ฉันคงจะเป็นหนึ่งในจำนวน 184 คนบนโลกนี้ที่ชอบ Sam's Town 

      แน่นอนว่า Hot Fuss เป็นอัลบั้มที่ทำให้เราได้ยึกยักแข้งขา มันเข้าข่ายอัลบั้มร็อคที่ยอดเยี่ยมได้อย่างสบายๆ มีเพลงแล้วเพลงเล่าที่ฮิตเปรี้ยงปร้างคลาสสิก และเป็นเหมือนระเบิดตูมใหญ่ที่ทำให้คนฟังเพลงได้ตกตะลึงกับการปรากฏตัวของวงร็อคอเมริกันซาวนด์อังกฤษอย่าง The Killers
      และเมื่อมาถึงบางสิ่งที่แตกต่างออกไป ขณะที่ฉันกำลังหลงใหลได้ปลื้มกับ Hot Fuss การมาของSam's Town ไม่ได้ทำให้ฉันประทับแต่แรกฟัง ฉันเคยถวิลถึงเพลงที่พอจะทำให้เรียกได้ว่าคลาสสิกอย่าง All These Things That I’ve Done และตั้งคำถามกับวงนี้ว่าเขาจะสามารถทำอะไรที่ยอดเยี่ยมอย่าง Mr. Brightside ได้หรือไม่

     คำตอบของฉันใช้เวลาถึงหนึ่งอาทิตย์ หลังจากที่ยิ่งได้ฟัง Sam's Town ในแต่ละครั้ง ความรู้สึกชอบชุดนี้ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น มันเป็นความแตกต่าง การเติบโตขึ้นของ The Killers เอง ทำไมฉันต้องปฏิเสธงานชุดนี้เพียงเพราะว่ามันไม่เหมือนหรือดีเทียบเท่างานแรก ฉันสามารถเก็บ Hot Fuss เข้ากรุอัลบั้มคลาสสิกได้ หยิบมาดื่มด่ำเมื่อไหร่ที่ต้องการหวนคิดถึง แล้วเปิดใจกับ Sam's Town อีกหนึ่งตัวตนของพวกเขาเอง 
 

     Day and Age เป็นหนึ่งในสิ่งที่ฉันตั้งตารอรวมถึงตั้งความหวังไว้สูง ข่าวคราวและทิศทางงานชุดนี้สร้างความตื่นเต้นกระตุกต่อมบ้าของใครบางคนนี้ให้คลั่งได้อีกไม่หยุดหย่อน
     แม้ไม่ว่าอะไรจะเกิดกับ Day and Age ฉันก็ยังจะสนับสนุนและติดตามพวกเขา กระนั้นมันก็มีมีเสียงกระซิบเบาๆภายในจิตใจของมาหลอกหลอนฉันบ่อยๆ... ถ้าหากมันไม่เป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้ล่ะ?!?
     ฉันไม่ได้หมายถึงคำว่า "ห่วย" จากที่ฉันตามๆดูมา การพรีวิว รีวิวของนักวิจารณ์หรือพวกที่ได้ฟังมา และบทความต่างๆดูจะไหลไปในทิศทางเดียวกัน คือ อัลบั้มนี้ "ดี"
     มีถึงขึ้นเลยเถิดไปว่าเป็นอัลบั้มร็อคที่ยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบหลายปี (25 ปี ที่ไหนนะว่า - เวอร์มาก)เป็นหนึ่งในอัลบั้มยอดเยี่ยมแห่งปีและงานมาสเตอร์พีซที่ดีที่สุดของ The Killers
     คิดดูเถอะว่าเขียนยอยศเสียโอเวอร์ขนาดนั้นจะไม่ตั้งความหวังขนาดสูงลิบได้อย่างไรกัน

     หลังจากที่ได้ฟังทั้งหมดทั้งจากleakบ้าง และไปคว้าแผ่นมานอนกอดเรียบร้อย (และช้าไปหน่อย เพราะเข้าใจวันวางแผงผิดพลาด ก็อด! เว็บยูนิเวอร์ซัลเกือบทำเสียเรื่อง)
      ฉันได้ให้เวลากับอัลบั้มนี้ในจุดที่ฉันคิดว่าสมควรแก่เวลาจะตัดสินตัวเองเสียทีแล้ว
      เขาว่ากันว่าจิตใจคนห้ามกันไม่ได้  แต่ฉันจะบังคับจิตใจตนเองดูในครั้งนี้ ฉันจะไม่ "ผิดหวัง" กับ Day and Age

คำว่า"ผิดหวัง"ของฉันถูกกำจัดได้ด้วย
1. ฉันต้องทำใจยอมรับว่าไม่มีอะไร(หมายถึงซาวนด์,ความเลิศล้ำ,ความชวนตะลึง ฯลฯ)แบบ Hot Fuss เกิดขึ้นอีกแล้ว
2. ฉันต้องยอมรับว่านี่ก็เป็นตัวตนอีกด้านของวงนี้ เหมือนกับที่ Sam's Town เคยทำ
3. ฉันต้องเปิดใจให้กว้างกับแนวทางที่กว้างขึ้นของวง Day and Age ทำในสิ่งที่เรียกว่า"พ็อพ"ไว้ไม่น้อย ซึ่งมันทำให้ฉันเกลียดและกลัวที่สุดว่าความเบื่อจะเข้ามาครอบงำในไม่ช้า  Day and Age ยังไม่มีเพลงที่จะการันตี
ความ"คลาสสิกร็อค" เพลงร็อคแท้ๆชั้นเยี่ยมแบบนั้น ฉันยังหาไม่เจอ แต่...กระนั้นฉันจะพยายามกรอกหูตัวเองให้มากขึ้น ดูสิว่ามันจะเอียนหรือ The Killers จะยั่วยวนฉันได้ตลอดไปหรือไม่

     รู้แล้วล่ะ สาเหตุอยู่ที่การพูดกันของพวกข้างบน ถ้าฉันไม่ได้อ่านมัน ฉันจะซาบซึ้งเข้าถึง Day and Age มากกว่านี้

     แต่...โธ่เอ๊ย! นี่มัน The Killers นะ วงที่ฉันสะเออะเรียกตัวเองว่าเป็นgroupieได้เลยด้วยซ้ำ ยังไงทุกชุดจะไม่มีคำว่าห่วย มีแต่ดี ดีมาก ดีน้อย ดีเลิศเท่านั้นล่ะ

     ยืนยันตามข้างบนที่เขาบอก นี่เป็นหนึ่งในอัลบั้มที่ยอดเยี่ยมที่สุดแห่งปี แต่ไม่ยืนยันว่าดีที่สุดของวง เพราะจริตฉันยังไงก็ชอบ Hot Fussที่สุด สำหรับคนที่ผิดหวังหรือไม่ชอบกับ Sam's Town นี่จะทำให้กลับมารักพวกเขาได้ไม่ยาก เพราะ Day and Ageเป็นการปฏิวัติตนเองจาก Sam's Town ขนานแท้

Day and Age สำหรับฉัน

     ต้องขอบคุณ Stuart Price โปรดิวเซอร์มือทองกับการทำให้ Day and Age ประกอบไปด้วยเพลงหรูหรามากมายที่พร้อมจะกระหึ่มแดนซ์ฟลอร์ และเข้าถึงเป็นที่ถูกใจมหาชนได้สบายๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาร่วมงานกับThe Killers ใน B-side Sawdust ตาคนนี้ได้ทำ Mr. Brightside แบบรีมิกซ์ Leave the Bourbon on the Shelf และ Sweet Talk มาแล้ว

Losing Touch
The Killers เคยสัญญาว่าอัลบั้มนี้จะมีเสียงแซกโซโฟน พวกเขาก็ทำตามนั้นด้วยการประเดิมในแทร็กแรก เสียงหวูดๆของแซกฯประโคมรับกับคีย์บอร์ดอย่างเข้าแก่น ครึ่งแรกเป็นการประกาศถึงการกลับมาของวงได้อย่างวิเศษ ขณะที่ฟังจบก็ได้ความรู้สึกเหมือนกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเพื่อนเก่าหลังจากไม่ได้พบหน้าเสียนาน ยินดีต้อนรับ คุณได้ใจฉันไปทั้งใจอีกแล้ว

"...But you made your way back home
You sold your soul, like a Roman vagabond yeah..."

Human
โศกาอาดูรตั้งคำถามแบบที่ไม่สนใจความถูกต้องของไวยากรณ์  เพลงนี้ทุกอย่างมหัศจรรย์ เสียงทุกเสียงจากดนตรีทุกชิ้นเป็นดั่งพระเจ้าประทานมาให้เพื่อสอดประสานกันอย่างพอเหมาะพอเจาะ ตั้งแต่เสียงกีต้าร์กิ๊กๆ นิ่มนวลช่วงต้น จังหวะจะโคนทีชวนให้ผงกหัว เต้นแบบโยกไปนิดๆตามแบบพ่อดอกไม้ในมิวสิกวีดีโอช่วงกลาง จวบจนการปิดตัวอย่างงดงามในช่วงท้าย ฉันชอบเสียงพ่อดอกฯในเพลงนี้มาก เทียบกับเพลงอื่นที่ได้ยินมาแล้ว Human นี่แหละที่บอกได้ว่าเสียงเขาก็เลอเลิศและเปล่งประกายความประณีตได้...ไม่มีที่ติเลยเหรอเพลงนี้..สำหรับฉันน่ะ สามารถตายได้ และยิ่งก็ชอบเรื่อยๆ ไม่สนด้วยถ้าใครจะชอบบอกว่านี่มันมาอิเล็กโทรแดนซ์เกินควรหรือ Pet Shop Boys สุดกู่ มันง่ายซะที่ไหนล่ะที่จะไม่หลงรักเพลงนี้

"Are we human, or are we dancer?"
(I’ve no great answer for that, Brandon)

Spaceman
เพลงนี้จะเป็นซิงเกิ้ลที่สองที่คุ้มค่าแน่นอน มันดึงดูดได้ตั้งแต่ฟังแบบไลฟ์มาแล้วล่ะ (โดยเฉพาะจาก Saturday Night Live Ver. สุดยอดมาก) กระตุ้นอารมณ์คึกคักหนุกหนานให้เพิ่มมาอีกระดับ  เบสไลน์มาอย่างมันส์ พี่รอนนี่ก็หวดกลองถึงใจแม่ซะ เสียงร้องยังเป็นอีกหนึ่งเสน่ห์ของเพลง  รวมทั้งความน่าสนใจของเนื้อหาเพลง..แต่แบบสตูดิโอเวอร์ชั่นจริงๆฟังแล้วความรู้สึกต่างจากไลฟ์ไปเลย อารมณ์มันต่างกัน แต่ความไพเราะอยู่ในเกณฑ์กินใจได้พอกัน งั้นก็ไม่ว่าอะไรล่ะ

"...You're caught between the devil and the deep blue sea,
You better look it over,
Before you make that leap..."

Joy Ride
ดูเผินๆเพลงนี้โมโลดี้จะเกาะเกี่ยวจิตใจได้ในช่วงต้นๆที่ได้ยิน เสียงกีต้าร์ห้ำหั่นกันในช่วงคอรัส The Killers กำลังเค้นพลังออกมามากขึ้นเรื่อยๆพร้อมๆกับที่เพลงบรรเลงไป ยิ่งฟังยิ่งมันส์ ประหลาด สนุก เพลงดึงพลังทั้งหมดในตัวฉันให้ล่องลอย และนี่ก็ดูดีกว่าแบบไลฟ์ที่ได้ยินมาเยอะ เพราะนั่นมันจับความไม่ค่อยได้เอาซะเลย

A Dustland Fairytale
นี่คือเพลงที่ฉันเกือบชอบมากๆไปแล้ว แต่ฟังจบแล้วขัดใจที่สุด อาจจะผิดหวังเล็กๆ เพราะเริ่มมาได้สวยหมดจด เสียงคีย์บอร์ดไพเราะเพราะพริ้งช่วงต้นนำทางให้ฉันกรี๊ดไปก่อนสามช่วงตัว เสียงคุณดอกฯก็เพ้อรำพันมานุ่มนวลชวนฝัน แต่พอเพลงไหลไปเรื่อยเฉื่อยอย่างนั้น ฉันกลับหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์ที่อยู่ดีๆก็มาบัลลาดจ๋าเยี่ยงนี้(แถมไม่มีอะไรแปลก ซ้ำซากออก) อย่าเข้าใจผิด ฉันก็ปลื้มกับเพลงช้าๆของพวกเขาได้เหมือนกัน อย่าง Sam's Town (เพลง) แอบบี้โรดเวอร์ชั่นนั่นชอบมาก เพราะเวอร์ๆเลยเชียว  เพลงนี้ฉันแค่อาจจะยังอินไม่พอ แต่ก็ชอบความหมายมันอยู่เหมือนกัน และก็ไม่ใช่ว่าเพลงไม่ดี มันเป็นที่ดีเพลงหนึ่ง แต่จริตฉันมันจะจัดเข้าข่ายแทร็กโปรดน้อยสุดในอัลบั้มได้

This Is Your Life
มาสไตล์อัฟริกัน กีต้าร์ริฟดูสะอาดสะอ้าน เบสก็สวยงาม เป็นเพลงน่ารักน่าหยิกดีเหมือนกัน

I Can't Stay
เพลงนี้ผิดธรรมชาติ The Killers อย่างโจ่งแจ้ง แต่ทำได้ดีในส่วนที่ใส่ความแปลกใหม่มา ขับเคลื่อนไปด้วยแซกโซโฟน เสียงดีดๆของอคูสติกกีต้าร์ ไล่เรียงผ่านตัวโน้ตที่ดูประหลาด ผสานกับเพอร์คัสชั่น พร้อมกับเสียงคอรัสที่สมดุลกัน มันก็ดูถูไถแบบพอเหมาะไปได้ไม่น่าเชื่อ เพลงอาจเศร้าแต่ฉันแอบเผลออมยิ้มตอนฟังไม่ได้ทุกที

Neon Tiger
เพลงจังหวะๆกลางที่อาจจะได้ยินเสียงเครื่องดนตรีมาน้อยชิ้น ชอบตอนต้นเพลงที่ดูลึกลับน่าค้นหา ซินธ์เอฟเฟ็กต์ที่ประสานรับกันกับกีต้าร์ ช่วงกลางเต็มไปด้วยความเข้มข้นหนักแน่น แบรนดอนเคยให้สัมภาษณ์ว่าแต่งเพลงนี้ด้วยแรงบันดาลใจจาก MGMT ซึ่งดูขำดีนะ และฉันก็ชอบเพลงวงนี้ด้วย สตูดิโอเวอร์ชั่นบรรเจิดว่าแบบไลฟ์ที่เคยฟังมาก

“Can you cut me some slack, Cause I don't wanna go back, I want the new day and age”

The World We Live In
ไม่ชอบตอนฟังครั้งแรก แต่เปลี่ยนใจแล้ว เพลงสวยงามอย่างประหลาดด้วยคอรัสแตกมาเป็นอนุพันธุ์ เสียงร้องแบ็คฯดีมาก ฟังแล้วชิลๆ ขณะที่อารมณ์พ็อพ แดนซ์เด้งดึ๋งแหลกมาอีกแล้ว จะว่าไปเพลงนี้ไม่มีอะไรดึงดูดพิเศษมากเท่าไหร่  จึงต้องฟังหลายๆครั้งติดๆกัน จะพบเสน่ห์ชวนหลงใหลกวักมือเรียกอยู่

Goodnight, Travel Well
เนื้อเพลงโศกนุ่มนวล แต่ไม่ถึงกับจืดชืดไม่มีรสชาติ มืดหม่นด้วยสาเหตุแรงบันดาลใจของเพลงนี้คือการเสียชีวิตของแม่นายเดฟ มือกีต้าร์ เจ็ดนาทีกว่าของบทเพลงเป็นการสอบวัดความอดทน จากเริ่มต้นเอื่อยๆอย่างที่ไม่คิดว่ามันจะเข้าสู่เพลงจริงๆช่วงไหน กระนั้นก็สัมผัสได้ถึงการก่อกำเนิดพลังอันกังวานของเพลงได้ในช่วงกลาง ตอนนั้นแหละ นี่ฉันถูกยิงไปพร้อมกระสวยอวกาศมาอยู่นอกโลกแล้วหรือไร?  ปิดฉากมหากาพย์นี้ด้วยการกราดเกรี้ยวดิบๆ อาาาา..ประหวั่นคิดไปถึงการตายและความสูญเสียที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ถ้าฟังตอนหัวใจแหลกสลาย มีสิทธิได้สะอึกสะอื้นขนานใหญ่

เพลงแนะนำ :  Spaceman