ดังนกเจ็บ
นกปีกหักโผบินสู่ฟากฟ้า...
แม้อ่อนล้าและบอบช้ำกล้ำกลืนฝืนทน...
โบยบินอยู่บนเมฆครื้มมืดมน-อนธการ...
เฝ้ารอการจุมพิตของขอบฟ้าสีทองเจิดจรัส...
ที่กลับมาเยือนทุกย่ำรุ่ง-ทุกวี่วัน...
เพื่อดำรงวิถีสัตว์โลกเหมือนอย่างที่เคยเป็น...
ฉันเป็นเฉกเช่นนกเจ็บตัวนั้น...
ที่รอวันฟื้นคืนสู่พลังแห่งชีวิต...
เยียวยาแผลลึกให้กลายสภาพสู่แผลเป็น...
เพื่อบ่งบอกการสั่งสมช่วงชีวิตอันเจ็บปวด...
และก้าวเดินสู่ปลายทางอย่างอหังการ์...