ปัญหาหนึ่งของคุณคนฟังเพลงทั้งหลายที่อาจจะเจอในบางครั้งก็คือ การปรากฏขึ้นอย่างดารดาษ ผุดเป็นดอกเห็ดของวงที่มีดนตรีในสำเนียงแนวคล้ายๆ กัน
      บางทีมันช่างสร้างความสับสนจนจำไม่ได้ว่าวงไหน เป็นวงไหน
ทำไมวงนั้นมันคล้ายวงนี้ ฟังแล้วช่างย้ำเตือนจิต จินตนาการไปวงนั่น วงโน่นมามีอิทธิพลเข้าให้แน่ๆ
      บางทีคุณอาจผิดหวังเมื่อได้ฟัง เพราะพวกเขาไม่ได้มีอะไรสร้างสรรค์ แปลกใหม่ ไม่แสดงความเป็นผู้ก้าวล้ำ ล้ำๆๆๆ เพราะดนตรีที่ดีคือดนตรีที่ล้ำๆ และอาร์ตแตกตามทัศนะของพวกนักฟังเพลงอินดี้หัวสูงบางคน
      หรือถ้าถึงขึ้นคิดมากๆ เข้า คุณอาจจะแอบสงสัยว่ามันริป ลอกเขามาหรือเปล่า พาลแอบไปเทียบโน้ต เทียบคอร์ด หรือถึงขึ้นอยากให้ไปฟ้องศาลกันไปเลยก็ดีนะเออ เพราะตอนนี้กำลังเป็นแฟชั่นฮิตกันอยู่

       แต่ถ้าคุณเป็นพวกไม่คิดมาก อยู่สงบๆ ของตัวเอง อยู่ง่าย ฟังง่าย ชอบฟังเพลงของศิลปิน/วงที่มีแนวใกล้เคียงกัน เพราะมันก็ดีไปอีกแบบ มีหลายตัวเลือกให้คุณเลือกฟัง ถึงจะไปซ้ำแนวกับวงนั้นนี้บ้าง แต่คุณก็คิดว่ามันคืออิทธิพล และเป็นสีสัน ความคึกคักในวงการดนตรี
อาจเป็นไปได้ว่าคุณเข้าใจว่าปัจจุบันสิ่งที่เป็นออริจินัลในวงการดนตรีก็หายากพอๆ กับนักการเมืองที่ไม่เลวในประเทศหนึ่งแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
 
       แล้วก็ อาจเป็นไปได้ว่าคุณเป็นคนหูไม่ขี้เบื่อ
       เปรียบเหมือนคุณชอบกินกะเพราไก่ไข่ดาว เวลาไปร้านอาหารตามสั่ง เมื่อคิดอะไรไม่ออก คุณก็จะบอกว่าเอากะเพราไก่ไว้ก่อน แต่คุณก็ได้ชิมรสมือกะเพราไก่มาหลายเจ้า ได้ความอร่อยในตัวไปคนละแบบ

       ในอารมณ์ที่หูฉันไม่ขี้เบื่อเช่นนี้ ฉันก็ค้นพบว่าตัวเองประทับใจกับวงดาดๆ ทั่วไปอยู่ประจำเป็นอาจินต์
ก็คนมันชอบนี่หว่า
       จะมีวงคัฟเวอร์ The Beatles หรือ The Strokes เกิดขึ้นในโลกใบนี้อีกสักกี่พันวง ฉันก็ยังอยากฟังเพลงพวกเขาอยู่ดี แต่ในเงื่อนไขว่ามันต้องไม่ห่วยจนน่าเกลียดนะจ๊ะ

       ฉะนั้น ในกรณีนี้ฉันใคร่อยากจะนำเสนอหนึ่งในอัลบั้มที่น่าตื่นตะลึงตรึงใจประจำปีนี้ไว้สำหรับคนที่หูไม่ขี้เบื่อ

       Two Door Cinema Club คือวงเดจาวู ชนิดที่ลองบอกว่าวงนี้ไม่ใช่วงหน้าใหม่ แต่โกหกว่าเป็นเพลงของวงนั้น วงนี้ คุณอาจจะหลงเชื่อเอาถ้าไม่ไตร่ตรองหรือได้ฟังไปแค่แบบผิวเผิน

อาการที่คุณอาจจะเป็นเมื่อได้ฟัง TDCC เช่น
- กรี๊ดดดดดด Bloc Patry ซาวดน์แบบแรกที่คิดถึงหายมาอยู่นี่เอง
- นี่มัน Foals ชัดๆ
- อ๊ายยยยย Phoenix ออกชุดใหม่ไวจัง ไหนว่าหนีไปเลี้ยงลูก
- อ้าวว Ben Gibbard มาทำ side project ที่ห้าสิบเก้าหรอกหรือ คราวนี้คึกคักและซินธ์กระจุยกระจายเชียว
- Late of the Pier ไม่น่าเป็นอย่างนี้นี่นา
- โอ้ ไม่นะ  We Are Scientists กลับมาแล้ว
- Bombay Bicycle Club เปลี่ยนมาอิเล็กโทรไวจัง
- Franz Ferdinand มาลองทำแนวนี้ก็เจ๋งดีนิ
- อ๊ะ เพลงนี้ The Futureheads ดีๆ นี่เอง
ฯลฯ

       ผลงานของ TDCC วงอิเล็กโทรซึ่งประกอบด้วยสามชีวิตที่ซุกหัวนอนอยู่ ณ แบงกอร์ ไอร์แลนด์เหนือ
หลังจากปล่อย EP มาสองชุด คือ Four Words To Stand On และ I Can Talk กลายมาเป็นอัลบั้มเต็มชุดแรกชื่อว่า Tourist History อัลบั้มที่ควรเตรียมขาและร่างกายไว้ให้พร้อมก่อนฟัง และก่อนฟังจบก็ต้องเตรียมทำใจ เพราะมันจบไวเหลือเกิน
      ข้อสำคัญคืออัลบั้มมันช่าง พ็อพ พ็อพ และพ็อพ และติดหูได้ง่ายประหนึ่งว่าเอากาวตราช้างมาโปะหู แล้วราดคอนกรีตทับซ้ำแปดรอบ เคลือบด้วยคาราเมลและเกล็ดขนมปัง
       และเพลงในเวอร์ชั่นอัลบั้มนี้ ไม่เพียงแต่เสียงที่คุณภาพใสแจ๋วขึ้น แต่ซาวดน์ก็สะอาดสะอ้าน และมีการปรับเปลี่ยนการมิกซ์เสียงบางส่วนซึ่งฟังแล้วดูดีขึ้นด้วยกว่าที่เคยใน EP ด้วย

       แค่เพลงแรก Cigarettes In The Theatre ก็คือประโยชน์สำหรับคนที่คิดถึงซาวน์ดแบบเดิมๆ ของ Bloc Party (เมื่อฟังเพลงนี้มันจะย้ำเตือนคุณว่า Silent Alarm เคยยอดเยี่ยมแค่ไหน) แต่คราวนี้ดูเหมือนจับเอา Foals มา feat. ด้วยยังไงยังงั้น  แถมด้วยเสียงกีต้าร์จัดจ้านยังตามมาสบทบความมันส์ตอนท้ายอย่างสะใจ

      Come Back Home ท่อนคอรัสกินขาด เหมือน The Rifles เวอร์ชั่นอิเล็กโทร

      Do You Want It All ที่แม้จะเริ่มต้นมาแบบจังหวะช้าๆ อารมณ์นุ้งนิ้งนิดๆ แต่กระทั่งได้สัมผัสกับความเร้าใจของท่อนฮุค และส่วนช่วงครึ่งหลังของเพลงที่เอฟเฟ็กต์ฟุ้งกับการร้องแหกปากซ้ำๆ ไปจนจบ นั่นก็คือรสชาติสุดยอดของเพลงคุณภาพอีกหนึ่ง

      This Is The Life  ท่อนริฟ ท่อนฮุค วิเศษ และ Bombay Bicycle Club คงอยากมองค้อนเอานิดๆ

      Something Good Can Work พ็อพมาก พ็อพมากก และพ็อพที่สุด ฟังเพลินๆ เหมาะกับอารมณ์ชายหาดและซัมเมอร์ 

      I Can Talk ไม่ต้องสงสัย เราได้ Bloc Party กลับมาแล้วแน่ๆ ต่างก็แค่ Ben Gibbard มาร้องแทน
ฟังแล้วอยากจะเต้น เต้น เต้น เต้น ระเบิดร่างกายให้ครึกครื้นกับเพลงคึกคัก

      Undercover Martyn  แสดงให้เห็นสิ่งที่ประเสริฐในเพลงซึ่งไม่จำเป็นต้องซับซ้อน ยุ่งยาก เพลงก็ดีได้แบบง่ายๆ
ท่อน “ทู เดอะ เบสเมนต์ พีเพิ้ล ทู เดอะ เบสเมนต์” เย้ายวนใจจนอ่อนระทวย
ท่อนคอรัสที่ร้องกี่รอบก็สดใหม่ สำหรับวงอื่นๆ บางวง ถ้าจะมาแต่งเนื้อเพลงอยู่ไม่กี่บรรทัด เพราะปากกาดันหมดหมึกก่อนเลยต้องเอาเนื้อแค่นั้นมาร้องซ้ำ วนไปวนมาประกอบกับท่อนริฟทั้งเพลง อาจดูแล้วอุบาทว์และน่าเกลียด แต่ TDCC มีอะไรบางอย่างพิเศษอยู่ในตัวชนิดที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ (เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร– ฮาาาาาาา)

      Undercover Martyn  เป็นเพลงที่วงจะเลือกเป็นซิงเกิ้ลสำหรับอัลบั้มนี้ นี่คือเอ็มวีของเพลง

      What You Know อารมณ์สุดจะสำเริงเริงรื่น เหมือนเพลงรำวงแบบฝรั่ง ผสมด้วยบีทครื้นเครง

       Eat That Up, It’s Not Good For You พูดได้แค่ว่า “น่ารัก” ที่สุดในอัลบั้ม และอีกครั้งกับการเพิ่มความร้อนแรงของเครื่องดนตรีในตอนท้าย

      You’re Not Stubborn แม้จะยังอารมณ์ค้างกับการโลดแล่นตีลังกาหน้ายิ้มแป้นอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ แต่เพลงก็ทำหน้าที่เป็นแทร็กปิดท้ายได้อย่างไม่เสียหายอะไร