*
//หลังเที่ยงคืน วันเสาร์ที่ 2 พฤศจิกา '2556
*
ในคำมีอารมณ์..
แต่อารมณ์คือสิ่งใด..
จิตนั้นจะพาไป..
หรือจะหยุดจะตรึกตรอง
รู้สึก รู้สึกได้..
แต่จะกลายเป็นหม่นหมอง..
ซมซ้ำน้ำตานอง..
ไยไม่ลองยิ้มสู้มัน
ต่างคนก็ต่างคิด..
ก็ป่วนจิตกันสินั่น..
เรื่องราวอะไรกัน..
ปล่อยมัน เถอะปล่อยวาง
*
*
*
คืนนั้นรำพันอยู่
เพราะไม่รู้อารมณ์ไหน
ไม่รู้ว่าจะเขียนยังไง
ให้ไม่ไปกระทบเธอ
มันเริ่มที่คำหนึ่ง
ประโยคซึ่งอาจพลั้งเผลอ
เขียนแล้วลบได้นะเออ
เข้าใจเธอ และขอบคุณ ^_^
รู้ว่าระหว่างนั้น
ไม่ใช่ชั้นที่เคืองขุ่น
ไม่อยากให้เธอวุ่น
แค่ขอบคุณแล้วยิ้มไป
นึกคิดไปตามเรื่อง
ทวิตเฟื่องอารมณ์ได้
ด้านมืดของหัวใจ
เปิดเผยได้ไม่ว่ากัน
เวิ่นเว้อไปคำหนึ่ง
กลัวใจจึงไม่เมนชั่น
แล้วนี่อะไรกัน !!
ตามมาอ่านกันทำไม(เนี่ยยย ^^!)
เธอตอบมาหลายคำ
อารมณ์นั้นสัมผัสได้
ดิ่งวูบและอ่อนไหว
แล้วลบไปไวพอกัน
พิมพ์รัวเท่าความคิด
บัดซบจริงแล้วตัวฉัน
เธอเป็นอะไรนั้น
ไม่บอกกันก็เข้าใจ
ปลายนิ้วยังสัมผัส
แล้วน้ำตาก็รินไหล
เธอไม่ต้องพูดสิ่งใด(อีกแล้วนะ)
ชั้นเข้าใจ(และ)ไม่โกรธเลย
เธอเป็น"คนธรรมดา"นะ
เข้มแข็งมาจะเปิดเผย
ในหลายครั้งที่อ่อนไหวเกินเลย
ใครล่ะจะเฉยได้ทุกครา
จงเป็นแบบที่เธอเป็น
ฉันเห็นฉันรู้แค่เพียงว่า
ยังคงมีความเชื่อและศรัทธา
ตราบใดเธอตรงไปตรงมาและไม่โกหกตัวเอง
*
*
//หลังเที่ยงวัน จันทร์ที่ 4 พฤศจิกา '56
*
ปัจฉิมลิขิตนิด
นี่คือสิ่งที่อยู่ในจิตในใจฉัน
แค่เพียงขอเขียนลงเท่านั้น
บันทึกมันไว้ว่า ...
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [