หนังสือ คือ ความรู้่
Group Blog
 
All Blogs
 

คนสุดท้ายที่รออยู่

หลายปีมาแล้ว ณ หมู่บ้านชาวประมงเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในฮอลแลนด์

เด็กหนุ่มคนหนึ่งสำแดงตัวอย่างให้โลกเห็นว่า การช่วยเหลือผู้อื่นอย่างไม่คำนึงถึงตัวเองนั้นจะได้ผลตอบแทนอย่างไร

การประมงถือเป็นหัวใจของหมู่บ้านแห่งนี้ จึงจำเป็นต้องมีหน่วยกู้ภัยอาสาสมัครไว้เตรียมรับสถานการณ์ฉุกเฉินทุกเมื่อ

อยู่มาคืนหนึ่ง เกิดฝนฟ้าคะนองอย่างหนัก ลมพายุที่พัดด้วยความเร็วสูงทำเอาเรือประมงลำหนึ่งอับปางลง เมื่อลูกเรือส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมา กัปตันทีมเรือกู้ภัยจึงเปิดหวูดแจ้งสัญญาณกู้ภัย

ชาวบ้านออกมารวมตัวกันเต็มอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้าน ซึ่งมองลงไปเห็นบริเวณอ่าว ขณะที่เรือกู้ภัยเร่งเครื่องฝ่าคลื่นลมออกไป ชาวบ้านต่างก็ยืนรออย่างกระสับกระส่ายอยู่ที่ชายหาด และพากันชูตะเกียงเป็นแสงนำทางกลบเข้าฝั่ง

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เรือกู้ภัยก็ค่อย ๆ โผล่ผ่านม่านหมอกที่หนาทึบให้เห็นอีกครั้ง

เมื่อชาวบ้านวิ่งกรูกันเข้าไปต้อนรับ ก็เห็นบรรดาอาสาสมัคร หน่วยกู้ภัยในสภาพเหนื่อยอ่อน โซซัดโซเซลงมาล้มพับกันบนชายหาด และรายงานว่าเรือกู้ภัยรับคนมาได้ไม่หมด และต้องตัดสินใจทิ้งผู้รอดชีวิตไว้เบื้องหลังหนึ่งคน
เพราะถ้าขืนรับมาอีกแม้เพียงคนเดียว เรือต้องล่มอย่างแน่นอน และทุกคนต้องตายหมด

กัปตันทีมรีบลนลานหาหน่วยกู้ภัยอีกชุดหนึ่ง เพื่อส่งออกไปช่วยรับตัวคนที่ยังลอยคออยู่

ฮันส์ เด็กหนุมวัย 16 ปี สาวเท้าก้าวออกไปข้างหน้า แต่ถูกมารดายื้อแขนไว้ พลางวิงวอนว่า

"อย่าไปเลยนะ ลูกเอ๋ย พ่อของเจ้าเอาชีวิตไปทิ้งทะเลเมื่อ 10 ปี ที่แล้ว และพอล พี่ชายของลูกก็หายไปตั้ง 3 อาทิตย์แล้ว ตั้งแต่ออกเรือหาปลาคราวก่อน นี่ถ้าแม่ต้องเสียลูกไปอีก แม่ต้องขาดใจแน่ เพราะตอนนี้เหลือลูกอยู่คนเดียวแล้ว"

ฮันส์ ตอบมารดาว่า

"ปล่อยให้ผมไปเถอะแม่ ถ้าทุกคนเกี่ยงกันคงไม่ได้การแน่ คราวนี้เป็นหน้าที่ของผมละ พวกเราต้องผลัดกันทำหน้าที่เมื่อถึงคราวจำเป็น"

ฮันส์จูบลามารดาแล้วขึ้นเรือไปพร้อมกับหน่วยกู้ภัย ลับสายตาไปในความมืด

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สำหรับมารดาของฮันส์แล้ว มันเป็นช่วงเวลาทีเนิ่นนานราวชั่วกัลปาวสาน ทัใดนั้นเรือกู้ภัยก็ปรากฏผ่านม่านหมอกกลับมา มีฮันส์ยืนเด่นอยู่บนกราบเรือ

หัวหน้าคณะที่ยืนรออยู่บนฝั่ง ตะโกนถามออกไปว่า

"เจอไหม"

ฮันส์ตะโกนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นพอกันว่า

"เจอครับ" ช่วยบอกแม่ผมด้วยว่าคนสุดท้ายที่รออยู่ก็คือ พอล พี่ชายผมเอง




 

Create Date : 22 มีนาคม 2552    
Last Update : 22 มีนาคม 2552 21:10:01 น.
Counter : 407 Pageviews.  
Share

ละครสัตว์

สมัยที่ผมยังเป็นวัยรุ่น วันหนึ่งคุณพ่อพาผมไปดูละครสัตว์

ระหว่างที่รอคิวจะซื้อตั๋วเข้าชม ผมจับตาดูครอบครัวข้างหน้าเราด้วยความสนใจ ครอบครัวนี้มีลูกแปดคน คนโตสุดอายุไม่เกิน 12 ขวบ

มองดูก็รู้ว่าบ้านนี้ไม่ค่อยมีสตางค์ เสื้อผ้าถึงจะปอน แต่ก็สะอาดหมดจด เด็กทุกคนท่าทางเรียบร้อย ยืนจูงมือกันเป็นคู่ ๆ อย่างเป็นระเบียบ ท่าทางเด็ก ๆ ตื่นเต้น และหัวร่อต่อกระซิกกัน คงจะเพิ่งได้มีโอกาสดูละครสัตว์เป็นครั้งแรก

พ่อแม่ยืนอยู่หัวแถว ท่าทางปลื้มใจน่าดูที่ได้พาลูก ๆ มาดูละครสัตว์

แม่กุมมือพ่อ และเงยหน้าขึ้นมองสามีอย่างแสนรัก สายตาเหมือนจะกล่าวว่า
"คุณเป็นอัศวินของฉันค่ะ"

สามียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองภรรยาราวกับว่าจะกล่าวตอบว่า "แน่นอนจ้ะที่รัก"

สตรีขายตั๋วถามผู้เป็นพ่อว่า ต้องการตั๋วกี่ใบ พ่อตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า "ผมพาครอบครัวมาดูละครสัตว์ ขอซื้อตั๋วเด็กแปดใบ และตั๋วผู้ใหญ่สองใบครับ"

คนขายตั๋วแจ้งราคาให้ทราบ

แม่ปล่อยมือพ่อทันทีที่ได้ยินราคา แล้วยืนคอตก ส่วนพ่อนั้น ริมฝีปากสั่นระริก แต่อุตส่าห์ชะโงกเข้าไปใกล้อีกนิด และแข็งใจถาม

"เท่าไหร่นะครับ"

หญิงขายตั๋วย้ำราคา

เอาละซี พ่อมีเงินไม่พอ

แล้วนี้พ่อจะมีหน้ามาบอกลูก ๆ ได้อย่างไรว่าเงินในกระเป๋าสตางค์ไม่พอที่จะพาลูก ๆ เข้าไปดูละครสัตว์หนนี้

ทันทีที่เข้าใจสถานการณ์ คุณพ่อผมล้วงกระเป๋าของท่าน หยิบธนบัตรใบละ 20 ดอลลาร์ออกมา แล้วค่อย ๆ หย่อนลงบนพื้น (ต้องออกตัวเสียก่อนนะครับว่า บ้านเราใช่ว่าจะร่ำรวย)

จากนั้นคุณพ่อก็หยิบธนบัตรใบเดิมขึ้นมา เดินไปแตะบ่าชายผู้นี้ และกล่าวเรียบ ๆ ว่า

"ขอโทษเถอะครับ ดูเหมือนคุณจะทำเงินหล่น"

ชายผู้นี้เข้าใจทันทีว่า คุณพ่อผมกำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่ได้วิงวอนให้ใครช่วยก็จริง แต่ในยามคับขันอย่างนี้ เขาต้องการความช่วยเหลือเป็นอย่างยิ่ง เขาสบตาคุณพ่ออยู่นิ่งนาน กุมมือคุณพ่อไว้ทั้งสองมือ และกำธนบัตรใบนั้นไว้แน่น เขากล่าวขอบคุณด้วยริมฝีปากที่สั่นระริก พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไลลงมาอาบแก้มว่า

"ขอบคุณมากครับ ผมและครอบครัวปลื้มใจจริง ๆ "

คุณพ่อและผมเดินขึ้นรถกลับบ้าน เย็นนั้นเราอดดูละครสัตว์ แต่กลับรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นพิเศษ




 

Create Date : 22 มีนาคม 2552    
Last Update : 22 มีนาคม 2552 20:31:40 น.
Counter : 300 Pageviews.  
Share

เก็บก้อนกรวด

คืนหนึ่ง ขณะที่นักเดินทางเร่ร่อนกลุ่มหนึ่ง กำลังเตรียมตัวเข้านอนอยู่นั้น
พลันก็รู้สึกว่ามีแสงสว่างจ้าส่องลงมารอบด้าน

พวกเขารู้ว่ามีเทพเจ้าจากสรวงสวรรค์ลงมาโปรด จึงรอฟังว่าจะมีพระดำรัสอะไรมาถึงพวกเขาเป็นพิเศษหรือไม่

ในที่สุดก็ได้ยินสุรเสียงกังวานมาว่า

"พวกเจ้าจงเก็บก้อนกรวดให้ได้มากที่สุด เอาใส่ในย่ามสะพายหลัง แล้วเดินทางไปเรื่อย ไปจนค่ำ ตกคืนพรุ่งนี้เจ้าจะเห็นทั้งความสุข และความทุกข์ระคนกัน"

พอออกเดินทาง เหล่านักเดินทางต่างก็เล่าความในใจแก่กันว่า รู้สึกผิดหวังและโกรธเคือง คือแทนที่จะได้ฟังสัจธรรมอันยิ่งใหญ่ซึ่งจะทำให้พวกเขาได้ช่วยสรรสร้างความอุดมสมบูรณ์ ทำให้โลกน่าอยู่ขึ้น

แต่การณ์กลับกลายเป็นว่า ได้รับมอบหมายภาระที่แลดูไมท่มีความสลักสำคัญอะไรเลย

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกประทับใจกับอาคันตุกะที่มาเยือน ก็ทำให้นักเดินทางต่างเก็บก้อนกรวดขึ้นมาคนละสองสามก้อน หย่อนใส่ย่ามอย่างเสียไม่ได้ ทำไปก็บ่นไป

หลังจากเดินทางตลอดวัน ทั้งหมดก็หยุดพักแรม และพอนึกได้ก็ล้วงเข้าไปในย่ามเพื่อตรวจดูก้อนกรวด

ก็ปรากฏว่าก้อนกรวดแต่ละเม็ดกลายเป็นเพชรแท้ๆ แน่นอนที่นักเดินทางรู้สึกลิงโลดดีใจที่ได้เพชร แต่ในเวลาเดียวกัน ก็เศร้าเสียใจที่เก็บมาน้อยเกินไป




 

Create Date : 22 มีนาคม 2552    
Last Update : 22 มีนาคม 2552 11:52:58 น.
Counter : 452 Pageviews.  
Share

นอกหน้าต่าง

ครั้งหนึ่งมีชายสองคนต่างป่วยหนัก ทั้งคู่พักอยู่ด้วยกันในห้องคนป่วยของโรงพยาบาลมีชื่อแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องที่เล็กมาก และมีหน้าต่างบานเดียว

ผู้ป่วยคนหนึ่งได้รับอนุญาติให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้หนึ่งชั่วโมงทุกยามบ่ายเพื่อขับน้ำออกจากปอด เตียงของเขาอยู่ติดหน้าต่าง แต่ผู้ป่วยอีกคนหนึ่งต้องนอนแบ็บอยู่ตลอดเวลา

ทุกๆบ่ายเมื่อผู้ป่วยข้างเตียงหน้าต่างลุกขึ้นนั่ง เขาจะฆ่าเวลาด้วยการบรรยายภาพทิวทัศน์และความเป็นไปด้านนอก เช่นเรื่องสวนสาธารณะซึ่งมีทะเลสาบ มีเป็ดและห่านเวียนว่ายอยู่ในนั้น เด็กๆพากันโปรยเศษขนมปังและแล่นเรือลำจิ๋วๆในทะเลสาบ คู่รักหนึ่มสาวเดินพลอดรักกันอยู่ใต้ต้นไม้ มีดอกไม้บานไสว ลานหญ้าเขียวชอุ่ม และมีคนเล่นซอฟท์บอลกัน ส่วนที่ไกลออกไปลิบๆหลังยอดไม้คือวิวตึกรามบ้านช่องที่น่าดูชม

ผู้ป่วยอีกคนจะคอยฟังคำบรรยายนี้อย่างตั้งอกตั้งใจและแสนเพลิดเพลิน เขาได้ยินว่าเด็กคนหนึ่งเกือบพลัดตกทะเลสาบ และได้รับทราบถึงความสวยสดงดงามของสาวสวยนางหนึ่งในชุดหน้าร้อน

คำบรรยายของเพื่อนร่วมห้องทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เห็นภาพนอกหน้าต่างไปด้วย

บ่ายวันหนึ่งเขาฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ทำไมเพื่อนร่วมห้องของเขาถึงมีโอกาสได้เห็นภาพนอกหน้าต่างอยู่แต่ผู้เดียว ทำไมเขาไม่มีโอกาสอย่างนั้นบ้าง เขารู้สึกละอายที่มีความคิดแบบนี้

แต่ยิ่งหักห้ามใจเท่าไร ก็ยิ่งต้องการความเปลี่ยนแปลงมากขึ้นเท่านั้น เขายินดีทำทุกอย่างเพื่อแลกกับการได้ดูทิวทัศน์จากหน้าต่างนั้น

คืนหนึ่ง ขณะที่เขานอนมองเพดานอยู่ เพื่อนร่วมห้องก็ตื่นขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน ทั้งไอทั้งหายใจไม่ออก เขาพยายามตะเกียกตะกายจะกดปุ่มเรียกนางพยาบาล

ส่วนเพื่อนร่วมห้องกลับนอนกบดานดูอยู่อย่างไม่ยอมไหวติง แม้เสียงหายใจของอีกฝ่ายจะขาดหายไปแล้วก็ตาม

เช้าวันรุ่งขึ้น นางพยาบาลพบว่าผู้ป่วยอีกคนเสียชีวิตไปแล้ว และย้ายศพออกไปอย่างเงียบๆ

หลังจากรอจังหวะ เพื่อไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป เขาก็ถามทางโรงพยาบาลว่า จะขอย้ายไปนอนที่เตียงริมหน้าต่างได้หรือไม่

และเมื่อได้ย้ายสมใจ ทันทีที่พยาบาลคล้อยหลังจากห้อง เขาก็ใช้ศอกยันกายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล รีบชะเง้อออกไปนอกหน้าต่าง

ภาพที่เห็นคือ กำแพงอันว่างเปล่า !!




 

Create Date : 22 มีนาคม 2552    
Last Update : 22 มีนาคม 2552 11:30:30 น.
Counter : 307 Pageviews.  
Share

สุภาษิตแอฟริกัน

สุภาษิตแอฟริกันกล่าวไว้ว่า

"ในแอฟริกา ทุกๆเช้า เมื่อสิงโตตื่นนอน มันรู้ว่ามันจะต้องวิ่งให้เร็วกว่ากวาง มิฉะนั้น มันก็จะต้องอดตาย"

"ในแอฟริกา ทุกๆเช้า เมื่อกวางตื่นนอน มันรู้ว่ามันจะต้องวิ่งให้เร็วกว่าสิงโต มิฉะนั้น มันก็จะต้องถูกฆ่าตาย"

ทุกๆเช้า เมื่อคุณตื่นนอน อย่าถามว่าคุณเป็นสิงโต หรือ กวาง แต่จงออกวิ่ง อย่ารอจนอดตาย หรือ ถูกฆ่าตาย

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จงรักษาความหวังไว้ และอย่าอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลย




 

Create Date : 22 มีนาคม 2552    
Last Update : 22 มีนาคม 2552 11:11:27 น.
Counter : 982 Pageviews.  
Share


Guiman
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]

ดีครับ ผมแค่ อ่านๆ เขียนๆ ตามแต่ความขี้เกียจจะอำนวยนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก

ปล.ผมมันตัวขี้เกียจ ขี้เกียจไปเรียนจังโว้ยย ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบ ขี้เกียจทำงานบ้าน ...
Friends' blogs
[Add Guiman's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.