ประสบการณ์ตายที่ริมทาง  ฉันถูกแทงตาย ศพแอ้งแม้งอยู่กลางฟุตบาท บอกเวลาตายที่แน่นอนไม่ได้ ฉันรู้แต่ว่า เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว โจรเข้ามาประชิดตัว ใช้มีดจี้ขู่เอาเงิน ฉันหยิบกระเป๋าเงินละล้าละลัง มันคงเห็นท่าไม่น่าไว้ใจ จึงแทงมีดเข้าไปเต็มปรี่ แล้ววิ่งหนีไป ฉันทรุดตัวลง นอนดูดวงจันทร์เดียวดายบนฟากฟ้า “โอ้จันทร์เจ้าขา” แล้วหลับตาผลอย จะมีใครแจ้งตำรวจไหม จะมีรถพยาบาลไหม ฉันไม่อยากนอนเดียวดาย รถยนต์ผ่านไปผ่านมา แต่ก็เร็วจนมองข้ามฉัน เด็กเช็ดกระจกที่กลางสี่แยก ก็คงง่วนจนไม่ว่างมองมาทางนี้เหมือนกัน สาวคาราโอเกะเดินมาแต่ไกล พอเห็นร่างฉันนอนอยู่ มือกุมอก หน้าตาเลิกลั่ก แล้วเดินอ้อมผ่านไป หมาขี้เรื้อนตัวนึง เดินมาเลียหน้าฉันแปลบแปลบ แล้วก็เผ่นแน่บไป ข้างๆคนจรเก็บขยะจิบเหล้าขาว ไม่คิดจะย่างกรายมาหาฉัน (อาจเพราะกลัวว่าถ้าฉันตื่น ก็จำต้องแบ่งเหล้าขาวให้ก็เป็นได้) สักพักแท็กซี่มาจอดใกล้ๆ โชเฟอร์ลงมาเยี่ยว กลิ่นเหม็นชะมัดแล้วก็ขับผ่านไป เวลาล่วงไปช้าๆจวบจนพระอาทิตย์ขึ้น ฝูงชนล้อมรอบตัวฉัน เสียงถ่ายภาพจากกล้องมือถือลั่นรอบทิศ พวกเขาคงมีเรื่องไปโม้ที่โต๊ะกาแฟยามเช้าในที่ทำงาน แล้วร่างฉันก็ถูกร่วมกตัญญูเอาผ้าขาวห่อ หิ้วแหวกฝูงชนออกไป ฝูงชนสลายตัวโดยฉับพลัน เทศกิจปฏิบัติหน้าที่ เอาน้ำราดพื้น ผงสีขาวโรย แล้วใช้แปรงถูๆๆๆ คราบเลือดถูกลบหมดจด ฉันมองจากรถขนศพ อยากจะโบกมือลาผู้คนใจจะขาด ประตูรถขนศพปิด ทางเท้าเปิด พวกเขาเดินผ่านที่เคยเกิดเหตุได้อย่างสะดวกดาย ไม่ต่างจากเช้าวันวาน เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น (คนที่ตื่นสายหน่อยคงไม่รู้ว่าเกิดอะไร) อากาศเริ่มร้อนแดด ฉันปลงตก หลับตาสู่สุคติ ตระหนักว่า ในมหานคร ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป เหมือนไม่เคยมีความตาย
อืม ช่าย ๆ
โดย: Aui_haui
 วันที่: 22 สิงหาคม 2550 เวลา:12:50:10 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [