คนเราพบเพื่อจากลา...อย่างงั้นหรอ? สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับการที่คนเราพบกันเพื่อจากลานะครับ ในห้วงเวลาที่ผมได้หยุดเขียนบล็อกไปนั้น มีอยู่เช้าวันหนึ่งของเดือนธันวาคม 2564 หลังจากที่เลิกงานแล้วก็เดินทางกลับที่พักแล้วนั้น ผมก็อาบน้ำแล้วก็กินข้าวตามปกติดั่งเช่นทุกๆวัน และก็เล่นเกมส์และโซเชียลไปตามปกติก่อนที่จะเข้านอนในเวลา 11.30 น. แต่ในวันนั้นไม่รู้ผมคิดอะไรผมเปิดโน๊ตบุ๊กเข้าไปดูรูปเก่าๆของผมกับเพื่อนๆในสมัยเรียนมัธยม แล้วก็นึกถึงเรื่องราวต่างๆในตอนสมัยนั้น ซึ่งมันก็มีหลากหลายความทรงจำมีทั้งสุขและทุกข์ปนเปกันไป ซึ่งมันก็เป็นวิถีปกติของคนเราที่มีทั้งสุขและทุกข์ และความทรงจำในตอนนั้นที่ผมนึกถึงมากที่สุดก็คือวันที่ผมและเพื่อนๆเรียนจบมัธยมและพบกันในโรงเรียนครั้งสุดท้ายในวันปัจฉิมนิเทศ วันนั้นมันก็เป็นวันที่มีความรู้สึกที่และสุขและทุกข์เกิดขึ้นมาพร้อมๆกัน อีกด้านก็มีความสุขที่พวกเรากอดคอกันเรียนมา 6 ปีเต็มผ่านร้อนผ่านหนาวกันมาไม่น้อยเลย และในที่สุดก็จบพร้อมกันและก็เป็นวันที่กลุ่ม Heavens Five อยู่กันเกือบครบทีม แต่ในอีกด้านหนึ่งก็มีความรู้สึกที่ใจหายเหมือนกันที่การพบกันของผมและเพื่อนๆจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายเพื่อที่พวกเราแต่ละคนจะจากลากันไปตามทางของตัวเองเลือกเดิน และหลังจากนั้นผมก็มาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯและก็ได้เข้าทำงานในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ตลอดเวลาเกือบ 3 ปีที่ผมทำงานอยู่ในปั๊มน้ำมันนั้นผมได้พบเห็นเพื่อนร่วมงานเเข้ามาทำงานและก็ออกไป หลายคนและก็เห็นภาพแบบนี้ทุกปีในชีวิตของการทำงานของผม มีหลายเพื่อนร่วมงานหลายคนที่ผมรู้สึกสนิทและไม่อยากให้ออกไปแต่ก็คงไปฝืนไม่ได้เพราะแต่ละคนก็มีเส้นทางชีวิตของตัวเอง ก็ได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองที่อยู่ตรงหน้านี้ให้ดีที่สุด แต่การที่ผมเห็นภาพเพื่อนร่วมหลายออกไปนั้นมันก็สะท้อนให้เห็นภาพที่ผมและเพื่อนๆแยกย้ายกันไปในสมัยมัธยม ทำให้ผมกลับมานั่งคิดหลังเลิกงานว่า คนเรานี่มาพบกันเพื่อ รู้จักกัน เรียนรู้กันและกัน ทำอะไรต่างๆด้วยกัน และก็จากลากันไปอย่างงั้นหรอ? แต่ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าการที่คนเรานั้นได้มาพบกันนั้นก็นับว่ามีวาสนาต่อกันแล้ว เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ต้องจากลากันไปก็นับว่าหมดสิ้นวาสนาต่อกัน เมื่อชีวิตยังไม่ดับลง ก็คงต้องประสบกับวัฎจักรการพบกัน และก็จากลากันไป โดยที่ไม่มีใครหนีพ้นไปได้ ชีวิตของผมหลังจากนี้เมื่อมีวาสนาได้พบกับใคร ก็จะเป็นมิตรที่ดีและทำอะไรที่ดีต่อกันให้มากที่สุด เมื่อคราวต้องจากกันก็จะไม่เสียใจจนเกินไป เพราะการเดินทางของชีวิตนั้น ยังต้องประสบพบอะไรอีกมากมาย ไม่ว่าจะการพบกันเพื่อจากลา เรื่องราวรวมถึงอุปสรรคต่างๆที่จะเข้ามาในชีวิตวันข้างหน้าโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร จะไม่รู้สึกติดค้างหรือคาใจอะไรในวันที่ผมแก่ตัวลงหรือแม้กระทั่งในวันสุดท้ายของชีวิต อย่างน้อยผมก็จะได้ตายอย่างตาหลับโดยไม่มีความรู้สึกอะไรที่ค้างคาอยู่ในใจผมอีก หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงานเขียนของผมนะครับ ผู้มีส่วนร่วมในงานเขียนครั้งนี้ Proposition Nior Heavens Five Writer Nior Heavens Five, Narin Compose Nior Heavens Five
แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ
โดย: **mp5**
  วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:11:04:58 น.ตามหลักศาสนา..หรือ ความเป็นเจ้ากรรมนายเวร
เชื่อกันว่า..ว่ากันว่า.. คนที่วนเวียนอยู่รอบตัวเรา คือ ผู้ที่มีความผูกพันกันมาแต่ปางก่อน มีพบ..มีจาก.. เหมือนตะพาบพี่อ้อ เริงฤดีนะ  โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:11:11:45 น.พี่ก๋าเห็นด้วยเลยครับน้องเนียร์
การพบเจอกันระหว่างเรา เป็นเรื่องของวาสนาจริงๆ คนเป็นล้านๆบนโลก ทำไมถึงมาเจอกันได้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากๆเลยนะครับ  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:13:21:51 น.ก็พยายามทำดีต่อกันไว้ดีกว่า เพราะยังไงเราก็ต้องจากกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อาจจะเป็นเดินแยกทางจากกัน หรือตายจากกันก็ได้ โลกเราก็แบบนี้แหละครับ
หายไปนานเลย~ โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:16:03:36 น.สวัสดี จ้ะ น้องเนีนร์
หายไปนานเชียว งานคงยุ่ง ไม่เป็นไร อย่าหายจากบล็อกไป ตลอดกาลก็แล้วกัน อิอิ คนเขียนยิ่งน้อยลงทุกวัน ห้าห้า เรื่องของ การพบ การจาก เป็นเรื่องธรรมดา ของโลกจ้ะ และ ตามหลักพุทธก็กล่าวไว้ว่า การที่เราได้มาพบกัน รู้จักกัน ก็เพราะเรา มีวาสนาต่อกัน เมื่อหมดวาสนาต่อกันแล้ว ก็ต้องต่างคนต่างไป ฉุด รั้งอย่างไรก็ไม่อาจอยู่ได้ ครูเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน จ้ะ โหวดหมวด งานเขียน ฯ ครูสบายดี จ้ะ ตามประสาคนสูงอายุ จ้ะ ขอบใจที่ห่วงใยจ้ะ โดย: อาจารย์สุวิมล
 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:21:54:05 น.ใช่ครับ อดทนมากๆ นะครับ
โดย: Mr.K IP: 171.7.225.95 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:0:23:27 น.
สวัสดีมีสุขค่ะ
ขอบคุณกำลังใจที่ให้ผัดเผ็ดถั่วฝักยาวเนื้อนะคะ โหวตหมดแล้วเช่นกันค่ะวันนี้ การพบการจาก ธรรมดาโลกค่ะ ดีต่อกันยามพบ จากกันก็ยังมีเยื่อใยรักค่ะ โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:12:08:52 น.แต่ก่อนไม่ชอบการจากลาเหมือนกันครับ อย่างไปส่งใครเดินทางขึ้นรถทัวร์ รถไฟ เครื่องบิน มันรู้สึกใจหายบอกไม่ถูกเลยครับ
ตอนนี้พอเป็นเราเดินทางบ้าง มีคนมาส่ง มันอีกอารมณ์นึงเลย โดย: The Kop Civil
 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:12:40:34 น.ผมก็ว่า คุณเนียร์หายไปไหน นานมาก 555
... เพื่อน แต่ละกลุ่มสนิทกันมาก เมื่อเรียนจบก็ไปเรียนต่อที่จังหวัดอืน ทำให้เพื่อน ๆ แยกย้ายไปเรียนต่อจังหวัดอื่น แล้วก็ได้งานทำ เคยกลับไปหา เพื่อนบางคน แต่ติดสอนนักศึกษา บางคนย้ายไป สอนอีกมหาลัย... ติดต่อกันไม่ได้ครับ ส่วนทีทำงานในบริษัทต่าง ๆ ยังติดต่อกันได้ตลอด บางคนเขา ชอบสงบก็ต้องปล่อยเขาไปไม่กล้ารบกวน ส่วนใหญ่ทั้งเราและ เพื่อนมีอะไรก็ส่งข่าวให้ไปร่วมงานบริษัทโน้นบริษัทนี้ ด้านการ กินเลี้ยงน้อยมากครับ ยกเว้นพวกที่ทำงานด้วยกันในปัจจุบัน โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:16:00:07 น.ถ้าพูดว่า "เพื่อน" การที่เราได้พบกันสวยงามเสมอครับ
ไม่ว่าเราจะได้ใช้เวลาด้วยด้วยกันสั้นหรือยาว แต่เรายังคงเป็นเพื่อนกันตลอดไป อย่างที่น้องเนียร์บอกว่า นึกถึงวันดี ๆ วันที่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมน่า พี่ว่าดีมาก ๆ ครับ แสดงว่าในความทรงจำของเรา เพื่อนคือเวลาที่เรามีความสุขและอยากอยู่ด้วยกันเสมอ เพื่อนร่วมงานอาจจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดเวลาต้องจากลา เพราะมันมักกระทันหันเสมอ 555555 พี่เป็นคนนึงที่ชอบเอาใจลงไปเล่นกับเพื่อนร่วมงาน คือที่แผนกเราจะสนิทกันมาก ๆ แล้วรักกันมาก ๆพอเพื่อนออกไป ไปตามความฝัน ไปเป็นนักบิน ไปเป็นสจ๊วต ไปเป็นเซลล์เอ็น เมื่อก่อนพี่เสียใจมาก เสียใจจนบอกตัวเองว่า จะไม่เอาใจลงไปเล่นกับเพื่อนร่วมงานอีกแล้ว แต่สุดท้าย มาถามวันเองวันนี้ เราก็รักเพื่อนไปแล้วเหมือนเดิม 55555 แต่อยู่ที่ไหนเราก็เป็นเพื่อนกันได้ครับ และเป็นเพื่อนกันเสมอ จากบล๊อก หายไปครึ่งปี น้องเนียร์คงไปทำอะไรสนุก ๆ มาแน่ๆ แวะมาเล่าบ้างนะครับ ^^ โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:16:58:53 น.ขอบคุณครับ น้องเนียร์
มีวาสนาครับจึงได้พบกัน เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บและก็จากกัน โดย: สองแผ่นดิน
 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:23:27:01 น.สวัสดีครับน้องเนียร์
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตด้วยนะครับ โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:21:50:24 น.ดีใจที่เห็นน้องเนียร์กลับมาบล็อกแก๊ง
อย่าหายไปนานอีก อ่านแล้วสุขและทุกข์ เกิดพร้อมกันเลย โดย: อุ้มสี
 วันที่: 9 กุมภาพันธ์ 2565 เวลา:6:11:09 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [