โดยเฉพาะเด็กๆที่นี่ ส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้าประจำ
ทำให้ผมเองก็สะดวกไปด้วย แบบว่าผูกขาดกันเลย
จึงไม่จำเป็นต้องไปไกลที่ร้านในตลาด
ช่วงหลังๆ ผมสังเกตุว่าแกไม่ค่อยได้ไปทำงานที่ร้าน
บริการตัดผมที่บ้านซะเป็นส่วนใหญ่
บ้านผมกับบ้านลุงรั้วบ้านติดกัน
แค่ก้าวข้ามประตูบ้านก็ถึงแล้ว
จึงมองเห็นกันเรียกว่าถึงก้นครัวเลยก็ว่าได้
วันนั้นมีเด็กมาตัดผมเป็นปกติเหมือนทุกวัน
แต่ทำไมเด็กมันร้องให้เสียงดังจัง
เลยแอบมองลอดช่องหน้าต่างทางห้องครัว
เลยเห็นว่าลุงแกเอาปัตตาเลี่ยนตัดผมเคาะหัวเด็ก
โทษฐานที่นั่งไม่นิ่ง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าลุงแกไม่เคยเป็นแบบนี้
ซึ่งปกติจะเป็นคนใจเย็น ใจดี แล้วที่ผมเห็นไงถึงเป็นแบบนี้
ต่อมาคุณแม่เล่าให้ฟังว่า ลุงแกเริ่มมีอาการทางประสาท
จึงไม่ได้ไปทำงานที่ร้าน รับตัดผมที่บ้านอย่างเดียว
แต่บางทีอาการคงกำเริบ หงุดหงิด
เลยเอาปัตตาเลี่ยนเคาะหัวเด็กร้องลั่นบ้านไปเลย
จากนั้นผมเองเลยจำเป็นต้องไปใช้บริการร้านในตลาดแทน..
ดีจ้า มาทักทายนะจ้ะ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [