BlogGang.com : : ผัสสะ : กาละ ตอนที่ 12

กาละ ตอนที่ 12

.-“น้าแหวนๆ ผมถามอะไรหน่อยสิ น้าเคยเห็นผีรีเปล่าครับ”

“เคยเห็นสิ เห็นแบบจะ จะ เต็ม สองตาน้าเลยนะ...”

“จริงเหรอน้า...”

“จริงสิ...ก็อยู่ตรงหน้าน้านี่ไง 555 น้าล้อเล่น”
ในใจ...น้าแหวนนี่ กวนตีนเหมือนกันนะ เห็นติ๋มๆ เล่นเราซะแล้ว

“ผมถามจริงๆน้า”

“ถ้าคุยเรื่องนี้นะยาวเลยนะ คุณนนท์”
ในใจ...จะคุยกับน้าแกดีไหมวะนี่ ถ้าจะไม่ได้เรื่องซะแล้วหวะ

“มันเป็นยังไงหละน้า”

“ที่บ้านน้านะ (น้าบ้านแกอยู่ ศรีสะเกศ) มีคนเคยเห็นผีปอบ มันมา ขโมยกินขี้หมูของชาวบ้าน”

ในใจ...ว่าแล้วเชียว...ผีปอบบ้านน้าแกนี่ รสนิยมต่ำจริงๆเลย กินขี้หมู...ไปดีกว่าขืนฟังต่อไป ไม่รู้ปอบบ้านแกจะกินอะไรทุเรศๆ เข้าไปอีก แค่คิดก็จะอวกแตก

“เอ๋อ...น้าครับผมขอมาฟังวันหลังแล้วกันนะ พอดีปวดขี้ ไปก่อนนะ ไว้ขี้เสร็จแล้ว จะฝากไปให้ผีปอบที่บ้านน้ากินนะ เผื่อมันจะเบื่อ ขี้หมู”

“คุณนนท์ไม่ฟังต่อแล้วเหรอนี่ยังไม่เริ่มเรื่องเลยนะ”

กว่าจะหนีน้าแกออกมาได้...เมื่อเช้าไม่น่าไปคุยกับป้าหยิกแกเลยหวะ เด็กคนที่เราเจอมันจะใช่คนเดียวกับหลานแกรึเปล่าวะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

แล้วกลางดึกทำไมมันชอบมีเสียงเด็กเล่นวะ หรือว่าเราโดนผีหลอก แล้วมันจะมาหลอกทำไมวะ

“...เฮ้ยๆ จ๊ากๆ ผีหลอกๆๆ”

“พี่นนท์เป็นไรครับ ร้องทำไมอะ บ้ารึเปล่า หัวหน้าให้มาตามไปประชุมได้แล้ว แค่สะกิดหลังนิดเดี๋ยวร้องเป็น แต๋วเชียว”

ไอ้บ้านี่ ทำไมมันมาเงียบๆวะ เกือบหัวใจวายตาย คนยิ่งกลัวผีอยู่ ...พักเรื่องผีไว้ก่อนดีกว่า ตอนนี้คิดเรื่องงานก่อนดีกว่า...

ณ เวลา 10 โมงเช้า ผมก็เริ่มประชุมครับ

“ได้เวลาประชุมเพลิงแล้ว ทุกคนมากันหมดแล้วรึยังครับ วันนี้ผมจะมาสรุปงานโฆษณาของ คุณสถิตนะครับ ถ้ายังไงก็ช่วยๆกันคิดงานด้วยนะครับ อย่านั่งเฉยๆนะครับ มันจะดูเหมือนไม่มีสมองนะครับ”

เวลาเดินผ่านไป 2 ชั่วโมงเศษๆ (ไวเหมือนคนเขียนขี้โม้)
ก็มาถึงเวลาที่จะสรุปงานแล้ว

“สรุป ตกลงตามนี้นะครับมีใครจะเสริมอะไรไหมครับ”

“พี่นนท์ครับ ผมถามนิดเดียว ทำไมเราไม่จ้างดารา หรือ นางแบบมืออาชีพหละพี่ จะได้ไม่เสียเวลา ลูกค้าก็ มีงบอยู่แล้วนะพี่”

ในใจ....โถ ไอ้น้องถ้าเอ็งมาเป็นพี่เอ็งจะเข้าใจเลยว่าทำไมต้องเลือก เจ๊ กาละ มาเป็นนางแบบ คิดแล้วเศร้า แต่ยังไงก็ต้องดันเจ๊ แกให้ได้ อิอิ

“ไอ้น้องแกไม่รู้อะไร ถ้าเราจ้างดารา มันก็ซ้ำๆซากๆ กับของยี่ห้ออื่นสิวะ เราต้องฉีกแนวโว้ย นางแบบที่พี่หามานี่เธอเป็นพวก แนว ไฮโซๆ โว้ย เก็ตยัง”
“ยังครับพี่ แล้วมันดีกว่ายังไงหละพี่”

ในใจ...ทำไมมันเข้าใจยากจังวะ

“ก็คืออย่างนี้นะน้องนะ กลุ่มลูกค้าที่เราจะเจาะตลาด ก็คือ ลูกค้าระดับสูง เพราะฉะนั้น เราก็ต้องใช้นางแบบที่มาจากระดับเดียวกับลูกค้า หน้าตาต้องออกแนวเป็นชนชั้นสูง

และที่สำคัญเราก็ ประหยัดงบนางแบบไปเยอะ มีแต่ได้กับได้ ลูกค้าประหยัดขึ้น แต่คุณภาพตรงกลุ่ม เขาเรียกว่า วิน วิน (แปลให้นะมันคือ...ได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย) เราต้องมองกาลไกลโว้ย เอ็งยังต้องฝึกอีกเยอะไอ้น้อง”

ในใจ...คุยทับมันไปเลย เรานี่มั่วเก่งชิบหายเลยวะ นับถือตัวเองจริงๆเลย...ดูหน้ามัน อึ้ง งง พูดไม่ออกเลย 555

“อ้าวทุกคนถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็จะจบการประชุมแล้วนะ แล้วหัวหน้ามีอะไรจะเสริมรึเปล่าครับ”

และแล้วท่านหัวหน้าใหญ่ หลังจากนั่งเป็นไอ้บื้อมานาน เพราะมันไม่ออกความคิดเห็นอะไรซักอย่าง ช่างสบายอะไรเช่นนี้ มันก็เริ่มลุกขึ้นยืน แล้วกระแอมเสียงที่ลำคอ เหมือนกำลังจะสำรอกอะไรออกมาซักอย่าง แล้วมันก็พ่นน้ำลายออกมาว่า

“ก็เอาตามนี้แล้วกัน...งานนี้คุณนนท์รับผิดชอบไปเลยแล้วกัน”
ในใจ...ไอ้เราก็นึกว่ามันจะมี ไอเดียอะไรเพิ่มเติม หรือว่าตอนประชุมมันนั่งหลับวะ แต่ก็ยังดีนะที่มันมอบงานนี้ให้เรา โอกาสแสดงฝีมือมาถึงแล้วเรา

“ขอบคุณหัวหน้ามากครับ”

นี่แค่เราตื่นเช้าวันเดียว...อนาคตรุ่งเลยเหรอวะนี่ หรือว่าหัวหน้ามันคิดงานไม่ออกวะ....

ฮ่าฮะฮ่า...และแล้วแผนการ ที่เราวางไว้ก็สำเร็จ คุณกาละ มาเป็นนางแบบ เงินค่าซ่อมรถเราก็ไม่ต้องจ่าย แถมงานนี้งานใหญ่ซะด้วย ดูแลเองด้วย รวยๆ มีแต่รวยและรวย 555

หลังจากจบ การประชุม เวลาก็ได้ผ่านล่วงเลยไป 5 ชั่วโมง ก็ได้เวลาปลดปล่อยนักโทษใส่สูท ให้พ้นจากความเป็นทาส ทุกคนแทบจะกระโจนออกไปจากสถานกักกันแห่งนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

สำหรับผมมันคือเวลาที่จะได้ไปพบกับ แม่ยายในอนาคต แต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี ทำไมถึงชวนเราไปกินข้าวเย็นที่บ้านวะ มันแปลกๆ

แต่ผมมีใจให้ลูกสาวเขาไปซะแล้ว ทำไงได้หละ...รีบไปดีกว่า เดี๋ยวไปสายอีกคราวนี้ทั้งแม่ ทั้งลูก แค่วันนั้นไปสายเจอลูกสาวแสนสวยคนเดียวก็แทบจะมรณะ

ณ เวลา 18.30 น. ผมก็ได้มาถึงบ้านคุณกาละสุดสวย ภาพแรกที่เห็นตั้งแต่ทางเข้าหมู่บ้านแล้ว บอกได้เลยว่าฐานะทางบ้านเธอ คงไม่ธรรมดาแน่ๆ

และมองดูจากบริเวณบ้านแล้ว เนื้อที่ไม่น่าจะน้อยกว่า 2 ไร่ บ้านเป็นทรงยุโรป วัสดุที่ใช้ในการตกแต่งบ้านดูดีมีระดับมาก ตอนนี้ผม เริ่มรู้สึกอึดอัดมากเลย ผมเป็นโรคไม่ค่อยถูกกับคนรวยซะด้วยสิ

รู้สึกว่าเวลาคนรวยมองคนอื่นในใจเขาคงต้องคิดว่าจะดูถูกมันยังไงดีวะ สักพักผมก็เอื้อมมือไปกดอ๊อด

อ๊อด...อ๊อด (บ้านก็หรู ทำไมเสียงอ๊อด ถึงได้เสี่ยวอย่างนี้วะ)

หวังว่าคงไม่กดผิดบ้านนะ สักพักก็มีป้าแก่ๆ ค่อยๆเดินมาที่ประตู ป้าแกช่างดูไม่มีรสนิยมเอาซะเลย ทำไมคนรวยมันถึงไม่รู้จักแต่งตัวให้มันดีๆ ซะหน่อยวะ

“สวัสดีครับคุณแม่...คุณแม่ยังดูสาวอยู่เลยนะครับ”
ในใจ...เป็นไงครับผมตอแหลเก่งมะ อิอิ

“ป้าไม่ใช่แม่คุณกาละหรอกค่ะ ป้าเป็นคนรับใช้จ๊ะ คุณนนท์ใช่ไหม เห็นคุณกาละเธอสั่งไว้ตั้งแต่เช้าแล้วหละ ว่าจะมีคนหน้าตาแปลกๆ มาตอนเย็น ตามป้ามาเลยจ๊ะ”

อ้าว...ป้าแกเป็นทาสในเรือนเบี้ยนี่เอง แถมช่างเจรจาแบบแปลกๆซะด้วยนะ ผมเดินตามไปอย่างติดๆ เพราะกลัวจะหลงทาง

แล้วก็เหลือบตาไปเห็นผู้หญิงวัยน่าจะเริ่มเข้า 60 ลักษณะดูโดยรวมแล้ว ยังกับภรรยาพวกรัฐมนตรี ที่ชอบโกงบ้าน โกงเมือง(จะโดนฟ้องใหมน้อ)

ผมเริ่มสั่นๆ อึดอัดซะจนอยากจะกลับออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่เมื่อดูจากใบหน้าท่านแล้วช่างดูมีน้ำใจ ยิ่งมอง ผมยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่าผมคุ้นเคยกับท่านมาก่อน

“ป้าๆ คนนี้ใช่แม่คุณกาละรึเปล่าครับ”

“นั่นแหละค่ะคุณผู้หญิง เชิญคุณนนท์เข้าไปพบท่านข้างในก่อนค่ะ”

“ป้า คุณผู้หญิงเป็นคนยังไงครับ ดุ เหมือน ลูกสาวรึเปล่าครับป้า”

“ไม่ค่ะ ท่านใจดีมากเลยนะค่ะ คุณนนท์โชคดีมากนะค่ะ ที่ได้รู้จักกับท่าน”

ผมก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้น ยังไงผมก็ต้องเข้าไปอยู่ดี ผมเริ่มหายใจลึกๆ แล้วพยายามไม่คิดมาก คิดอย่างเดียวคือผมต้องเข้ากับท่านให้ได้ เพื่อคนที่ผมรัก ต้องทำให้ได้ สู้เขาไอ้คนหน้าตาดี...!

***ติดตามต่อนะ ว่าแม่กาละจะดุรึเปล่า***
Up ต้อนรับคุณนุ่มนะครับ รักษาสุขภาพมากๆนะคร๊าบ...