1 เดือนกับการอยู่กรุงเทพมหานคร สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับประสบการณ์อยู่กรุงเทพมหานครนะครับ นี่ก็เป็นเวลากว่า 1 เดือนกับอีก10 วันแล้วครับที่ผมมาอยู่กรุงเทพมหานครเพื่อมาเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยและหางานทำเพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัว ในบ่ายของวันที่ 23 มิถุนายนนั้นคือวันที่ผมจะต้องเดินทางไปกรุงเทพฯ ผมโบกมือลาครอบครัวของผมแล้วเดินขึ้นเครื่องบนไปพร้อมกับความเศร้าเพราะการจากบ้านมาในครั้งนี้ไม่ได้เหมือนกับครั้งที่ผ่านมาที่จากไปแค่ 1-2 วันแล้วผมจะกลับมาครั้งนี้ผมจากบ้านไปเป็นแรมปีผมรู้สึกว้าเหว่มากเลย ในเช้าวันที่ 24 มิถุนายน เช้าวันแรกของการอยู่กรุงเทพฯ ความรู้สึกแรกที่มีคือความรู้สึกคิดถึงบ้านมากเลย เพราะผมไม่เคยจากบ้านมาไกลขนาดนี้มาก่อนทำให้ผมยังปรับตัวไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ไม่ค่อยรู้จักใครเลย แรกๆผมไมพูดจากับใครเลย ได้แต่เก็บตัวเงียบๆอยู่ในห้องคนเดียวไปวันๆ ในเรื่องของการเดินทางในกรุงเทพฯแรกๆผมเองก็ขึ้นรถเมลล์โดยสารผิดสายหลายครั้งเพราะผมไม่มีประสบการณ์ในการเดินทางในกรุงเทพฯมาก่อนเลย ทำให้การเดินทางไปทำกิจธุระต่างๆใช้เวลานานพอสมควร แต่ความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้นนี้มันก็เป็นการสร้างประสบการณ์ที่ดีเพราะทำให้ผมต้องปรับตัวให้ได้ถ้าผมไม่รู้ว่าจุดหมายที่ผมจะไปต้องขึ้นรถสายไหน อะไรยังไง ถ้าผมไม่สอบถามคนที่มารอรถเมลล์ผมก็จะโทรไปเบอร์ 1348 องค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพฯ ผมใช้เวลาเพียงแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้นในการปรับตัว เรื่องการเดินทางปัญหาเรื่องขึ้นรถผิดสายแทบจะไม่เกิดเลย ตอนนี้ก็ 1 เดือนแล้วที่ผมมาอยู่กรุงเทพฯผมปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้แล้วหลายๆสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไปจากเดิมมาก ค่าครองชีพก็สูงขึ้นในแต่ละสัปดาห์จะต้องประหยัดอย่างมาก สังคมก็เปลี่ยนไป สังคมเดิมของผมคือคนมีน้ำใจต่อกันมีอะไรก็ช่วยเหลือกัน แต่ตอนนี้กลับเป็นว่าต่างคนต่างอยู่ผ่านมาแล้วผ่านไป แต่มันก็ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าอันคำกล่าวที่ว่าไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวรมันยังใช้ได้ไม่เพียงในทางการสงครามหรือการเมืองมันยังใช้ในสังคมในปัจจุบันนี้ด้วยแต่ต่างกันตรงที่ในสังคมนี้ยังพอที่จะหามิตรแท้ได้แต่คงจะหาได้ยากมาก แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดของผมในตอนนี้คือการทำตามเป้าหมายของตนเองที่ตั้งเอาไว้ให้ดีและเต็มที่ที่สุด เพื่อตัวของผมและครอบครัวมีความสุขครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบล็อกผมครับ
เห็นหัวชื่อเรื่องที่คุณเนียร์เขียนไว้ ตั้งใจจะมาแซว แหะ ๆ
ในฐานะคนอยู่ กท.มานานมาก ๆ คุณเนียร์ไม่น่าเหงานะ หันซ้ายขวาหน้าหลัง คนอยู่แนบตัวเรา รถเขยื่อนไปหนึ่งเมตรแล้วก็หยุด... นั่นไปได้อีก 5 เมตรดีจัง วุ้ย.. 555 ผมงี้เบื่อ ต้องยืนบนรถเมล์ ยืน บีทีเอส หรือขับรถท่ามกลาง ความจอแจ แต่มาตัดใจ กท.ของกินเพียบ งานหาง่ายกว่า ตจว. ไฟฟ้า ทีวีสดวก ไปละครับ โดย: ไวน์กับสายน้ำ
  วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:9:10:12 น.สู้ๆ นะครับ กทม. ค่าครองชีพสูงอย่าหลงไหลแสงสีในเมืองมากเกินไปล่ะ
เรื่องขึ้นรถผิดถ้าผิดบ่อยๆ ค่าใช้จ่ายจะสูงมากนะครับ ต้องระวังในจุดนี้หน่อย ผมมีเคล็ดไม่ลับนอกจากที่คุณเนียร์เขียนไว้มาแนะนำอีกอันหนึ่ง คือ เมื่อขึ้นรถแล้ว ถามกระเป๋ารถเมล์เลยครับ วิธีนี้ก็พอใช้ได้เหมือนกัน โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:10:45:02 น.ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับน้องเนียร์
อ่านบล็อกของบเราทำให้พี่ก๋านึกถึงตอนที่ตัวเอง ไปเรียนกรุงเทพเลย ต้องปรับตัวขนานใหญ่ แต่อาจเป็นเพราะพี่ก๋ามุ่งแต่เรื่องเรียนเป็นหลัก เลยไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนเลยครับ 5555  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:15:33:05 น.สวัสดี ตอนดึก จ้ะ น้องเนี่ยร์
ดีใจที่กลับมาเขียนบล็อก ซึ่งเป็นสิ่งดีนะ มีปัญหาอะไร ตอนที่มาเรียนอยู่กรุงเทพฯ ก็ปรึกษาเพื่อน ๆ ชาวบล็อกที่อยู่ กรุงเทพฯได้ จ้ะ ครูเข้าใจความรู้สึกของเธอดี การจากบ้าน ก็ทำให้เกิด ความรู้สึกว้าเหว่ เงียบเหงา ตอนครูจากกรุงเทพฯไปเรียนต่อที่ ต่างจังหวัด ก็มีความรู้สึกเช่นนี้แหละ จ้ะ ค่อย ๆ ปรับตัวไป พักใหญ่ ๆ ก็จะค่อย ๆ ดีขึ้น ปรับตัวได้ จ้ะ โหวดหมวด งานเขียนฯ โดย: อาจารย์สุวิมล
 วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:22:51:54 น.ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปครับ น้องเนียร์
พี่ก็เรียนที่กทม. 2 ปี เรื่องหลงกับขึ้นรถผิด รถเลยป้าย เป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กตจว. โดย: สองแผ่นดิน
 วันที่: 3 สิงหาคม 2562 เวลา:22:57:24 น.มาส่งกำลังใจค่ะ ที่จริงมาหนี่งเดือน ปรับตัวได้พอสมควรแล้ว จริงอย่างคุณต่อว่า คือขี้นรถเมล์ผิดบ่อยๆ ต้องเสียค่ารถหลายครั้ง ตอนนี้ขนาดเป็นสว. เวลาขี้นรถ ไปไม่ถูกทางจะถามคนขับว่าผ่าน ถนนที่จะไปไหม ถ้าคนขับบอกไม่ผ่าน แถมบางคนใจดีก็บอก ให้ขี้นรถเบอร์อะไรอีกด้วย ที่นิวยอร์ก สว.มีบัตรครี่งราคาด้วยค่ะ ค่าใชัจ่ายในกท.สูง ต้องประหยัด หวังว่าไม่ตามเพื่อนกินกาแฟ แพงๆ ตอนกลับมาเมืองไทย คนไทยวัยรุ่นซื้อกาแฟแพงๆกัน เห็นแล้วสงสารพ่อแม่จริงๆ เพราะราคากาแฟสามารถซื้อกับข้าว ในตลาดได้ และมากอาจจะทานได้สองมื้อเลย ซื้อกับข้าวตลาดมา เช่นผัดกระเพา กลับบ้านหุงข้าวเอง ตัมไข่ หรือทำไข่ดาว ก็อิ่มไปหนี่ง หรือสองมื้อ ผลัดเปลี่ยนไป พะโล แกง และมีผักสดมาลวกด้วย ก็ประหยัดค่ากับข้าวไปเยอะเลย ตั้งใจเรียน อดทนมากๆ ไม่เที่ยวมาก ไม่คบเพื่อนผิด ไม่ติดยา รับรองประสบความสำเร็จแน่ค่ะ โดย: newyorknurse
 วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:2:45:03 น.โดย: Sai Eeuu
 วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:16:46:27 น.นึกถึงตัวเองสมัยก่อน เข้ามาอยู่ กทม ใหม่ๆ ก็ความรู้สึกเดียวกัน
ถ้าเป็นสมัยนี้ ต้องย้อนถามตัวเองว่า ทำไมต้องเป็น กทม โดย: Sai Eeuu
วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:16:51:03 น.นึกถึงตัวเองตอนเข้ากรุงเทพฯ มาใหม่ๆ เลยเนียร์
สู้ๆ นะ ขอให้หาเพื่อนดีๆ ได้ไวๆ ตอนนี้ทำงานพิเศษอะไรอยู่บ้าง เรียนแถวไหน เผื่อพี่ให้คำปรึกษาได้ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต tuk-tuk@korat Music Blog ดู Blog กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog เริงฤดีนะ Movie Blog ดู Blog เนินน้ำ Food Blog ดู Blog Nior Heavens Five Literature Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น โดย: สาวไกด์ใจซื่อ
 วันที่: 4 สิงหาคม 2562 เวลา:20:10:28 น.สู้ๆนะน้อง เป็นกำลังใจให้จ้า
โดย: บาบิบูเบะ...แปลงกายเป็นบูริน
 วันที่: 5 สิงหาคม 2562 เวลา:7:58:24 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
ขอบใจกำลังใจที่ให้ตะพาบด้วยนะคะ ชีวิตไกลบ้านในยามเรียน คงเหงาแบบนี้แหละค่ะช่วงแรก อีกหน่อยเมื่อคุ้นชินและปรับตัวได้แล้ว รู้จักเพื่อนร่วมสถาบันมากขึ้น จะดีขึ้นเองค่ะ คิดไว้แบบนี้ดีค่ะ ว่าเพื่อตัวเองและพ่อแม่ แป๊บๆเดี๋ยวก็จบแล้วนะคะ..สู้ๆค่ะ โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 5 สิงหาคม 2562 เวลา:13:13:06 น.เนียร์ลองหางานพิเศษอย่างอื่นด้วยนะ อย่างมีว่างเสาร์อาทิตย์ไหม ลองหาพวกงานอย่างอื่นที่ทำเสาร์อาทิตย์ด้วยสิ
สมัยพี่ พี่เองก็ไปทำงานเป็นผู้ช่วยไกด์หละ สนุก ได้ประสบการณ์ ได้เงินด้วย โดย: สาวไกด์ใจซื่อ
วันที่: 6 สิงหาคม 2562 เวลา:15:58:51 น.มาเยี่ยมหนุ่มน่าจะเหงานะคะ
ค่อยๆปรับตัวไปค่ะ อีกไม่นานก็จะคุ้ยเคย แล้วอย่าเพลินแสงสีก็แล้วกัน พี่เห็นด้วยกับเพื่อนๆที่บอกว่า ให้หางานพิเศษทำนะคะ จะได้ไม่ว่างมาก แล้วก็ได้ประสบการณ์ชีวิตด้วย  โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า
 วันที่: 8 สิงหาคม 2562 เวลา:7:08:48 น.Nior Heavens Five Literature Blog ดู Blog
ต้องการคำแนะนำอะไรให้บอกนะ ยินดีให้คำปรึกษาฟรีจ้า  โดย: หอมกร
 วันที่: 13 สิงหาคม 2562 เวลา:7:41:21 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เพราะเคยต้องจากบ้านข้ามน้ำข้ามทะเลไปหลายปี
แต่บอกได้เลยนะคะว่า น้องเนียร์ยังดีกว่าพี่
ในสมัยหกสิบกว่าปีที่แล้ว ตอนนี้มีมือถือ น้องเนียร์ก็กลับบ้านได้
ในวันหยุดยาวๆ แต่พี่ไม่ได้เลย เหงาเศร้าคิดถึงบ้าน
จนอยู่ๆไปก็ปรับตัวได้ค่ะ ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆนะคะ
แวะมาคุยแก้เหงาแถวนี้บ้างก็แล้วกันค่ะ
สู้สู้นะคะ