|
|
ลำนำรักสีรุ้ง Extra Episode : ยามเช้ากับอาการเมาค้าง
แนะนำ
สำหรับคนที่เพิ่งได้อ่านนิยายเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ขออธิบายล่วงหน้าว่าเรื่องนี้จะเน้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกสองคนซึ่งเป็นชายทั้งคู่ และอาจมีเนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชน หรือคนที่ไม่นิยมเรื่องแนว Boy's Love ดังนั้นหากไม่ชอบอ่านนิยายแนวที่ไม่มีนางเอก ขอแนะนำว่าให้คลิกไปอ่านหน้า About me , เท้าพาไป หรือ พร่ำ(เพ้อ)รายสะดวก ซึ่งเนื้อหาจะเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปค่ะ เราเตือนคุณแล้วนะคะ
++------++
ลำนำรักสีรุ้ง Extra Episode : ยามเช้ากับอาการเมาค้าง
เช้าแล้วสิ... ผมรู้สึกได้ถึงแสงแดดอุ่นๆ ที่ลอดผ้าม่านเข้ามาส่องอยู่บนแผ่นหลัง แต่เพราะยังงัวเงียเนื่องจากเมื่อคืนไปกินเลี้ยงฉลองวันเกิดเพื่อนสมัยมัธยมที่ไม่ได้เจอกันนานจนดึกดื่น แถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดอีกจึงยังไม่ค่อยอยากตื่นสักเท่าไหร่
ผมยื่นมือออกไปอีกด้านและพบว่าคนที่นอนร่วมเตียงลุกไปแล้ว ผมจึงขยับหนีแสงแดดไปตรงที่ว่างฝั่งนั้นแล้วก็ดึงผ้าห่มที่ร่นอยู่ตรงเอวให้ขึ้นมาคลุมไหล่เพื่อบังแสง แม้จะรู้สึกร้อนนิดๆ ก็ต้องยอม เพราะไม่อย่างนั้นคงเหงื่อซึมเพราะแสงแดดที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นแน่
ทั้งที่ความจริงแล้วผมไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบาแต่ก็กระฉับกระเฉงดึงความสนใจของผมที่กำลังจะหลับต่อ ผมได้ยินเสียงผ้าม่านทึบถูกรูดปิดจนภายในห้องสลัวขึ้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงกดรีโมทเปิดแอร์เบาๆ ก่อนที่ลมเย็นๆ จะไหลลงมาจากเครื่องปรับอากาศ ไอเย็นเริ่มเข้ามาจับฝ่าเท้าที่โผล่พ้นผ้าห่มจนรู้สึกหนาว คราวนี้ผมเลยตะแคงตัวไปอีกด้านแล้วดึงผ้าขึ้นมาคลุมโปงทั้งตัวแทน
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของฝีเท้าเดินอ้อมปลายเตียงมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้า ผมจึงพยายามฝืนความง่วงหรี่ตาขึ้น ความสลัวในห้องบวกกับอาการเมาค้างทำให้เห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ไม่ชัดนัก แต่ก็มั่นใจจากท่าทางของคนที่กำลังก้มลงมามองว่าอีกฝ่ายต้องกำลังยิ้มอยู่แน่ เป็นยิ้มแบบที่ยกมุมปากโค้งขึ้นนิดๆ แต่ไม่เห็นฟันแบบที่เจ้าตัวมักจะทำจนติดเป็นนิสัย
"ขอนอนอีกแป๊บนะ แล้วเดี๋ยวเป้จะพาออกไปกินข้าวข้างนอก"
"ง่วงก็นอนไปเถอะเป้ เดี๋ยวตื่นแล้วค่อยโทรสั่งอะไรขึ้นมากินที่ห้องก็ได้"
น้ำเสียงรื่นหูที่ได้ยินเมื่อไหร่ก็สบายใจทำให้ผมยิ้มออกมา ผมจึงยอมฝืนความขี้เกียจ ยื่นมือออกจากใต้ผ้าห่มไปดึงมือของวิวมาแตะริมฝีปากแล้วก็อ้อนเสียงแหบ
"แอร์หนาวจัง วิวมานอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
มีเสียงหัวเราะในคอดังมาจากคนที่ยืนอยู่ แต่วิวก็แค่ดึงมือออกแล้วยีผมของผมเบาๆ
"ไม่เอาหรอก ขืนนอนด้วยวันนี้คงไม่ได้ทำอะไรกันพอดี เดี๋ยววิวจะไปซักผ้า ถ้าเป้ตื่นแล้วอยากกินอะไรค่อยมาบอกนะ"
"อื้อ"
ผมยอมปล่อยมือแต่โดยดีก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เสียงฝีเท้าเริ่มดังห่างออกไป แต่ขณะที่ผมกำลังเคลิ้มเจียนจะหลับรอบสอง เสียงฝีเท้านั้นก็ดังใกล้เข้ามาใหม่ ก่อนที่ผมจะรับรู้ถึงลมเย็นๆ บนแขนเพราะผ้าห่มถูกเลิกขึ้น จากนั้นเตียงก็ยวบลงด้วยน้ำหนักของคนที่นอนซ้อนเข้ามาทางด้านหลัง
"คิดอีกที เดี๋ยวค่อยซักพรุ่งนี้ก็ได้ ยังไงก็ยังมีวันหยุดอีกหลายวัน"
วิวเอ่ยก่อนจะแนบหน้าผากลงบนแผ่นหลังของผม ขณะเดียวกันมือข้างหนึ่งก็พาดมาบนเอว ผมจึงยิ้มก่อนจะดึงมือข้างนั้นให้โอบเอวผมแน่นขึ้น แรงสั่นที่ส่งผ่านมาทางแผ่นหลังทำให้รู้ว่าวิวกำลังหัวเราะก่อนที่เจ้าตัวจะระบายลมหายใจยาว ไม่นานเสียงหายใจสม่ำเสมอที่ลอยเข้าหูก็กล่อมให้ผมหลับใหล และครั้งนี้มีรอยยิ้มติดอยู่บนมุมปากของผมตลอด
แค่การเอาใจเล็กๆ น้อยๆ จากคนที่รักในเวลาที่เราอยู่กันสองคน...ก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นจากอาการเมาค้างในเช้าวันนี้ได้แล้ว...
++---End---++
| Create Date : 26 กันยายน 2557 |
| Last Update : 26 กันยายน 2557 15:16:30 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1028 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ppmayuree IP: 125.24.152.107 วันที่: 30 ตุลาคม 2557 เวลา:13:44:26 น. |
|
|
|
โดย: bellbomb (Applebee  ) วันที่: 31 ตุลาคม 2557 เวลา:15:04:07 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 29 คน [
