จางทังรีบพาตนเองไปแอบฟังการสนทนากันระหว่างบุรุษลึกลับกับอ๋องเหลียงหวังอยู่ที่ด้าน
นอกอย่างเงียบๆ

“เจ้าว่าไงนะ เจ้าเมืองเยี่ยนชื่อโดนทำร้ายจนถึงแก่ชีวิต”  อ๋องเหลียงหวังเอ่ยขึ้นอย่าง
ตกใจก่อนจะถามบุรุษลึกลับต่อว่า “แล้วจับตัวฆาตกรได้หรือไม่”

“ตอนนี้กำลังตามล่าหาตัวอยู่” บุรุษลึกลับตอบ

“เป็นไปได้ไหมที่ผู้ลงมือจะเป็นคนของไท่จื่อ” อ๋องเหลียงหวังถาม

“ตัวคนร้ายได้รับบาดแผลจากคมกระบี่ แต่ว่าคนของไท่จื่อไม่มีใครมีหรือได้รับบาดแผลบน
ตัวเลยสักคนเดียว” บุรุษลึกลับบอก

“ไม่ต้องไปสนใจหรอกว่าเจ้าพวกนั้นจะมีบาดแผลหรือว่าไม่มี เวลาหลายปีมานี้น่าจะทำให้
หลิวอี้ได้เรียนรู้และเข้าใจได้บ้างนะว่าควรจะต้องจัดการอย่างไรต่อไป จากที่ไม่มีบาดแผล
ก็ทำให้มีบาดแผลซะก็สิ้นเรื่อง กระบี่ในมือของเค้ามีเอาไว้ทำอะไร ทำไมไม่เอามาใช้ให้
เป็นประโยชน์”

“ข้าเข้าใจแล้ว” บุรุษลึกลับเอ่ย “ข้าจะรีบกลับเยี่ยนชื่อโดยเร็วเพื่อบอกเรื่องนี้แก่หลิวอี้”

อ๋องเหลียงหวังยกมือขึ้นห้าม “เจ้าไม่ต้องไป ข้าจะเป็นคนไปเอง”

เมื่อได้ฟังถึงตอนนี้ จางทังก็เริ่มรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร คิดว่าตนเองควรจะรีบออกไปจาก
ที่นี่และรีบกลับฉางอันให้เร็วที่สุด จึงรีบเดินไปที่คอกม้า หันรีหันขวางดูว่ามีคนเห็นหรือไม่
เมื่อเห็นว่าปลอดคนดีแล้วจึงนำม้าออกมาตัวหนึ่ง แต่ว่าขณะที่นำม้าออกมานั้นได้ถูกนาย
ทหารคนหนึ่งถามขึ้น “นายท่าน ท่านจะเอาม้าไปไหนเหรอ?”

จางทังรีบชี้มือไปที่ด้านหลังของทหารคนที่ถาม “เจ้าดูอะไรนั่นสิ” เมื่อทหารคนที่ถามหัน
หน้าตามไปดู จางทังรีบใช้สันมือฟาดเข้าใส่นายทหารจนล้มลงไป จากนั้นก็รีบขึ้นม้าทันที
เสียงม้าทำให้เหล่าทหารต่างกรูกันเข้ามาขัดขวาง แต่ก็ไม่สามารถห้ามหรือขัดขวางอะไรได้
จางทังจึงได้ขี่ม้าหนีไป

เสียงเอะอะที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้อ๋องเหลียงหวังกับบุรุษลึกลับต้องยุติการสนทนารีบออกมา
ดูว่าเกิดอะไรขึ้น อ๋องเหลียงหวังเห็นจางทังขี่ม้าออกไปด้วยความเร่งรีบจึงได้เอ่ยขึ้นว่า
“ดูเหมือนจางทังคงจะระแคะระคายรู้อะไรบางอย่างแล้วเป็นแน่ ถึงได้รีบขี่ม้ากลับฉางอัน
เพื่อที่จะส่งข่าว” พูดจบก็หันไปกำชับบุรุษลึกลับว่า “เจ้าจงรีบออกเดินทางไปโดยด่วน
พยายามไล่แซงหน้าเค้าไปให้ได้ ไปกราบทูลไท่โห้วให้ทรงทราบเรื่อง จงจำไว้ว่ายังไงก็ตาม
อย่าให้เขามีโอกาสได้เข้าเฝ้าหวงตี้เป็นอันขาด”

