13 ธันวาคม 2566 (ปานวาด)
เราคิดยังไงกับปานวาดนะ
ห่างเหินเธอไปเป็นเวลาที่ยาวนาน
ตอนนั้นเราไม่เข้าใจว่าการไม่ลืมบุ๋มบิ๋มคือใจของเราเจ็บหรือใจของปานวาดเจ็บปวดมาตลอด คนเป็นทุกข์มันไม่ใช่คุกกี้หรอ? แต่การรับรู้จิตใจจากตัวเอง....ใจดวงนั้นมันผูกมัดผูกพันด้วยชีวิตของคนที่.....ยังไงล่ะ....
ไม่อยากคิดเรื่องปานวาดมีแค่เปลือกนอก
เวลาได้ผ่านไป จนวัยเลขสาม ปานวาดเริ่มมีใบหน้าสวยขึ้นแล้วนะ ปานวาดสวยขึ้นแล้ว ฉันคิดว่า.... คงไม่กล้าทำหรือคิดอะไรลามกแบบสมัยก่อน
ถ้าทำให้ปานวาดคิดรักเราเอาไว้จริงขึ้นมาแล้วเราทำอะไร.....ปานวาดเจ็บใจแล้วเรารู้สึกยังไงแล้วล่ะ เราจะเจ็บใจเสียเองหรอ
เราสงสารปานวาดเขาใช่มั้ย
ส่วนไอ้ความหล่อจอมปลอมแบบคุกกี้มันดูแล้วสงสารไม่ลงหรอก .......
คุกกี้ ถ้าปานวาดต้องอำลาไม่รักคุกกี้แล้วเดินจากไป คุกกี้แกจะต้องร้องไห้หรือเปล่า แกมันแย่นะ แกร้องซะ ร้องไห้ให้มันพอที่ทำกับเธอ
.......ทำไมคุกกี้เริ่มคิดถึงปานวาดล่ะ?
เมื่อสมัยมัธยมก็สนใจแต่จะกระแทกตูดปานวาด ใจมันอยากทำอะไรสนุกแบบนั้น เราว่าถ้าเราสำเร็จความใคร่กับปานวาดสักครั้งเราจะมีความสุขเหมือนกันเหมือนกับได้ลองให้ตัวเองได้ขึ้นสวรรค์กับคนที่หน้าตาสวยๆ
......ปานวาด ......จริงๆโลกใบนี้ เธอให้ชีวิตสุขภาพแข็งแรงแม้ตอนนี้เธออวบเกือบจะอ้วนแล้ว แต่โลกสุขภาพที่ดีของเธอที่ฉันเห็นมาจากมายนัส ฉันยังอยากให้เธอสร้างความสุขนี้ต่อ.......
คือ ถึงฉันจะไม่ได้มาลงเอยแต่งงานกับเธอ ขอให้เธอรักษาความสุขนี้ต่อไปนะ
.........ฉัน.......ฉันรู้สึกยังไงกันแน่.......น้ำตามันจะไหล ขอให้ความรู้สึกเสียใจนี่คือสงสารกับความทุกข์ใจนะ ไม่ใช่มาเสียดายว่าเคยมีความรู้สึกที่ดีๆแล้ว ถ้าผู้หญิงเขาอยากให้คนรักเห็นว่ามีค่า มันไม่ใช่ความเสียดาย
ใช่ ถึงแม้ความผิดพลาดในรัก มันเหมือนคนขี้โม้ ตอแหลมากๆ ....... ฉันร้องไห้........
......นี่คือกรรมของฉัน.....
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [