ฮั่นอู่ตี้ทรงพาไท่จื่อไปเปลี่ยนบรรยากาศของการสนทนาโดยทรงม้าขี่ออกไปยังทุ่งหญ้าด้วยกัน

“ ในตอนนั้นพวกเราทั้งห้าคนต่างร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน แม้จะไม่ได้เกิดในปีและวันเดียวกัน พวกเราก็ยินยอมพร้อมขอตายในปีและวันเดียวกัน ต่อมาจากห้าคนเสียชีวิตไปสาม อีกคนก็มาหายตัวไปโดยไม่ทราบข่าวคราวว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทิ้งให้พ่อมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกใบนี้ ”

“ หม่อมฉันคิดว่า เพื่อนๆของท่านพ่อที่อยู่บนสวรรค์จะต้องอวยพรและคอยคุ้มครองพวกเราชาวฮั่นอยู่อย่างแน่นอน พะย่ะค่ะ ”

“ เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนอื่นๆเค้าเรียกพวกพ่อว่าอะไร”

“ เรียกว่าอะไรหรือ พะย่ะค่ะ ”

“ ฮั่นซิงหุ้ย(汉兴会) ”

“ ฮั่นซิงหุ้ยหรือ พะย่ะค่ะ ”

“ ใช่ แต่เดิมทีสมาชิกในกลุ่ม “ฮั่นซิงหุ้ย” นั้นมีเด็จป้าของเจ้า ผิงหยางกงจู่ ร่วมอยู่ด้วย ”

“ แล้วท่านอาเว่ยชิงล่ะ พะย่ะค่ะ ”

“ จากคนทั้งหมดก็เหลือเพียงเค้าที่ยังคงมีชีวิตอยู่ ” ทรงหันไปทางไท่จื่อ แล้วตรัสต่อว่า “ เมื่อครั้งที่พ่อขึ้นครองราชย์ พวกเค้าต่างออกไปร่วมสู้รบต่อต้านขับไล่พวกของอีจื้อเสียที่อยู่ทางตอนเหนือที่เข้ามารุกราน ต่างยืนยัดต่อสู้ป้องกันอยู่ที่กำแพงเมืองฉางอันจนถึงวินาทีสุดท้ายก็ว่าได้ พวกเค้าไม่กี่คนล้วนเป็นกำลังเป็นผู้ที่มีความกล้าหาญต่อสู้เพื่อชาติบ้านเมือง ”

“ ลูกจะไม่มีวันลืม พะย่ะค่ะ ”

“ เจ้าจะต้องไม่ลืมโดยเด็ดขาด ที่พ่อต้องมาพูดย้ำคำพูดเรื่องเก่าๆกับเจ้านั้น ไม่ใช่ว่าพ่อคิดอยากจะหวนรำลึกนึกถึงอดีตหรอกนะ ” ทรงนิ่งไปสักพักก็ตรัสต่อว่า “ เดิมทีช่วงเวลาที่พ่อกับพวกเค้าอยู่ด้วยกันนั้น พ่อเพิ่งจะ 19 พรรษา เทียบกับเจ้าในตอนนี้แล้วก็ยังอ่อนกว่าเจ้าอยู่ 4 พรรษา ”

“ ความหมายของท่านพ่อก็คือ... ” ไท่จื่อทูลถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ หากเป็นเจ้า จะหาใครมายืนอยู่เคียงข้างเจ้าได้บ้าง จางทังหรือว่าหลี่หลิง สำหรับตงฟางซั่วยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเลยด้วยซ้ำ และถ้าหากวันใดที่พ่อยกราชสมบัติให้กับเจ้า เจ้าก็รู้ซึ้งถึงความโดดเดียวอย่างแท้จริง ”

ในตอนใกล้จะค่ำ ก็ได้เกิดพายุหมุนพัดผ่านมายังแถวที่ตั้งค่ายทหารของฮั่นอู่ตี้ พายุหมุนได้พัดพาทำลายข้าวของทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่กระโจมที่พำนักพักของฮั่นอู่ตี้ เว่ยชิงเห็นเหตุการณ์ไม่ค่อยดีรีบเดินฝ่าลมพายุไปหาฮั่นอู่ตี้ ไปทันเห็นที่พักของฮั่นอู่ตี้กำลังพังทลายล้มระเนระนาดลงจึงรีบตะโกนส่งเสียงเรียก “ ฝ่าพระบาท ” แล้วรีบเข้าไปช่วยเหลือนำฮั่นอู่ตี้ที่ติดอยู่ภายในกระโจมที่พักออกมาแล้วพาพระองค์เดินฝ่าพายุไปเกาะเสาที่แข็งแรงต้นหนึ่งไว้ท่ามกลางพายุที่ยังพัดไม่หยุด จากนั้นก็ทูลถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “ ฝ่าพระบาท ทรงไม่เป็นอะไรใช่ไหม พะย่ะค่ะ ”

“ นี่คือมังกรหมุนลม(龙卷风 - พายุหมุน)พะย่ะค่ะ เป็นพายุหมุนที่มักพบเห็นได้บ่อยในทะเลทราย แต่วันนี้รู้สึกว่าลมจะพัดรุนแรงเป็นพิเศษ พะย่ะค่ะ ”

