เคยมีหนนึงที่นั่งรถกลับมาจากบ้านถึงตลาดตอนเย็นๆ นึกอยากเดินกลับแฟลตที่พัก

วันนั้นรู้สึกดีค่ะ แวะร้านหนังสือ แวะร้านเช่าหนัง

แวะร้านเบเกอรี่ซื้อขนมปังติดมือกลับไปนิดหน่อย

กลับถึงห้องโดยไม่รู้สึกเหนื่อย มีความสุขค่ะ

อ้อ เรื่องนี้ผ่านมาเกือบห้าปีแล้วค่ะ

ชอบภาพประกอบมากๆๆเลยล่ะ

อ่านแล้ว ให้แง่คิดดีจังค่ะ

ทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเร่งรีบตลอดเวลา

อาจไม่เคยต้องเดินช้าๆ แล้วใช้ความคิดแบบนี้เลย

ยังไงดี ไม่เคยมีความรู้สึกว่าอยากเดินช้าๆ
เลยค่ะ เพราโดนปกติมันก็ช้าอยู่แล้ว
ตอนนี้ก็พยายามเร่งตัวเองอยู่ ^^
อ่านตรง ปล. แล้วเป็นเหมือนกันค่ะ
ปกติมีปัญหา จะโทรเข้ามือถือพ่อ วันนั้น
อยู่ดีๆก็กดเบอร์พ่อ ไปได้4ตัว อ้าวพ่อไม่อยู่
แล้วนี้หว่า

ปลายเดือนนี้ตรงกับวันเกิดแม่พี่
และ
ใกล้กับวันครบรอบแม่เสียไป9ปี


พี่ก้อเลยจะทำบุญเลี้ยงเพลพระที่วัด

น้อง2คน
คนนึงออกขนม
อีกคนออกดอกไม้

ที่เหลือพี่จัดการเอง

เราเป็นพี่เขานี่เน๊อะ


เดินเล่นสำหรับพี่ยากมาก

เคยนอนแผ่ที่สนามหญ้าครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว

ผลจากการนอนครั้งนั้น

เพื่อนที่ไปด้วยต้องไปหาหมอ ผื่นขึ้นคันทั้งตัว


ส่วนพี่สบายดีอย่างที่สุด

เลยไม่กล้าชวนใครไปนอนเล่นแบบนั้นอีกเลย

บางครั้งผมมีความสุขที่ได้เดินช้า ๆ แต่บางครั้งผมก็รู้สึกสนุกกับการเดินเร็ว ๆ

เป็นคนไม่ชอบรีบเร่งกับชีวิตมากนัก เพราะว่ามันทำให้เรารู้สึกเหนื่อย แต่กับบางสิ่งที่จำเป็นต้องรีบ ก็พยายามจะรีบอยู่เหมือนกันค่ะ

แต่ก่อนเป็นคนเดินช้านะครับ ตั้งแต่ไปทำงานแถวบางรัก คนเยอะมาก แน่น เบียดเสียด เลยกลายเป็นคนเดินเร็ว ปัจจุบันก็เลยชินกับการเดินเร็ว...แต่...เดินมากขึ้นไม่พึ่งรถเมล์ เพราะอยากลดพุง ทำงานสองที่คือประตูน้ำ กับ งามวงศ์วาน ถ้าทำที่ประตูน้ำจะเดินจากแยกโคลี่เซี่ยมไปพันธุ์ทิพย์ ถ้าทำที่งามวงศ์วานจะเดินจากบ้านไปพันธุ์ทิพย์งามวงศ์วานเลย ก็ได้ดูข้างทาง มองโลกในมุมที่ต่างไปครับ...

ขอสารภาพหน่อย...เดี๋ยวนอนไม่หลับ...คือ เดินไปด้วยกินอะไรที่ชอบไปด้วยอ่ะ บางครั้งก็เดินช้าถ้าอร่อย เอ...จะลดพุงไหมเนี่ย

ข้าพเจ้าชอบเดินค่ะ เป็นการออกกำลังกายที่ข้าพเจ้าทำแล้วรู้สึกดี รู้สึกเพลินมากที่สุด วันไหนไม่ได้เดินไปไหนมาไหน รู้สึกว่าชีวิตไม่เคลื่อนที่ไปไหนเลย

ไม่รีบก็เดินเรื่อยๆ เมื่อย ก็หยุดหาอะไรกิน ท้องอิ่มแล้วก็ต้องเดินย่อย เดินอีกนิดหน่อย หนังตาก็หย่อน เสร็จแล้วก็ต้องเดินไปนอน ...กินๆ เดินๆ นอนๆ ผ่อนคลายซะไม่มี...

เห็นในบลอคคุณฮันนี่ที่คุณQถาม
และเจอกระทู้นี้พอดี เลยเอามาฝากค่ะ

//www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L5485204/L5485204.html

ไม่ว่าจะเดินเร็วหรือช้า...ขอให้มีรอยยิ้มระหว่างทางนะคะ :)
เชื่อว่าคุณแม่คุณก็คงมองดูอยู่ด้วยรอยยิ้มแน่ๆค่ะ

จังหวะชีวิตตัวเราเองรู้สึกแปลกๆ รู้สึกแปลกเองอย่างนั้น
บางครั้งช้าเพื่อรอคอยสิ่งที่น่าจะใช่ ที่ไม่แน่ใจ จังหวะการเดิน
มันเลยเสียไปบ้างเป็นบางครั้ง ปกติเป็นคนคิดอะไรช้า เหมือนว่า
จะเดินช้าๆ .. แต่ถ้าการเดินจริงๆ กลับก้าวฉับๆๆ ไม่สนใจเรื่อง
ระหว่างทาง สิ่งรอบข้าง ตรงไปข้างหน้าที่จุดหมายปลายทางซะ
อย่างเดียว ..
บางอย่างแวะมาขัดจังหวะการเดิน การคิดที่ทำให้ใจกระเพื่อมค่ะ
ไม่ชอบเลย .. อย่างที่คุณ Q เคยเขียนไว้ในเรื่องเก่า .. ที่ว่าการที่
จะหยุดคิด หยุดไม่ให้ใจกระเพื่อม ให้คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ..
คนเรามักจะแอบเข้าข้างตัวเองนะคะ ชอบให้โอกาสตัวเอง
พอมันแน่ๆ แล้วจริงๆ ที่มันเป็นไม่ได้จริงๆ ที่ว่าเดินมากลับ
สะดุดไปซะเกือบเสียศูนย์เลยค่ะ ..
- - -

ปล. คุณ Q ตามไปเดินเล่นที่บ้านเราได้ทางไหนกันคะ
อยากรู้น่ะค่ะ .. เพราะเขียนแบบนี้ไม่มีลิงค์ทิ้งไว้นินา
และขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะคะ

สวัสดีค่ะ

จังหวะชีวิตของคนเราเร็ว-ช้าไม่เท่ากันค่ะ ที่ว่าเร่งแล้วของดิฉันนี่อาจจะช้าเป็นเต่าแก่ๆสำหรับคนอื่นๆก็ได้นะคะ

ชีวิตใครก็ชีวิตใครเนอะ ตัวเองรู้ดีที่สุดว่าควรทำยังไง แต่...ถ้ามันเกิดพลาดขึ้นมา ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องก่นด่าเทวดาฟ้าดิน ถ้ามันแก้ไขไม่ได้ ก็แค่เรียนรู้ เข้าใจและยอมรับมัน...

หยุดพักพอให้หายร้อนรนกระวนกระวาย แล้วก็ก้าวเดินกันต่อไปค่ะ...เราไม่ใช่คนเดียวในโลกที่เคยตัดสินใจพลาดหรอก...



คุณmoodee...กลับมาแล้ว เย่! รัสเซียเป็นไงบ้างคะ? ไม่ต้องตอบก็ได้ เพราะคุณต้องเขียนเล่าแน่ๆเลย เดี๋ยวตามไปอ่านนะคะ...

เราตามไปบ้านคุณจากเศษขนมปังที่ทิ้งไว้ตามทางค่ะ...^^~ อิอิ...ล้อเล่น รู้สึกว่าจะเจอในgoogleนะ เรา searchด้วยชื่อQ.NUH คุณคงเคยเขียนชื่อเราไว้มั้ง?

ปล. เพิ่งรู้ว่าblogดิฉันมีผีสิงด้วยแฮะ ...จะแสดงตัวหรือไม่ก็ขอบคุณค่ะ...

ปล. เมื่อเช้าวันอาทิตย์เปิดประตูเข้าไปในห้องแม่ด้วยความเคยชิน แล้วก็นึกได้ว่า~...แม่ไม่อยู่แล้วนี่หว่า...ป่านนี้ลอยออกทะเลไปแล้วมั้ง?...~
^
^
ใจหายแปล็บเลยค่ะพออ่านถึงตอนนี้

ปล. เมื่อเช้าวันอาทิตย์เปิดประตูเข้าไปในห้องแม่ด้วยความเคยชิน แล้วก็นึกได้ว่า~...แม่ไม่อยู่แล้วนี่หว่า...ป่านนี้ลอยออกทะเลไปแล้วมั้ง?...~
^
^
แม่คุณอาจจะเดินเล่นอยู่แถวบ้านนั่นแหละ
แต่คุณมองไม่เห็น ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ

คุณเคยเดินอย่างมีสติ รู้สึกตัวไหม
เดินสมาธิน่ะ ภาษาพระท่านเรียกเดินจงกรม

คือถ้าเดินปกติ คนจะสนใจสิ่งรอบๆตัว
แต่เดินจงกรม เราจะสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในตัวมากกว่า

รู้จังหวะการกระทบพื้นของเท้า
รู้การกระเพื่อมไหวของจิต ขณะที่เดินไป
รู้การแฉลบไปคิดเรื่องโน้น เรื่องนี้ ของจิต
รู้ว่ามีก้อนธาตุ คือกาย เคลื่อนไหวไป แทรกสลับกับการทำงานของจิต

เราว่ามันเหมาะกะคุณนะ

ขออนุญาตเดินเล่นหลังบ้านหน่อยนะคะ
บล็อกน่ารักดีจัง
เคยเห็นคุณพี่ aston 27 เคยชมไว้เมื่อนานแล้ว
วันนี้มีโอกาสเลยขอเข้ามาอ่านด้วยคนนะคะ
จังหวะชีวิต ผ่อนสั้น ผ่อนยาว ต้องค่อยๆ ผ่อนเนอะ
^^

แล้วเอาขนมไปส่งอีกนะคะ..

ฝันดีค่ะ..