“ข้าทราบแล้ว” รับคำเสร็จบุรุษลึกลับก็รีบขี่ม้าติดตามจางทังไปทันที เมื่อไล่ตามทันก็หยิบ
ลูกธนูขึ้นมายิงใส่จางทัง แต่จางทังเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับเร่งม้าให้วิ่งเร็วขึ้นจนสามารถหลีก
หนีจากการติดตามไปได้

＊＊＊＊＊

ตงฟางซั่วรู้ว่าวันนี้จะต้องมีคนมาหา เพื่อเชิญไปให้การช่วยเหลือคนๆหนึ่งที่ตนเองไม่อยาก
จะเข้าไปเกี่ยวข้อง จึงทำการปิดร้าน เก็บอุปกรณ์ที่ใช้ทำมาหากิน แล้วเดินทางกลับไปยังที่
พักของตน ฝ่ายชิวฉานไปหาตงฟางซั่วถึงที่ร้านแต่ไปพบ จึงสอบถามคนแถวนั้นถึงที่พัก
ของตงฟางซั่ว เมื่อได้ความก็รีบเดินทางไปยังที่พักของตงฟางซั่วทันที

“ท่านซินแสตง มีคนต้องการเชิญท่านไปให้คำทำนาย” ชิวฉานตะโกนเรียกตงฟางซั่วอยู่
ที่หน้าประตู

ตงฟางซั่วที่กำลังยืนชมต้นไม้อยู่ได้เอ่ยตอบกลับไปโดยไม่ได้หันหน้าไปมองว่า
“วันนี้ข้ารู้สึกล้าแล้ว ไม่รับทำนายให้ผู้ใดอีก”

ชิวฉานรีบพูดขึ้น “ได้อย่างไรกันล่ะท่านซินแส ข้าได้ยินพวกเล่นกล(变戏法)บอกมาว่า
วันนี้ท่านยังทำนายให้ลูกค้าไม่ครบสามรายเลย”

ตงฟางซั่วละความสนใจจากต้นไม้หันหน้ากลับไปทางเจ้าของต้นเสียงแล้วพูดดักคอว่า
“หากคนที่จะให้ข้าทำนายเป็นตัวเจ้าเองแล้วล่ะก็ข้าก็ยินดีจะทำนายให้ หากเป็นคนอื่นล่ะก็
ข้าคงต้องขอปฏิเสธ”

“ไม่ใช่ข้าหรอกท่าน แต่จะเป็นคนอื่นหรือว่าจะเป็นข้ามาให้ท่านทำนายก็เหมือนกันนั่นแหละ
เพราะคนที่จะให้ท่านทำนายกับข้านั้นมีความใกล้ชิดสนิทสนมเปรียบเสมือนเป็นคนๆเดียวกัน
(情同骨肉) ท่านก็ทำเหมือนกับว่าทำนายให้กับข้าก็ล่ะกัน” ชิวฉานยกเหตุผลมาอ้าง

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของชิวฉาน ตงฟางซั่วจึงรีบบอก “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตั้งเงื่อนไขไว้อีก
หนึ่งข้อ หากเค้าคนนั้นเป็นผู้ชายข้าก็จะรับทำนายให้ แต่หากเป็นผู้หญิงล่ะก็ข้าไม่ทำนาย
ให้”

“อะไรกันท่านซินแส ก็เค้าคนนั้นเป็นผู้หญิงนี่ แต่จะว่าไปจิตใจของเค้าก็ห้าวหาญแข็งแกร่ง
ไม่แพ้ชายชาตรี(侠骨雄心 不让须眉)หรอกนะ หากเป็นผู้ชายจริงๆก็เหมาะที่จะเป็นสามี
ดูแลคุ้มครองภรรยา เป็นชายหนุ่มในฝันของสาวๆ(红颜中的男儿) ท่านอย่าได้มัวอ้างโน่น
อ้างนี่อีกเลยนะ” ชิวฉานพูดจาชักแม่น้ำทั้งห้ามากล่อม

“ก็ได้ ข้าเชื่อเจ้า แต่ขอข้าตั้งเงื่อนไขข้อที่สาม”

“อะไรกัน ยังมีเงื่อนไขอีกหรือนี่”

“หากเป็นการไปให้คำทำนายล่ะก็ ข้าก็พอจะไปได้หรอกนะ แต่หากต้องไปให้การรักษา
(行医)แล้วล่ะก็ ข้ายิ่งไม่ไปใหญ่” พูดจบก็เดินไปนั่งแก้เมื่อยที่ม้านั่งหิน

ชิวฉานเดินตามไปที่ม้าหินแล้วเอ่ย “อะไรกัน ท่านเล่นทายถูกเผงทั้งสามข้ออย่างนี้ข้าก็แย่
นะซิ ท่านอย่าเพิ่งรีบด่วนทำนายออกมาสิ” สักพักก็เปลี่ยนมาใส่ลูกอ้อน “ข้าขอร้องล่ะ
ท่านรีบๆไปดูอาการของนางเถอะนะ ตอนนี้อาการป่วยของนางสาหัสมาก เป็นไข้ตัวร้อนไม่
ยอมลด ได้แต่นอนรอ คอยให้ท่านมาช่วย”

ตงฟางซั่วรีบโบกมือห้ามไม่ให้ชิวฉานพูดต่อ “เอาล่ะ เอาล่ะ งั้นข้ายอมลดเงื่อนไขลงมา
เหลือแค่ว่า หากอาการป่วยของนางคือการเจ็บไข้ได้ป่วย(病)ล่ะก็ข้าก็จะไป แต่ถ้าหากเป็น
อาการป่วยจากการได้รับบาดเจ็บ(外伤)แล้วล่ะก็ข้าจะไม่ไป”

ชิวฉานชักโมโหชี้หน้าว่าตงฟางซั่ว “ท่านนี่ช่างขยันสร้างเงื่อนไขเสียจริงเลย ข้าบอกท่าน
ตรงๆก็ได้ว่า อาการป่วยของนางคือได้รับบาดเจ็บ ท่านจะต้องรีบไป ไปตอนนี้ด้วย ไปด่วน
ที่สุดเลย”

“ข้าขอยืนยันคำเดิมว่าไม่ไป”

ยิ่งเห็นตงฟางซั่วนั่งเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อนเช่นนี้ ชิวฉานก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาลเล็กน้อยจึงเอ่ยออก
ไปว่า “เจ้านี่ ท่าทางจะไม่ชอบดื่มจิ้งจิ่ว(敬酒)แล้วกระมัง งั้นข้าจะให้เจ้าดื่มฝาจิ่ว(罚酒)
แทนก็แล้วกัน”

“จะเป็นจิ้งจิ่ว(敬酒)ก็ดี ฝาจิ่ว(罚酒)ก็ดี ขึ้นชื่อว่าจิ่ว(酒 - เหล้า) ข้าดื่มได้ทั้งนั้น”

ได้ยินที่ตงฟางซั่วตอบมาอย่างนั้น ชิวฉานเลยเปลี่ยนท่าทีมาอ้อนวอนตงฟางซั่วดูอีกรอบ
“ขอร้องล่ะ ข้าไม่มีเวลา(工夫)ที่จะมาล้อเล่นกับท่านหรอกน่ะ หากท่านไปล่ะก็ ข้าจะมอบ
เงินให้ท่านเยอะๆเลย ดีหรือเปล่า”

ตงฟางซั่วส่ายหน้า “เงินข้าไม่ต้องการ ข้าต้องการดื่มฝาจิ่ว(罚酒)”

[หมายเหตุเล็กน้อยของผู้แปล
จิ้งจิ่ว(敬酒)เหล้าที่ใช้ดื่มอวยพรแสดงความยินดี
ฝาจิ่ว(罚酒)เหล้าที่ให้ดื่มเมื่อถูกปรับแพ้หรือถูกลงโทษ
คำพูดของชิวฉานที่บอกกับตงฟางซั่วว่า
“เจ้านี่ ท่าทางจะไม่ชอบดื่มจิ้งจิ่ว(敬酒)แล้วกระมัง งั้นข้าจะให้เจ้าดื่มฝาจิ่ว(罚酒)แทนก็แล้วกัน”
ความหมายนัยๆที่แท้จริงก็คือ ในเมื่อพูดด้วยดีๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ
ซึ่งมาจากประโยคที่ว่า 敬酒不吃吃罚酒(จิ้งจิ่วปู้ชือชือฝาจิ่ว)
ใจจริงผู้แปลอยากจะแปลคำพูดของชิวฉานไว้ดังนี้
“เจ้านี่ คงต้องรอให้เอากระบี่มาจ่ออยู่ตรงหน้าก่อนสินะจึงจะยอมทำตาม”
แต่เนื่องจากคำโต้ตอบของตงฟางซั่วได้บังคับพูดถึง จิ่ว(酒)ที่หมายถึง เหล้า อยู่สองอย่างคือ
จิ้งจิ่ว(敬酒)กับฝาจิ่ว(罚酒) ผู้แปลจึงไม่ขอแปลตามที่ตั้งใจจะแปลไว้]

ชิวฉานระงับอารมณ์ไม่อยู่จึงเอ่ยขึ้น “เจ้านี่ช่างดื้อด้านเสียจริงๆ งั้นก็เตรียมรับกระบี่”
พูดจบก็ชักกระบี่ออกจากฝักแล้วตวัดปลายกระบี่ที่อยู่ในมือออกไปหาตงฟางซั่ว ตงฟางซั่ว
ที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งหินเหวี่ยงตัวหลบปลายกระบี่ได้อย่างหวุดหวิด ชิวฉานรีบเสือกกระบี่เข้าแทง
ซ้ำ แต่กลับถูกตงฟางซั่วใช้วรยุทธ์ที่เหนือกว่าช่วงชิงกระบี่ที่อยู่ในมือไปได้ ชิวฉานเห็น
ดังนั้นรีบคุกเข่าลงต่อหน้าตงฟางซั่วพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เป็นเพราะข้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง
จึงได้เสียมารยาท(冒犯)ต่อท่านซินแส ขอให้ท่านซินแสได้โปรดยกโทษ(恕罪)ให้แก่ข้าด้วย
ยังไงก็ขอให้ท่านซินแสได้โปรดเมตตาช่วยชีวิตพี่สาวของข้าด้วย”

ตงฟางซั่วจึงเอ่ยถาม “เจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่อชิวฉาน”

“พี่สาวเจ้าล่ะ”

“ท่านไปเห็นก็จะทราบเอง นางได้บอกกับข้าว่า หากท่านไม่ไปหานางแล้วล่ะก็ วาระสุดท้าย
ของนางก็คงจะใกล้มาถึงแล้ว”

“ข้าได้เคยทำนายชะตาชีวิตของพี่สาวเจ้าไว้ นางจะมีชีวิตที่ยืนยาว(地老天荒)ทีเดียว ไม่มี
อะไรที่จะมาทำให้สะดุดลงกลางทางหรือเป็นอะไรไปได้หรอก เจ้าวางใจเถอะ” ตงฟางซั่ว
ลุกจากม้านั่งหินเดินเข้าไปหาชิวฉาน บอกให้นางลุกขึ้น

“ขอบคุณท่านซินแสตง” ชิวฉานเอ่ยคำขอบคุณเสร็จก็ลุกขึ้นยืน

ตงฟางซั่วหยิบฝักกระบี่จากมือของชิวฉานมา แล้วเอ่ยพร้อมขณะนำกระบี่เก็บเข้าไปในฝัก
ว่า “ซินแสตงอะไรกัน ข้าแซ่ตงฟางต่างหากล่ะ” จากนั้นก็คืนกระบี่ให้กับชิวฉาน แล้วก็
เดินนำหน้าออกจากบ้านไป

＊＊＊＊＊

ที่ห้องของเนี่ยนหนูเจียว ชิวฉานกำลังทำแผลให้กับเนี่ยนหนูเจียว หลังจากทำแผลเสร็จ
แล้วก็หันมาถามตงฟางซั่วว่า “เลือดของพี่สาวข้าหยุดไหลแล้ว ท่านซินแสท่านใช้ยาวิเศษ
อะไรมาทำการรักษาหรือ?”

“เป็นยาอะไร ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ถ้างั้น ยานี้ท่านผสมอะไรไว้บ้างล่ะ”