ฮั่นอู่ตี้ได้สดับคำที่เว่ยชิงทูลบอกได้ไม่ชัดเจนดีจึงตรัสถาม “ เจ้าพูดว่าอะไร แล้วเรียกลมนี้ว่าอะไร ”

“ มังกรหมุนลม(龙卷风 - พายุหมุน) พะย่ะค่ะ ”

ทันทีที่เว่ยชิงพูดจบ ฮั่นอู่ตี้ก็ถึงกับทรงพระสรวลออกมาพร้อมกับตรัสว่า “ ลมนี้พัดมาได้จังหวะดีทีเดียว คงจะพัดมาเพื่อที่จะต้อนรับเราในฐานะที่เราเป็นมังกรแห่งสวรรค์ ถึงแม้ว่าอีจื้อเสียจะไม่ได้มาอยู่ต้อนรับเรา แต่ทว่ากลับมีลมนี้พัดมาต้อนรับเราแทน ฮ่ะฮ่ะฮ่า ” จากนั้นก็ทรงร้องเรียกหาตัวซูอู่

ซูอู่เดินฝ่าพายุเข้าไปหาฮั่นอู่ตี้แล้วทูลว่า “ กระหม่อมอยู่นี่ พะย่ะค่ะ ”

“ เจ้ามองดูลมที่พัดมานี่สิ เจ้ากลัวจนคิดจะถอดใจหนีหรือเปล่า ”

“ ฝ่าพระบาท ถ้าหากว่าเป็นลมที่พัดมาจากทางตอนใต้ล่ะก็ กระหม่อมก็ปรารถนาอยากจะให้พัดพาหม่อมฉันไปยังดินแดนทะเลทรายทางตอนเหนือโดยด่วนเลย พะย่ะค่ะ ”

“ ช่างกล้าหาญนัก ” จากนั้นก็หันพระพักตร์ไปเรียกเว่ยชิง

“ มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือ พะย่ะค่ะ ”

“ พวกเราเดินไปที่ลานเตี่ยนเจี้ยงไถกัน ”

“ ตอนนี้หรือ พะย่ะค่ะ ”

“ ใช่ ตอนนี้ ไม่เช่นนั้นลมจะพัดผ่านพ้นไปซะก่อน ไปกันได้แล้ว ” ตรัสเสร็จฮั่นอู่ตี้ก็ก้าวพระบาทออกเดินนำหน้าฝ่าพายุมุ่งหน้าไปยังเตี่ยนเจี้ยงไถอย่างไม่เกรงกลัวต่อลมพายุที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามา เมื่อไปถึงก็ทรงมีรับสั่งต่อหน้าเหล่าทหารที่ต่างยืนโงนเงนเพราะต้องทรงตัวยืนต้านกับแรงลมว่า “ ไท่จื่อหลิวจี้ว์ เจ้าอยู่หรือไม่ ”

ไท่จื่อหลิวจี้ว์พยายามก้าวเดินฝ่าลมพายุที่พัดเข้าใส่อย่างไม่หยุดหย่อน ก้าวออกมาจากกลุ่มทหาร พยายามทรงตัวก้าวเดินขึ้นไปบนเตี่ยนเจี้ยงไถ แต่ก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องซวนเซล้มกลิ้งลงมาที่พื้นเหล่าทหารต่างพากันเข้าไปประคอง ฮั่นอู่ตี้ต้องการฝึกความกล้าหาญของไท่จื่อจึงทรงมีรับสั่งออกไปว่า “ ไม่ว่าใครหรือผู้ใดก็ตามห้ามเข้าไปช่วยพยุงตัวโดยเด็ดขาด ปล่อยให้เค้าก้าวเดินขึ้นมาด้วยตนเอง ”

ไท่จื่อพยายามที่จะลุกจากพื้นแล้วเดินขึ้นไปบนเตี่ยนเจี้ยงไถอีกครั้ง เมื่อขึ้นไปถึงก็ถวายความเคารพต่อเบื้องพระพักตร์ของฮั่นอู่ตี้ “ หม่อมฉันถวายบังคมเด็จพ่อ พะย่ะค่ะ ” ฮั่นอู่ตี้ตรัสบอกให้ไท่จื่อยืนขึ้นแล้วทรงมีรับสั่งกับไท่จื่อต่อหน้าเหล่าทหารว่า “ เจ้าจงจำไว้ว่า เจ้าคือโอรสของข้า เจ้าคือไท่จื่อแห่งราชวงศ์ฮั่นที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าทุกย่างก้าวของเจ้าจะพบกับอุปสรรค ความลำบากยากเย็นแสนเข็นสักแค่ไหนก็จะต้องไม่ถอยหนี เจ้าจะต้องกล้าที่จะเผชิญหน้าและนำมันมาสยบอยู่แทบเท้าของเจ้าให้จงได้ ”

“ หม่อมฉันจะจดจำคำสอนของพระองค์ พะย่ะค่ะ ” ทันทีที่ไท่จื่อพูดจบฮั่นอู่ตี้ทรงดึงมือของไท่จื่อชูขึ้นต่อหน้าเหล่าทหารที่ส่งเสียงร้องตะโกนว่า “ ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ ”