|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
๐ ... จันทร์ครึ่งดวง ... ๐ ( บทที่ 4 )
บทที่ 4
เณร!..เณร!.. เสียงบุญเล็กเรียกเณรที่กำลังจะเดินพ้นร้าน
บุญเล็ก.. เณรได้แต่ขานรับเฉยๆ ไม่กล้าทักถามอะไร..ท่ามกลางความวุ่นวายเมื่อเช้านี้ที่โรงเรียนเขาเห็นบุญเล็กอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
เดี๋ยวนะ.. บุญเล็กเดินหายไปหลังร้าน เฮียกวงผู้เป็นพ่อมองตามแล้วกลับมามองที่เณร ฉันเก็บเป้ไว้ให้ บุญเล็กกลับมาอีกครั้ง ยื่นเป้ให้เณร
ขอบใจนะ เณรรับเป้จากบุญเล็กแล้วตั้งท่าจะออกเดิน..เขาดีใจที่ได้ของส่วนตัวคืนแม้จะไม่มีค่าอะไร แต่คงยากที่จะหามาใหม่
เดี๋ยว!.. บุญเล็กยื้อเป้ที่เณรสะพายหลังอย่างเคยชิน จะไม่พูดอะไรเลยหรือ
ฉันขอบใจแล้วไง ป่วยการที่เณรจะอธิบายชี้แจง..จากภาพที่เห็นและคำโกหกของป๋องใครๆ คงคิดว่าเขาเป็นเด็กชั่วร้าย เขาอายที่จะแก้ตัวซ้ำอีก
อย่าว่าฉันนะ.. บุญเล็กออกตัว หน้าแดงเล็กน้อย ฉันแอบดูในเป้..ของเยอะจัง ไม่เหมือนเป้หนังสือเรียน
อือ..ฉันเป็นคนไม่เรียบร้อย ทำอะไรไม่เป็นระเบียบ เณรรับง่ายๆ จะได้หมดเรื่อง
ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ว่าเณร.. บุญเล็กหน้าแดงอีกครั้ง ฉันเพิ่งจะรู้ความหมายของการขายถั่ว นายป๋องเป็นคนอธิบายให้เพื่อนๆ ฟัง ถ้านายไม่ได้ทำอย่างที่บอก ทำไม..ทำไมกางเกงในของนายจึงมีคราบ เอ้อ..อุจจาระ
เฮ้ย!.. เณรตกใจ ไม่นึกว่าเรื่องของเขาจะถูกเจาะลึกอย่างนี้...เขาจะเหลืออะไรอีก!
ป่าวนะ!.. บุญเล็กรู้สึกไม่ดีที่ถามออกไป ฉันไม่ได้จับผิด ป๋องเป็นคนตั้งข้อสังเกตและโชว์กางเกงของเณรให้เพื่อนๆ ดู คุณครูก็อยู่ด้วย
ช่างเถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นก็แล้วกัน เณรตัดบทแล้วเดินออกมา..ทำไมกางเกงในจะไม่มีคราบ ก็เขาถ่ายทุกข์แถวดงไม้ ใช้หญ้าแห้งทำความสะอาด..เขายังไม่มีโอกาสซักเสื้อผ้าสองสามชิ้นที่มีอยู่เลย
เณรเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามถนน..เส้นทางที่เคยชินคือทางไปโรงเรียน เขาเดินทอดน่องเหมือนไม่มีทุกข์ร้อนอะไร อากาศยามโพล้เพล้ปิดบังความมอมแมมเหนื่อยล้า
อันที่จริงเณรเป็นเด็กหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่กว่าอายุสิบสี่ที่ควรเป็น อาจจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากพ่อ...มีเสียงแซวจากมอเตอร์ไซด์บางคันที่วิ่งสวนมา แต่เณรยังมีจิตใจเป็นเด็กเกินกว่าจะสนใจ
แป๊ด!..แป๊ด!.. มอเตอร์ไซด์คันหนึ่งบีบแตรขอทาง
อุ๊ป!.. เณรสะดุ้ง กระโดดหลบ ขอโทษครับ เขาเดินใจลอยจนเกือบถูกรถเฉี่ยว
ถนนนะคุณ! เสียงลอยมาจากมอเตอร์ไซด์...รถคันนั้นจอดลงหน้าร้านๆ หนึ่งเลยที่เณรยืนงงอยู่ไม่มาก
บ้านกล้วยไม้เมื่อเช้าน่ะเอง.. เณรพึมพำเหลียวมองบ้านอีกสองสามหลังถัดไป บ้านที่เกือบทำให้เณรมีมลทิน
อึ้ด..อึ..อึ้ด.. ชายหนุ่มมอเตอร์ไซด์กำลังออกแรงดึงประตูเฟี้ยมบานพับหน้าร้าน ดึงอย่างไรประตูก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับ...ร้านตัดเสื้อนี้เป็นห้องแถวโบราณ ประตูด้านหน้าเป็นประตูบานเฟี้ยมที่เวลาเปิดใช้วิธีพับซ้อนกันไว้สองข้างของห้อง เวลาจะปิดก็คลี่ที่พับไว้ออกมาชนกันตรงกลางหน้าห้อง ลงกลอนและใส่กุญแจสายยู
อึ๊..อึ๊ด.. โถมแรงเป็นครั้งสุดท้าย..อายเด็กหนุ่มที่ยืนมองอย่างสงสัย
ผลัวะ!..โครม!.. ประตูหลุดอ้าติดมือออกมาครึ่งบาน ชายหนุ่มกระเด็นหงายหลัง ข้าวของที่ถืออยู่อีกมือหนึ่งหล่นกระจาย
พี่!.. เณรรี่เข้าประคองแต่ช้าไป หนุ่มมอเตอร์ไซด์หงายลงบนพื้น เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? เณรถามพลางช่วยเก็บรวบรวมของ เว้นแตะต้องกระเป๋าเงินที่หล่นเรี่ยราด
ขอบใจนะหนุ่ม.. ชายหนุ่มยิ้มแก้เก้อ ปัดเสื้อผ้าลุกขึ้นยืน ประตูมันฝืด เป็นอย่างนี้ประจำ เดี๋ยวตอกบานพับเข้าที่ก็ใช้ได้เหมือนเดิม
นี่ครับ.. เณรยื่นพวงถุงพลาสติกที่รวบรวมได้ ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ
ฮื่อ..ครับ.. ชายหนุ่มก้มลงเก็บธนบัตรและเหรียญเข้ากระเป๋า ไม่เป็นไร เขานึกชมความมีน้ำใจและการระมัดระวังตัวของเด็กหนุ่มตรงหน้า
งั้นผมไปก่อนนะ เณรไม่เห็นมีความจำเป็นที่จะยืนอยู่ตรงนั้นอีก อีกอย่างเขาไม่ชอบคำขอบคุณเยินยอจากใครๆ ถึงแม้เขาสมควรได้รับก็ตาม
ขอบคุณครับ เสียงไล่ตามหลังเมื่อเห็นชัดๆ ว่าเณรไม่ใช่เด็กอย่างที่เห็นแต่แรก...เขาเข้าใจผิด
นั่นไง..นึกแล้ว.. เณรอมยิ้มก้มหน้ามองพื้นถนน..อะไรอย่างหนึ่งวาวอยู่บนฝุ่นดิน เณรย่อตัวลงดู เหรียญสิบ.. เณรเก็บขึ้นมา เหรียญห้าต่างหาก..คงเป็นของพี่คนนั้นกลิ้งมา หรืออาจไม่ใช่ เณรเถียงตัวเองไปมา..ถึงอย่างไรชายคนนั้นก็เข้าบ้านไปแล้ว
