิ่งหนี..หนีความจริง
เณรวิ่งไปตามถนนมืดเปลี่ยว..ใจเขามืดเปลี่ยวกว่าหลายเท่านัก ความหวังที่จะมาหาที่พึ่งแตกสลาย ความรักที่คิดว่ามีกลับไม่ใช่อย่างที่คิด..กันคงไม่แตกต่างจากหลายคน หลายหนที่โรงงาน
พอแล้ว..พอแล้ว.. เณรได้คิด..สิ่งที่เห็นอาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่..วิ่ง..วิ่ง..วิ่ง...
| Create Date : 22 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 22 พฤษภาคม 2553 16:19:34 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 795 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: คุณแม่ใจดี  วันที่: 22 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:35:10 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน (ดาเรน ) วันที่: 23 พฤษภาคม 2553 เวลา:6:37:34 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เมื่อไหร่จะได้ขึ้นจากหุบเหวนะเณร
เหลียวหาใครไม่เห็นเป็นไฉน
จันทร์ไร้แสงส่องใจให้อับเฉา
ยังเหว่ว้าคว้าได้แต่เพียงเงา
สงสารเจ้าเด็กน้อยคอยเฝ้าดู
เป็นกำลังใจให้ทั้งเณรและคนเขียนค่ะ
ปล. หวังว่าจันทร์ในหัวใจคงจะเต็มใบนะคะ สีเหลืองอร่ามเชียว..