ป้าเมี้ยน : ต๊าย..สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน ขณะนี้คุณกำลังอยู่กับ Chela : ก่อนอื่นต้องกราบขออภัยคุณผู้อ่านที่วันนี้ไม่มีแขกรับเชิญร่วมนะคะ
เรื่องของเรื่องคือว่าแขกรับเชิญของเราติดภารกิจช่วยเหลือน้ำท่วมกันหมดเลย (มีทั้งไปช่วยเหลือคนอื่นและช่วยเหลือตัวเอง)
ว่าแต่ป้าเมี้ยนเห็นอะไรลอยน้ำมามั้ยคะ
ป้าเมี้ยน : ขอบอกคุณผู้อ่านก่อนนะคะ ที่ห้องส่งของเราไม่โดนน้ำท่วม แต่จัดฉากให้เหมือนมีน้ำหลากเข้ามาในห้องส่งนะค่ะ ขอบอกก่อนนะคะว่าของที่ลอยน้ำเข้ามาในห้องส่งก็ไม่มีอะไรมากนะคะ แค่ลูกบอลพลาสติกสีสันสดใสที่ลอยน้ำเต็มห้องส่ง + หนังสือที่อยู่ในห่อพลาสติกห่อละ 1 เล่ม จำนวน 2 เล่มนี่แหละ เดี๋ยวป้าจะลงไปเก็บหนังสือ 2 เล่มก่อนค่ะ Chela : ตอนนี้ขอเวลาป้าเมี้ยนแกะห่อพลาสติกและเช็ดหนังสือก่อนนะคะ โอ้ว หนังสือที่เราได้รับ 2 เล่มนี้ เหมือนจะมีอะไรซ่อนไว้ข้างในด้วยล่ะ งั้นให้ป้าเมี้ยนจัดการต่อละกันนะ
ป้าเมี้ยน : ขอบอกว่าหนังสือทั้ง 2 เล่มนี้ มีโปสการ์ดสอดอยู่ที่หน้า 23 ทั้งคู่เลยค่ะ นึกขึ้นได้ว่าเราเคยมีกติการ่วมสนุกในการคุยกันโดยต้องสอดโปสการ์ดไว้ที่หน้า 23 ของหนังสือชนิดใดก็ได้ ไปดูดีกว่าคืกว่าค่ะว่าแต่ละเล่มจะเขียนว่าอะไรบ้าง ฉันนั่งตกปลาอยู่อยู่ริมตลิ่ง แปลกใจฉันจริง ริมฝั่งชล ฉันยลทุกยามเย็นอิงกระแสธารา ปล่อยให้ไหลไปให้ลอยลงสู่ทะเล ที่เกาะสมุยมันมีอะไรจึงเอาความขมขื่นไปทื้งแม่โขง ร่างกายต้องการทะเล ไปเที่ยวกันไหมถ้าไม่มีภาระ กระโดดลงน้ำตูม มนต์ไทรโยคติดตรึงใจเร้าฤทัยมิลืมยังคงอยู่ สรุปแล้วป้าเมี้ยนก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าน้องโรตีต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ หรือจริงแล้วป้าแก่เกินจะเข้าใจน้องโรตีซะมากกว่า เอาเป็นว่าไปต่อที่ใบที่ 2 เลยดีกว่าค่ะ ฉบับนี้มาจากหนังสือที่ชื่อ "ปริมาตรคำนึง" ของอุทิศ เหมะมูลค่ะ แต่รู้สึกว่าป้าจะไม่มีความสามารถในการอ่านโปสการ์ดใบนี้นะ งั้นให้ยัยตุ๊กปากหมาอ่านแทนละกัน Chela : โปสการ์ดฉบับนี้มาไกลมากค่ะ จากดาวเนะกาก จากแกแลคซี่แอ๊บบ้าที่ 56 เดี๋ยวจะอ่านข้อความให้ฟังนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณหมอสีลมและกูรูบางมด ดดิฉันชื่อ ยาโมะ เรื่องของเรื่องคือว่าดิฉันรู้จักก้บคนคน ๆ หนึ่งมา 2 ปีแล้วค่ะ แล้วเขาก็เป็นบมนุษย์ดาวยยานี11 ดาวนี้อยู่แกแลคซี่ฟิวเฮาส์คันทรี่น่ะค่ะ แค่ชื่อแกแลคซี่ก็รู้แล้วล่ะค่ะว่ามันอยู่ห่างไกลและกันดารคนละเรื่องกับดาวของดิฉันเลยค่ะ ก่อนอื่นดิฉันขอบอกนามสมมติของตาคนนั้นก่อนนะคะ ว่าชื่อ คาวุม่า ค่ะ เมื่อปีที่แล้ว ตาคาวุม่า ได้ขอคบดิฉันเป็นแฟน ซึ่งตอนนั้นดิฉันก็ยังไม่มีใครก็เลยบอกว่าเออ ลอง ๆ คบก็ได้ แต่ทีนี้ด้วยความที่อยู่ไกลกันมากแล้วดาวของเขากันดารกว่าดิฉันตั้งเยอะ จะคุยแต่ละทีก็ทิ้งช่วงห่างเป็นหลายเดือน เรื่องของเรื่องดาวนั้นไม่มีสัญญาณโทรศัพท์อวกาศ ยิ่งอินเตอร์เน็ตอวกาศไม่ต้องพูดถึงล่ะค่ะ ดาวดวงนั้นยังต้องใช้คอมพิวเตอร์รวมแค่เครื่องเดียวที่อยู่ตรงใจกลางของดาวอยู่เลย ดิฉันเลยรู้สึกว่าการกระทำของเขามันไม่ใช่คนที่จะคบกันเป็นแฟนเลยค่ะ อีกอย่างดิฉันก็กลัวใจตัวเองนะว่าจะอดทนได้มากพอหรือเปล่า แล้วเขาจะทนกับฉันได้มั้ยในเมื่อสภาพเป็นแบบนี้ ดิฉันก็กะว่าจะบอกเลิกกับตาคนนี้แบบเป็นทางการหลังจากที่มีใครต่อใครเข้าใจว่าดิฉันเลิกกับตาคาวุม่าไปเรียบร้อยแล้ว แต่ปรากฎว่าเมื่อไม่กี่วันตานั่นโทรมาหา ดิฉันก็ถามไปว่าตอนนี้คิดกับดิฉันแบบไหนแล้ว ปรากฎว่าตาบ้านั่นบอกว่า ยังเหมือนเดิม ขอเวลาสร้างความมั่นคงในชีวิตก่อนได้ไหม แล้วจะไปขอแต่งงาน อ๊าย !! ดิฉันทำตัวไม่ถูกแล้วล่ะค่า จะมีวิธีไหนที่จะเรียนรู้นิสัยตาคนนี้ได้ล่ะเนี่ย ช่องทางติดต่อที่ไฮเทคทั้งหลายใช้ไม่ได้เลย ตานี่ก็ให้ที่อยู่ไปรษณีย์อวกาศไปแล้ว แต่สุดท้ายดิฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความสัมพันธ์กับตานี่ต่อไปดีเนี่ยสิ คุณหมอกับกูรูช่วยหน่อยนะคะ ป้าเมี้ยน : เหมือนคุณยาโมะจะส่งมาผิดรายการนะคะ พวกเรา 2 คนต่างก็โสดด้วยกันทั้งคู่ ส่วนเจ๊โรมุอย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ ไม่งั้นพวกเรามีสิทธิโดนถอดได้ เอาเป็นว่าโปสการ์ดนี้คงต้องรอให้คุณผู้อ่านทางบ้านส่ง sms มาล่ะค่ะ Chela : วันนี้รู้สึกว่าจะเมาท์ยาวจนหมดเวลาเลยนะป้า ไว้พบกันใหม่กับจาบจ้วงจริงจังในครั้งต่อไปเลยนะคะ สวัสดีค่ะ
VIDEO ---------------------------------------------- คุยท้ายตะพาบ สวัสดีค่ะทุกคน ตะพาบกิโลเมตร 41ต้อนรับวันพระที่น้ำหลาก มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ จะบอกว่าเนื้อหาตอนแรกกะจะเขียนแล้วมันเครียด+จิกกัดสถานการณ์น้ำท่วมที่ตัวเองเจอแล้วล่ะ แต่คิดได้ว่าจะบ่นไปเพื่อ.......... บ่นไปก็เท่านั้นแหละ บ่นแล้วเราก็ทุกข์+เซ็งไปเปล่า ๆ ก็เลยเป็นตะพาบแบบมึน ๆ กับชีวิตน่าจะดีกว่าล่ะนะ(เพราะช่วงนี้ก็มึน ๆ กับชีวิตเล็กน้อย) ปล. วันนี้ขอโพสเพลง Postcard ที่ไม่ใช่เพลงของแป้งโกะนะคะ
เอาเพลงแปลก ๆ มาแนะนำกันค่ะ
แต่นั้นหมายความว่าคุณRommunee อ่านแบบเก็บรายละเอียดจริงๆ(มั้ง!?)และจินตนาการภาพได้น่ากลัว...
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
ไว้จะแอบไปแถวท่าพระจันทร์นะ
มาเก็บลิ้งก์แล้วจ่ะ โรมุ
เดี่ยวมาอ่านอีกรอบนึง