ยี่ร้อยพลอยโกสินทร์ _ บทที่ ๕ (๑) ร่มโพธิ์ทอง

บทที่ ๕ ร่มโพธิ์ทอง

(พ.ศ. ๒๕๓๑-๒๕๓๓)

         ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ ณ ลานด้านหลังของวัดไม้โพธิ์ทอง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานในยามเช้าของวันพระใหญ่ที่อากาศแจ่มใสมีแสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านล่องของพุ่มไม้ใหญ่โดยมีเด็กสาวตัวน้อยผิวสีน้ำผึ้ง ผมสั้น หน้าตาน่ารัก เธอยืนโดดเด่นกำผ้าขาวม้าผืนใหญ่และกำลังเดินไปรอบๆ เด็กอีกเจ็ดคนนั่งล้อมวงกัน

“มอญซ่อนผ้า ตุ๊กตาอยู่ข้างหลังไว้นู้นไว้นี่ฉันจะตีก้นเธอ, มอญซ่อนผ้า ตุ๊กตาอยู่ข้างหลังไว้นู้นไว้นี่ฉันจะตีก้นเธอ, มอญซ่อนผ้า ตุ๊กตาอยู่ข้างหลังไว้นู้นไว้นี่ฉันจะตีก้นเธอ.........” เด็ก ๆ ในวงร้องมอญซ่อนผ้ากันในขณะที่เด็กน้อยที่ถือผ้านั้นเดินวนไปเรื่อย ๆ แล้วสักพักนึงเธอจึงวางผ้าลงของหลังเด็กชายตัวอวบอ้วนและแกล้งเดินต่อเป็นปกติทำเหมือนมีผ้าแอบไว้ในมือ เธอเดินอีกเพียงไม่กี่ก้าวก่อนออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย! รอด้วย” จ่อยเด็กอ้วนคนนี้รีบคว้าผ้าวิ่งไล่ตามพลอยที่กำลังวิ่งวนเพื่อกลับมานั่งตรงที่ว่างนั้นเพราะตามกติกาของการละเล่นมอญซ่อนผ้านี้ผู้ซ่อนผ้าที่เลือกแอบวางผ้าไว้หลังผู้เล่นอีกคนผู้ถูกซ่อนผ้าจะต้องลุกขึ้นมาวิ่งไล่ตีผู้ซ่อนผ้าในวงให้ทันเวลาก่อนที่ผู้ซ่อนผ้าจะวิ่งมานั่งร่วมวงในที่ว่างได้ถ้าผู้ถูกซ่อนผ้านั้นไม่สามารถไล่ทันผู้ซ่อนผ้าผู้นั้นจะแพ้และต้องกลายเป็นผู้ซ่อนผ้าเองของการเล่นรอบถัดไป

“พลอยซะอย่าง” พลอยพูดอย่างภูมิใจในความว่องไวเพราะทุกครั้งที่เธอถือผ้าและวางไว้หลังเพื่อนในวง ไม่เคยมีใครหยิบผ้ามาวิ่งไล่ตีเธอได้ทันหากเธอไม่แกล้งยอมแพ้เอง โดยเฉพาะเจ้าจ่อยเด็กชายตัวอวบอ้วนคนนี้ที่เป็นทั้งเพื่อนชี้และคู่กัดที่มักถูกเธอแหย่จ่อยเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับตากับยายที่บ้านอยู่ใกล้กับวัด จึงมักมาที่วัดวิ่งเล่นเป็นประจำ

“คนอะไรไม่รู้เป็นผู้หญิงแต่ไว้แต่ไวยังกะลิง ไม่เล่นด้วยแล้ว พวกเรากลับบ้านกันดีกว่า” จ่อยพูดตัดพ้อพลอย แล้วก็ชวนเพื่อนในกลุ่มทั้งหมดให้เลิกเล่น

“ตามใจไม่เล่นก็อย่าเล่น แล้วอย่ามาง้อละกัน” พลอยทำลอยหน้าลอยตาแล้วเชิดใส่จ่อยเพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวเขาก็จะกลับมาชวนเธอคุยและเล่นอย่างเดิม

“พี่ก็ชักเหนื่อยแล้วหละ วันนี้พอก่อนนะพลอย” เด็กน้อยหน้าขาวหมวย คนนึงในกลุ่มพูดขึ้นเพราะไม่อยากพลอยกับจ่อยทะเลาะกัน เธอชื่อแก้วเป็นพี่สาวของพลอย

“ค่ะพี่แก้ว” พลอยรับคำพี่สาว แต่ในใจก็ยังอยากหาอะไรเล่นต่ออีก

“ไว้มาวัดคราวหน้าเราค่อยมาเล่นกันใหม่นะจ่อย ทุกคนด้วย”คำพูดของแก้วทำให้จ่อยรู้สึกดีขึ้น “พอดีตอนนี้คุณพ่อคุณแม่รออยู่ที่วิหารนานแล้วจ้ะ” เมื่อแก้วพูดจบ เด็ก ๆ ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

“เราก็กลับกันดีกว่าพลอยพี่คิดว่าใกล้เวลาเริ่มทำบุญที่แม่บอกไว้แล้ว” แก้วเริ่มกังวลเพราะรู้ว่าเธอกับน้องสาวแสนซนแอบหนีจากวิหารวัดมาเล่นอยู่ที่ลานด้านหลังวัดได้พักใหญ่ จึงคิดว่าเดี๋ยวแม่จะต้องมาตามเป็นแน่ “แม่บอกวันพระใหญ่ ท่าเราจะได้บุญก้อนโต รีบไปกันดีกว่า” แม้ว่าพลอยไม่ค่อยเข้าใจที่พี่สาวพูดนัก เพราะ แต่เธอก็ยิ้มและพยักหน้ารับ

“วันนี้พระองค์ใหญ่กว่าเดิมก็ไม่น่าจะใช่” พลอยครุ่นคิดและพูดเบา ๆ กับตัวเอง

เมื่อแก้วพูดหว่านล้อมพลอยเรียบร้อยจึงเริ่มเดินนำน้องและพากันกลับไปทางวิหารเพื่อหาแม่เรืองกับพ่อศักดิ์ ระหว่างทางนั้นมีเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้นมาแต่ไกล

“ลูกพลอย ลูกแก้ว อยู่ไหนกันจ๊ะ จะได้เวลาถวายเพลพระแล้วนะจ๊ะอย่ามัวแต่เล่นซน” คุณเรืองเรียกหาลูกสาวทั้งสองคุณเรืองรองเธอเป็นภรรยาของนายอำเภอศักดิ์ชัย ซึ่งวันนี้เธอตั้งใจพาลูกและญาติ ๆ ทำบุญกันเนื่องในโอกาสวันวิสาขบูชา

“หนูอยู่นี่ค่ะแม่”แก้วรีบขานรับและวิ่งกลับไปหาแม่ เมื่อได้ยินเสียงแม่เรียก

“แล้วน้องหละจ๊ะ”

“อ้าว! เมื่อกี้ยังเดินอยู่นี่เลยนะคะ” แก้วหันไปมองหารอบตัวแต่ก็หาน้องไม่เจอ

“ลานด้านหลังโน้นใช่ไหมที่เราแอบไปเล่นกัน”

“ค่ะ”แก้วตอบพร้อมพยักหน้ารับคำแม่

“แก้วกลับไปหาพ่อที่วิหารก่อนนะจ๊ะใกล้เวลาถวายเพลพระแล้ว เดี๋ยวแม่ไปตามน้องเอง” เด็กน้อยพยักหน้ารับคำแม่อีกครั้ง แล้วจึงเดินรุดกลับไปที่วิหารบอกเรื่องนี้กับพ่อ

จากนั้นคุณเรืองก็เดินมุ่งหน้าต่อไปยังลานกว้างหลังวัดเพราะมั่นใจว่าลูกสาวจอมซนของเธอต้องแอบอยู่แถวนั้นอย่างแน่นอน เมื่อถึงลานวัดเธอมองไปยังต้นโพธิ์ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางลานจนทำให้หวนถึงภาพวันแรกที่พบกับพลอย

วันนั้นเป็นวันพระใหญ่เมื่อราวสองปีก่อนคุณเรืองมาทำบุญที่วัดไม้โพธิ์ทองและได้มาพบเด็กหญิงตัวน้อยแต่งตัวมอมแมมคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี้ซึ่งเธอเกิดความรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างมาก อีกทั้งเมื่อคืนก่อนหน้าที่เธอจะมาทำบุญนั้นได้นิมิตเห็นรุขเทวดาที่สถิตอยู่ณ ต้นโพธิ์นั้นมอบอัญมณีสีเขียวสดสุกสว่างให้กับเธอเธอจึงมั่นใจว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงต้องการบอกให้เธอรับรู้อะไรบ้างอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนี้โดยตอนที่เจอกันครั้งแรกคุณเรืองพยายามเข้าไปใกล้และส่งยิ้มให้เด็ก แต่เด็กน้อยก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยจนในที่สุดเธอตัดสินใจไปขอความช่วยเหลือกับหลวงปู่ไม้เจ้าอาวาสวัดเพื่อไตร่ถามความเป็นมาของเด็กคนนี้

หลวงปู่ไม้เล่าให้เรื่องราวของเด็กให้เธอฟังว่าเมื่อประมาณสามปีก่อนมีคนไปพบเด็กหญิงคนนี้ลอยแม่น้ำมาติดอยู่ที่ศาลาท่าน้ำของวัดพร้อมผู้ชายคนหนึ่งที่คาดว่าเป็นพ่อของเด็กเพราะตัวเด็กผูกกับผ้าติดมาตัวเขาคนในวัดจึงรีบพาทั้งคู่ส่งโรงพยาบาล ซึ่งครั้งนั้นหมอบอกว่าเด็กน้อยลอดตายมาได้ราวกับปาฏิหาริย์แต่โชคร้ายที่ผู้ชายคนนั้นไม่รอดชีวิตท่านจึงช่วยรับศพเขามาสวดบำเพ็ญกุศลและให้บรรจุอัฐิเก็บไว้ที่วัด ส่วนเด็กนั้นท่านก็รับไว้ในความอนุเคราะห์โดยฝากให้คนงานในวัดช่วยกันดูแลเพราะเห็นว่าเด็กยังเล็กมากและไม่มีที่พึ่งพิงดังนั้นเมื่อคุณเรืองเอ่ยปากขอรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม ท่านจึงอนุญาตให้เธอตามที่ต้องการเพราะเห็นว่าเด็กเป็นผู้หญิงหากอยู่ที่วัดต่อไปคงจะอ่านเขียนอะไรไม่ได้อีกทั้งการได้มีแม่ที่จิตใจงดงามอย่างคุณเรืองนั้นย่อมทำให้เด็กได้มีโอกาสเรียนหนังสือและมีอนาคตที่ดีนอกจากนี้หลวงปู่ท่านรู้จักคุณเรืองมานานแล้วว่าเธอเป็นคนใจบุญและเป็นภรรยาของกำนันศักดิ์ชัยผู้ซื่อสัตย์สุจริตจึงไว้ใจที่จะให้เด็กอยู่ในการดูแลของเธอ โดยก่อนที่คุณเรืองพาเด็กน้อยไปจากวัดหลวงปู่ได้นำภาพถ่ายใบหนึ่งของชายคนนั้นและสร้อยพระเลี่ยมทองที่ติดตัวเด็กน้อยซึ่งท่านเคยเก็บรักษาไว้มามอบให้กับคุณเรืองด้วยโดยเธอได้ให้สัญญากับท่านว่าจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด

เมื่อเธอรับเด็กน้อยไปอยู่ด้วยกันที่บ้านแล้วจึงตั้งชื่อและให้สกุลใหม่กับเด็กน้อยว่า พลอยมณี ภูมิรัตนชัยโย ทำให้ตั้งแต่นั้นมาคุณเรืองและสามีจึงเปรียบดุจร่มโพธิ์ทองที่ช่วยชุบชีวิตของพลอยให้เหมือนตายแล้วเกิดใหม่อีกครั้ง

กระทั่งวันนี้เวลาก็ยิ่งทำให้คุณเรืองรักและเอ็นดูพลอยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าลูกคนนี้จะแก่นซนมากก็ตาม อย่างเช่นตอนนี้ที่พลอยอยากเล่นต่อจนไม่ยอมกลับไปหาแม่ดังนั้นเมื่อคุณเรืองยืนรออยู่ที่ลานครู่หนึ่ง แต่พลอยก็ยังคงไม่ยอมออกมาเองจากโพรงต้นไม้ทำให้คุณเรืองต้องเอ่ยปากเรียกหนูน้อย

“มามามาหาแม่เถอะลูกพลอย แม่รู้นะว่าหนูอยู่ตรงนั้น” คุณเรืองเหลือบไปเห็นชายเสื้อสีเหลืองของพลอยแลบออกมาต้นไม้จึงมั่นใจว่าลูกแอบตรงนั้นแน่นอน “ถ้าพลอยไม่ออกมา แล้วแม่กลับไปไม่ทันถวายเพลพระหนูต้องอดข้าวเที่ยงนะคะ” เธอใช้น้ำเสียงเข้มกับลูกสาวแล้วจึงเริ่มนับหนึ่ง “หนึ่ง…..สอง……..”

“พลอยขอโทษค่ะแม่” เด็กน้อยรีบวิ่งออกมาโผล่กอดแม่เพราะกลัวไม่ได้กินข้าวและจะถูกแม่ทิ้งไว้ที่วัด

“ลูกขอแม่มาเล่นกับเพื่อนและสัญญาว่าจะไปแค่ครึ่งชั่วโมง แต่กลับปาเข้าไปชั่วโมงครึ่งแล้ว พลอยรู้ตัวไหมค่ะว่าทำผิด” คุณเรืองดุลูก เพราะต้องการให้พลอยเป็นเด็กดีและหัดรักษาเวลา

“ก็มันสนุกค่ะแม่ แต่ต่อไปหนูจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” พลอยพูดแล้วก็กอดแขนแม่แน่นขึ้นอีก

จากนั้นคุณเรืองก็ชำเลืองไปที่นาฬิกาข้อมือและเห็นว่าเวลาจวนจะสิบเอ็ดนาฬิกาแล้วเธอจึงอุ้มพลอยขึ้นไว้กับตัว แล้วรีบเดินกลับไปยังวิหารวัด

ที่วิหารวัดมีชาวบ้านจำนวนมากมาทำบุญและร่วมสวดมนต์กับพระสงฆ์ตั้งแต่เช้าโดยตอนนี้ท่านเจ้าอาวาสที่นั่งอยู่บนธรรมมาสน์กำลังแสดงพระธรรมเทศนาเรื่องพระเวทสันดรชาดกใกล้จบคุณเรืองก็พาพลอยกลับมาถึงวิหารทันร่วมพิธีถวายภัตตาหารและถวายผ้าป่าสามัคคีพอดีแล้วคุณเรืองก็บอกให้พลอยไปนั่งกับพี่สาว ก่อนที่เธอจะเข้าไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยตรงที่ว่างข้างสามี

“มาแล้วจ้ะพี่แก้ว” พลอยคลานเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กระซิบที่หูพี่สาว

“เฮ้อ จริง ๆ เลย” แก้วถอดหายใจด้วยความหายห่วงแล้วเอามือบีบจมูกน้องเบา ๆ เป็นการทำโทษ แต่พลอยยังคงยิ้มและทำหน้าทะเล้น

       หลังจากนั้นคุณเรืองและครอบครัวก็อยู่ร่วมงานบุญใหญ่กับทุกคนจนเสร็จพิธีการในช่วงกลางวันแล้วเธอจึงบอกให้คุณศักดิ์ช่วยพาลูก ๆ กลับบ้านไปก่อน เพราะเธอตั้งใจจะอยู่ต่อเพื่อนั่งสมาธิและเวียนเทียนที่วัดในตอนค่ำ

https://web.facebook.com/199Foods/

Create Date : 05 มกราคม 2561 Last Update : 11 มกราคม 2561 19:39:06 น. Counter : 770 Pageviews.		19 comments
Share Tweet

	Kundiman ng Langit by Augusto Espino ปรศุราม (5 ก.ค. 2568 10:51:43 น.)		๏ ... ชั่งหัวมัน ... ๏ นกโก๊ก (4 ก.ค. 2568 16:45:35 น.)
	ข้อคิด สะกิดจิต สะกิดใจ ตอนที่ 4 อาจารย์สุวิมล (3 ก.ค. 2568 15:24:41 น.)		Quiero ser hombre by Ernesto Lecuona ปรศุราม (2 ก.ค. 2568 14:12:42 น.)