..ความทรงจำปลายเดือนตุลาคม : เพื่อนทรยศ น้ำตา และความรัก.. เวลาผ่านไปปีหนึ่งๆ เร้ววววววววเร็ว จริงๆ นะจะบอกให้ ในความรู้สึกของฉันแป๊บเดียว ปลายเดือนตุลาคมเวียนมาถึงแล้ว หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นปลายเดือนตุลาคมปี 2547 เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากจะจดจำมันไว้ หากชีวิตมีปุ่ม Delete หรือ Format ฉันคงไม่รีรอที่จะกดปุ่มนั้นทันที ในขณะเดียวกัน ความทรงจำบางอย่าง ฉันก็กลับอยากจะเก็บมันไว้ในซอกที่ลึกที่สุดส่วนหนึ่งของหัวใจ ก่ออิฐถือปูนโบกปิดไว้เป็นห้องลับที่ไม่มีประตูเปิด และแม้แต่ตัวฉันเองซึ่งเป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้ ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเปิดหรือปลดปล่อยความทรงจำนี้ออกไปจากใจได้... ปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว เมื่อคลี่ม่านความทรงจำออก ฉันจะเห็นตัวฉันนั่งร้องไห้แบบกลั้นไม่อยู่ เมื่อบังเอิญได้มีโอกาสไปเห็น log file บทสนทนาทาง msn ของเพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจมาก (ในขณะนั้น) 4 คน กำลังพูดถึงฉันอย่างเมามัน ด้วยถ้อยคำก่นด่าสารพัด ถึงขั้นล่วงเกินไปถึงบุพการีและครูบาอาจารย์ที่สั่งสอนฉันมา รวมไปถึงสถานศึกษาที่ฉันเคารพ และอีกหลายเรื่องหลายราว ที่เขาช่างขุดหามากล่าวอ้าง และหลายๆ อย่าง มันไม่ใช่ความจริงโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ดี วันนั้นไม่ใช่วันที่เลวร้ายจนเกินไปนัก เพราะฉันไม่ได้นั่งอ่านข้อมูลนั้นอยู่เพียงคนเดียว แต่ฉันมีเพื่อนที่ฉันมั่นใจว่าเขารักฉันมากนั่งอ่านอยู่ด้วยกัน ฉันว่าฉันจำไม่ผิด เพื่อนที่ฉันรักคนนั้น นั่งอึ้งๆ ไป ด้วยไม่คิดว่านั่นจะใช่บทสนทนาของคนในกลุ่มเดียวกัน คำพูดเหล่านั้นไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากใครบางคน ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ฉันทนอ่านจนจบไม่ได้ เลี่ยงมานั่งร้องไห้เพียงลำพัง เพื่อนฉันยังคงนั่งอ่านต่อ และจัดการ back up ข้อมูลทั้งหมดไว้ในหลายแห่ง อย่างน้อย เขาก็รู้ว่า ฉันอยากจะลบข้อมูลทั้งหมดนั้นทิ้ง ลบไม่ได้ เก็บเอาไว้ วันหนึ่งค่อยเอามาเปิดเผยให้คนอื่นดู และตอนนี้ข้อมูลทั้งหมด ก็ยังคงอยู่ในที่เดิม ที่ที่เพื่อนฉันเก็บไว้ให้ แต่ฉันไม่แน่ใจ ว่าฉันจะกล้าเปิดเผยมันออกมาหรือไม่ เพราะหากเมื่อใด ใครเห็นข้อความพวกนี้.. มันอาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตใครหลายๆ คนให้ไปในทางตรงกันข้ามได้เลยทีเดียว และฉันก็ไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น... ที่ตัดสินใจไม่เปิดเผยไม่ใช่เพราะคิดจะกั๊กเอาไว้ใช้ประโยชน์หรืออะไร เพียงแต่ฉันรู้สึกว่า เห็นข้อความเหล่านั้นฉันยังปวดใจไม่หาย ความรู้สึกว่า "เพื่อนทรยศ" เป็นอย่างไร ฉันเพิ่งเข้าใจดีในวันนั้น แม้ว่าที่จริงแล้ว ฉันเองก็มีเพื่อนไม่มากมายอะไรเหมือนคนอื่นเขา ค่อนข้างมั่นใจด้วยซ้ำว่า เป็นคนที่ปิดตัวเองจากการคบหาสมาคมกับใครๆ ในโลกจริงมากๆ ซะด้วย ความเจ็บปวดนั้น มันอธิบายไม่ได้เลยจริงๆ และฉันก็ไม่เห็นประโยชน์ของการที่จะต้องมาเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อเห็นข้อความเหล่านั้นมาเปิดเผย ทั้งในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่ต้องการให้ภาพของบางคนที่แสนดีในสายตาคนอื่น ต้องมากลายเป็น "เพื่อน" ที่ไม่น่าไว้ใจของใครๆ ในที่สาธารณะด้วยเช่นกัน หากฉันจะถูกเพื่อนกลุ่มนี้เกลียดชังไปตลอดชีวิต มันก็คงยังดี ดีกว่าที่จะเปลี่ยนอนาคตของใครๆ ไป ด้วยข้อความที่ตัวเขาเองเขียนและพิมพ์มันลงไปเองกับมือ เพื่อนฉันบอก ฉันทนได้ก็ทนไป แต่ถ้าเป็นเขา อะไรอย่างนี้เกิดกับเขา เขาคงไม่เก็บมันไว้กับตัวไปจนตายหรอก ฉันก็ไม่คิดจะเก็บมันไว้กับตัวจนตายหรอกค่ะ เพียงแต่ตอนนี้ฉันคิดว่า ต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว นับแต่วันนั้น ดังนั้น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ที่จะต้องขัดแย้งกันรุนแรงต่อไป ขอเพียงแค่ให้รักษาช่องว่างระหว่างกันไว้ให้ดี ถ้าเหลื่อมล้ำเส้นมาเมื่อไร ก็ค่อยว่ากันอีกทีละกัน อิอิ แต่ว่า หากเพื่อนกลุ่มนั้นคนใดคนหนึ่งมาอ่านเจอ ก็ไม่ต้องตกใจเน้อ ความคิดในทางร้ายๆ ที่เขียนไปข้างต้นนั้น พอผ่านกาลเวลามานานขนาดนี้ มันก็ทำให้เราไม่คิดอะไรแล้ว อย่าว่าแต่คิดจะเผยแพร่้ข้อความพวกนั้นเลย แค่จะยุ่งจะเกี่ยวด้วย ยังไม่รู้สึกว่าอยาก..เลย แถมแผ่เมตตาให้ด้วยถ้าคิดได้ เพราะอยากให้มีความสุขและได้ดิบได้ดีกันจริงๆ พอมีความสุขกันแล้ว ต่อไปจะได้เลิกมายุ่งมาเกี่ยวกับฉันอย่างถาวร หุหุหุ ดังนั้น ณ เวลานี้ ก็สบายใจได้เน้อ ที่เคยพูดไว้ คนอย่างเราทำกับ "เพื่อน" เหมือนที่ "เพื่อน" ทำกับเราลับหลัง ไม่ได้หรอก หุหุหุ เราไม่เลือดเย็นพอ.. และสำหรับเพื่อนรักอีกคน ที่ยอมทนนั่งฟังเราร้องไห้ได้เป็นครึ่งวัน ขอบคุณมากๆ ขอบคุณสำหรับความรัก ความไว้ใจ ความเชื่อใจ และการร่วมทุกข์ร่วมสุขในวันนั้น เราจะไม่มีวันลืม ขอบคุณสำหรับความอบอุ่นทางใจที่ให้เรามาโดยตลอด ในความโหดร้ายของ "มิตรภาพ" เราก็ได้มองเห็นด้านที่งดงามที่สุดของมันด้วยเช่นกัน ไม่มีเธอในวันนั้น ก็ไม่มีฉันคนที่เข้มแข็งขึ้นในวันนี้อย่างแน่นอน ขอบคุณเธอจริงๆ ที่รัก... เขียนมาถึงตอนนี้ สงสัยต้องพอเสียที เลิกจมกับความหลัง เลิกฝังใจกับอดีตได้แล้วนะ มาหยาเอ๊ย โลกยังคงหมุนอยู่ทุกวัน ความฝันของเธอยังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ มีความสุขกับทุกๆ วันของชีวิตดีกว่าเนาะ ทุกๆ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าดีหรือร้าย มันคือประสบการณ์ชีวิต และคือวิถีที่เธอต้องผ่าน เพื่อการเรียนรู้ชีวิตที่สมบูรณ์ของเธอนั่นเอง ฮี่ๆๆ สำหรับผู้ที่ผ่านมาอ่านบล็อกทุกท่าน วันนี้เขียนเรื่องซีเรียสไปหน่อย ต้องขออภัยนะคะ สงสัยว่าบางทีคงเป็นเพราะลมหนาวที่เริ่มพัดมา หรือไม่ก็บรรยากาศเก่าๆ ที่ทำให้ยัยมาหยาลุกมานั่งเพ้อเจ้อถึงความหลังตอนดึกๆ อย่างนี้กระมัง อิอิ รูปภาพจากทุ่งแสลงหลวงในบล็อกวันนี้ บางภาพเคยเผยแพร่แล้ว ในบล็อกก่อนหน้า ถ้ารู้สึกคุ้นๆ ตา ก็.. ใช่เลยค่ะ เคยเห็นจากบล็อกนี้แน่ๆ จ้า... ดึกแล้วนี่นาคืนนี้ มิน่าง่วงชะมัด... จรลีไปนอนดีกว่า ... เนาะ ขอได้รับความขอบคุณจากแมวๆ พิคเจอร์เช่นเคยค่ะ   Create Date : 30 ตุลาคม 2548 30 comments Last Update : 30 ตุลาคม 2548 15:13:29 น. Counter : 1884 Pageviews. Share Tweet

เข้ามาอ่านนะคะ ขอเพื่อนดีๆ สักคนไว้ร้องไห้ด้วยได้ ก็พอแล้วค่ะ   โดย: rebel 30 ตุลาคม 2548 6:46:51 น.

รูปสวยๆๆทั้งนั้นเลยค่ะ... ดีใจจังเลยค่ะ...ที่คุณว่านคิดได้แบบนั้น...แผ่เมตตาให้เค้าไปเถอะค่ะ... ที่สำคัญ...ก็คือได้รู้ว่า...เพื่อนคนที่ยืนเคียงข้างเรา...ในวันที่เราทุกข์มากมาย...เค้ามีความสำคัญกับเรามากกว่าค่ะ...   โดย: ว่าน 30 ตุลาคม 2548 7:02:12 น.

หุหุ แค่นี้คนพูดก็ร้อนๆหนาวๆแล้วม้างป้าแอน   โดย: me2you 30 ตุลาคม 2548 7:50:11 น.

โดย: ฉี่เฉี่ยวถัง 30 ตุลาคม 2548 7:57:57 น.

นึ่แหละครับชีวิต.. แวะมาเยี่ยม แวะมาดูภาพสไตล์แมวๆ..ครับ.. ป.ล.กลับมาแย้วววว...   โดย: กุมภีน 30 ตุลาคม 2548 8:11:04 น.

สวัสดีนะครับ...ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ...   โดย: ครีเอทีฟ หัวเห็ด 30 ตุลาคม 2548 9:32:31 น.

สวัสดีค่ะ เข้ามาดูภาพสวยๆ วันๆหนึ่งผ่านไปไวมากๆค่ะ แป๊บๆเดือน แป๊บๆปี พอรู้สึกตัวอีกที อ้าว หมดไปอีกปีนึงแล้ว มีความสุขในวันนี้นะคะ   โดย: รักดี 30 ตุลาคม 2548 10:02:28 น.

ถ้าคนกลุ่มนั้นมาอ่านเจอคงจะหนาวขนมั้งเน๊อะ *รูปจ๋วยจัง*   โดย: ปลาทูน่าในบ่อปลาพยูน 30 ตุลาคม 2548 10:06:57 น.

ตามมาเหล่พี่แอนถึงบลอกเลยค่า   โดย: rebel 30 ตุลาคม 2548 10:08:01 น.

ถ้าเจอแบบนี้ก็คงต่อมน้ำตาแตกเหมือนกันค่ะคุณแอน ภาพสวยมากๆ ค่ะ ^^ ...   โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) 30 ตุลาคม 2548 10:13:27 น.

เมื่อไหร่น๊าหนี่ฯจะถ่ายได้สวยแบบ(คุณ )มาหยาน๊ะ อิ .. อิ... แอบบบบบบบกระซิบนิสัยไม่ดีค่ะ แอบบบบบบบบบว่าเพื่อนลับหลังงง   โดย: หนี่หนีหนี้ 30 ตุลาคม 2548 10:17:51 น.

มาอ่านแย้วครับ อุอุ   โดย: FoxyBae IP: 202.57.168.152 30 ตุลาคม 2548 10:44:45 น.

NING   โดย: 30 ตุลาคม 2548 IP: 10:48:54 203.170.228.177 น.

รักนะ ป้าโง่ อิอิอิ   โดย: อยากจะโปร IP: 58.10.209.87 30 ตุลาคม 2548 10:50:40 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาเยี้ยมบล็อกนะคะ ถ่ายรูปเก่งจังค่ะ   โดย: ยิ้มสู้ 30 ตุลาคม 2548 11:10:35 น.

ยาวอะครับ อ่านไม่ได้ (ตาลายครับ) สวัสดีครับ แวะมาทักทายฮะ จาก หัวหน้าชมรมผู้นิยมการถูกถ่ายภาพแห่งประเทศชาติครับ (ควบ 2 ตำแหน่ง)   โดย: หัวหน้าแก๊งค์ความโ(สด) กำลังมีความสุข (note-d ) 30 ตุลาคม 2548 13:34:21 น.

คงไม่มีอะไรเจ็บปวดเกินไปกว่าโดนหักหลังจากคนที่ไว้ใจที่สุด ดีแล้วล่ะค่ะ ที่ไม่ไปสนเพราะยังไงก็ไม่มีค่าพอที่จะสน เนอะ ภาพสวยมากค่ะ   โดย: Xenosaga 30 ตุลาคม 2548 13:48:04 น.

เห็นด้วยว่ามีความสุขกับชีวิตดีกว่าค่ะ คนเราปากหอยปากปู คนเราน้อ   โดย: PADAPA--DOO 30 ตุลาคม 2548 14:52:19 น.

แวะมาทักทายค่ะ อ่านจนจบด้วยความรู้สึกว่าเพื่อนแท้ไม่ ต้องมีมากหรอกค่ะ ขอแค่หนึ่งคนก็ ชื่นใจแล้วค่ะ   โดย: ยี่หร่า@ 30 ตุลาคม 2548 17:22:59 น.

ค่ะ เรืองแย่ๆให้มันผ่านไป แม้ไม่ลืม แต่อย่าปล่อยให้มันกลับมาทำร้ายเราได้อีก ภาพสวยมาก โดยเฉพาะดอกไม้สีฟ้าอมม่วงค่ะ   โดย: แครอทเค้ก 30 ตุลาคม 2548 17:42:52 น.

โดย: โสมรัศมี 30 ตุลาคม 2548 18:34:09 น.

เรื่องผ่านมาแล้วก็ปล่อยมันไป มีความกับทุกๆ วัน ณ ตอนนี้ดีที่สุดค่ะ   โดย: JewNid 30 ตุลาคม 2548 19:47:17 น.

เรื่องบางเรื่อง ถ้าเราไม่รู้ซะจะดีกว่า นกคิดงี้ทุกครั้ง ที่ได้รู้เรื่องอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เราเศร้าใจน่ะ แต่มันก็ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เนาะพี่เนาะ   โดย: นซล, IP: 202.57.170.253 30 ตุลาคม 2548 20:36:54 น.

เขียนแล้วก็ลบๆๆ อยู่หลายที สั้นๆ น่ะพี่ อย่าคิดมาก ! พิมพ์ได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ สงสัยยังทำใจไม่ได้ ลืมๆ บ้างก็ได้ครับ เราเป็นคนไทยน่ะครับพี่ คนไทยลืมง่าย ไงครับ แต่ว่าไปผู้หญิงลืมยากน่ะ ( ไร้สาระจริงๆ เรา ) ปล. ก่ออิฐถือปูนไว้แล้ว ต้องซ่อมแซมประจำปี อย่าลืมทำประตูฉุกเฉินไว้บานหนึ่งด้วยน่ะครับ คนดีๆ จะได้เข้าไปเดินเล่นในหัวใจบ้าง 555   โดย: poj89 30 ตุลาคม 2548 21:52:07 น.

คุณแอนเข้มแข็งมากค่ะ ที่ผ่านเวลาช่วงนั้นมาได้ รูปประกอบที่เป็นดอกไม้สีขาวแกมม่วง สวยมากค่ะ   โดย: Batgirl 2001 30 ตุลาคม 2548 21:57:43 น.

คุณแอนคิดและตัดสินใจถูกแล้วค่ะ เรื่องบางเรื่อง เราปล่อยให้มันผ่านไป เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นดีกว่า เรารู้แก่ใจว่าใครเป็นยังไง ก็พอแล้วค่ะ เรื่องบางเรื่อง มีไว้ให้เราได้เรียนรู้ แต่ไม่ได้มีไว้ให้เราจดจำ ฝันดีนะคะ   โดย: Black Tulip 30 ตุลาคม 2548 22:40:11 น.

มาเป็นกำลังใจ   โดย: น้าเล็ก IP: 203.113.67.71 30 ตุลาคม 2548 23:59:00 น.

เดี๋ยวจัดให้   โดย: หมอน IP: 61.91.86.81 31 ตุลาคม 2548 20:19:30 น.

ง่า.... วันนี้อ่านแล้วเศร้าจัง เป็นเราเองโดนก็คงเสียความรู้สึกมากๆเหมือนกัน   โดย: Ten IP: 61.91.30.52 1 พฤศจิกายน 2548 14:29:21 น.

แค่ไม่เรียกเค้าว่าเพื่อนและไม่สนใจเค้าอีกก็เพียงพอแล้ว   โดย: มล IP: 61.90.194.62 15 เมษายน 2551 15:30:50 น.