...แล้วเพื่อนแก่ (เอ๊ด) ของพวกเรา ก็แต่งงานไปอีกคน...แล้วครับพี่น้อง เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เราได้มีโอกาสไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนที่เรียนสมัย ป.ตรีด้วยกัน ฟังดูแล้วเหมือนกับว่าในรุ่นของเรายังไม่ค่อยมีใครแต่งงานยังไงยังงั้น แต่เรื่องจริงมีอยู่ว่า เพื่อนในรุ่นของเรา ที่แต่งงานไปมีมากกว่าที่ยังไม่แต่ง (มั้ง) แต่ที่แน่ๆ เพื่อนผู้หญิงในภาคเรา และรุ่นเรา เหลืออยู่สองคน หุหุ ที่ยังยึดมั่น เกาะแน่นอยู่บนที่สูง แล้วในช่วงอายุที่เพื่อนๆ นิยมแต่งงานกันเนี่ยะ เราก็ดันต้องไปปฏิบัติภารกิจอยู่แดนไกล ไม่สามารถกลับมาร่วมงานแต่งได้อย่างใจคิด (แต่ถ้ามองอีกแง่นึงนะ เราก็ว่าดีไปอย่างเหมือนกัน เพราะว่า ในช่วงเวลานั้นเนี่ยะ สภาพจิตใจของเราคงหวั่นไหวพิลึกเลย ว่าใครๆ ก็แต่งกันไปหมด ... เราจะอยู่คนเดียวได้ยังไงกันเนี่ยะ... หุหุ) นั่นก็เลยเป็นที่มาว่า งานแต่งงานของเพื่อนแก่ หรือที่เขียนเมล์ไปบอกเพื่อนๆ หรือที่เขียนบนของชำร่วยว่า เอ๊ด นั้น เป็นงานแต่งงาน งานที่สอง ที่เราได้ไปร่วมเป็นเกียรติ การวางแผนการเดินทางไปร่วมงานค่อนข้างจะขลุกขลัก เพราะก่อนหน้านั้นมีเพื่อนๆ แสดงเจตจำนงค์ค่อนข้างจะหลายคนที่จะไปด้วยกัน หรือไปเจอกันที่โน่น แต่ด้วยความจำเป็นที่แต่ละคนต้องเผชิญ ทำให้สุดท้าย เหลือผู้กล้า (อ๊ะ ไม่ใช่) เหลือเพื่อนๆ ในรุ่นไปร่วมงาน 5 คน คือ มีเรา กึ๋น ท๊อป ทอม และปุ๋ย นอกจากนั้นยังเป็นตัวแทนของเพื่อนๆ อีกหลายคน มาร่วมแสดงความยินดีในวันแห่งความสุข และความสำเร็จในด้านความรักของเพื่อนอีกวันหนึ่งด้วย... ในวันนั้น เจ้าบ่าวก็ยังดูลีลาเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนด้วยกันมากนัก ... ส่วนเจ้าสาว น่ารัก ดูยังไงก็รู้สึกว่าน่าจะโดนดีดน้ำมันพราย หรือไม่ก็โดนทำเสน่ห์ แต่ก็นั่นแหละเนาะ ความรักของคนเรามันไม่ได้อาศัยองค์ประกอบภายนอกแค่รูปร่างหน้าตาอย่างเดียว มันต้องมีความรัก ความเข้าใจ ให้อภัย ให้เกียรติ และอะไรต่างๆ อีกมากมาย ดังนั้น คนนอกอย่างพวกเราก็ขออวยพรให้คู่บ่าวสาวมีความสุข สดชื่น สมหวัง ...พิธีการเริ่มต้นด้วยการแห่ขันหมาก ในเวลาประมาณ เก้าโมงเช้า (แบบว่ามาช้ากว่ากำหนด เพราะว่าไม่แน่ใจในเส้นทาง แบบว่าแผนที่สุดยอดมั่กๆ) ... ที่เด่นๆ เลยคือ Gas station ที่ถ้าไม่อ่านภาษาไทยที่กำกับอยู่ด้านข้าง ก็จะคิดว่าเป็นปั๊มแก๊ส ลืมไปเลยว่ามันคือปั๊มน้ำมัน (เค้าบอกว่าเจอแล้วให้เลี้ยวซ้าย) พอเลี้ยวซ้ายเค้า (แผนที่ๆ ได้มา) ก็บอกต่อว่าให้สังเกตต้นโพธิ์ ไอ้เราก็มั่นใจนะว่ารู้จักต้นโพธิ์ แต่เวอร์ชั่นต้นเล็กและใบโกร๋นเนี่ยะ ทำใจยากจริงๆ อ่ะ แต่ยังไงก็แล้วแต่ สุดท้าย เราก็สามารถไปถึงงานแต่งงานได้ ... ทันได้เห็นปุ๋ยถือต้นอ้อย ที่ตอนเสร็จงาน บ่นอุบว่า โดนคายอ้อยตำมือ... จากนั้น ก็เป็นพิธีหมั้น ตอนประมาณสิบโมง แล้วก็ตามมาด้วยพิธีรดน้ำสังข์ ซึ่งพวกเราเลี่ยงมานั่งด้านนอก เพราะว่าเรายังเป็นเด็ก ... ให้ผู้ใหญ่เค้าให้พรกันไปดีกว่า... พอพิธีการเสร็จสิ้น ก็เป็นเรื่องของอาหาร ... ที่เป็นแบบโต๊ะจีน ที่มีถั่วทอด ของกินเล่นที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทอด ขาหมูพะโล้ กระเพาะปลา(ที่มีเห็ดหอม) ไก่ตุ๋นมะนาวดอง และอื่นๆ ก็ตอนที่อาหารเพิ่งทยอยออกมา เราก็พูดเล่นกันในโต๊ะว่า ท่าทางจะให้ครบเป็น หมู เห็ด เป็ด ไก่ เลยเนาะ (ดีนะเนี่ยะ ที่ไม่มีเป็ด ไม่งั้นครบแน่ๆ) ... มาถึงตอนนี้เพิ่งคิดได้นะเนี่ยะ ว่าโต๊ะพวกเรายังไม่ได้ถ่ายรูปร่วมกับคู่บ่าวสาวเลยล่ะ เหมือนกับว่าขาดหลักฐานในการประกันคุณภาพเลยนะเนี่ยะ ... ตอนท้ายสุดที่เจ้าสาวโยนช่อดอกไม้ เพื่อนๆ ก็มองแล้วก็ถามว่าเราไม่ไปรับดอกไม้ด้วยเหรอ ... เราก็บอกไปว่า ไม่อยากให้หลายคนอกหัก เดี่ยวน้ำท่วมเมืองกาญจน์ เพราะว่าพวกอกหักมักไปทำมิวสิคอยู่ริมแม่น้ำ ... ว่าไปนั่น ... แบบว่ามั่นใจสุดฤทธิ์ พอเวลาเลยเที่ยงไปนิดหน่อย ก็ได้เวลาอันสมควรที่จะต้องเดินทางกลับแล้ว เพราะเรามารถอา (แบบว่าอาศัยท๊อปมาอ่ะนะ) แวะซื้อของฝากนิดหน่อยพอให้รู้ว่าได้มาฉะเชิงเทรา (มีมะม่วงกวน แล้วก็ขนมบัวหิมะ ตอนนี้เราพิสูจน์ความอร่อยหมดไปเรียบร้อยแล้ว ) ตอนเช้าก็เดินทางกลับเมืองกาญจน์ โดยไม่ได้เตร็ดเตร่ไปไหน เพราะว่าต้องกลับมาส่งข้อสอบนักศึกษาที่แจ้งสอบซ้อนช้ากว่ากำหนด แต่ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ต้องกลับมาอยู่แล้วอ่ะนะ ถึงเร็วก็ได้พักเร็ว (คิดบวกอีกแล้ว เห็นปะ ... ) จากที่ได้คุยกับเพื่อนๆ คาดว่า งานต่อไปน่าจะเป็นงานเจ้ย (โจ้) ถ้าไม่มีใครชิงทำเซอร์ไพรส์กันซะก่อนอ่ะนะ แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน เผื่อโอ้ดจะแซงทางโค้ง หรือไม่ ทอม ปุ๋ย หรือกึ๋น อาจจะเกิดอาการเบื่อชีวิตโสดกะทันหัน จัดงานตัดหน้า หรือไม่แน่น้า...อาจเป็นเราก็ได้ หุหุ (ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้... อันนี้ได้มาจากคลิปที่ท๊อปตอบจม.น้ำใสอ่ะ) ยังไงถ้าเราได้ข่าวคราวอะไรคืบหน้า แล้วจะอัพเดทให้อ่าน ฟังกันอีกทีนึงนะ   Create Date : 09 มีนาคม 2553     Last Update : 26 พฤษภาคม 2563 14:58:21 น. Counter : 460 Pageviews.   Share Tweet

เพื่อนกิน ... ใครว่าหาง่าย เรื่องนี้ เป็นภาคต่อ ของ โอ้ว่าความสุขใจ ช่างผ่านไปเร็วนัก... โดยจะเป็นเรื่องของการสังสรรค์และการกินแบบล้วนๆ ... เรื่องนี้ จะมีกี่ภาคนั้น ก็ต้องดูความสามารถด้านการกินของเรากันต่อไป... โดยเริ่มจาก... การนัดเจอเพื่อนๆ สมัยป.ตรี ซึ่งแยกย้ายกันไปหลายปีดีดัก นัดเจอกันก็ยาก ... ไหนจะอยู่กันไกล ไหนจะสามี ไหนจะลูก... ที่ยังไม่แต่งงานก็ใช่ว่าจะตัวเปล่าเล่าเปลือย... มาถึงก็ไม่รู้จะกินอะไร เกี่ยงกันไป เกี่ยงกันมา ว่าจะกินอะไรดี แบบว่าทุกคนมารยาทดีมาก... ประมาณว่า อะไรก็ได้ ขอให้บอกมา ก็สนุกดี ไปกินพิซซ่า (เพื่อนที่มาวันนั้น ก็มี น้ำใส (ฉายคู่กับพี่ต้น) บุ๊ค ท๊อป ) จากนั้น ก็ไปเดินเล่น เดินไปเดินมา ก็เจอ 'อ้อ' ( หรือที่เพื่อนๆ รู้จักในชื่อจริงว่า อะระชะระ หรือถ้าบังเอิญเอาตัวอักษรมาต่อกัน ก็จะได้เป็น อรชร หรือหญิงงามนั่นเอง แต่ด้วยลุค ที่ขัดกันโดยสิ้นเชิงกับชื่อ ทำให้ชื่อเดิมของอ้อ ถูกทดแทนด้วยชื่อเรียกใหม่..ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา) โดยบังเอิญ ... อะไรจะโลกกลมขนาดนั้นหว่า จากนั้น ก็มีการโทรเรียกตัวเพื่อนๆ มาด่วน แต่สุดท้ายก็มีแค่ 'ฟลุ๊ค' เพิ่มขึ้นมาอีกแค่คนเดียว... การเจอกันครั้งนี้มีการอัพเดทข่าวสารมากมาย... ที่สำคัญ ครั้งนี้ เราได้แก้ข่าวว่า จริงๆ แล้วการมาอยู่ต่างประเทศเป็นการมาเรียนต่อ ไม่ได้แต่งงาน แล้วย้ายตามสามี ... ไม่น่าเล่นมุขไปเลยเรา ... แบบว่า เมื่อต้นปีที่แล้ว พี่สาวของเราแต่งงาน เราก็ดันเล่นมุขบอกเพื่อนๆ ไปว่า เรากลับไปแต่งงาน ... ก็ดันเชื่อเฉย...ก็น่าจะรู้อยู่อ่ะนะ ว่าผู้ชาย ไม่ใช่กับข้าว take away ที่คิดอยากกินก็เดินสั่งประมาณว่า... หล๊อ หล่อ เอ้า ห่อให้ด้วย... (คิดถึงเพลงของยุ้ย ญาติเยอะ เข้าไว้) .... เด็ดกว่านั้น อ้อเดินมาจับพุงเรา คิดว่าเราท้อง... เหอๆๆ แค่ห่วงยางเจ็ดชั้นเท่านั้นเอง... คิดแล้วปลงตัวเองเลย หลังจากนัดกันวันนั้นแล้ว เราและเพื่อนๆ ก็มีการนัดกันนอกรอบ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นการพบกันภายในกลุ่มเล็กๆ ของพวกเรามากกว่า ซึ่งประกอบไปด้วย ต๋อม น้ำใส และโอ๊ด เพื่ออัพเดทข่าวสารข้อมูล... ชีวิตรัก การเรียน และครอบครัวของแต่ละคน... ประมาณว่า ถ้ากลุ่มใหญ่ ความคมชัดลึก ของข้อมูลที่ได้ ก็จะน้อยลงตามไปด้วย... พวกเราที่ชอบบริโภคข่าวสาร จึงรวมกลุ่มเล็กๆ เพื่อการนี้โดยเฉพาะ... โดยสถานที่นัดพบ ก็เป็นที่โรบินสันรัชดาก่อน..ซึ่งเรากับน้ำใสนัดเจอกัน เพื่อทดสอบ แบบทดสอบสำหรับงานวิจัยของเรา จากนั้น ต๋อมก็ตามมาสมทบ ก่อนที่จะเคลื่อนย้ายลำตัว กันไปยังโรงแรมดิเอมเมอรัล ห้องอาหารไดอิชิ (อันนี้ไม่ได้ค่าโฆษณานะ... แค่อยากแนะนำของดี ให้ได้ลองกัน)... เพื่อกินบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่น...โหย ไม่อยากจะเซด อาหารอร่อยมากๆ มีให้เลือกเยอะสุดๆ เลยแหละ อาจจะเป็นเพราะว่าอยู่ที่กลาสโกว์ ไม่ค่อยมีอะไรให้เลือกมากก็ได้มั้ง แล้วก็ด้วยราคาแล้วเนี่ยะ กลับไปกินเมืองไทย ได้อะไรๆ ที่ดีๆ กว่ากันเยอะมั่กมาก พวกเราไปถึงห้องอาหาร เวลาเปิดทำการพอดี คือ หกโมงเย็น ชิมไป บ่นไป แลกเปลี่ยนข่าวสารการบ้านการเมืองกันไป ... โอ๊ดก็โทรมาส่งข่าว ว่าอาจจะมาได้ช้ากว่าที่คาดการณ์ไว้ เพราะการประชุม สุดท้าย พวกเราก็ได้เจอกันครบองค์ประชุม ก็ประมาณสองทุ่มครึ่ง... จากนั้น ก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนร้านปิด ซึ่งก็เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มได้ ถึงได้แยกย้ายกันกลับ โอ๊ดไปส่งต๋อมขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน น้ำใสกลับกับเรา เพราะคืนนี้ค้างที่บ้านเรา เราเพิ่งมาคิดว่าว่า... เราลืมถ่ายรูปอาหารที่เราไปกิน...แบบว่าถ่ายแต่รูปพวกเรากันเอง เฮ้อ แย่จังเลย.. แต่ก็ยังดีกว่า ไม่มีรูปเลยอ่ะนะ   Create Date : 16 กันยายน 2549     Last Update : 23 เมษายน 2554 13:29:22 น. Counter : 831 Pageviews.   Share Tweet

ไหว้พระเก้าวัด...เพื่อเสริมบารมี และฝึกความอดทน.. เมื่อพูดถึงการไหว้พระเก้าวัด... แต่โบราณมา เป็นการทำบุญเพื่อเสริมบารมีด้าน ความเพียร เพราะว่าการเดินทางไปทำบุญนี้ ต้องทำให้ได้ เก้าวัด ภายในเวลาหนึ่งวัน ... โดยถ้าปราศจากความเพียร แล้วก็ตั้งจริงแล้วไซร้ จะไม่สามารถสำเร็จได้เลย การทำบุญเก้าวัดที่นิยมกันในบ้านเรา ก็จะเป็นการทำบุญเก้าวัดในกรุงเทพ ซึ่งจะมีลิสท์เอาไว้อยู่แล้ว ว่ามีที่ไหนบ้าง และเสริมบารมีในด้านใดบ้าง ... และอีกที่ก็จะเป็นที่อยุธยา แต่การทำบุญเก้าวัดของเราในครั้งนี้ เป็นภาคผนวก อยุธยา และกรุงเทพเข้าด้วยกัน รู้สึกว่าจะเป็นวันสำคัญทางศาสนาซักวันนึงแหละ ไม่วิสาขบูชา ก็เข้าพรรษา เพราะว่ามีการเสด็จของพระบรมวงศานุวงศ์ ไปยังวัดพระแก้ว โดยเริ่มการเดินทางกันตั้งแต่เกือบตีห้า จากบ้าน... ถึงท่ารถตู้ ประมาณตีห้า(เนื่องจากไม่มีใครสามารถขับรถในกรุงเทพได้ ทางเลือกนี้จึงดีสุด ด้วยประการทั้งปวง) ถึงอยุธยา หกโมงกว่า แล้วนั่งสามล้อเครื่องไปวัด พนัญเชิง และวัดอีกวัดนึงคือ วัดมงคลบพิตร จากนั้นก็กลับเข้ากรุงเทพ ไหว้พระอีกแปดวัด... ตกลงวันนั้นได้ทำบุญมากกว่าเก้าวัด เสร็จประมาณบ่ายสาม(เสร็จเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ) จากนั้น ก็ไปนั่งกินข้าวกัน ตามประสา พ่อ แม่ ลูก ที่สวนดุสิต ได้ออกท่องเที่ยวไปต่างถิ่นอย่างนี้ พลาดไม่ได้เลย ที่จะกดชัตเตอร์แล้วก็เอาภาพความประทับใจต่างๆ มาฝากกัน... ก็ตามเคย ที่คงไม่มีหน้าตาของมาทำให้เสียรสชาติในการอ่าน... เพราะอ่านไปด้วย ดูหน้าเราไปด้วยเนี่ยะ คงไม่หนุกเท่าไหร่นักหรอก จริงป่ะ... ก็เริ่มกันด้วย วัดที่อยุธยาก่อนก็แล้วกัน แล้วก็ตามด้วย บรรยาการของวัดต่างๆ ในว่าจะเป็น วัดโพธิ์ วัดพระแก้ว วัดระฆัง วัดอรุณ วัดบวร วัดโบสถ์ วัดสุทัศน์ เรื่องราวที่เราได้ถ่ายทอดไปในวันนี้ อาจจะไม่แจ่มชัดในความคิดของใครๆ แต่สำหรับเราแล้ว... มันเป็น สิ่งที่คอยเตือนความทรงจำของเรา ว่าครั้งหนึ่ง ในวันนั้น เราเคยได้ไปทำบุญเก้าวัด พร้อมครอบครัว ซึ่งโอกาสแบบนี้ คงหาได้ไม่ง่ายนักสำหรับเรา   Create Date : 14 กันยายน 2549     Last Update : 23 เมษายน 2554 13:29:09 น. Counter : 1057 Pageviews.   Share Tweet

เวลาแห่งความสุขใจ ช่างผ่านไปเร็วนัก... ภาคอารัมภบท โอ้ว่า น่าเศร้าใจ... เหตุไฉน เวลาผ่านแห่งความสุขใจ ช่างผ่านไปเร็วนัก... ขึ้นมาก็น้ำเน่ากันเลยครับท่าน...แต่จะเน่าแค่ไหน ก็ยังเห็นเงาจันทร์... แป่ววววว มุขไหนกันเนี่ยะ เรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แบบว่า วุ่นกับเรื่องนั้น เรื่องนี้ ปนเปกันไปหมด ... มาเปิดบล็อกดูอีกที ก็..