เรื่องของเธอ...ตอนต่อ 1

ผมเดินไปส่งเธอที่หน้าบ้าน เธอมองมาที่หน้าผมแล้วพูดว่า

“ขอเบอร์ พี่ได้ไหมค่ะ”

ผมตอบกลับไปว่า “น้องแน่ใจแล้วเหรอครับ”

“ทำไมหละค่ะ”

คง งง ใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงพูดไปแบบนั้น

ตั้งแต่คืนวันแรกที่ผมเดินไปส่งเธอที่หน้าบ้าน เวลาก็เดินไปอีก 2 วัน ผมเดินออกจากบ้านจะไปหาลูกค้า

ผมก็เห็นน้องคนนี้ เดินมากับผู้ชายอีกคน ดูหน้าตาดี บุคลิกก็ดีครับ เธอและเขาเดินด้วยกันไม่ต่างกับคู่รักทั่วไป ที่เราสามารถพบเห็นได้ไม่ยาก

ผู้ชายโอบไหล่เธอ ส่วนเธอก็โอบเอวของผู้ชายคนนั้น เดินด้วยกันอย่างมีความสุข

ผมเดินมาส่งน้องที่หน้าบ้าน ไม่ได้คิดว่าจะต้องมีอะไรมากไปกว่านั้น แค่คิดว่าสิ่งใดช่วยกันได้ก็ช่วยครับ เพราะถ้าทุกคนหวังแต่สิ่งตอบแทน โลกมันคง เหงา น่าดูนะ

“พี่ว่าถ้าเรามีชะตาต้องกัน ก็จะได้พบกันอีกแน่นอนครับ”

“ค่ะ กลับบ้านดีๆนะค่ะ”

“ครับ นอนหลับฝันดีนะครับ”

ที่ผมไม่ให้เบอร์เธอไป เพราะว่า ผมรู้ว่ามันจะมีเรื่องอะไรตามมา เธอเริ่มมีปัญหากับแฟนปัจจุบัน

และผมเริ่มจะมีปัญหากับตัวเอง ผมเริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับตัวน้องมากเกินขอบเขต จึงไม่อยากจะทำให้อะไรๆ มันมากไปกว่านี้ (คิดว่าถ้าเราไม่เริ่ม มันก็จะไม่เกิด)

แต่ ทุกอย่างเริ่ม วุ่นวาย เช้าวันต่อมา เธอมาที่บ้านผม ผมก็ไม่รู้ว่าเธอรู้จักบ้านผมได้ยังไง

เธอร้องไห้นั่งอยู่ที่โซฟาบ้านผม ทุกคนในบ้าน เริ่มมีข้อสงสัยอยากจะถามผมว่ามันเกิดอะไรขึ้น และผมก็อยากจะรู้ไม่ต่างอะไรกับคนในบ้านผม

“น้องมีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ”

“หนูไม่รู้จะคุยกับใครได้ค่ะ พี่ช่วยหนูด้วยนะค่ะ”

“คือมันเรื่องอะไรเหรอครับ ค่อยๆ เล่าก็ได้ครับ”

“หนูท้องค่ะ”

“เอ๋อ...ท้องเหรอ” ทุกคนในบ้านผมเริ่มคิดแล้วว่าผมต้องเป็นผู้กระทำภารกิจในครั้งนี้แน่นอน

“กี่เดือนแล้วครับ แล้วที่บ้านรู้เรื่องรึยังครับ”

“ยังไม่รู้ค่ะ น่าจะ 3 เดือนแล้วค่ะ” เธอพูดไป ร้องไห้ไป ทำให้ผมอยากจะร้องตาม
“แล้วแฟนน้องเขารู้แล้วยังครับ” ที่บ้านผมทำหน้าตา งงๆ (คงจะผิดหวังที่ไม่ใช่ลูกผม)

“รู้แล้วค่ะ แต่เขาไม่ยอมรับ แล้วเขาบอกให้หนูไปเอาเด็กออก”

ที่บ้านผมมีอาการตกใจเล็กน้อย ถึง ปานกลาง แต่ถ้าเป็นลูกผม คงจะกระโดดเตะผมไปแล้วหละ

นี่ขนาดผมไปส่งเธอที่หน้าบ้านแค่ 2 ครั้งเองนะครับ ยังไม่เคยไป เดท กันที่ไหนเลย โทรศัพท์ก็ยังไม่เคยคุยกัน และที่สำคัญผมยังไม่รู้จักชื่อเธอซะด้วยซ้ำไป

“พี่ว่าน้องใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆแก้ปัญหานะครับ พี่จะช่วยนะครับ”

ว่าแต่ว่า ผมจะช่วยยังไงดีหละ หรือจะรับเป็นพ่อเด็กไปเลย

เรื่องเอาเด็กออกผมไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง เพราะมันไม่ใช่ความผิดของเด็ก แต่ผู้ใหญ่สมัยนี้มักชอบโยนความผิดของตัวเองให้เด็กเสมอ

การเอาเด็กออก มันก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าคนๆ หนึ่ง และที่สำคัญคนที่โดนฆ่า เป็นลูกแท้ๆ สายเลือดของผู้กระทำโดยตรง

“น้องตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วครับ”

“20 ค่ะ”

“แล้วยังเรียนอยู่รึเปล่าครับ”

“เรียนอยู่ ปี 2 ค่ะ อีก 2 ปี ถึงจะจบค่ะ ทำยังไงดีค่ะพี่”

“พี่ว่าเรื่องนี้ต้องให้ที่บ้านน้องรับรู้นะครับ เพราะน้องคงปิดบังไม่ได้ตลอดหรอกนะครับ แล้วก็ต้องเรียกเจ้าตัวยุ่ง แฟนน้องมาคุยกันด้วยครับ ต้องให้เขารับผิดชอบในสิ่งที่กระทำลงไปนะครับ”

“หนูโทรไปแล้วเขาไม่ยอมรับสาย แถมปิดเครื่องด้วยค่ะ”

“แล้วน้องรู้จักบ้านเขารึเปล่าครับ”

“ไม่รู้จักค่ะ”

“แล้วน้องรู้จักเขาได้อย่างไรครับ”

“เขาเป็นรุ่นพี่ที่ มหาวิทยาลัยค่ะ อยู่ปี 4 แล้วค่ะ”

“อย่างนั้นก็ต้องไปหาเขาที่มหาวิทยาลัย”

“พี่ไปกับหนูนะค่ะ”

ผมมองหน้าไปหาคนที่บ้าน ทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้า เป็นอันว่ารู้กันว่าผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่ผม มิได้เริ่ม

แต่ในใจผมก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว และในเวลาเดียวกันก็นึกคิดไปว่า ทำไมน้อผู้หญิงดีๆ หน้าตาก็น่ารัก ถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้น้อ

ผู้ชายดีๆ ก็มี ทำไมถึงดันไปคว้า ผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบมาเป็นคนรักน้อ หรืออาจเป็นเพราะหน้าตาของผู้ชายคนนั้นเป็นคนหน้าตาดี หรือเป็นเพราะว่า เธอโดนผู้ชายคนนั้นหลอก แค่อยากมีอะไรกันเท่านั้น

“ได้ครับพี่จะไปกับน้อง แต่ตอนนี้พี่ว่าน้องหยุดร้องไห้ได้แล้วนะครับ พี่เห็นแล้วอยากจะร้องตาม”

“ค่ะ พี่ใจดีจริงๆเลย”

“ครับ แต่ตอนนี้พี่ว่าเราควรจะไปสารภาพกับที่บ้านก่อนดีไหมครับ พี่จะไปด้วย แต่ คิดอีกทีพี่ว่าเราไปหาตัวเจ้าตัวยุ่งก่อนจะดีกว่านะ งั้นรอพี่แปบขอไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อนนะ”

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมก็เสร็จสรรพ พร้อมจะไปหาตัวเจ้าวายร้ายในคราบ คนหน้าตาดีกันแล้ว...

จะพยายามมาอัพให้ไวที่สุดนะขอรับ...

Create Date : 15 กันยายน 2550		3 comments
Last Update : 15 กันยายน 2550 14:45:55 น.
Counter : 594 Pageviews.
Share Tweet