ดังนกเจ็บ นกปีกหักโผบินสู่ฟากฟ้า... แม้อ่อนล้าและบอบช้ำกล้ำกลืนฝืนทน... โบยบินอยู่บนเมฆครื้มมืดมน-อนธการ... เฝ้ารอการจุมพิตของขอบฟ้าสีทองเจิดจรัส... ที่กลับมาเยือนทุกย่ำรุ่ง-ทุกวี่วัน... เพื่อดำรงวิถีสัตว์โลกเหมือนอย่างที่เคยเป็น... ฉันเป็นเฉกเช่นนกเจ็บตัวนั้น... ที่รอวันฟื้นคืนสู่พลังแห่งชีวิต... เยียวยาแผลลึกให้กลายสภาพสู่แผลเป็น... เพื่อบ่งบอกการสั่งสมช่วงชีวิตอันเจ็บปวด... และก้าวเดินสู่ปลายทางอย่างอหังการ์...
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [