สาเหตุที่เด็กแสบพวกนี้ประชุมกันก็เพราะว่าเหล่าบรรดามวลชนคนข้างล่างพวกเขาต่างส่งเรื่องร้องเรียนอันเนื่องมาจากความร้อนและภัยแล้งที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเขาอย่างถ้วนทั่วเป็นอย่างมาก และเด็กทั้ง 3 คนนี้ก็เริ่มรู้ว่าอาจารย์ของพวกตนแอบหนีไปทำโอทีกับงานหลักอย่างการให้ความอบอุ่นแก่มวลมนุษยชาติมากเกินไปแล้ว

"อาจารย์ตะวันหายไปนานแล้วนะพายจัง  ป่านนี้แอบไปส่องเจ๊คงคากับป้าธรณีเพลินแล้วมั้ง" จู่ ๆ พิรุณก็พูดขึ้นมาด้วยเบื่อหน่าย "ผมก็อยากลงไปหาเจ๊ 2 คนนั้นเหมือนกันนะ พายจังช่วยผมหน่อยสิ"

"ชั้นยังไม่เจอที่ไหนที่หย่อมความกดอากาศต่างกันแล้วมีความชุ่มชื้นที่จะลากลูกน้องของแกไปหาเจ๊ ๆ เขาได้เลยเนี่ย นี่ขนาดให้ยัยเมขลาช่วยดูภาพถ่ายทางอากาศแถมไปเซอร์เวย์แถวๆ พื้นโลกทุกๆ 7 วันแล้วด้วยนะ" พายจังเด็กเนิร์ดโวยขึ้นมาบ้าง

"พอกันเลย 2 คนนี้" เมขลาโพล่งขึ้นมาบ้าง "แทนที่มาโวยกันให้ห้องแบบนี้ทุกวัน พวกเรามาร่วมมือจัดการเก็บป๋าตะวันให้มาอยู่กับพวกเราแทนที่จะเพ่นพ่านสร้างความอบอุ่นจนเกินไปด้วยกว่ามั้ย"

และแล้วแผนการ "เก็บตะวัน" ก็เริ่มต้นขึ้นหลังจจากที่พายจังได้เห็นหย่อมความกดอากาศสูงต่ำบนพื้นที่อยู่ใกล้เคียงกันมีความแตกต่างกันเป็นอย่างมาก จึงให้เมขลาถือแก้วใส่โค้กผสมน้ำเปล่ามาดื่มต่อหน้าน้ารามสูรของเธอ เพื่อเป็นการ "ล่อแก้ว" ให้น้ารามหงุดหงิดจนคิดว่าหลานสาวของตัวเองไปกินเหล้าอีกแล้ว และเมื่อน้ารามของเมขลาหงุดหงิดจนถึงขึ้นส่งเสียงคำรามไปทั่ว จากนั้นถึงเวลาที่พายจังจะสั่งให้หมู่มวลก้อนเมฆในสังกัดของเธอรีบเข้าชาร์ตบังทางวิ่งของรถสปอร์ตหรูไร้เบรคที่อาจารย์ตะวันของพวกเขาควบคุมแต่เพียงผู้เดียว เพื่อให้เหล่าก้อนเมฆดังกล่าวกลั่นตัวเป็นน้ำจนกลายเป็นลูกน้องของพิรุณแล้วตกมายังพื้นโลกเพื่อควบคุมภัยแล้งและลดความร้อนจากอาจารย์ตะวันด้วยอีกทางหนึ่ง

ในขณะนี้กลุ่มเด็กแสบแห่งมัธยมวัดสวนดุสิตวนารามก็กำลังดำเนิน "ยุทธการเก็บตะวัน" กันอยู่ แต่ไม่รู้เหมือนกันนะว่าคนข้างล่างที่ทำพิธีบั้งไฟ แห่นางแมว แห่ท่านปลัด หรืออะไรก็ตามแต่ จะมองเห็นความสำเร็จของคนบนฟ้ามั่งหรือยังนะ เอาเป็นว่า ช่วงนี้ก็อาจจะต้องช่วยตัวเองกันอีกทางหนึ่งนะจ๊ะ

_________________________________________________________________________

สำหรับตะพาบในวันนี้ มันเป็นแนวทางใหม่ ๆ ในการเขียนบล็อกของโรมุเองล่ะค่า

โรมุอยากเขียนบล็อกแนวเรื่องสั้นที่อิงเรื่องความเชื่อเรื่องสวรรค์ นรก ไตรภูมิประมาณนี้แหละค่ะ

เพียงแต่โรมุก็ไม่อยากเขียนให้ดูซีเรียสหรือสูงส่งจนเอื้อมไม่ถึงเกินไป

มันก็เลยมาเป็นแบบนี้ล่ะค่า...

ปิดท้ายด้วยเพลงประจำชมรมของเหล่าเด็กแสบนะคะ 

สวัสดี

ปล. สำหรับบล็อกนี้ คุณผู้อ่านสามารถโหวตได้ในหมวด งานเขียน-บทประพันธ์ ค่ะ