มันเกินไป สายลมเย็นเอื่อยเฉื่อยพ้ดปลิวไหว... สายน้ำพ้ดพริ้วระลอกริ้วไปตามลม.... สายตาทอดมองแสนไกลสุดไขว่คว้า... สายใยหลุดลอยละลิ่วละลายสูญสลาย... หัวใจชินชาบอบช้ำร่ำไห้... ใครเลยจะรู้...ใครเลยจะเห็น...ใครเลยจะเป็นเช่นฉัน... มันเกินจะทน...มันเกินจะแบก...มันเกินจะรับ... มันเกินไปแล้ว...มันเกินไปแล้ว... |
บทความทั้งหมด
|