|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
๐ ... จันทร์ครึ่งดวง ... ๐ ( บทที่ 16 )
บทที่ 16
นอกจากยาที่คนคุมโรงงานให้กินแล้วเณรกินยาแก้อักเสบของดีดีที่ยังเหลืออยู่ แม้จะแทบไม่หิวเพราะฤทธิ์ยาจากโรงงานแต่เขาก็ต้องฝืนกินข้าวเพื่อจะได้กินยาของดีดี
เณรพักที่โรงงานไม่ได้กลับบ้านเช่าของตู้ เพราะไข้ขึ้นสูงนิ้วบวมปวดคนคุมจึงอนุญาตให้เณรอยู่ได้ อีกอย่างเพราะเขาเป็นเด็กที่สุดในโรงงาน หลายคนให้ความเห็นใจและร่วมตกลงใจ
บางช่วงที่มีสติจากหมอกเบลอเณรคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ ดีดี โดยเฉพาะเม่าที่ไม่รู้ว่าเร่ร่อนไปไหน..ตั้งแต่จำความได้เขาคลุกคลีอยู่กับเม่าตลอดเวลา ถึงเม่าจะทำไม่ดีในบางครั้งเพราะสมองขาดการควบคุมเณรก็ยังรักและสงสารพี่สาวของเขา...ไม่สบายครั้งนี้เณรคิดถึงเม่ามากกว่าใคร
เณรอดยิ้มไม่ได้เมื่อหวนคิดถึงตอนเม่าถูกแม่เอ็ดเพราะเรียกเขาว่าลูก มิหนำซ้ำเท่าที่จำได้ตอนเล็กๆ มาก คลับคล้ายเม่าให้ดูดนมเธอและเห่กล่อมให้นอน..น่าสงสารเม่า..อยู่ที่ไหนนะ
หลับๆ ตื่นๆ อยู่สามวัน กันมาหาเณรทุกคืน คืนแรกที่ร้าน คืนต่อๆ มาที่โรงงาน นอนอยู่จนเช้าจึงจากไป...ถึงแม้เป็นเพียงความฝันและภาพลวงตาแต่มันมีผลกับร่างกายเณรจริงๆ เขาพยายามลืมตาขึ้นดูว่าใครที่ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น พยามลืมเท่าไหร่ตาก็ไม่ยอมเปิด..อาจเพราะฤทธิ์ยาที่คนคุมให้กินก่อนนอนทุกคืน..ช่างเถอะ..มันไม่เสียหายเจ็บปวดอะไร ซ้ำเป็นความสุขที่เณรไม่อาจหาจากใครที่ไหนได้นอกจากในความฝัน
อ้าว!..ทำงานได้แล้วหรือ? คนคุมงานเสียงนุ่มกว่าเคย
พอได้แล้วครับ เณรกำลังใช้มือซ้ายป้อนท่อนโลหะเข้าเครื่อง มือขวาประคองอย่างระมัดระวัง
ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องทำนะ..และ..ยังไม่ต้องกลับบ้าน อยู่เสียที่นี่ก็ได้.. ท้ายประโยคเสียงปร่าแปร่ง ขาดเหลืออะไรบอกแล้วกัน ตบไหล่เณรเบาๆ
ครับ ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องกลับไปแออัดห้องตู้ แม้จะไม่เข้าใจและสงสัยการใจดีอย่างผิดปกติของคนคุมงานแต่เณรก็ตัดความสงสัยทิ้งชั่วอึดใจ..เขาเป็นอย่างนี้บ่อยครั้ง บางอารมณ์บางความรู้สึกเกิดขึ้นและหายไปในช่วงเวลาสั้นๆ รอความรู้สึกใหม่เข้ามาแล้วหายไปอีกไม่เหลืออะไร
เด็กเส้น.. เสียงหนึ่งลอยมา
เมียเก็บ.. อีกเสียงหนึ่ง
คนแรกเณรไม่ได้สนใจอะไร แต่เมื่อหันไปเห็นคนที่สองพยักพเยิดมาทางเขาเณรเริ่มรู้สึกแปลกๆ แม้จะไม่เข้าใจแน่ชัดกับความหมายนั้น
ของใครวะ?
หลายคนว่ะ..ฮะ..ฮะ..
ฮะ..ฮะ..ฮ่า..ฮ่า.. เสียงหัวเราะข้ามหัวไปมา
อะไร? เณรถามออกไป เริ่มแน่ใจว่าเกี่ยวกับเขา
เปล่า..ไม่มีอะไร..ฮะ..ฮะ.. ไม่ตอบเปล่า เดินเข้ามาบีบแก้มเณร ฮะ..ฮะ
เฮ้ย! เณรสะบัดหน้าหนี..ถึงจะเด็กกว่าเขาก็พร้อมจะสู้ถ้าถูกสบประมาท
ไอ้นี่!..วอนถูกลงแขก บีบก้นเณรก่อนฉากออกไปเพราะคนคุมงานเข้ามาดูเสียงเอะอะที่เกิดขึ้น
เดี๋ยวก็อดข้าวกลางวันทุกคนหรอก.. ได้ผล เงียบกันหมดทั้งห้องรวมทั้งเณร..อดข้าวกลางวัน..ได้ไง!
เย็นนั้น...คนงานบางคนยังไม่กลับบ้าน เถลไถลเตะบอลเล่น สองสามคนที่หาเรื่องเณรเมื่อเช้ารวมอยู่ด้วย
ยังไม่กลับกันหรือ ข้าจะปิดประตูใหญ่แล้วโว้ย คนคุมงานตะโกนบอก
ทำไมไอ้เณรไม่ต้องกลับบ้าน คนหนึ่งใจกล้าท้วงออกมา
มันไม่สบายโว้ย
หายดีแล้วนี่
มึงไปถามเจ้าเถ้าแก่ดูเองแล้วกัน
ไม่ยุติธรรม! บ่นเบาๆ
พวกมึงจะอยู่ทำไม ข้าวเย็นก็กินแล้ว กลับไปหาลูกหาเมียไป๊
จะหาแถวนี้แหละ เสียงคำรามในลำคอ
งั้นข้าให้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมง เชิญพวกมึงตามสบาย คนคุมงานเดินเข้าในตัวโรงงาน
เณรมองทางโน้นทีทางนี้ที รู้ว่ากำลังโต้เถียงเกี่ยวกับเขาแต่ไร้ความรู้สึกใดนอกจากเริ่มเบลอเพราะยาที่คนคุมให้กินทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานอน
เฮ้ย!.. คนหนึ่งที่เดินเตร่หลังโรงงานวิ่งหน้าตื่นมากระซิบกับเพื่อนๆ ที่เตะบอลอยู่..ทั้งหมดผงกหัวพูดกันเบาๆ บางคนปาดเหงื่อบนหน้าผาก บางคนลูบปาก บางคนลูบเป้ากางเกง แล้วทุกคนก็ออกไปจากโรงงาน
เณรเอะใจ แค่ประเดี๋ยวเดียวก็หายไป ล้มตัวนอนที่มุมของเขา ความเบลอเปลี่ยนเป็นง่วง อากาศเริ่มขมุกขมัว...สักพักมีเสียงคนวิ่งเข้ามาในห้อง
ตามข้ามาไอ้ตัวดี.. สองคนก้มลงหิ้วปีกเณร
เฮ้ย!..อะไรกัน จะทำอะไรข้า? เณรดิ้นฮึดฮัดแต่สู้แรงสองตัวใหญ่ไม่ได้ ลอยลิ่วเท้าไม่ติดดินออกจากโรงงาน
เสียงเจี้ยวจ้าวเหมือนเชียร์อะไรสักอย่างแว่วมาจากหลังโรงงานซึ่งเป็นที่รกร้างไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ เณรจำได้ว่าเป็นเสียงคนงานเพื่อนๆ เขานั่นเอง..ลางสังหรณ์หนึ่งสะท้อนเฮือกขึ้นในใจ
ไอ้ตุ๊ดมาแล้วโวยพวกเรา ใครคนหนึ่งตะโกนเมื่อเห็นเณรถูกหิ้วปีกมา
ไม่ใช่ตุ๊ดโว้ย เณรตะโกนตอบทั้งๆ แน่ใจว่ากำลังอยู่ในอันตราย
ดีเลย ถ้าเอ็งไม่ใช่ตุ๊ดมาพิสูจน์ให้พวกข้าดูหน่อย.. ไอ้คนนั้นหันไปทางกลุ่มคนงาน หลีกทางให้ไอ้เณรหน่อยโว้ย สิ้นเสียงวงก็แตกออก คนหนึ่งเปลือยท่อนล่างผละออกจากร่างหญิงสาวที่โถมทับอยู่..สาวเคราะห์ร้ายหันมามองเณรอย่างตั้งใจ เวลาเดียวกับที่เณรมองไปที่เธอ..ทั้งสองร้องออกมาเกือบพร้อมกัน
เม่า!
เณร!
ไม่!..ไม่!.. เณรแหกปากตะโกนลั่นเมื่อถูกจับถอดเสื้อผ้า เขารู้เดี๋ยวนั้นเองว่ากำลังถูกบังคับให้ทำอะไรกับพี่สาวของเขา..ถึงไม่ใช่เม่าเขาก็ไม่อยากทำ..รุมข่มขืนผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้
รู้จักกันด้วยโว้ย..ฮะ..ฮะ.. สองคนโยนเณรลงบนร่างเม่า
ทำไมล่ะเม่า? เณรกระซิบถาม
มาตามหาเณร เม่ายังไม่หายงงที่ได้พบเณรในสภาพเช่นนี้ เธอพอจะรู้ว่าเณรถูกบังคับให้ทำอะไร แน่ใจว่าเขาคงไม่ทำ...อะไรจะเกิดตามมา
ยังเฉยอยู่อีก ว่าแล้วมึงต้องเป็นตุ๊ด ยกเท้าเหยียบบั้นท้ายเณรแนบลงกับเม่า
ไม่ได้เป็นตุ๊ด..คนนี้พี่สาวข้าโว้ย เณรดิ้นหล่นจากร่างเม่า
ตุ้บ!.. เท้าหนึ่งลอยปะทะหน้าเณร พี่สาวเร๊อะ..สะใจโว้ย!
พวกมึงเถียงกันไปนานๆ เลย หนึ่งในสามสี่คนที่แก้ผ้ายืนรออยู่กระโจนทับเม่าอย่างเมามัน
มา..ข้าจะช่วยสงเคราะห์.. คนที่ประกบอยู่ยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าปากเณร ใช้มือเล้าโลมส่วนสำคัญให้แข็งตัว
ไม่! เณรยังมีสติพอที่จะฝืนความรู้สึก ร่างกายเขาไม่ยอมมีปฏิกิริยาตอบ
ไม่ใช่มั้ย.. ล้วงยาอีกสองเม็ดห่อด้วยใบไม้ ใช้ส้นรองเท้าบี้จนละเอียดกรอกใส่ปากเณร
ไม่.. แม้รอบๆ ตัวจะปกคลุมด้วยหมอกเบลอแต่เณรก็ยังแข็งใจฝืนทนความรู้สึกที่ เ กิ ด ขึ้ น .. ม่ า ย .. ม่ า ... เสียงเณรขาดหายไปเมื่อไอ้วายร้ายมุดหน้าลงปลุกปั่นจนสำเร็จ..มันแข็งแรงพร้อมใช้งาน
หลีกทางหน่อยโว้ยไอ้เณรกำลังจะมีเมียแล้ว..ฮะ..ฮะ.. ตะโกนเหมือนคนวิกลจริต..แผนการที่ลงทุนใช้ปากทำงานมีจุดประสงค์สำคัญที่มันต้องการ และกำลังประสบผลสำเร็จ
เณรจะมีเมีย.. เณรได้ยินเพียงประโยคนี้..เมีย..ใครล่ะถ้าไม่ใช่เกียง..เกียงหรือ..นั่นเกียงหรือที่นอนอยู่..ความรู้สึกทางเพศของเณรเริ่มทวีสูงขึ้นจากมือที่ยังคงปลุกปั่น
เออ!..เกียงเมียเอ็งรออยู่ จัดการได้เลย ไม่น่าเชื่อว่าทำกระทั่งจับส่วนของเณรเข้าสู่ร่างเกียงอย่างที่เณรเข้าใจ
เณรอย่าทำ..เณรอย่านะ นี่เม่า เม่า เม่าร้องห้าม ดิ้นรน แต่ไม่พ้นสี่คนที่ช่วยยึดตรึงร่างกับพื้น
ที่เณรได้ยินกลับเป็นเสียงเว้าวอนของเกียงเมื่อครั้งอยู่ในน้ำ คราวนี้เกียงไม่ต้องบังคับแต่อย่างใด เณรเต็มใจทำ มีความสุขที่ได้ทำกับร่างที่ดิ้นเร่าๆ และเสียงคร่ำครวญที่เณรเข้าใจผิดว่ามาจากความสุขใจ
เณรอย่า..นี่เม่าเอง..โธ่เณร..อย่านะเณร.. เม่าร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เณรก็ยังตั้งหน้าตั้งตาหาความสุขกับเกียงเมียของเขา
ในที่สุดเม่าหยุดร้อง น้ำตาอาบหน้า นอนนิ่งปล่อยให้เณรที่ถูกผียาเข้าสิงกระทำเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน..เม่าเท่านั้นที่รู้ แต่เธอจะรู้หรือไม่ว่านั่นไม่ใช่เณร มันคือร่างที่ผีร้ายตัวหนึ่งบงการอยู่
น่าสงสารเณรที่ถูกล่อลวงให้ทำผิดอย่างมหันต์ ผิดที่ไม่อาจให้อภัย..บาปที่จะตราตรึงไปตลอดชีวิต
| Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2553 |
| Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2553 9:34:54 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 553 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: คุณแม่ใจดี  วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:13:09 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 203.144.144.165 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:5:21:54 น. |
|
|
|
| โดย: ดาเรน IP: 203.144.144.165 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:5:26:46 น. |
|
|
|
| โดย: da IP: 203.144.144.165 วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:17:36 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
บีบหัวใจเกินไป..
ในที่สุด...???
เหมือนที่คุณดีนบอกไว้ อย่าไปรู้มันเลย รอให้ถึงเวลาดีกว่า..
เพียงอยากสารภาพว่าไม่มีความสุขเลยล่ะ อ่านเรื่องนี้น่ะ..
คิดถึงดีดีจัง..