การสื่อสารข้ามทวีป  เป็นความรู้สึกประหลาดที่ไม่อาจบอกได้ เหมือนปลุกความเป็นมนุษย์ขึ้นมาอีกครั้ง ตื่นจากความหลับไหลตั้งแต่ยามแรกเกิด ผ่านการผลิบานของอิเล็กทรอนิกส์ ฉันเห็นใบหน้าคุณ คุณคนดำ อยู่ในกรอบทีวีสีดำ ร้องเพลงด้วยภาษาที่ฉันไม่อาจเข้าใจ แต่รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงเรียบเฉย นี้กลับแฝงความปวดร้าวเอาไว้ลึกๆ ดวงตาคุณจับจ้องออกมาข้างนอก มองหาอะไรอยู่เล่า มองหาฉันหรือ คุณกำลังมองกล้องอยู่ หรือคุณกำลังมองออกไปข้างนอก มองท้องฟ้า มองนก มองต้นไม้ มองแม่อุ้มลูกไปที่บ่อน้ำ มองฝูงม้าลายวิ่งอยู่ในทุ่งหญ้า หรือมองหาสายลมที่พัดใส่ภูเขาสูงชัน หรือเป็นไปได้ว่า คุณเพ่งมองอย่างหวาดกลัวไปข้างหน้า เพื่อเลี่ยงไม่ให้สายตาทอดลงต่ำ จนมองเห็นรอยแตกระแหงของดินดาด ใบหญ้าที่แห้งกรอบ ลูกบอลเก่าๆ ของเล่นชิ้นเดียวของเด็กที่นั่น จานสังกะสีที่มีแต่ดินแดง กะโหลกมนุษย์ที่ฝังอยู่กับก้อนกรวด หรือสุดท้ายแล้ว คือความไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย แล้วคุณร้องเพลงให้ใครฟังล่ะ พ่อคนดำ หรือร้องเพื่อกลบเสียงภายนอก กลบเสียงกร้าวของภูผาสูงชัน หรือเสียงร้องเล็กๆต่อชะตากรรมของมนุษย์ โปรดหยุดร้องเพลงสักชั่วขณะหนึ่งเถิด เพราะเสียงของคุณกลบเสียงก้องของทั้งโลก และนี่ทำให้ฉันรู้สึกสะพรั่นพรึง รู้สึกว่าในความเชื่อมโยงทั้งหมดเราไม่มีใคร นี่ คุณอยู่คนเดียวหรือเปล่า มีใครมาหาคุณบ้างไหม มีใครโทรหาคุณบ้างหรือเปล่า คุณพูดภาษาอังกฤษได้หรือไม่ แล้วภาษาอื่นล่ะ คุณกินอยู่ยังไง คุณนอนหลับสะดวกไหม นี่รู้ไหม ถ้าคุณหยุดร้องเพลงสักพักได้ก็ดีสิ เราจะได้คุยกัน ไม่ต้องเป็นภาษาก็ได้ เพราะฉันรู้สึกหวาดกลัวที่ต้องนั่งนิ่งเฉย สายตาจับจ้องคุณอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ได้ยินแต่เสียงของมนุษย์คนหนึ่ง และปล่อยให้จินตนาการทั้งหมดแทรกตัวไปสู่มนุษย์ทุกคน คุณหยุดร้องเพลง น้ำตาไหลซึม พระเจ้าตายไปแล้วในยุคอิเล็กทรอนิกส์ แต่ความเป็นมนุษย์มีจริง (เขียนโดยได้แรงบันดาลใจจากการดูรายการศิลปะทางโทรทัศน์ที่สวีเดน)
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [