|
|
รัก...วาเลนไทน์ เริ่มต้นใหม่...อีกครั้ง (จบ)
เวลา...ผ่านไปเร็วราวสายลมพัด เผลอแป๊บเดียวเท่านั้นวันแห่งความรักก็เวียนมาบรรจบอีกครั้ง
ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาหลังไปร่วมพิธีหมั้นของคนคู่นั้น จีรวดีรู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกัน
ที่ไม่รู้สึกทุรนทุรายยามต้องมอง ต้องเห็น และร่วมเป็นสักขีพยานในความรักระหว่างคนทั้งคู่อย่างที่เคยเป็น
หัวใจช้ำๆ ที่เคยเจ็บแปล๊บยามมองคนรักเก่ากับอดีตเพื่อนรักค่อยๆ บรรเทาลง
หลงเหลือเพียงรอยแผลเป็นเล็กๆ ทิ้งเอาไว้ให้สะกิดใจเล่น
กลัวเหมือนกันว่าจะเข็ดขยาดกับความรักจนไม่อาจเปิดใจให้กับใครอีก
ได้แต่หวังว่าอีกไม่นานแผลเป็นนี้จะสมานกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
คงเป็นอย่างที่ใครหลายคนว่ากระมั้งว่า
...คงต้องใช้เวลาสักพักเพื่อรักษาหัวใจให้เข้มแข็งดังเดิม
วาเลนไทน์ปีนี้ก็เหมือนทุกปีที่ผ่านมา ร้านค้าข้างทางรวมไปถึงห้างสรรพสินค้าคึกคัก
เต็มไปด้วยคู่รักที่พากันมาเที่ยวจับจ่ายซื้อของขวัญให้กันและกัน
สีแดงหรือดอกกุหลาบก็ยังคงไว้ซึ่งเอกลักษณ์สำคัญที่จะสื่อถึงรักที่แต่ละคนมีให้กัน ก้มมองดูของในมือก็อมยิ้ม
เออหนอ...ไม่มีแฟนมาให้ดอกกุหลาบอย่างคนอื่นเค้า แต่เพื่อนร่วมงานก็แสนจะใจดี
ไม่รู้เพราะสงสารหรือเพราะอะไร ถึงได้ซื้อกุหลาบแดงมาให้ถือเล่น
ยิ้มได้สักพักท้องก็เริ่มร้องเตือนว่าหิว มองที่ข้อมือก็พบว่าเลยเวลาอาหารเย็นมามากโข
หันซ้ายหันขวาอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเดินเข้าร้านอาหารประจำของตัวเอง
ไม่คาดคิดว่าบางสิ่งที่ตามหาจะวิ่งมาอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ...
+++++++++++++++++
หลังกลับจากการไปเยี่ยม น้องเล็ก ดังเช่นทุกปีที่เคยเป็นมา สรัณขับรถเรื่อยๆ เข้ามาในตัวเมือง
วันนี้รถติดเป็นพิเศษทำให้คนขับรถที่เคยเยือกเย็นอยู่เป็นนิจถึงกับออกอาการหงุดหงิด
สุดท้ายทนไม่ไหวต้องเลี้ยวเข้ามายังห้างสรรพสินค้า หวังจะหาอะไรรองท้องฆ่าเวลาระหว่างรอ
ให้ดึกกว่านี้อีกสักหน่อยเลี่ยงรถติด ร้านอาหารด้านขวาดูยั่วใจเขานัก
เพราะน้ำย่อยในกระเพราะเริ่มส่งเสียงประท้วงจึงตัดสินใจเดินเข้าไป
ร้านอาหารไทยตกแต่งอย่างไทยๆ บนโต๊ะมีโถแก้วใบใหญ่ ใส่น้ำเอาไว้ราวครึ่งโถ
กุหลาบสีขาวอมส้มลอยเด่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันแสนจะชื่นใจ บรรยากาศดีอย่างนี้น่าเจริญอาหารนัก
เหลือบมองไปรอบๆ เห็นโต๊ะเต็มทุกโต๊ะ แถมส่วนใหญ่ก็ยังมากันเป็นคู่ๆ หรือไม่ก็ทั้งครอบครัว
อ้อ! มีอีกโต๊ะหนึ่งที่มาคนเดียว
ระหว่างรออาหารที่สั่งไปเขาเห็นคนสองคนเดินเข้ามาในร้าน ภาพประคับประคองกันและกันนั้นทำให้เขาต้องอมยิ้ม
และลงความเห็นว่ามันน่ารักอย่างที่สุด
คุณตาคุณยายวัยไม่เกินหกสิบประคองกันเข้ามาเพื่อฉลองวันวาเลนไทน์
เขาเองก็เคยคิด เขากับน้องเล็กคงจะเป็นเช่นที่เห็นในสักวันนึง...หากแต่คงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว
คุณตาคุณยายยืนเคว้งอยู่ในร้าน หากแต่โชคร้ายที่ในร้านไม่มีที่ว่างพอสำหรับอีกสองคน
เขาเห็นคุณยายหน้าเศร้าลง ท่าทางผิดหวังที่เห็นทำให้เขาลุกขึ้นตามทั้งคู่ออกไป
รู้ตัวอีกทีเขาก็ยกโต๊ะตัวเองให้ทั้งคู่ไปเสียแล้ว ไม่แคร์เลยที่ตัวเองต้องหิ้วท้องหิวกลับบ้านไปเพียงเพื่อเสียสละที่นั่งให้กับคนที่ไม่รู้จักคู่หนึ่ง
แต่เพื่อแลกกับรักที่อาจหาได้ไม่ง่ายบนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ เขาคิดว่ามันคุ้มแสนคุ้ม
แต่ก่อนจะเดินออกไปเพื่อหาร้านอาหารร้านอื่นแทน ก็รู้สึกเหมือนมีใครมาดึงชายเสื้อเอาไว้
หันกลับไปดูต้นเหตุก็พลันชะงักค้าง
ผมฟูๆ แบบนี้ ตาโตๆ แบบนี้...น้องเล็ก
ก่อนจะต้องสะบัดศีรษะและตั้งสติ บอกกับตัวเองว่าไม่มีน้องเล็กอีกแล้ว
ที่เห็นตรงหน้าก็คงเป็นเพียงคนหน้าคล้ายเท่านั้น
จีรวดีรีบปล่อยมือที่เผลอดึงชายเสื้อเอาไว้ ใบหน้าแต้มไปด้วยเลือดฝาด อายนักกับการกระทำของตัวเอง
ไม่รู้ผู้ชายตรงหน้าจะคิดอย่างไรเมื่อจู่ๆ ก็เดินเข้าไปดึงเสื้อเขาไว้อย่างนี้
เธอมองเหตุการณ์อยู่นานและกำลังคิดจะยกโต๊ะให้กับคุณตาคุณยายคู่นั้นเช่นกัน
พอเห็นชายหนุ่มตรงหน้ายกโต๊ะของตัวเองให้ แต่ตัวเองกลับไม่มีโต๊ะนั่งจึงลุกขึ้นมาโดยไม่ทันคิดหน้าคิดหลัง
หวังชวนให้อีกฝ่ายไปร่วมโต๊ะด้วยกันก็ได้...อย่างน้อยก็คนไทยด้วยกันนี่นา คงไม่เป็นอะไร
รวมรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมาองผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยชวนเบาๆ
ถ้าไม่รังเกียจ จะไปนั่งด้วยกันก็ได้นะคะ
ไม่รู้อะไรมาดลใจทำให้เขาไม่ปฏิเสธคำชวนนั้น ในที่สุดเขาก็มานั่งร่วมโต๊ะกับหญิงสาว
ที่แม้จะมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ แต่ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า
...ก็เหมือนน้องเล็กซะขนาดนั้น หากนั่นก็เป็นเพียงภายนอกที่เห็น
หลังพูดคุยกันสรัณมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นเพียงคนหน้าเหมือนเท่านั้น นิสัยใจคอต่างกันลิบลับ
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อ...
...ถ้าเมื่อวานเป็นเรื่องบังเอิญ วันนี้คงเป็นความบังเอิญครั้งที่สอง
จีรวดี จากเฮิร์ป แอนด์ เฮลท์ มาติดต่องานโฆษณาผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มชาสมุนไพรค่ะ
ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่วันนี้บรรดาลูกน้องของเขาต่างมีงานล้นมือ
และเขาเองก็เป็นคนเดียวที่เรียกได้ว่า ว่าง สุดๆ แล้ว เนื่องจากงานโฆษณานมยูเอชทียี่ห้อหนึ่งเพิ่งจะเสร็จสิ้นไป
เขาจึงต้องรับหน้าที่ดูแลงานชิ้นใหม่แทนด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่ปกติในขั้นตอนการติดต่อนั้นเขาเองไม่เคยลงมายุ่ง
แต่จะปล่อยให้ลูกน้องทำแทน
สรัณเห็นอีกฝ่ายชะงักไปเช่นกันเมื่อเห็นเขา ก่อนจะค่อยๆ แย้มยิ้มราวกับทักทาย
บังเอิญจังนะคะ
ครับ ไม่คิดมาก่อนว่าคุณจีรวดีทำงานที่เฮิร์ป แอนด์ เฮลท์
ดิฉันก็ไม่คิดว่าคุณสรัณจะทำงานที่นี่ อ้อ! เรียกจี๊ดก็ได้นะคะ ดูเป็นกันเองหน่อย
เรียกจีรวดีมันยาวเกินไปยังไงก็ไม่รู้ อีกฝ่ายเอ่ยปากอนุญาต แถมยังพยักหน้ายืนยันเมื่อเห็นเขานิ่งคิด
ได้ครับ
รายละเอียดของงานชิ้นนี้ถือว่าไม่ยากมากนัก เพียงแต่อาจต้องทำงานหนักหน่อย
ตรงที่ว่าจะต้องแข่งขันกับตลาดชาเขียวที่ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยม แต่เขามั่นใจว่ามันจะต้องไปได้สวยแน่ๆ
สิ้นสุดการพูดคุยด้วยการนัดหมายการประชุมในอีก 1 อาทิตย์ข้างหน้าเพื่อดูรายละเอียดของเนื้อหาโฆษณาและตัวผลิตภัณฑ์
คุณจี๊ดมายังไงครับ
สรัณถามขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นการพูดคุย และคนตรงหน้าก็ง่วนกับการเก็บเอกสารที่กระจายอยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบดังเดิม
อ๋อ ขับรถมาค่ะพอดียังมีงานที่บริษัทอีก ยังไงจี๊ดขอตัวกลับก่อน แล้วพบกันอาทิตย์หน้านะคะคุณสรัณ
คำลาลอยตามสายลมออกไป ทิ้งให้คนที่อยู่ในห้องอารมณ์ดีอย่างประหลาด
ชั่วขณะที่เขาคิดว่าเขาได้ดวงใจกลับคืนมา หากแต่ต้องเตือนตัวเอง
...แม้จะเหมือนกันสักปานใด มันก็แค่เหมือนเท่านั้น
ร่างบอบบางค่อยๆ เดินมายังลานจอดรถ หัวใจที่ตอนแรกเต้นแรง ค่อยๆ กลับมาเต้นในจังหวะปกติ
ถามตัวเองว่าแค่เจอกับใครสักคนที่เพิ่งบังเอิญรู้จักกันเมื่อวาน แต่หลังจากพบว่าในอีก 2 3 เดือนข้างหน้ายังต้องเจอกัน
แถมต้องทำงานร่วมกันอีก จะทำให้รู้สึกตื่นเต้นได้ขนาดนี้เชียวหรือ เธอยังสงสัย
อาการวูบวาบที่หัวใจค่อยๆ กลับคืนมาหลังจากมันหายไปเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ก็ต้องเตือนตัวเองไว้
...อย่าได้ถลำใจลงไปเชียว ก็แค่บังเอิญพบกันแล้วประทับใจก็เท่านั้น ไม่ลึกซึ้งกว่านั้นแน่ๆ
เวลาล่วงไป จนกระทั่งงานโฆษณาเสร็จสิ้นไปด้วยดี ท่ามกลางความรู้สึกที่ค่อยๆ ท่วมท้นขึ้นเรื่อยๆ
ระหว่างสองใจ อาจเกิดจากความชิดใกล้ในขณะที่ได้ร่วมงานกัน
หากแต่ความหลังที่ยังเป็นเสมือนแผลเล็กๆ ที่แม้จะแห้งสนิทหากแต่ยังหลงเหลือรอยให้เจ้าของยังไม่ยอมเปิดใจเต็มที่ ด้วยกลัวเจ็บซ้ำ
คนหนึ่ง...กลัวว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้มิใช่รักอย่างที่เข้าใจ
คนหนึ่ง...กลัวว่าเพราะความเหมือนระหว่างคนในอดีตและคนในปัจจุบันที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว
จนอาจคิดไปเองว่ามันคือรัก
ดังนั้นแม้จะผ่านล่วงไปอีกเกือบปี ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ยังคงเท่าเดิม
แม้รู้สึกพิเศษระหว่างกัน แต่ก็ไม่กล้าจะเดินหน้าให้มันพัฒนาต่อไป.
..สาเหตุก็เพราะกลัวจะช้ำซ้ำรอยเดิม คราวนี้คงยากที่จะทำใจ
จนเมื่อวาเลนไทน์เวียนมาอีกรอบ ด้วยความที่อยากจะเซอร์ไพร์สสรัณ
ประกอบกับความร่วมมือของพนักงานในบริษัทอาร์ทแอนกราฟฟิค แอดเวอร์ไทซิ่ง ที่อยากเห็น พี่รัณ มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที
เธอจึงได้มีโอกาสเข้ามานั่งรอในห้องทำงานสุดหวงของสรัณ ตั้งใจจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ที่มันยังค้างๆ คาๆ อยู่ให้มันชัดเจนไปสักที
เพราะตอนนี้เธอมั่นใจเหลือเกินว่า ที่รู้สึก...มันใช่รัก หากแต่ความคิดที่จะสารภาพต้องถูกพับเก็บเอาไว้
เมื่อจีรวดีเห็นรูปถ่ายของ น้องเล็ก แวบแรกที่เห็นก็นึกว่าเป็นรูปของตัวเอง ทั้งทรงผม ทั้งหน้าตาราวกับพิมพ์เดียวกัน
หากเมื่อพิจารณาดีๆ ก็พบว่าถึงแม้จะดูเหมือนกันมากเท่าใด แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น
เลียบๆ เคียงๆ ถามคนในบรษัทก็รู้เพียงว่า คนในภาพเป็นอดีตคนรักของสรัณที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อ 7 ปีก่อน
...ตุ๊กตาหมีน้อยที่เจ้าตัวหัดถักมาเป็นแรมเดือน ตั้งใจว่าจะให้เป็นของขวัญในวันพิเศษถูกวางไว้บนโต๊ะ
ก่อนที่คนทำจะค่อยๆ เดินออกจากห้องไปด้วยอาการหม่นเศร้า ท่ามกลางความงุนงงของเหล่าพนักงาน
เหมือนหัวใจแตกสลายซ้ำสอง ที่ผ่านมาเราเป็นเพียง เงา เพื่อเป็นตัวแทนใครคนนั้นเท่านั้น มิใช่คนที่เขาต้องการเลยสักนิดเดียว
เจ็บ...เพราะคิดไปเองฝ่ายเดียวเท่านั้น
เจ็บซ้ำ...ที่ไม่ยอมห้ามใจตัวเอง
พอกันทีความรัก ไม่เอาอีกแล้ว
ร่างสูงกระหืดกระหอบมาที่ห้องทำงานเมื่อน้องกิ๊บโทรไปตามว่ามีงานด่วนเข้ามา
บ่นอุบอิบในใจว่าทำไมวันนี้มันช่างยุ่งเสียจริงหนอ ตั้งใจจะรีบเคลียร์งานเพื่อจะได้เคลียร์เรื่องของหัวใจกับใครสักคนสักที
หลังจากทบทวนถึงความรู้สึกตัวเองมานาน หากโอกาสก็ยังไม่อำนวย แถมยังมีงานด่วนเข้ามาอีก
ตอนนี้เธอจะอยู่ไหนหนอ...จะมีงานยุ่งเหมือนเขารึเปล่า
สะดุดตากับตุ๊กตาหมีที่วางอยู่บนโต๊ะ โผล่หน้าออกมาถามลูกน้องว่าใครเอามาวางไว้บนโต๊ะ
ก็เห็นท่าทีอึกๆ อักๆ พิกล แต่ก่อนที่สรัณจะเล่นโหมดโหดน้องกิ๊บก็สารภาพ
ของคุณจี๊ดค่ะ พวกเรากะจะเซอร์ไพร์สพี่รัณสักหน่อย ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ คุณจี๊ดก็เดินออกมาเฉยๆ แถมยังตาแดงๆ อีก
เท่านั้นเองเขาก็ผลุบเข้าไปในห้องสำรวจโต๊ะตัวเองราวกับว่ามันจะทำให้เขาเจอผู้หญิงคนนั้น
เห็นรูปถ่ายเลื่อนออกจากที่ที่เคยเป็นก็พอจะเดาอะไรบางอย่างได้...
ยังไงก็ต้องบอก ต้องอธิบาย
รถญี่ปุ่นคันเล็กแล่นไปตามถนนที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน สักพักก็แล่นมาถึงที่หมาย
ประตูรั้วสีขาวกับบ้านไม้สองชั้น ปรากฎขึ้นในสายตา เหลือบมองไปยังเบาะข้างตัวเห็นดอกไม้ช่อสวยวางอยู่
เอื้อมมือออกไปหยิบขึ้นมาก่อนจะก้าวออกจากรถ กดกริ่งเรียกเจ้าของบ้านที่เขารู้ว่าแอบอยู่ในบ้านนั่นแหละ
ก็รถสีควันบุหรี่คันเก่งของหล่อนยังอยู่ในโรงจอดอยู่เลย
ร่างบางผลุบออกมาให้เห็นชั่วแวบก่อนจะหลบหายไปแอบใจเต้นอยู่หลังผ้าม่าน ตาคู่สวยมีรอยช้ำ
คิดหนักว่าจะออกไปเปิดประตูให้คนตัวโตเข้ามาดีหรือไม่ แต่ขืนไม่ออกข้างๆ บ้านคงคว้าขวด
คว้าหม้อเขวี้ยงใส่แน่ๆ โทษฐานทำเสียงดังหนวกหู ด้วยผู้มาเยือนเริ่มกดกริ่งถี่ขึ้นราวกับจะแกล้งกัน
เจ้าของบ้านจึงจำใจต้องเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่ไม่อยากเจอหน้า...อย่างน้อยก็ตอนที่อารมณ์ของเธอยังไม่ปกติ
ใบหน้าคมแต้มรอยยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวยอมเดินมาเปิดประตูให้ ก่อนจะต้องรีบเดินตามคนที่กำลังเข้าใจอะไรผิดไป
เพราะเจ้าหล่อนเล่นเปิดประตูให้แล้วหันหลังให้กันเสียดื้อๆ เดินตามมาทันก่อนจะคว้ามือคนแสนงอนมากุมเอาไว้ น้ำเสียงออดอ้อนยามเอ่ยถาม
โกรธอะไรครับจี๊ด
สะบัดมือไม่หลุดเพราะคนจับจับเอาไว้เสียแน่น รู้ตัวดีว่าทำตัวไม่มีเหตุผล
คนตรงหน้าไม่เคยเอ่ยปากบอกสักนิดว่าคิดอะไรลึกซึ่ง ทั้งหมดเพราะเราคิดไปเองฝ่ายเดียว จึงได้คลายความน้อยใจลง เอ่ยเสียงอ่อน
ไม่ได้โกรธค่ะ ปล่อยจี๊ดก่อนนะคะ
ไม่โกรธแล้วหนีกลับมาก่อนทำไมครับ
จี๊ด...
ไม่เข้าใจอะไร ถามกันก่อนนะครับ อย่าเพิ่งตัดสินโทษอย่างนี้เลย แค่นี้ผมก็โกรธตัวเองแทบแย่แล้ว
คำพูดนั้นทำให้จีรวดีต้องมองหน้าคนพูดตรงๆ ตาสบตาราวกับจะค้นคว้าความจริงผ่านสายตาของอีกฝ่าย
พบแค่ความจริงจังในสายตาเท่านั้น
โกรธตัวเองทำไมคะ คุณรัณไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย
ร่างสูงไม่ตอบ แต่ดึงมือเธอให้ตามไปนั่งที่เก้าอี้ในสนาม ลมเย็นพัดโชยต้องผิวเนื้อ
ฟ้าเริ่มมืดและพระจันทร์ก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาเยี่ยมเยือน หลังจากแอบงีบหลับไปแล้วยามเที่ยงวัน
จีรวดีก้มมองมือที่ถูกกุมไว้แน่น เบือนหน้าหลบสายตาลึกซึ้งยามจ้องมอง ท่องเอาไว้ในใจ
...แค่เงาก็เท่านั้น...
เสียงนุ่มทุ้มเอื้อนเอ่ยเรื่องราว คนในรูปนั้นชื่อน้องเล็กครับ เธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของผมเอง
เสียชีวิตเมื่อ 7 ปีที่แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ผมคิดว่ารักมากที่สุด และคงไม่อาจรักใครได้มากเท่า
มือที่ถูกกุมเอาไว้บีบแน่นเกร็ง เขากำลังจะสารภาพ...
น้องเล็กยังอยู่ในใจผมเสมอ แต่เธอคงไม่สบายใจแน่ๆ หากเห็นผมปิดตา ปิดใจ ปิดกั้นตัวเองจากความรู้สึกดีๆ ที่คนรอบข้างมีให้ โดยเฉพาะจากจี๊ด...
จี๊ดทำให้ผมก้าวออกจากเปลือกที่ผมสร้างขึ้นเพื่อปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง ทำให้ผมสามารถ รัก ได้อีกครั้ง
ตาคู่สวยจ้องมองคนที่กุมมือแน่นด้วยความรู้สึกเคลือบแคลง มองลึกราวกับจะให้ทะลุไปทุกอารมณ์และความรู้สึก
อีกฝ่ายยังคงย้ำหนักแน่น จริงอยู่ที่ผมสะดุดตาจี๊ดเพราะรูปร่างหน้าตาที่คล้ายน้องเล็ก
หากแต่ที่บอกว่า รัก มันเป็นเรื่องของใจล้วนๆ จี๊ดเป็นคนที่ผม รัก ในขณะนี้ เวลานี้ ไม่ใช่ตัวแทนของใครอย่างที่เข้าใจ
คำบอกเล่าที่ทำให้รู้สึกเหมือนมีหยาดน้ำทิพย์ชโลมหัวใจที่แห้งผากให้กลับชุ่มชื้นขึ้นอีกครั้ง แปลกใจที่ทำไมแค่เขาบอกก็เชื่ออย่างง่ายดาย
บอกผมที ว่าเราคิดตรงกัน อย่าให้ผมเข้าใจไปเองฝ่ายเดียวเลย
เสียงอ้อนๆ นั้นทำให้เธออมยิ้ม หมอกมืดมัวที่เคยกดทับจิต บัดนี้ค่อยสลายไป หรือไว้แต่ความรู้สึกอ่อนหวานท่วมท้น
ไม่รู้ว่าใช่ รัก รึเปล่า แต่คุณรัณจะยอมพิสูจน์ไปพร้อมๆ กับจี๊ดมั้ยคะ เสียงหวานเอ่ยถาม
พิสูจน์ไปพร้อมๆ กับกงล้อของกาลเวลาที่จะหมุนเวียนไปเรื่อยๆ
รอยยิ้มคือคำตอบ แม้วันนี้อาจยังเรียกได้ไม่เต็มปากเต็มคำว่ามันคือ รัก หากแต่พวกเค้าทั้งคู่พร้อมที่จะใช้เวลาในการพิสูจน์
จุดเริ่มต้นของเรื่องราว อาจเป็นเพราะความบังเอิญครั้งหนึ่งในวันวาเลนไทน์
เสมือนเป็นการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ซึ่งคำตอบสุดท้ายของหัวใจอาจไม่สิ้นสุดที่คำว่ารัก
อนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป คงต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
| Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550 |
| Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2550 0:52:29 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 308 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: โบ ฟั่น IP: 58.9.150.209 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:47:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [