ฝนจากฟ้า ระริ้วระลอกคลื่นสาดครืนเข้าขอบฝั่ง.... ลมระรวยพัดโบกยะเยือกเย็นจนสั่นไหว... ใบไม้และธุลีดินกระจัดกระจายไปทุกทิศ... คือจุมพิตแรกของสายฝนที่มาเยือน... ย้ำเตือนให้คิดถึงวันเก่าก่อน... วันที่ใจร้อนรุ่มราวกับถูกแผดเผา... วันที่เราต่างหมดสิ้นซึ่งเยื่อใย... และไม่มีใครสนใจที่จะถักทอสายสัมพันธ์... เพื่อเชื่อมต่อรอยปริที่แตกร้าว... หัวใจฉันในวันนี้กร้าวแกร่งกว่าใครในปฐพี... ฉันมีหยดน้ำจากฟากฟ้าชโลมใจให้ชุ่มเย็น... ดวงตามองเห็นสัจธรรมของสัตว์โลก... ชะล้างความเศร้าโศรกและความหม่นหมองไปจากใจ... ...ขอบคุณเธอนะสายฝนพรำ...
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [