หากออกไปสัมผัสฝนบ้าง  คนที่อุดอู้อยู่ในห้องคงไม่รู้สึก ถึงการถูกกระตุ้นเร้าผัสสะ เมื่อสายฝนกำลังโปรยปราย กลิ่นดินชื้นขึ้นแตะจมูก หูผึ่งด้วยเสียงหวือของสายลม เส้นขนซู่เมื่อหยดน้ำลงแตกต้องผิว พื้นถนนเปียกน้ำดังกระจกใสสะท้อนแสงไฟวะวับวะวามตา และเมื่อเราก้าวออกไปริมทาง ต้องเยื้องย่างอย่างระวังแอ่งน้ำเจิ่งนอง ค้อมตัวให้กับกิ่งไม้ที่โน้มตัวลงปะพรมละอองน้ำ และทำตัว เรียว เล็ก ลีบ แม้จะอยู่ใต้ร่มคันอลังการ คนที่อุดอู้อยู่ในห้องคงไม่รู้สึก ว่าการถูกกระตุ้นเร้าผัสสะ กับความนอบน้อม มีมาพร้อมกัน
เคยกลัวสายฝน เพราะโดนขู่มาแต่เด็ก
เดี๋ยวเปียกฝน เดี๋ยวเป็นหวัด เดี๋ยวต้องเข้ารพ. เดี๋ยวต้องโดนให้น้ำเกลือ เดี๋ยว... เดี๋ยว... เดี๋ยว... เลยไม่เคยเดินออกไปสัมผัสฝนอย่างจริงจัง แต่เมื่อคบกับคนคนหนึ่ง เขาถามด้วยแววตาซื่อๆ ว่า ทำไมถึงกลัวฝน เปียกฝนไปก็ไม่หนาวหรอก เช็ดตัวนิดเดียวก็แห้งแล้ว จริงสิ ... ทำไมฉันถึงกลัวฝนหนอ?? สายฝนเย็นฉ่ำปลอบประโลมจิตใจยามเครียด กลิ่นดินชื้นๆ แตะจมูกพาให้ย้อนนึงถึงครั้งยังเด็ก ติดฝนอยู่ในแคร่นั่งกลางสวนกับแม่ กินมะม่วงจิ้มน้ำปลา ... แสนเข็ดฟัน และเมื่อเดินเข้าร่ม... ใบหน้าจะแดงเรื่อ ... เพราะเดินจ้ำมาตลอดทาง ผมเปียกลู่ละใบหน้า ... ด้วยละอองจากพระพิรุณ เครื่องสำอางค์ชื้นส่องประกาย ... กระเซอะกระเซิง แต่ ... นับตั้งแต่นั้นมา ... ฉันก็ชอบเดินตากฝน ... และไม่เคยพกร่มอีกเลย ดังนั้น หากออกไปสัมผัสกับฝนบ้าง ... เราจะมองโลกต่างออกไปหน่อยนึง ใช่ไหม ... เจ้าหมาป่า โดย: LonelyLinx IP: 58.8.115.108 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:8:51:40 น.
เมื่ออยู่ "กับ" ฝน
ก็ต้อง "อยู่" กับฝน โลกนี้มีมิติที่กวีนิพนธ์ บรรจุไม่ได้ โดย: SteppenWolf
 วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:22:14:02 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
นึกถึงตอนเป็นเด็กๆ..สนุกที่สุด