มีครั้งหนึ่ง ท่านในหลวง (รัชกาลที่๔)
ได้มีราชโองการโปรดเกล้าให้ท่านสมเด็จโตเข้าเฝ้าถวายพระธรรมเทศนาในวัง
เมื่อสมเด็จโตท่านมาถึงนั่งธรรมมาสก์เสร็จก็เอ่ยปากพูดว่า
"ดีพระมหาบพิธก็รู้ ชั่วพระมหาบพิธก็รู้ เพราะฉะนั้นวันนี้อากาศแจ่มใสดี
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ "
เมื่อเจ้าหลวงได้ยินดังนั้น ก็แลเห็นท่านโตลุกจากธรรมมาสก์แล้วมิได้มองเจ้าหลวง
เจ้าหลวงเห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากเรียกสมเด็จโตว่า
"ท่านโต ท่านโต ทำไมถึงเทศน์จบเร็วจัง"
ท่านโตก็เฉลยว่าที่พูดว่า
"อากาศแจ่มใสดี ดีก็รู้ ชั่วก็รู้ ก็หมายถึงว่าวันนี้
จิตใจของพระมหาบพิธรื่นเริงสดชื่น ปราศจากความหม่นหมองใจ
ก็คือความหมายที่ว่าอากาศแจ่มใสดี อาตมาจึงเทศน์เพียงเท่านี้
เพราะไม่รู้จะพูดอะไร"
เมื่อพระมหาบพิธได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเข้าใจในความหมายเทศน์
มีอยู่ตอนหนึ่ง ขณะที่เจ้าหลวงเชิญสมเด็จโตมาเทศน์
วันนั้นท่านโตเทศน์นานแล้วนานเล่าจนกิริยาอาการของเจ้าหลวงเริ่มเหนื่อย หน่ายหงุดหงิด
พอท่านโตเทศน์เสร็จ เจ้าหลวงถามท่านโตว่า
"ท่านโตวันนี้ทำไมถึงเทศน์นานจัง เราเมื่อย เหนื่อย อยากจะถาม"
ท่านโตได้ยินดังนั้นก็ตรัสตอบไปว่า
"ก็วันนี้จิตใจของมหาบพิธเต็มไปด้วยความทุกข์เร่าร้อนในอารมณ์ตลอดเวลา จึงเทศน์ให้มันเย็นจึงนานไปหน่อย"
ประวัติสมเด็จพระพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 28 คน [
>
