ดาวใต้  ดาวใต้ ที่ไสวพรายตาเหนือฟ้าหนาว ฟ้าคืนแรมแจ่มหรูด้วยหมู่ดาว สุกสกาวพราวฟ้าราตรี ฉันทุกข์ทนหม่นหมองเหม่อมองฟ้า หนาวกายาเยียบเย็นดั่งเป็นผี ท้อและทรมานมานานปี เหงาฤดีโดดเดี่ยวเดียวดาย ปล่อยให้กาลเวลาชะความหลัง สิ่งเคยหวังพังผุแล้วผันผาย อยู่กับความชิงชังซังกะตาย เห็นดาวพรายพร่างพราวร้าวชีวัน ในคืนเจ็บเหน็บหนาวครั้งคราวก่อน จากเจ้าจรดวงจินต์เหมือนสิ้นฝัน สำเหนียกความชอกช้ำเป็นสำคัญ ช้ำจึงอยู่คู่ฉันจนวันนี้ ฉันยังคงพยายาม ลืมตางามดั่งดาวสกาวศรี ลืมจอมใจที่ไร้จิตมิตรไมตรี ลืมเรื่องที่ฟุ้งซ่านรานร้าว แต่แล้วใยแรมสิบค่ำเดือนสิบ ใครกระพริบพราวตาเหนือฟ้าหนาว เหมือนรื้อฟื้นอดีตขีดเรื่องราว ให้สืบสาวถึงความหลังน่าชังชิง.....
จะว่าบ้าก็บ้า..ก็ว่าได้
แม่ดาวใต้ทำฉันฝันสลัว เรื่องเก่าเก่าเหล่านั้นยังพันพัว เป็นเรื่องมั่วครั้งเริ่มแรกนมแตกพาน เธอชื่อดาวสาวน้อยแห่งปัตตานี เธอผู้มีตาฉ่ำดุจน้ำหวาน เป็นรักแรกที่แหลกล่มมานมนาน ฉันปล่อยเรื่องร้าวรานผ่านกาลเวลา โลกนี้แคบหรือไรก็ไม่รู้ ด้วยอยู่อยู่ดาวดวงโก้เธอโผล่หน้า เราได้พบกันที่ราชสีมา อกฉันมันแทบบ้าในครานั้น นั่นแหละคือเรื่องราวของดาวใต้ ที่เลื่อนไหลเลือนลับไปกับฝัน จนเวลานี้แก่ยักแย่ยักยัน เจ้าอย่าขันฉันเลย..โก ฟาร์ ฟาร์ ฯ      โดย: ปีศาจวสันต์
 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2554 เวลา:21:56:55 น.- - เก็บความลับฝังลึกเลยยึกยัก
- - เป็นความรักหรือเปล่า?ที่กล่าวหา - - ความเจ้าชู้กู่ก้องกลับเมื่อหลับตา - - ฝันค้างคาแรมสิบค่ำ..ต้องพร่ำวอน - - ครั้นมาเจอยามแก่ได้แต่อยาก - - ทีจำจากลืมหลังไม่สังหรณ์ - - ทำมาอ้างบางคราวว่าร้าวรอน - - คนกินนอนอยู่กับปาก..รักจากใจ - - ลืมเสียเถอะอดีตสาว...น้องดาวตก - - ต้องเป็นหม่ายหัวอกจนหมกไหม้ - - ทิ้งให้สาวปัตตานีพลีเยื่อใย - - อย่าร่ำไรเรื่องราว...ให้ดาวคอย           โดย: go far far
วันที่: 25 พฤศจิกายน 2554 เวลา:12:43:33 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
- - ปล่อยหัวใจไหลระทม...รับลมหนาว
- - ครวญหาสาวข้ามคุ้งเคยสุงสิง
- - สะท้อนเตือนเรือนใจให้ไหวติง
- - เป็นรักจริง..ที่กรรมมาจำบัง
- - ตะกอนรักพักใจ...นายปีศาจ
- - ป่าวประกาศเหมือนง้อรอความหวัง
- - อยากเป็นสื่อถือสาร์นอันหวานจัง
- - ให้ผู้ฟังอีกฝั่ง...ร่วมหยั่งใจ
- - น้ำค้างพราวดาวใต้...สายละเหย
- - หากมิเผย...ดาวเหนือจะเชื่อไหม?
- - เก็บความรักลึกลับซ่อนซับใน
- - ทิฐิใจทั้งสอง....ต่างหมองมัว