เฮ้ย ทำไม เราห่างหายจากการบันทึกไปนานขนาดนี้หว่า... นับได้เกือบห้าเดือน โหย... จะครึ่งปีเนี่ยะ เวลาไม่น้อยเลยแหละ เหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย... จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ไหนๆ วันนี้ก็ถือว่าฤกษ์งามยามดีแล้ว ก็มาบรรเลงถ่ายทอดเรื่องราวกันซักหน่อยดีกว่า... คงไม่ว่ากัน เรื่องในบล็อกนี้ ก็คงจะว่ากันด้วย เรื่องราวความประทับใจ ท่องเที่ยวไปยังดินแดนต่างๆ ของเมืองไทย... ไม่ว่าจะไปด้วยเหตุผลของทางราชการ หรือราชเกินก็ตาม... แต่เมื่อใจมันเรียกร้อง ก็เลยอยากจะถือโอกาสแบ่งปันประสบการณ์ดีๆ ให้ได้รับรู้กัน... การบันทึกอาจจะย้อนไปย้อนมาซักเล็กน้อย... ใครที่เป็นเพื่อนกับเรามาก็คงจะรู้ดีอ่ะนะ ...ว่าเราไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเท่าไหร่นัก... น่ากลัวจริงๆ เลย ... เอาเป็นว่า จะเล่าตามลำดับที่เราจำได้ก็แล้วกันนะ... ก็ตามสไตล์อ่ะแหละ งานไหน มีจุดให้ประทับใจมากก็จำได้มาก... ประทับใจแง่ไหน ก็แล้วแต่จะคิดก็แล้วกันอ่ะ... เริ่มต้นกันด้วย การเดินทางกลับเมืองไทยเลยแล้วกันนะ... เราเดินทางกลับจากกลาสโกว์ ถึงเมืองไทย ด้วยสายการบินยอดนิยม Emirates เพราะนอกจากจะถูก บริการดีแล้ว ยังเป็นสายการบินที่บินตรงจากกรุงเทพ มาที่นี่เลย (ไม่ถือว่าการเปลี่ยนเครื่องที่ดูไบ เป็นปัญหาใหญ่ เพราะกระเป๋าต่างๆ โหลดไปกับเครื่องอยู่แล้ว) สบายสุดๆ เราออกจากที่นี่ วันที่ 06/06/06 เป็นวันดีอะไรเช่นนี้... วันนี้แทบจะไม่มีฝรั่งบินเลยแหละ เพราะเค้าถือกันว่าเป็นวันไม่ดีอย่างแรง ... OMEN แต่เราไม่ถือ ดีซะอีก เครื่องว่างจัด เราเลยได้นอนยาว สบายไปเลย... เราเลือกนอนแถวกลาง ได้เก้าอี้ตั้งสี่ตัวแน่ะ... ดีสุดๆ เครื่องถึงดอนเมืองประมาณเที่ยงครึ่ง ออกมาเรียกแท๊กซี่ นั่งแป๊บๆ ก็ถึงบ้านแล้ว... ขณะที่นั่งมาก็คุยเรื่องการบ้านการเมืองกับคุณลุงคนขับ... คุณลุงแกเคยเป็นทหาร และเคยขับรถให้คุณนายของนายพลบิ๊กๆ มาก่อนที่จะเกษียณ... พอเกษียณแล้วเบื่อๆ ก็เลยมาขับแท๊กซี่...ได้มีเพื่อนคุย ก็คงหาเพื่อนคุยจริงๆอ่ะแหละ เพราะขับมาระยะนึง ก็เพิ่งคิดได้ ว่าลืมกดมิเตอร์อ่ะ... ก็ดีนะ ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ เพิ่มขึ้นอ่ะนะ ...สนุกดี กลับบ้านไปงวดนี้ จริงๆ ก็คือกลับไปทดสอบความเป็นไปได้ของงานที่ทำ ซึ่งจะต้องเก็บข้อมูลเป็นสองช่วงการทดสอบ... ซึ่งการทดสอบแรก ผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนการทดสอบที่สอง กว่าจะคลอดออกมาได้... ก็เครียดไปนานเหมือนกัน... การกลับไปงวดนี้ ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนมากมาย แค่อยู่บ้าน เวลาก็ผ่านไปไวราวกับติดปีกแล้ว... กลับมาอยู่บ้านคราวนี้ส่วนใหญ่อยู่กรุงเทพ มีไปเมืองกาญจน์บ้าง เพื่อไปเก็บข้อมูล ไปนครศรีธรรมราชเพื่อไปหาพ่อ และเยี่ยมญาติๆ ฝ่ายพ่อ ไปสงขลา แวะไปเยี่ยม พี่ๆ น้องๆ ที่ทำงานเก่า เป็นการกลับไปเพื่อเยี่ยมเยียนโดยแท้ มีแวะไปเยี่ยมเพื่อน และรุ่นพี่ที่โคราช ... สุดท้ายก็เตลิดไปเถิดเทิง หรรษาปาจิงโกะกับหลานๆ (ลูกชายรุ่นพี่) ที่ชัยภูมิ ก่อนที่จะโดยสารรถทัวร์...ที่เอื้อเฟื้อที่นั่งโดยรุ่นพี่ (แบบว่า เด็กเส้นอ่ะ... เอ่ยชื่อเฮียแฟนรุ่นพี่...ก็ไม่ต้องใช้ตั๋ว เหอๆๆ) การกลับไปคราวนี้... แผนการเดินทาง ช่างมากมายนัก... แรกๆ เรามีแผนว่า จะไปเยี่ยม เพื่อนของรุ่นพี่ที่อุบล หลังจากที่เคยแวะไปเยี่ยม และติดใจในรสชาติของอาหาร ที่พี่เค้าเอามาหลอกล่อ... อร่อยสุดๆเลย ทั้งข้าวเปียกญวณ (ก๋วยจั๊บ) ข้าวเกรียบปากหม้อ (เป็นข้าวเกรียบแผ่นใหญ่ๆ ที่มีหมูสับ แล้วก็ผัก ...มีน้ำจิ้มพรมอยู่ข้างบน... จำรายละเอียดไม่ค่อยได้... แต่บอกได้ว่า คนละเวอร์ชั่นกับที่มีขายอยู่ทั่วไปตามท้องตลาด...อร่อยมากครับท่าน...ลองซักครั้ง จะไม่ลืมเลย) พูดแล้วก็อยากกิน... แถมแหนมเนืองให้ด้วยอ่ะ... ในแผนที่วางไว้ ก็ว่าจะไปดูผีตาโขนที่เมืองเลย เพราะมีรุ่นพี่ และเพื่อนๆ อยู่ที่นั่น และรุ่นพี่ที่ว่าเนี่ยะ ก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็พี่ ที่มีลูกชาย บ้านอยู่ชัยภูมิ... และเป็นอีกคนที่เราแวะไปหา และพักด้วยที่สงขลานั่นเอง... กะว่าถ้าเที่ยวเมืองเลยเสร็จ แวะเยี่ยมเพื่อนเก่าสมัยม.ปลายด้วย... ก็จะต่อไปอุบล... โหย ความคิดเลอเลิศบรรเจิดใจสุดๆ ...แต่ต้องสะดุด เพราะคิดงานไม่ออก อยู่นิ่งๆ ที่กรุงเทพเกือบสิบวัน ... เพื่อนๆ ก็น่ารักใจหาย เพราะแค่เราเกริ่นว่าเราจะไปเที่ยว เพื่อนที่นั่น ก็คิดว่าตอนนี้เราอยู่ที่โน่น เพื่อนที่โน่น ก็คิดว่าเราอยู่ที่นี่... แบบว่า เปลี่ยนที่ทำงาน ที่เรียนบ่อยก็งี้แหละ ... อยู่ที่ละสองปี ก็รู้จักคนมากขึ้น ... แบบว่า ไม่อยากพูดว่าตัวเองแก่ขึ้นหรอก... อายุก็แค่เพียงตัวเลข... สุดท้าย... ประมาณวันที่สิบกรกฏา ก็เริ่มตะหนก และตระหนักว่า ... ตายแล้ว งานก็ยังไม่ก้าวหน้าเลย ทำไงดีละเนี่ยะ... ก็เริ่มวางแผนการ แล้วก็ลงมือทำงานอย่างจริงจัง ไปเก็บข้อมูลที่เมืองกาญจน์ ก็ได้ความร่วมมือทั้งจากรุ่นพี่และเด็กๆ จนงานต่างๆ ผ่านพ้นไปด้วยดี... ที่เมืองกาญจน์ เราได้กินหลายๆ อย่างที่อยากกิน...เนื้อย่างอาป๋า ที่เราติดใจมานาน ตั้งแต่ยังไม่มีสาขาที่เมืองกาญจน์ ต้องถ่อสังขารไปกินถึงราชบุรี... (มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายหรอก ก็หาเรื่องแวะไปเยี่ยมเพื่อน ... จากนั้นก็ไปนวดตัว ...นวดเท้า เสร็จก็ไปกิน... ค้างคืนจากนั้น ก็กลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง)... จนเค้าสร้างสาขาที่นี่ เปลี่ยนเป็นบุฟเฟต์ เราก็ยังคงเป็นลูกค้าอย่างเหนียวแน่น... (ก็แค่จะบอกว่า... เมื่อชอบอะไรแล้ว ก็เปลี่ยนยากอ่ะ...รักใครรักจริงๆ ...เฮ๊ย!!! เกี่ยวกับไงหว่า) นอกจากแวะไปกินที่เมืองกาญจน์แล้ว เกือบทุกทริป และทุกการนัดเจอกันของเพื่อนๆ ก็มีเรื่องกินเป็นหลัก ... เรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการกินช่างมากมายนัก เพราะเราถือคติว่า... เรื่องกินเรื่องใหญ่ แต่ถ้าไม่ได้กินเนี่ยะ เรื่องใหญ่กว่า...เราก็เลย ไม่อยากทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ โดยการ ชิมไปถ่ายทอดไป... ดังนั้น.. จึงขอแตกประเด็นเรื่องราวของการกินออกไปเป็นตอนหน้า... อย่าลืมติดตามกันให้ได้น้า...   Create Date : 14 กันยายน 2549     Last Update : 23 เมษายน 2554 13:28:50 น. Counter : 465 Pageviews.   Share Tweet

สี่ปีแสนสั้น กับเรื่องราวมันๆ ในรั้วมอดินแดง ตอนจบ หลังจากเล่าเรื่องราวของพี่ๆ น้องๆ ในภาควิชากันแล้ว ก็พลาดไม่ได้ ที่จะพูดถึงเรื่องราวที่น่าประทับใจกับเพื่อนๆ ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากว่าสี่ปี ... จริงๆ แล้วเรื่องราวประทับใจมันมีมากกว่าที่จะได้เล่าไปมากนัก แต่ว่าเนื่องจากเหตุผลบางประการ ทำให้ใม่สามารถเผยแพร่เวอร์ชั่นเต็มได้ ทางเราเองก็ได้แต่เชื่อว่า ... เรื่องราวบางส่วนนี้ จะทำให้พวกเรา จะได้ร่วมระลึกถึงความทรงจำดีๆ ร่วมกันนะ ภูกระดึง ถิ่นนี้ช่างมีมนต์ขลัง ขอข้ามมาเขียนเรื่องนี้ก่อนแล้วกันนะ แบบว่ามันนานมากแล้ว แต่ยังจำได้ดี... เนื่องจากเราประทับใจมากๆ ทั้งคน ทั้งสถานที่ ...ตอนที่ไปขึ้นภูกระดึง ...เหล่าผู้กล้าทั้งสิบคน ได้ผนึกกำลังกัน ออกเดินทางในช่วงวันหยุดวันพ่อ ไม่มีใครล่วงรู้ล่วงหน้าว่า ช่วงสามวันที่พวกเค้าขึ้นไปนั้น จะต้องผจญกับเหล่าผู้กล้าที่เดินมาจากถิ่นอื่นๆ ทั่วประเทศไทย หลายหมื่นชีวิต...โอ้ก้อด... คิดแล้วมันก็เป็นความทุกข์ที่ยากจะบรรยายนะ ต้องต่อแถวเข้าห้องน้ำ เพื่อทำทุกอย่างเนี่ยะ นรกมีจริงเลยแหละ โชคดีนะที่เราเป็นคนไม่ค่อยชอบอาบน้ำ เลยรอดตัวไป อิอิ ...ไหลออกนอกทางอีกแล้วเรา... มาว่ากันต่อดีกว่า ว่ากลุ่มผู้กล้าของเรามีใครมั่ง...เริ่มที่ผู้หญิงก่อนแล้วกันนะ ...กลุ่มเรามีผู้หญิงไปสองคน คือ เรา กับนิ(ถ้าขาดเธอไปซักคน เราคงแย่ เพราะอดไป เหอๆๆ) ส่วนผู้ชาย ก็มี โอ๊ด ท๊อป โจ ตูเช่ แก่ กาโม่ บุ๊ค เจ้ย (จริงๆ ชื่อโจ้ แต่พวกเราไม่เรียกหรอก ไม่สมศักดิ์ศรี) เริ่มต้นการเดินทางด้วยการว่าจ้างรถสองแถวให้ไปรับ แล้วก็ไปส่งที่ภูกระดึง พวกเราไปถึงที่หมายประมาณแปดโมงเช้า ขนของเดินอยู่ได้สักพัก ก็ได้ยินประกาศที่ทำให้เข่าอ่อน แทบทรุด...นั่นก็คือ ขณะนี้ลูกหาบของเราได้หมดลงแล้ว...ขอให้พวกท่านขนของขึ้นไปเอง... นรกแล้วสิครับท่าน ก็ของที่พวกเราขนมายังกับจะกินอยู่ซักอาทิตย์ แบบว่ากลัวว่าข้างบนจะไม่มีอะไรเลย (ครั้งหน้าขนไปแต่เงินแหละ ของไม่ต้อง) คนก็เริ่มหลั่งไหลกันเข้ามา พวกเราก็เลยวางแผนว่า จะแบ่งกันเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกขึ้นไปจองเต็นท์แล้วก็จัดการเรื่องอาหาร ส่วนที่เหลือ ก็ดูแลข้าวของที่จะถือขึ้นไป แทบเป็นลม...แต่แล้วโอ๊ดก็พูดขึ้นว่า ...ลองไปยืนทำหน้าโง่ๆ ดูสิ เดี๋ยวก็มีลูกหาบเดินเข้ามาถามเองนั่นแหละ... แล้วก็เป็นจริงดังคาด พวกเราได้ลูกหาบในราคากิโลกรัมละ สิบห้าบาท ซึ่งถือว่าถูกมากๆ แต่ตอนนั้นไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ บ่นกันว่าแพง แต่พอขึ้นไปถึงบนนั้นได้นะ ...นึกสรรเสริญลูกหาบในใจเลย เพราะขนาดว่าพวกเราไม่ได้ถือของอะไรนะ ยังแทบตาย แล้วเค้าแบกทุกอย่างเลยเป็นร้อยโล แล้วคนก็ติดมากๆ พวกเราขึ้นไปตั้งแต่สิบโมงเช้า ขึ้นไปถึงข้างบนตอนบ่ายสี่กว่าๆ ทั้งๆที่เพื่อนกลุ่มแรกไปถึงตั้งแต่เที่ยงๆ แล้ว พอขึ้นไปถึง หนาวก็หนาว ลูกหาบก็ขึ้นมายังไม่ถึง ทุกคนเครียดกันมากๆ เพราะจำหน้าลูกหาบไม่ได้ คนก็เยอะ มืดก็มืด แล้วทุกอย่างก็อยู่กับลูกหาบหมด แต่สุดท้าย เรื่องราวทุกอย่างก็จบลงอย่างสวยงาม ท๊อปจำของที่ลูกหาบถือได้ ก็เลยเจอลูกหาบ ...บรรยากาศค่ำคืนนั้นบนภูกระดึง เหมือนค่ายผู้อพยพที่เราได้ดูทางทีวีเลย เพราะว่าเต็นท์แล้วก็คนเต็มไปหมด ต่างก็จุดไฟหุงหาอาหารกัน...ได้บรรยากาศไปอีกแบบ คืนนี้เอง พวกเราก็ได้โหวตกันว่า พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดี เสียงส่วนใหญ่อยากไปป่าปิด คนที่อยากไปดูพระอาทิตย์ขึ้นซึ่งมีคนเดียว ก็งอนตามระเบียบ เมื่อตกลงกันได้แล้วว่าจะไปไหน เราก็ได้รับเกียรติอันทรงคุณค่าทันทีว่า...โดยเราได้รับหน้าที่ให้ไปจองป่า ซึ่งต้องไปจองตั้งแต่ตีห้าแน่ะ แล้วที่สำคัญนะ พอไปแล้วเค้าบอกว่ามันเต็มแล้วตั้งแต่เมื่อคืน...เฮ้ย...ได้ไงวะ อันนี้เราวีนแตกเลย เราบอกว่าเราก็ทำตามกติกาทุกอย่าง แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ อย่างงี้ก็ไม่ต้องบอกกันสิว่าให้มาจองวันนี้ ถ้าให้จองได้เมื่อวานกี่โมงก็จะมา ...บ้าที่สุด (มาถึงตอนนี้ เราอยากจะกลับไปขอโทษเจ้าหน้าที่จัง เค้าก็ทำดีที่สุดแล้ว ... แต่เราก็ดันไปว่าเค้าอีก) ในที่สุดพวกเราก็อดทุกอย่าง ทำได้อย่างเดียวคือ เดินรอบๆ เพื่อดูบรรยากาศของภูกระดึง จากการพลาดอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เกิดบรรยากาศโคตร มาคุ... เราพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้นโดยการเรียกถ่ายรูปนะ...เสียดายเหมือนกัน ไม่รู้ว่ารูปถ่ายหายไปไหนหมดอ่ะ เรียกเพื่อนถ่าย ก็ไม่ค่อยจะยอมถ่ายกัน ระหว่างทางพวกเราก็เก็บท่อนฟืนกลับไปเผาไฟด้วย เพราะคืนนี้มีไฟกับน้ำมันแล้ว ....เกือบลืมแน่ะ ที่นี่เราประทับใจสระอโนดาตมากๆ เห็นในรูปโคตรสวยเลย แต่ของจริงเนี่ยะ เหมือนหนองน้ำดำๆ มีต้นไม้โดนเผาล้มลงไปตาย... จนต้องย้ำกันว่า...เนี่ยะนะ สระอโนดาต ...แต่ไม่น่าเชื่อนะ ว่าถ่ายรูปออกมาแล้วจะสวยมากๆ หลังจากที่เที่ยวกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ก็กะว่าจะอาบน้ำซักหน่อย...เค้าก็ดันประกาศว่า น้ำจะมาตอนประมาณห้าโมง.... สรุปว่าคืนนั้น เราได้เช็ดตัวกับสระผมตอนหกโมงมั้ง ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ คืนนั้นมีการก่อกองไฟ แล้วก็สนทนากันเรื่องเพลง สลับกับการดูดาว หนาวนะ แต่ก็รู้สึกดี วันรุ่งขึ้นก็กลับลงมาแต่เช้า ถึงภาควิชาตอนบ่ายๆ จากนั้นก็ตรงดิ่งกลับหอ ได้พักซักที... เฮ้อ เหนื่อยแทบขาดใจ ตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลยว่า ครั้งเดียวก็เกินพอ...   Create Date : 24 ตุลาคม 2548     Last Update : 23 เมษายน 2554 13:27:42 น. Counter : 599 Pageviews.   Share Tweet

• ความสุข ความทรงจำ ของหนูหิ่น in Scotland
• ความทรงจำสีจาง
• ห้องแห่งความลับ...
• เรื่องเล่า...จากบ้านน้อยหลังเขาในป่าเมืองกาญจน์
• รักมัวๆ ของคนมืดๆ

• I_am_Nin
• ไกลนั้น
• วลีวิไล
• ninaM
• มิถุนายน
• ~:พุดน้ำบุศย์:~
• ply_ตะวัน
• นราเกตต์
• I_am_Nin
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com