ถนนสายนี้มีตะพาบ km 93 +++ 25 ชั่วโมงกับโฆษณาเต็ม ๆ

ถึงคราวที่เดี๊ยนจะพูดถึงวงดนตรีวงโปรดมากๆ ของดิฉันซักทีนะคะ ถ้าใครเป็นแฟนตะพาบของดิฉัน (มีด้วยหรอเจ๊) จะสังเกตว่ามันมีศิลปินอยู่วงหนึ่ง ที่ดิฉันขยันเอาเพลงของพี่เขามาแปะซะเหลือเกิน คราวนี้ก็มาอีกแล้ว เอาล่ะค่ะ
(ก็แฟนเดี๊ยนนี่คะ ต้องขยันโปรโมตนิดนึง หุ ๆๆๆๆๆ
เข้าเรื่องกันดีกว่า ไหน ๆ ก็จั่วหัวเรื่องโฆษณาแล้ว เพลงที่ปล่อยในตะพาบ entry นี้ ก็เป็นเพลงประกอบโฆษณาชายี่ห้อหนึ่งซึ่งคุณผู้อ่านก็คงจะรู้แล้วล่ะว่าเป็นยี่ห้ออะไร (ถ้าดู mv นะ)

https://www.youtube.com/watch?v=jeZFIFIWBJQ

แน่นอน เราจะไม่พูดถึงแก๊งค์ฮอร์โมนที่อยู่ใน MV เพราะแค่เห็นบรรยากาศทะเล เดี๊ยนก็อยากลงไปเล่นน้ำกับน้อง ๆ เขาแล้ว อย่างอื่นขอเซนเซอร์นะ (เดี๋ยว ๆ เมื่อไหร่จะเข้าประเด็นล่ะเนี่ย)

จะว่าไปแล้ว เวลาเราดูโฆษณา เราก็จะได้ยินเพลงโฆษณาเป็นของแถมใช่มั้ยล่ะคะ สำหรับโฆษณาตัวนี้เนี่ย คนทำก็คือวงดนตรีที่มีชื่อแปลเป็นภาษาไทยว่า "ยี่สิบห้าชั่วโมง" หรือ 25Hours เจ้าของเพลงประกอบภาพยนตร์ร้อยล้านเรื่อง "กวน มึน โฮ" วงนี้นั่นเอง!!!

สำหรับเพลงประกอบโฆษณาเพลงนี้ มีชื่อว่า "ฟิน" ซึ่งน่าจะมาจากคำว่า "ฟินนาเล่" หมายถึง รู้สึกดีแบบสุด ๆ เกินกว่าที่จะพรรณนา ซึ่งบอกได้เลยว่าเดี๊ยนชอบเพลงนี้มากนะ พอฟังแล้ว อารมณ์สมัยที่เดี๊ยนรักวงนี้ใหม่ ๆ ตั้งแต่ตอนก่อนที่จะดังมันมาทันที ซึ่งเป็นคนละเรื่องกับตอนที่ลุง ๆ เขาออกเพลงโฆษณารถมอเตอร์ไซด์ยี่ห้อหนึ่งที่ลุง ๆ ได้ร่วมแสดงด้วยเลยนะ เพลงนั้นมันเป็นเพลงที่เดี๊ยนฟังแล้วรู้สึกเหมือนมากกว่าได้กลิ่นจากวงดนตรีที่เดี๊ยนชอบ จนทำให้คะแนนลุง ๆ เขาตกไปช่วงนึงเหมือนกันแหละ

https://www.youtube.com/watch?v=k9h3tMn79_I

อาจเป็นเพราะเอกลักษณ์ของพี่แหลม นักร้องนำของวงที่เสียงแหลมสูงสมชื่อ ประมาณวา ถ้าจับมาฟีทเจอริ่งกับน้าหรั่ง ร็อคเคสคร้า และพี่โต เมื่อครั้งที่ยังอยู่ในวง Silly fools มั่นใจว่า "บ้านพัง"
(จริง ๆ มีตัวอย่างนักร้องชายเสียงสูงเกิ๊นมากกว่านี้นะ แต่ไม่กล้ายกเพราะคิดว่าคุณผู้อ่านจะไม่รู้จักอะ)

แม้ว่าข้อดีของนักร้องชายที่เสียงแหลมสูงทะลุเพดานจะสร้างจุดเด่นในการให้คำจำได้ง่ายขึ้น แต่มันจะมีข้อด้อยตามที่เดี๊ยนวิเคราะห์มาก็คือ เวลาฟังเพลงของพี่ ๆ พวกนี้ต่อกันหลายเพลงในเวลาที่เราอยู่ในอารมณ์ที่โคตรเหนื่อย โคตรเพลีย หมดแรง อยากนอน มันจะทำให้อารมณ์เสียเพราะเหมือนกับการถูกรบกวนได้เลย และยิ่งพวกนักร้องชายเสียงแหลมสูงมาร้องอยู่กับวงที่ดนตรีที่มีลูกเล่นเยอะ ๆ มันจะกลายเป็นการขโมยซีนได้ทันที ดังที่เคยเกิดมาแล้วในอัลบั้ม colour in white ของยี่สิบห้าชั่วโมงเนี่ยแหละ เพราะงั้นแล้ว มันก็คือบททดสอบอย่างหนึ่งเลยทีเดียวว่าจะทำยังไงไม่ให้มันกลายเป็นว่าฟังแล้วชวนให้รู้สึกรำคาญเลยทีเดียว
ซึ่งเสียงนักร้องแบบนี้นะ มันทำให้ฟังสบาย ๆ เนี่ยยากนะ(ในความคิดของนักฟังเพลงแบบกระจอก ๆ ไร้ความรู้อย่างเดี๊ยน)
แต่เมื่อมองภาพรวมของเพลง "ฟิน" เพลงนี้ เดี๊ยนชอบมาก ๆ นะ มันก็จะมีสาเหตุมาจากว่า ดนตรีของเพลงนี้กับเสียงร้องไม่ได้ขโมยซีนกัน อยู่ในระดับที่เดี๊ยนฟังเพลิน แถมเสียงของพี่แหลมก็ไม่ได้แหลมสูงจนน่าตกใจ ฟังได้สบาย ๆ ไม่รำคาญมาก เหมือนตอนที่ได้ฟังเพลงโฆษณาอีกเพลงหนึ่ง (ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วล่ะ ชมมากเดี๋ยวจะหาว่าอวยศิลปินสุดที่รักจนเกินเหตุ เอาเป็นว่า ฟังกันเองแล้วกันนะ)

ตะพาบคราวนี้เดี๊ยนขอจบแบบห้วน ๆ เนี่ยแหละ พบกันใหม่คราวหน้าที่เดี๊ยนมีเวลาว่างพอนะเจ้าคะ

สวัสดีค่ะ

ปล. ขอปิดท้ายบล็อกด้วยบรรยากาศทะเลสวย ๆ แถว ๆ ภูเก็ตกับน้อง ๆ แก๊งค์ฮอร์โมนวัยว้าวุ่น กับเพลงที่ชื่อว่า "ฟิน" ซึ่งเป็นเพลงที่เดี๊ยนกล่าวถึงเกือบตลอดทั้งบล็อกนะคะ

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2556 Last Update : 17 พฤศจิกายน 2556 10:47:22 น. Counter : 1320 Pageviews.		9 comments
Share Tweet

	: รูปแบบของความว่าง : กะว่าก๋า (18 เม.ย. 2567 04:00:35 น.)		: รูปแบบของการตระหนักในการรับรู้ : กะว่าก๋า (15 เม.ย. 2567 05:37:45 น.)
	15 เมษายน 2567 คุกกี้คามุอิ (15 เม.ย. 2567 04:15:53 น.)		๏ ... คืนฟ้าไร้ดาว ... ๏ นกโก๊ก (14 เม.ย. 2567 09:49:36 น.)