กลิ่นก๋วยเตี๋ยวผัดไทยลอยมา...ริมถนนข้างหน้าเป็นหมู่เพิงขายของกินที่ออกมาชุมนุมขายตอนกลางคืน มีร้านผัดไทยหอยทอด ลาดหน้าผัดซีอิ้ว เย็นตาโฟก๋วยจั้บ ขนมถาด หวานเย็นต่างๆ และขนมบัวลอยไข่หวาน...เณรนึกตำหนิตัวเองที่เดินมาแถวนี้
เณรข่มใจเดินผ่านร้านต่างๆ จนเกือบจะพ้นร้านสุดท้าย
บัวลอยไข่หวานจ้า..หวานมันอร่อย สดๆ ร้อนๆ เจ้าเก่าจ้า.. คุณยายคนหนึ่งนั่งปั้นแป้งเป็นเม็ดกลมเล็กๆ หย่อนลงไปในหม้อที่มีน้ำกะทิหวานข้นเดือดปุดๆ กลิ่นหวานหอม หนูๆ ช่วยอุดหนุนยายบ้างซิ ยายยิ้มเชิญชวน
ผมเพิ่งทานข้าวมา อิ่มแปล้เลยครับ.. เณรกลืนน้ำลาย ขาเจ้ากรรมไม่ยอมขยับเดินต่อ ขายดีไหมครับ
พอขายได้จ้ะ ไม่ดีมากนัก.. ยายหันไปเชิญชวนลูกค้าต่อ บัวลอยไข่หวานจ้า อร่อยหวานมันเจ้าเก่า
ฉันยืนเป็นเพื่อนยายนะ.. เณรพูดเหมือนขออนุญาต ร้านนี้เป็นร้านสุดท้ายออกจะมืดๆ เณรชอบดูยายปั้นแป้งและหย่อนดังป๋อมลงหม้อ..มองไปมองไปความหิวชักกำเริบ
อ้าว!..ยืนอยู่นี่เองมาซื้อขนมบัวลอยหรือ? ชายหนุ่มร้านตัดเสื้อร้องทัก
อ้อ..ครับ.. เณรพูดอะไรไม่ออก..จะโกหกดีไหม? กำลังตัดสินใจอยู่ครับ..ผมชอบดูยายทำขนม กึ่งโกหกกึ่งจริง
ผมตั้งใจมาซื้อพอดี.. ชายหนุ่มหันไปพูดกับยาย ขอสองถุงครับ ใส่ไข่ด้วย
ทานจุเหมือนกันนะครับ อีกครั้งที่เณรกลืนน้ำลาย
ใครว่า.. ชายหนุ่มยิ้ม ของผมถุงเดียว ให้เราถุงหนึ่ง
โอ๊ะ!.. หลายอารมณ์อยู่ในเสียงร้อง ผมอิ่มแล้ว.. ท้องร้องจ๊อกๆ ประจานคนโกหก
ไม่เป็นไรนี่ใส่ถุงไปกินที่บ้านก็ได้ เดี๋ยวก็หิว ยิ้มเหมือนรู้ทัน
ผมกินที่นี่แล้วกัน..อุ๊ป!..
อ้าว!.. ชายหนุ่มและยายร้องออกมาพร้อมกัน..เณรอายแทบอยากหายตัวได้ ไปกินที่ร้านผมแล้วกันนะ..นี่.. ชูถุงก๊อบแก๊บให้ดู มีผัดไทยอีกสองถุง ชายหนุ่มเห็นเณรมองตั้งแต่ผัดไทยร้านแรกแล้ว เขาเดินมาที่นี่เพื่อจะหาอะไรกินเช่นกัน
เอ่อ..ผม.. แล้วเณรก็หุบปากนิ่ง..ไหนๆ เขาก็ห้าแต้มออกมาแล้ว..เลยตามเลยแล้วกัน
ห้าบาทครับ.. หลังจากกินผัดไทยและบัวลอยไข่หวานหมดแล้วเณรหยิบเหรียญห้าบาทวางบนโต๊ะ
อะไร!..ทั้งหมดหกสิบบาทรวมทั้งน้ำอัดลม ชายหนุ่มอำกลับทั้งๆ สงสัยการกระทำของเณร
ไม่ใช่ครับ.. เณรก้มหน้า นึกละอายใจความไม่ซื่อตรงของตัวเอง เหรียญห้านี้คือเหรียญที่หล่นจากกระเป๋าคุณ ผมเก็บได้แต่ไม่คืนเจ้าของ
อ๋อ.. ชายหนุ่มทึ่งกับคำชี้แจง อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้นะ เราไม่ได้เห็นตอนมันกลิ้งจากกระเป๋าไม่ใช่หรือ?
ก็จริงครับ แต่ผมมั่นใจว่าเป็นของคุณ..ผมเกรงใจที่กินของเขาแล้วยังขโมยเขาอีก เณรยืนยัน
ขโมยอะไรกัน..อย่าคิดมากเลยนะ นึกเสียว่าผมเลี้ยงตอบแทนที่เรามีน้ำใจตอนผมทำประตูหลุดแล้วกัน.. ชายหนุ่มตบแขนเณรที่วางอยู่บนโต๊ะ นะ
แค่ช่วยเก็บของ.. เณรสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มใจดีกำลังอยากจบการสนทนา อย่างไรต้องขอบคุณมากที่เลี้ยงผมมื้อนี้..ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ
ไม่เป็นไร..เดินดีๆ ระวังรถเฉี่ยวล่ะ
เดินมาได้สักหน่อยเณรหยุดนั่งบนขอนไม้ข้างถนน..เขาจะไปไหน? จะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตของเขา เมื่อครู่ที่ได้นั่งอยู่ในร้านน่ารัก กินอาหารมื้ออร่อย เขาลืมความทุกข์ยากเสียสนิท เหมือนอยู่ในความฝัน..แต่ตอนนี้มันคือความจริง!
แป๊ด!.. ไฟหน้ารถส่องมาที่เณร
ยังไม่กลับบ้านอีก..เถลไถลหรือเกเรละนี่เรา? หนุ่มร้านตัดเสื้อนั่นเอง
ผม.. เณรอึกอัก นึกสงสัยว่าชายหนุ่มจะมาไม้ไหน ถึงจะเป็นเด็กแต่เขาก็รู้จักระแวง..เมื่อกี้ทำดีกับเขาเหลือเกิน
ผมกำลังจะไปธุระ..บ้านอยู่แถวนี้ใช่ไหม ผมไปส่งให้
ผม..ผม.. โกหกอีกหรือ..อย่าดีกว่า ผมไม่มีที่ไป
นึกแล้ว.. ชายหนุ่มยันขากับพื้นถนน เอ..ผมก็ไม่อยู่จะไปทำธุระ ผมจะช่วยเราอย่างไรดี เอางี้ขึ้นรถมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน
คะ..ครับ.. เณรรับคำอย่างหวาดๆ ขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์..ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีเขาพร้อมจะต่อสู้ พี่คนนี้รูปร่างพอกับเขาแต่คงแข็งแกร่งสู้ไม่ได้ เณรมั่นใจ
รถมอเตอร์ไซด์วกกลับไปที่ร้าน ชายหนุ่มเปิดประตูบานเฟี้ยมออก คราวนี้มันไม่ติดอย่างหัวค่ำ ด้านในเป็นประตูกระจกอีกชั้นหนึ่ง
เข้ามาสิ พยักหน้าเรียกเณรที่ยืนลังเลอยู่หน้าประตู
ผม..ผม.. ความจริงเณรน่าจะกลับไปนอนในพงหญ้ากับดีดีมากกว่า แต่อาจเป็นเพราะวันนี้เณรเจอกับเรื่องอะไรๆ มากมายเสียจนเหนื่อยล้าทั้งกายใจ เมื่อได้พบที่อบอุ่นเขาจึงชะล่าใจ..หารู้ไม่ว่าอาจมีไฟร้อนสุมอยู่ข้างใน
เข้ามาเถอะ ผมจะรีบไปธุระ..ชื่ออะไรล่ะเรา?.. ชายหนุ่มถามพลางเดินเปิดสวิชไฟให้เณรดู ถ้าไม่ใช้ก็ปิดเสียนะ
เณรครับ เณรอ้อมแอ้มตอบ
ไปทางซ้ายผ่านส่วนรับแขกจะเจอห้องครัว ห้องนอนและห้องน้ำ..ช่วยเฝ้าบ้านให้ด้วยนะเณร แล้วชายหนุ่มก็ออกประตูไปดื้อๆ
คุณ..คุณ.. เณรยังงง เขาเข้ามาในบ้านคนอื่น ใครก็ไม่รู้..ไว้ใจเขาได้ยังไง?
ผมชื่อกัน.. ชายหนุ่มเปิดประตูยื่นหน้าเข้ามา ผมจะปิดกุญแจด้านนอกนะ เพื่อความปลอดภัย..ใครมาเรียกอย่าเปิดล่ะถึงจะเป็นผมก็เถอะ..ฮะ..ฮะ
ทำไม.. ยังไม่ทันที่เณรจะพูดจบประตูกระจกก็ปิดดังกริ๊ก ตามด้วยประตูบานเฟี้ยมและเสียงสับสายยูใส่กุญแจ
เฮ้ย!.. เณรได้สติ เพิ่งคิดได้ว่าเขากำลังถูกขังโดยคนแปลกหน้าที่หลอกล่อฉวยโอกาสจากความหิวโหยของเขา..หรือเขาคิดระแวงมากไป
ตรืด..ตรืด..ตรืด..
ตรืด..ตรืด..ตรืด..
เณรมองหาที่มาของเสียง...มือถือเครื่องหนึ่งดิ้นสั่นอยู่บนโต๊ะ
ตรืด..ตรืด..ตรืด.. เณรหยิบขึ้นมาแต่ไม่รู้วิธีรับ และคนโทรฯ มาคงไม่ได้ตั้งใจจะสนทนากับเขา..คือไม่ใช่เรื่องของเขานั่นเอง
กรี้งๆ..กรี้งๆ..
กรี้งๆ..กรี้งๆ..
อะไรอีกล่ะ!.. คราวนี้เป็นเสียงจากโทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานด้านใน
กรี้งๆ..กรี้งๆ.. เณรตัดสินใจเดินไปยกหูขึ้นฟัง ถ้าไม่ทำอย่างนั้นเครื่องคงดังทั้งคืน
เณร..นี่ผมเองนะ.. เสียงหนุ่มกันดังขึ้นทันที ผมลืมมือถือไว้ที่ร้านใช่ไหม..ช่วยดูให้หน่อย
ที่มันดิ้นบนโต๊ะเมื่อกี้ใช่ไหมครับ เณรรู้สึกแปลกกับการพูดคุย..ใครจะเชื่อว่าเขาเพิ่งเคยพูดกับเจ้ากระบอกดำๆ อย่างนี้
ใช่..แล้วไป..ทำไมไม่รับสายล่ะ
ผมไม่..
อือ..เข้าใจ..ผมมาบ้านแม่นะ ถ้าเราหิวเปิดตู้เย็นหาอะไรกินได้ นอนบนเตียงผมก็ได้แต่อาบน้ำก่อนล่ะ มอมแมมใช้ได้เลยนะเรา
อือ..ครับ..
โอเคนะ
เณรวางหูโทรศัพท์บนแป้นตามเดิมเดินออกจากส่วนทำงาน..เป็นมุมรกๆ ด้วยกระดาษดินสอไม้บรรทัดกรรไกรและกองผ้าสีสวยมากมาย ถัดออกมาเป็นจักรเย็บผ้าชนิดต่างๆ เรียงแถวอยู่หกเจ็ดเครื่อง ด้านขวาของร้านเป็นกระจกใสโชว์เสื้อผ้าที่ตัดเย็บเสร็จเรียบร้อยแล้ว ด้านซ้ายส่วนรับแขกเป็นฝาทึบสีขาวมีหน้าต่างบานไม้สองบานติดเหล็กดัดและม่านบังตาผ้าลูกไม้ฉลุลายสีขาวสะอาด
เลยส่วนรับแขกไปด้านข้างร้าน เณรเดินไปบนพื้นห้องที่ปูด้วยเสื่อกกสานหยาบคล้ายที่เขาใช้ปูนอนบนแคร่ใต้ถุนบ้าน มีกระถางต้นเพิร์นสีเขียวอ่อนประดับเป็นระยะๆ ทำให้ห้องสีขาวและพื้นกกสีกากีดูสดใสเป็นธรรมชาติ
ด้านหน้าของส่วนครัวมีประตูเปิดสู่สวนเล็กๆ และศาลพระภูมิริมรั้ว แต่ประตูปิดแน่น เหนือเอวขึ้นมาเป็นแผ่นกระจกใสถึงเพดานบังไว้ครึ่งหนึ่งด้วยผ้าลูกไม้สีขาวเหมือนส่วนรับแขก เคาน์เตอร์ขาวสะอาดวางเครื่องครัวสแตนเลสเงาวับ เตาแกสตั้งพื้น ตู้ติดผนังและตู้เย็นขนาดปานกลางสีขาวเช่นกัน..เณรเปิดออกดูแต่ไม่ได้หยิบอะไรกิน
มู่ลี่ไม้ไผ่แขวนบังเกือบครึ่งห้องถัดจากตู้เย็นคือส่วนนอน เตียงเหล็กง่ายๆ สีดำคลุมด้วยผ้าลายสก็อตใหญ่ขาวดำ..เณรเลิกผ้าคลุมออกเห็นชุดเครื่องนอนสีขาวอยู่ด้านใน เขาคลุมผ้าไว้ตามเดิม มองไปด้านในซึ่งคงเป็นห้องน้ำ...ถึงตอนนี้เขาเดินสำรวจต่อไปไม่ไหวแล้ว..จากสภาพความเป็นอยู่ที่เห็นคุณกันคงไม่ใช่คนร้ายแน่นอน..ตาหรี่ปรือลงหลังจากได้ข้อสรุป
พื้นเสื่อกกหน้าเตียงยังสะอาดกว่าที่เขาปูนอน เณรวางเป้ลงบนพื้นแทนหมอน..ไม่ลืมที่คุณกันสั่งให้อาบน้ำก่อนนอน..ก็เขาไม่ได้นอนบนที่นอนนี่นะ
ตากำลังจะปิดสนิท เณรหวนคิดถึงดีดี เม่า แม่และพ่อ..ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง ถึงแม้คืนที่ผ่านมาเขาจะไม่ได้อยู่บ้านแต่ก็นอนอยู่ในพงหญ้าข้างๆ นั่นเองไม่ได้ไปไหน
คืนนี้เณรนอนอยู่ตรงนี้ไกลจากพ่อแม่ ดูเหมือนจะสุขสบายกว่าเดิมแต่ไม่ใช่บ้าน ไม่ได้ยินเสียงแม่ไอพ่อบ่น เม่าละเมอและเสียงงี๊ดๆ ของดีดี เขาอยากกลับบ้าน..อยากกลับบ้าน..
ไม่รู้เณรหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่...
| Create Date : 24 พฤศจิกายน 2552 |
| Last Update : 24 พฤศจิกายน 2552 12:13:44 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 725 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: sandhurst IP: 58.136.48.239 วันที่: 2 ธันวาคม 2552 เวลา:14:24:57 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
สู้ๆค่ะ