กลัวเหมือนกัน "กลัวความผิดหวัง"

กลัวคนที่คิดจะมาอยู่กับเราผิดหวังในตัวเราน่ะค่ะ ไม่ได้กลัวว่าใครจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดนะ

ความที่ไม่มีอะไร"ดีพอ"ให้ใครมาฝากความหวังเลยขออยู่คนเดียวไปเรื่อยๆดีกว่า ก็มีความสุขดี ไม่สุขมากจนล้นแต่ก็ไม่เคยรู้สึกทุกข์อะไร

พระท่านว่า....ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์

แต่ผมว่าคุณยังไม่ถึงกับเป็น phobia ในเรื่องรักหรอกครับ เพราะไม่ได้เกลียดกลัวอะไรมัน อาจจะแค่เห็นว่ารักแล้วมันก็ทุกข์ อย่างนั้นอย่าริรักดีกว่า

รักที่เป็นการครอบครองนั้นนำความทุกข์มาให้จริงๆนั่นแหละ เพราะไม่มีอะไรอยู่กับเราได้ตลอดไป หรือเป็นไปได้ตามความต้องการของเราทุกๆอย่าง

แต่รักที่หมายถึงการให้ ให้โดยไม่หวังว่าจะได้อะไรตอบแทน และไม่ได้หวังว่าผู้รับจะเห็นคุณค่าของรักที่เราให้ไปหรือไม่ เพียงแต่มีความสุขใจกับการให้เท่านั้น

ความรักเช่นนี้พูดง่าย แต่ทำได้ยากมากๆ ยากเสียจนอาจจะมีแค่ในอุดมคติเท่านั้น

แต่นั่นคือรัก.....รักที่เราจะไม่รู้สึกทุกข์กับมันเลยครับ

เปิดบล็อกเข้ามา สิ่งแรกคือได้ยินเพลงที่เพราะมากๆ ค่ะ ถูกใจจัง เพลงอะไรคะ

เคยอ่านเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ แต่นานมาแล้ว และจำไม่ได้เหมือนกันว่าจบยังไง เพราะคงอ่านไม่จบ ชอบจันทรำไพเพราะเขาชอบแต่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเองและอเมิราใต้ แต่กัลปาโกสไม่ค่อยชอบค่ะ

แปลกจังเพิ่งเคยเห็นคนที่บอกว่าเป็น lovephobia มีแต่คนเค๊าอยากมีความรักทั้งนั้น ส
งสัยคุณ จขบ ยังไม่เจอใครที่ถูกใจจริงๆ มังคะ

ยังไม่เคยอ่านงานของจันทรำไพคะ แต่ได้ยินเพื่อนพูดว่าส่วนใหญ่
ก็เป็นเรื่องรักหน่อย ... พอดีแนวนี้อ่านน้อยแต่ว่าก็น่าอ่านนะค่ะบางเรื่อง

โสดก็เป็นทุกข์ ไม่โสดก็เป็นทุกข์
รักมีสุข และก็ต้องมีทุกข์ ด้วยบางที ..แต่ว่าการเป็นทุกข์ในเรื่องรัก
บางครั้งมันก็เป็นทุกข์ที่เรารับได้นะค่ะ

เป็นพวกสุขนิยมเหมือนกันค้า
แต่ไม่ Love Phobia นะ

อ่านเรื่อง อมาญาส์ - - - นานแล้ว
ยังอยากกินปลาหมึกในแบบที่เค้าเสิร์ฟให้นางเอกอยู่เลย

บางที อารมณ์การอ่านหนังสือแนวไหนๆ ก็ขึ้นกับความรู้สึกช่วงนั้นนะคะ

ตากลมว่า ซักวัน คุณอาจจะไขว่คว้าเล่มนี้ มาอ่าน ในอารมณ์ใหม่ๆ อีกครั้งค่ะ

สุขขีวันสีชมพูนะคะ

ตอบคุณ the vicky แทน เจ้าของบล็อค
เพลงชื่อ A Summer's Melody ครับ

สำหรับคุณ Q หนู ถ้าคุณเป็นเพื่อนเรา เราจะเดินไปตบบ่าเบาๆสองที แล้วบอกว่า..

ถ้าอาการของคุณมันเป็นโรค มันคงเป็นโรคติดต่อนะ เพราะผมเห็นคนเป็นกันเยอะ

ถ้าคุณพอใจกับชีวิตโสดที่เป็นอยู่
เพราะยังไม่เจอหมอต้น เอ๊ย.. ไม่เจอคนที่ถูกใจก็เป็นไปเถอะ

แต่อย่าเป็นโสดเพราะกลัวทุกข์ จะหนีทุกข์ก็แล้วกัน
เพราะไม่ว่ายังไง ชีวิตมันก็เป็นทุกข์โดยตัวมันเองอยู่แล้ว ไม่ว่าจะโสด หรือมีคู่

คุณยังไม่ต้องเชื่อเราตอนนี้หรอก.. ไว้คุณจะค่อยๆสังเกตเห็นเอง

โสดก็ทุกข์และสุขแบบคนโสด
มีคู่ ก็ทุกข์และสุขแบบคนมีคู่
ชีวิตมันยุติธรรมเสมอ..

ในฐานะเพื่อน(ที่เราสถาปนาตัวเอง)
เรารู้ว่าคุณเป็นคนฉลาดมีความคิดดี เป็นตัวของตัวเองสูง
เราเลยคิดเข้าข้างคุณได้สบายใจว่า คุณเข้าใจสิ่งที่เราบอกดี
และรู้ว่า คุณเลือกใช้ชีวิตแบบนี้ เพราะคุณพอใจกับสุขแบบโสด มากกว่าสุขแบบมีคู่

ไม่ใช่เลือกเพราะกลัวความรักจะให้ผลเป็นทุกข์

ลืมไป.. ขออภัยที่คอมเมน์ยาวนะ
อย่าเพิ่งเป็น astonphobia นะ

เพราะคุณคิว ยังไม่พบคนที่ใช่

ถ้าพบแล้วคงไม่กลัวอีกต่อไป

พร้อมรับเสมอทั้งความสุขและความทุกข์

^
^
^
แต่การพบคนที่"ใช่"สำหรับดิฉัน..
พยายามทุกอย่างเพื่อชีวิตคู่ของเราสองคนในอนาคต
แล้วอยู่มาวันหนึ่งคนคนนั้นบอกว่า..
เขาไม่มีความสุข..ดิฉัน"ไม่ใช่"สำหรับเขาเนี่ย.........มันเศร้ามากมากนะคะ
ทุกวันนี้ก้อยังเจ็บลึกๆอยู่เลย..ทำใจให้ได้ว่าเพื่อความสุขของเขาน่ะ....ทนให้ได้สิเรา!

หากคุณคิวจะมีความรัก..ขอให้คุณอย่าเจอความรักแบบดิฉันเลย
เพราะท่าทางจะมีคนพยายามconvinceคุณให้มีความรักน่ะค่ะ

คุณเป็นโรคกลัวการเปลี่ยนแปลง มนุษย์คนอื่น ๆ ก็เป็นกันครับ ไม่ต้องกังวล

เราคนหนึ่งอ่ะเป็นโรค snakephobia.. เที่ยวให้คนในบ้านเรียกแทนตัวนั้นว่า เน็ค...แทนชื่อภาษาไทยของมัน...เห็นเป็นไม่ได้ ต้องรีบไปที่ที่ปลอดภัย คือที่ไหนก็ได้ที่มองไม่เห็นมัน แล้วก็จะยืนตัวเกร็งมือเท้าจิก หายใจแรง และที่แปลกคือ ยิ่งกลัวยิ่งเจอ...
กำลังคิดว่าถ้าคุณคิว เป็น lovephobia จะมีอาการเหมือนฉันบ้างไม๊ หนอ...อิอิ

ทำไมมีแต่โรคกลัวๆ ...

มีโรคกล้าๆ บ้างไหมคะคุณ...คะวีน

เคยอ่าน อมาญาส์ ไปซักเกือบจะครึ่งเล่ม

ม่ายเก็ตเลย

นางเอก แอบแบ๊ว
พระเอก แอบบ๊องปนทึ่มๆ

ไม่ใช่ทาง


อ่านโฟเบี่ยไปตั้งนาน
ไม่ยักกะเจอ YUMMYPHOBIA...
หยับหยับ อื๊ก อื๊ก

และพี่ว่า

คุณผู้ชายหลายๆคน
คงไม่อยากเป็น

ไมโครโฟเบี่ย แน่นอน...ชัวร์

ล้อกันเล่น...เย็นๆใจ

ใครร้อนตัวก้ออย่ากระโตกกระต๊ากกกกก

คุณ9A...ดิฉันไม่ใช่คนกลัวการเปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ คนรอบข้างต่างหากที่ต้องคอยผวากับการเปลี่ยนแปลงชองดิฉัน

เรื่อง "ใช่" หรือ "ไม่ใช่" นี่คงไม่มีผลอะไรกับความคิดของดิฉัน เพราะดิฉันไม่ได้กำลังมองหาคนที่ "ใช่" เอ...จะอธิบายยังไงดี...

สมมุติว่าคุณเดินผ่านร้านขายของแต่งบ้าน แล้วเห็นโคมไฟสวยมากๆอันนึง อันนี้แหล่ะ...ใช่เลย สวยมาก ถูกใจมาก เข้ากับบ้านเราที่สุด แต่...ดิฉันคงไม่ซื้อนะ เพราะดิฉันไม่ได้กำลังอยากได้โคมไฟนี่ สวยแค่ไหน ดีแค่ไหน ก็ปล่อยให้มันสวย มันดีอยู่ตรงนั้น

ในเมื่อดิฉันไม่ได้กำลังหาคนที่ใช่ เพราะฉะนั้นเวลาดิฉันได้พบคนใหม่ๆ ได้พูดคุย รู้จักกันมากขึ้น ดิฉันก็ไม่ได้เอาข้อมูลเหล่านั้นมาคิดต่อว่า คนนี้จะใช่หรือไม่ใช่ แล้วถึงจะ"ใช่"จริงๆ...มันก็คงจะหยุดอยู่แค่นั้นแหล่ะค่ะ

ก็ดิฉันไม่ได้กำลังอยากได้โคมไฟนี่คะ...


งงมั้ย?

จอยคงเป็น เพลงโฟร์เบีย แน่ๆคะ

มาอ่าน list โรคกลัวอีกครั้ง
น่าสนใจ...อือม..คนเราสามารถกลัวอะไรได้ตั้งมากมายขนาดนี้ พยายามนึกว่าตัวเองกลัวอะไรมั้ง ก็พอมีนะ..ที่อยู่ใน list น่ะ

แต่ตอนนี้...กลัวคนอื่นรู้ว่าเรากลัวอะไร..ฮี่ๆ ..กลัวฟามลับรั่วซึม

อ่านแล้วรู้สึกเข้าใจ

ยืนยันเหมือนที่เคยยืนยัน
เราไม่ได้กลัวความรัก
เรากลัวความไม่รักต่างหาก

กำลังไตร่ตรองความรู้สึกของตัวเอง
ก็ต้องมาฉีกปากกว้างเพราะขำพี่เอ็ด
astonphobia
555+


เราก็สุขนิยมนะ
กลัวเหรอ
เราว่าเรากลัวมีดบาดมือที่สุดเลย
ไม่รู้ทำไม

^^

Rupophobia- โรคกลัวความสกปรก