ชอบเรื่องที่คุณเขียนวันนี้มากๆค่ะ มากจริงๆ อ่านจบแล้วมันอึ้งๆอยู่ในใจนะ เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนเราเสียหมาที่รักที่สุดไปจนถึงวันนี้ก็ยังทำใจไม่ค่อยได้ว่าการกลับบ้านครั้งนี้จะไม่เห็นมันวิ่งมาต้อนรับอย่างที่เคยอีกแล้ว รูปของมันที่เราเคยมีเราก็ไม่ดู ใครพูดถึงมันเราก็ไม่อยากได้ยิน เพราะเรายังยึด ยังติดอยู่กับมันนั่นเอง
จริงสินะ เมื่อ "ไม่ยึด" ก็ "ไม่ติด" สุข-ทุกข์ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปจริงๆ
ขอบคุณจากใจค่ะ ขอบคุณมากๆจริงๆ

มาโหวตให้บล็อกนี้ในสาขา Best Literature Blog ค่ะ ชอบสิ่งที่คุณเขียนจัง จริงๆ อยากโหวตให้ในสาขา Best Diary Blog มากกว่า แต่ไปโหวตใหคนอื่นซะแล้ว อันนี้ก็คล้ายๆ พอแทนกันได้นะคะ เพราะที่คุณ จขบ เขียนก็เป็นเรื่องสั้นๆ ได้เหมือนกัน

ต้องไม่ยึดติดแบบคุณ จขบ บ้างแล้วค่ะ

After I read the last paragraph, I though of some story about almost wreckle cellphone.

Around a couple of months when I was sitting in the bus on the way house, I noticed woman sitting on the seat at the left, she was using sth like PDA. I did not look at her directly but I supposed that she was writing on the screen of PDA with stylus. Anyway. after I decided to looked at her I had to laugh like a crazy guy. Because she did not use PDA, but it was wreckle cellphone. so she could not press numer bottoms, so she had to use a pen to press the number.

ไม่แน่ใจเหมือนกันกันว่าการสะสมกับการไม่สะสมอะไรเลยอย่างไหนดีกว่ากัน

ผมเคยสะสมบางอย่างสุดท้ายก็ปล่อยทิ้งไว้เฉย ๆ

จดหมายที่เคยได้รับเมื่อสมัยวัยรุ่นผมยังเก็บเอาไว้ แม้บางส่วนจะกลายเป็นอาหารปลวกไปบ้างระหว่างที่ผมไม่อยู่บ้าน แต่ก็ยังเหลืออยู่อีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งมันทำให้ผมยิ้มในใจทุกครั้งที่กลับไปเปิดอ่าน

ถ้าผมทิ้งมันไป ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแปลง ผมก็แค่ไม่นึกถึงมัน บ้านอาจจะโล่งขึ้น แต่ผมคงเสียโอกาสที่จะยิ้มไปบ้าง แต่ผมก็คงจะไม่รู้สึกว่าสูญเสียอะไร

คุณเอ...ดิฉันไม่ได้หมายถึงให้คุณเอาของที่คุณมีอยู่ไปทิ้ง เพียงแต่ถ้าวันนึงบังเอิญหรือมีเหตุให้มันต้องหายไป คุณจะได้ไม่ทุกข์กับมันมากนัก และถ้าคิดต่อไปอีกหน่อย...ถ้าคุณไม่มีของเหล่านั้นอยู่แต่แรก แล้วมันจะหายไปได้ยังไง...^^

คุณTGIF...อ่านเรื่องที่คุณเล่าแล้วก็ขำเหมือนกันค่ะ เพราะตอนนี้น่ะกิเลสของดิฉันมันอยู่ที่ MOTO E6 อ่านแล้วก็เลยแว๊บขึ้นมาว่า...หรือเราจะซื้อโทรศัพท์ธรรมดาๆแล้วพกปากกากับกระดาษดีนะ...^^

คุณthe Vicky...ขอบคุณสำหรับโหวตค่ะ blogนี้ไม่รู้จะจัดเข้าประเภทไหน มันไม่สุดไปซักทาง เรื่องที่เล่าก็จับฉ่าย... คงต้องแยกออกมาเป็นประเภท"ไม่เข้าพวก"...

คุณPicike...ดีจังที่สิ่งที่ดิฉันเขียนมีประโยชน์กับคุณ กว่าที่ดิฉันจะรู้ว่าชีวิต ทำให้มันง่าย-มันก็ง่าย ทำให้มันยาก-มันก็ยาก ดิฉันก็ใช้เวลาเรียนรู้มาตั้งเกือบครึ่งชีวิต แต่ดิฉันเชื่อว่าดิฉันจะใช้ชีวิตอีกครึ่งที่เหลือต่อไปได้อย่างสบายๆค่ะ...^^

จะว่าไปแล้วการสะสมและไม่สะสมมันก็ดีอ่ะคะ เพราะว่าบางอย่าง
ของที่เราเก็บแต่ว่าไม่ถึงกับสะสมมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราระลึก
ถึงวันเวลา คน และเรื่องราวหลายๆ อย่าง แต่ว่าถ้ามันหายไป
ก็สารภาพค่ะว่ามันก็เศร้าแต่ว่ามันก็เป็นแค่เวลาไม่นานเอง
แล้วเรื่องราวใหม่ๆ มันก็เริ่มต้น แต่ว่าเรื่องราวเก่าๆ ที่เราเคยผ่านมา
มันก็จำได้ไม่ลืมหรอก แต่ว่ามันจะเลือนไปแค่นั้นเอง ...


เพราะไม่ว่ายังไงชีวิตเราก็ดำเนินได้ต่อไป ไมว่าจะมีเรื่องเศร้า
หรือว่าไม่มี มันอยู่ที่เวลาจะค่อยๆ ทำให้สิ่งต่างๆ มันเลือนไป
แต่ว่าไม่ลืม ...

ของบางอย่างต้องค่อยๆ ทิ้งค่ะ
ส่วนเรื่องมือถือ
ยังคิดอยู่เรื่อยๆ ว่าจะเลิกใช้ดีไหม
ยังตัดสินใจไม่ได้
แต่สักวันก็คงทิ้งมันได้
เหมือนกับของอื่นๆ ที่เราเคยทิ้งไปแล้ว
ไม่มี ก็ ไม่ตาย
เนอะ
^^

^
^
จ่ะ!
^^

อ่านแล้วดีจังค่า ^^

เก่าบ้านพี่

ใหม่บ้านหนู

ในวันท้อๆ ก็ได้เจ้าของ blog นี้ให้ข้อคิดอีกแล้ว
มันคงเป็นกรรมของใคร หรืออะไรซักอย่าง


ปล. แต่ไม่ได้ชื่อตุ๊กตานะ ^^'

เคยเก็บจดหมายที่โต้ตอบระหว่างกิ๊กเก่าไว้เหมือนกัน
แต่พอเอามาอ่านดูอีกที
แหม...ทำไมเราเด็กจัง เลยเก็บมั่ง ไม่เก็บมั่ง จนมันหายไปไหนแล้วไม่รู้
ไม่เสียดายเหมือนกันค่ะ
เพราะปัจจุบันสำคัญกับเราที่สุด

เพิ่งได้อ่านบล็อกตอนนี้ค่ะ
โหย โดนใจสุดๆอีกแล้วค่ะ
เพราะเป็นคนที่เก็บโน่นเก็บนี่จนรก เต็มไปหมด
แล้วเป็นหลายๆปี ก็ไม่เคยได้หยิบมันขึ้นมาดูด้วยซ้ำ


สงสัย ปีใหม่นี้ ต้องรื้อทิ้งบ้างล่ะ ^^

ทุกครั้งที่เห็นของตัวเองที่เก็บไว้ จะรู้สึกกลุ้มใจกับความบ้าของตัวเองทุกทีค่ะ แต่ดิฉันเป็นคนจำไม่ได้ นานๆทีก็จะนึก เอ๊ะ ไอ้นู่น ไอ้นี่ อยู่ไหน แต่ไม่เคยหานะคะ ก็จำไม่ได้นี่ว่ามันอยู่ไหน

ดิฉันไม่ค่อยได้เก็บอะไร (แต่คุณ Q มาบ้านดิฉันแล้วจะร้องกรี๊ด ว่าสมบัติบ้าเยอะมาก) ทิ้งๆขว้างๆมันนั่นแหละ มีอารมณ์ก็เก็บทิ้งบ้าง ให้คนอื่นบ้าง ส่วนใหญ่มันตั้งจับฝุ่น ของตั้งแต่ปริญญาตรี บางทียังอนู่เลยค่ะ

ถามว่าเสียดายมั้ยถ้ามันหาย ไม่ค่ะ เพราะดิฉันเดินทางบ่อย ย้่ายบ้านบ่อย ตอนอยู่อเมริกาสิบปีย้ายบ้าน 9 หน ดังนั้นเวลาเก็บของย้านบ้าน ก็จะทิ้งงงงงงงง

อยู่เมืองไทยเองก็ย้ายๆๆๆ ตั้งแต่อายุ 15 ไม่เคยอยู่ที่เดียวกันนานเกิน 1 ปีเลยค่ะ (ยกเว้นตอนนี้ เพราะบ้านใหม่สร้างจะสองปีแล้วยังไม่เสร็จเลย--รอรูปคุณ Q อยู่ ) แล้วจะสะสมสมบัติได้ยังไงกัน